eitaa logo
‌ ✒️ باران قلم ✒️
723 دنبال‌کننده
324 عکس
14 ویدیو
1 فایل
✅ با شاعران ✅ با ادیبان ✅ در مسیر نویسندگی 🌺 نَم‌نَم‌هایِ ذهن و دل را نیز اینجا می‌نگاریم تا با نگاهِ زیبای‌تان پیوند بخورد 🌺 مشتاق نظرات و آسمانِ نگاه‌تان هستم: @Aftabehazer
مشاهده در ایتا
دانلود
🔸آرامش دینی، اعتقادی و اکتسابی است نه تزریقی به نظر می‌رسد که «آرامش» همچون عناوین اخلاقی دیگر مانند صبر، اخلاص، تواضع و... یکی از فضایل اخلاقی محسوب می‌شود، به‌ویژه آن‌گاه که بازگشتنگاه آن منبعی دینی باشد و در اصل موضوع ما راجع به «آرامش دینی» یا همان «آرامش مستقر» می‌باشد؛ به‌دلیل آنکه استقرارِ آرامش، نشان از منبعی مستحکم و لایزال دارد. هر زمان که آرامش دائم بود یعنی خدا دائم هست؛ البته منظور «آرامشِ ژنتیکی و‌ خُلقِ وراثتی» نیست، که آن نیز می‌تواند کمک‌کننده‌ای برای رسیدن به آرامش دینی باشد. اما آن کدام آرامشی است که جنسش از «أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» است؟ چرا که اگر ذکر خدا دائم حضور داشت آرامش هم دائم حاضر است و کسی که ذکری همیشگی دارد، همیشه به نگاهِ الهی آرام است. اما آیا «آرامش دینی» دادنی و تزریقی است؟ و یا یک مسئله اعتقادی و اکتسابی است؟ مثلاً می‌توان به کسی که به اصطلاح سیمش وصل نیست و در حوادث ناگوار و طوفان‌های دنیایی جزع و فزع می‌کند، بگوییم؛ آرام باش؛ هرگز! اگر چنین طمأنینه‌ای گفتنی و نرخ شاه عباسی بود، بی‌شک پرونده بسیاری از مشکلات در اجتماع و بین آدمیان خود به خود حل می‌گشت؛ بلکه «آرامش دینی و مستقر» نعمتی است که بایستی برای آن تلاش کرد و حاجتی است که باید آن را دائما از خدا خواست و توفیقی است که با اعمال صالح و اصرار در دعا امید است داده شود؛ پس باید آن را به دست آورد تا تبدیل به عادت شود. از این رو آرامشِ دینی حالت و ملکه‌ای است که ریشه در رضایت قلبی و باطنی شخص دارد و تا مسئله رضایت قلبی و باطنی در دل شکل نگیرد و تبدیل به یک اعتقاد نشود، گفت‌وگفتارهای متوالی در راستای آرامش‌دهی به افراد، بی‌ثمر و بی‌نتیجه خواهد ماند‌. باید دانست، آن‌جا که اضطراب و شکی باشد آرامشی در کار نیست، و آن‌جا که آرامشی نباشد، خدایی نیست؛ به‌دلیل آن که؛ آرامش خود منشأی دارد و آن «رضایت» است، و راضی بودن سدی در برابر سیل بی‌تابی‌ها و دل نگرانی‌هاست. آن که از زندگیش راضی است نه در پی آرامش، بلکه هم‌اینک در دریای آرامش است. آرامش محصول رضایت است و «رضایتِ به تقدیر» هم از نشانه‌های اصلی ایمان است؛ پس «آرامش مستقر» که از سرچشمه «رضایتِ به تقدیر» در زندگی جاری است، رکنی اصیل و ایمانی است که نامش «رضایتِ در تقدیر» است. بنابراین «رضایت و آرامشِ دینی و مستقر» از سلسله‌ رفتارهایی است که با گفتن و توصیه صرف، قابل حل و دست‌یافتنی نیست؛ بلکه باید آن را اعتقادی از عمق جان دانست و برای به دست آوردن آن تلاش و اهتمام نمود و در صورت امکان موانعِ آن را از پیش رو برداشت، تا آن را اکتساب کرد. ✍ علی کردانی @baraneghalam 🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸