✍️ سندرم خودآزاری ورزشی چند صباحی است که در ورزش کشور، چه در عرصه‌های داخلی و چه بین المللی، ورزشکاران، آگاهانه یا از روی همرنگی با جو پیرامون خود، یا حتی شاید به اصرار و تحریک آشنایان و اطرافیان، به عدم بروز احساسات و هیجانات ورزشی خود روی آورده‌اند. این موضوع، اگر چه در مواردی خاص (مانند اعتراض به نژادپرستی) در ورزش سایر کشورها هم به چشم می‌خورد، اما در ایران رفته رفته شکل افراطی‌تری به خود گرفته است. این پدیده، علاوه بر اینکه موجب عدم تخلیه روانی کامل ورزشکار و تیم و در نتیجه احساس نارضایتی درونی می‌شود، در جامعه نیز تأثيراتی منفی به دنبال دارد و به وضوح کام مخاطبین و دنبال کننده‌های رویدادهای ورزشی را تلخ می‌کند. در آخرین نمونۀ این موضوع، می‌توان به واکنش‌های اصطلاحاً «پوکر فیس» بازیکنان فوتبال ساحلی پس از به ثمر رساندن گل، هم‌خوانی نکردن سرود ملی در بازی مقابل امارات و در نهایت برگزاری سرد و بی روح مراسم اهدای جام قهرمانی پس از پیروزی مقابل برزیل اشاره کرد. اتفاقی که متأسفانه در مراسم اهدای جام قهرمانی تیم ملی کشتی فرنگی هم رخ داد و تعدادی از کشتی‌گیران سر خود را پایین انداخته و به خوشحالی نپرداختند. در اینجا این سؤال جدی مطرح می‌شود که آیا در تیم‌های ملی و باشگاهی ما جایگاهی برای همراهی یک تیم مشاورۀ قوی و آگاه به مباحث روان شناختی، فرهنگی، سیاسی و رسانه‌ای دیده شده تا ورزشکاران را از تبعات اجتماعی تصمیمات فردی خود آگاه کند. آیا آنها می‌دانند که با انجام حرکاتی از این دست به دو قطبی سازی بیشتر جامعه و تداوم ناامنی در کشور کمک می‌کنند. ضمن اینکه این دسته از ورزشکاران با این رفتار موجب رشد احساس نفرت و انزجار و از دست رفتن محبوبیت اجتماعی خود در طیفی از جامعه می‌شوند که اتفاقاً بیشترین حمایت معنوی و حس قدردانی را از آنها داشته‌ است. آیا در سطوح عالی مدیریت ورزش کشور راهکاری برای آموزش و مدیریت این موضوعات دیده شده است؟ اگر ورزشکاری، هر قدر تأثیرگذار، حاضر به تبعیت از چارچوب‌های فرهنگی و رسانه‌ای تعریف شده کشور نشد، تا کجا باید با او مماشات کرد؟ تا آنجا که در صفحات مجازی خود از تجزیه کشور یا اخراج سفرای جمهوری اسلامی از سایر کشورها حمایت کند و همچنان به جایگاه خود در تیم ملی مطمئن باشد؟ اگر فوتبالیستی در رقابت‌های جام جهانی که هر حرکت بازیکنان زیر لنز صدها دوربین و خبرگزاری قرار دارد، در بازی مقابل انگلیس یا آمریکا موفق به گلزنی شد و حرکاتی مشابه آنچه در این مدت دیده‌ایم انجام داد، جای جبرانی برای سرخوردگی و خسارت ناشی از این خودآزاری ملی باقی می‌ماند؟ #یادداشت @AskWest

Quebec teacher removed from classroom for wearing hijab ⭕️ خانم فاطمه انوری، معلم ایرانی مقطع دبستان در استان کبک #کانادا، بخاطر داشتن #حجاب از مدرسه اخراج شد! (دسامبر ٢٠٢١) 🔺 این تصمیم مدرسه بر اساس لایحه سکولاریسم یا قانون ۲۱ گرفته شد، که به موجب آن پوشیدن نشانه‌های مذهبی توسط کارمندان دولت که حق اعمال حاکمیت دارند مثل قضات، پلیس، نیروهای نظامی، معلمان، مدیران مدارس و سخنگوی مجلس، در کبک ممنوع است.  🔺 جالب است که خانم انوری علیرغم مدت کوتاه (یک ماهه) حضور خود در این مدرسه، بسیار محبوب بود و دانش آموزان خیلی او را دوست داشتند. یک دانش‌آموز کلاس سومی در کارت پستالی که برای او درست کرده اینطور نوشته: «خانم فاطمه عزیز، خیلی دلم برای شما تنگ می‌شود. شما یک معلم عالی بودید. خیلی دوست داشتم که برای‌مان کتاب می‌خواندید. منصفانه نیست که دیگر نمی‌توانید به ما درس بدهید. راستش را بخواهید به نظر من حجاب شما فوق‌العاده‌ است. شما بهترین معلم هستید.» 🔺 در تصویر، اجتماع اولیای دانش آموزان را می‌بينيد که بیرون از مدرسه برای اعتراض به اخراج خانم انوری و قانون مربوطه دور هم جمع شده‌اند. 🔗 https://ccla.org/major-cases-and-reports/bill-21/ 🔗 https://www.lowdownonline.com/post/teacher-banned-from-class-over-hijab 🔗 https://www.cbc.ca/news/canada/ottawa/chelsea-quebec-hijab-teacher-removed-protest-support-1.6285489 @AskWest

✍ چه زمانی و چرا کلیسا دیگر ربا را گناه ندانست؟ 🔺 «ربا - از هر نوعی - در مسیحیت، مانند اسلام، ممنوع [بوده] است. در اواخر قرون وسطی مشکل تأمین مالی خزانه‌ اعلیحضرت و همچنین تأسیس نهادهای کاپیتالیستی با وجود ممنوعیت ربا در مسیحیت با سپردن مجوز بانکداری به یهودیان حل شد!» 🔗 https://www.theguardian.com/notesandqueries/query/0,5753,-1030,00.html @AskWest

روزی روزگاری در آمریکا❗️ پوشش زنان در سواحل آمریکا | دههٔ اول قرن بیست | پیش از ظهور #هالیوود 🇺🇸 #تاریخ_آمریکا @AskWest