‍ باید روضہ بخوانم ! امروز بوی #خون می‌آید و من باید روضہ بخوانم. حرارت عاشورا چنان صریح می‌وزد ڪہ مهلت عزا نمی‌دهد. یڪی بود یڪی نبود ... حسین بود و یڪ جامعہ معمولی. یڪی بہ #تسلیم فڪر می‌ڪرد و نامش را #تقیه می‌گذاشت. یڪی #ماجراجویی می‌ڪرد و نامش را #مبارزه می‌گذاشت. حسین #بندگی می‌ڪرد و #نامی نمی‌گذاشت. یڪی #یاس‌وملال در دل مردم تڪثیر می‌ڪرد و لاف #وفا می‌زد ، یڪی تخم #هوس در دل مردم می‌ڪاشت و لاف #فردا می‌زد. حسین تعلیم عبودیت داد و لافی نزد. یڪی #عدالت را تحقیر می‌ڪرد و نان #ظلم می‌خورد ، یڪی #ظلم را لعنت می‌ڪرد و نان #عدالت می‌خورد ، حسین برای عدالت #فدیه داد و #نانی نخورد. یڪی حسین را نصیحت می‌ڪرد تا #شمشیر از او بستاند ، یڪی حسین را تشویق می ڪرد تا او پرچم از حسن بستاند... حسین اما خاموش ماند و ماند و... وقتش ڪہ رسید با چنان حشمت انقلابی ، شمشیر ڪشید ڪہ تاریخ را از گذشتہ بہ استغفار واداشت. حسین جان... تو دیپلمات نبودی... برای تبدیل گام به گام دشمن بہ دوست برنامه‌ریزی نڪردی ، بہ تأمین عدالت و تسری احڪام خدا اندیشیدی ، اگر چہ تمام دنیا دشمن تو باشند و تو با ۷۲ دوست ، تنها بمانی... اما غروب عاشورا ، آتش بود و خیمہ‌ها و خاڪستر عشق شهیدان؛ دشت بود و حسین نبود و خدا بود؛ شرف نبود و خون بود و عباس نبود؛ غروب عاشورا ، خدا بود و سڪینہ بود و شلاق ؛ ای وای سڪینہ ... اســتاد حسن رحــیم پــور ازغــ.دی