‍ روحانی با مذاکره موافق بود، رئیسی هم موافق است؛ روحانی میخواست تحریمها را بردارد، رئیسی هم مایل است تحریمها برداشته شوند؛ روحانی ادعای بهبود اقتصاد از طریق رابطه با جهان را داشت، رئیسی هم منکر ارتباط با دنیا نیست. پس چرا رئیسی میتواند اردوگاه دشمن را به هم بریزد و آنها را به تکاپو وا دارد ولی روحانی نتوانست؟ تفاوت اینجاست که روحانی تمام امورات مملکت را معطل برجام و مذاکره کرده بود، رئیسی ولی به رابطه با غرب بیش از ارزش واقعی اش اهمیت نمیدهد؛ روحانی رویکردی التماسی برای رسیدن به توافق با غرب به هر قیمتی داشت، رویکرد رئیسی اما مانور بی نیازی است، چون آمریکا را میشناسد! اگر توافقی عادلانه شکل گرفت خیلی هم خوب، اما اگر نشد کشور را معطل غرب نمیکند، و ضمن اتکا به توان بومی برای بهبود شرایط از قوی ترین ابزارش که غنی سازی با درصد بالا است نیز استفاده خواهد کرد. این ابزار را ظریف و روحانی هم در اختیار داشتند، اما "خود حقیر پنداری" آنها سبب شد تا بخش اعظمی از این توان موثر را نیز نابود کنند! . امیرعبداللهیان اما میگوید ما با مذاکره هیچ مشکلی نداریم به شرط پایبندی طرفین و تضمین رعایت حقوق ملت ایران؛ اگر هستید بسم الله؛ نیستید ما راه خودمان را بلدیم؛ هم با مقاومت، منطقه را علیه تان مدیریت میکنیم، هم با اقتصاد مقاومتی اوضاع مملکت را بهبود میبخشیم، و هم غنی سازی را به هر میزان که اراده کنیم پیش میبریم! آنقدر قوی هستیم که دشمن بداند نه جنگ برایش ممکن است و نه تحریم بیشتری مانده است؛ التماس شاید موثر ترین گزینه روی میزشان باشد! #عبدالرحیم_انصاری