آیات امیدبخش قرآن #داستان_معنوی 🔶شبی همراه تنی چند از طلاب در خدمت یکی از علمای حوزه بودیم، این بحث مطرح شد که امیدبخش‌ترین قرآن کدام است؟ هر کس به فرا خور دانش خویش آیه ای را مطرح می کرد: 1⃣ یکی گفت آیه: «وَ لَسًوفَ یعطیکَ رَبّک فَتَرضی؛ [ای پیامبر!] به زودی پروردگارت چندان عطایت دهد که خشنود گردی» (سوره ضحی، آیه۵) آن عالم قبول نکرد. ۲. دیگری گفت آیه: «اِنّ اللّهَ لا یغفِر أن یشرکَ بِهِ ویغفِر ما دُون ذلک لِمَن یشاء؛ بی گمان خدا این را که به وی شرک ورزیده شود نمی بخشد و فروتر از آن را برای هر که بخواهد می بخشد».(سوره نساء، آیه ۴۸ و ۱۱۶) ولی ایشان قبول نکرد. ۳. دیگری گفت تز این آیه امیدوارکننده کجا پیدا میشه: «قل یا عِبادی الّذینَ أسرَفُوا علی أنفسِهم لا تَقنَطُوا مِن رحمة اللّه إنّ اللّه َیغفرُ الذّنوبَ جَمِیعاً إنّه هُوَ الغَفُورُ الرّحِیم؛ بگو: ای بندگان من! ـ که بر خویشتن زیاده روی کرده اید ـ از رحمت خدا نومید نشوید. همانا خدا همه گناهان را می بخشد، او آمرزنده مهربان است.» (زمر، آیه۵۳) ... ولی باز آن عالِم فرزانه قبول نکرد. بالاخره همه از ایشان خواستند تا آیه منظور را تلاوت کند که گفت این آیه است: «قل کُلّ یعمَلُ عَلی شاکِلَتِهِ؛ بگو: هر کس بر اساس شاکله و ساختار خود عمل می کند». ( اسرا، آیه ۸۴) حاضران مات و مبهوت ماندیم که این فراز چه ربطی به امیدوار کردن دارد، ایشان ضرب المثلِ معروف «از کوزه همان برون تراود که در اوست» را مطرح ساخت، لکن چیزی از بهت زدگی طلاّب کم نشد. بالاخره ایشان توضیح داد: یکی از این کسان که بر اساس شاکله خود عمل میکند، خود خداوند است که شاکله‌اش جز «رحمت» چیز دیگری نیست. از ذات سرتاسر رحمت، از ذاتی که ذاتاً رحمان و رحیم است، جز رحمت صادر نمی شود. او ذاتی است که در سرتاسر قرآن و در اوایل سوره ها خود را با «رحمان» و «رحیم» بودن ستوده است. و او خلاف مقتضای ذات خویش عمل نمی‌کند. در نتیجه، عذاب جهنم سوزان را تنها برای لجبازان، معاندان و بد طینتان قرار داده است، آن هم در صورتی که هیچگاه توبه نکنند و الاّ با توبه، تمامی گناهان بخشیده می‌شود و حتی بدون توبه نیز امید بخشایش تمامی گناهان، غیر از شرک، وجود دارد. #داستانهای_معنوی #آیات_امیدبخش_قرآن ┈┈••✾❀🌸❀✾••┈┈