خانمی در توییتر نوشته: ماشین بلیزر ضدگلوله حامل امام در دوازده بهمن ماشین سفارت انگلستان است! آنها ماشین ضدگلوله به امام دادند!!!! تخیل و مزخرف است. این ماشین بلیزر مدل ۱۹۷۷ حاج علی مجمع الصنایع تاجر بود که به رفیقدوست و برجرودی پیشنهاد داد. کاملا ضدگلوله نبود بلکه در کارخانه شیشه میرال دو طرف محل نشستن امام ضدگلوله شد. به پیشنهاد آقای مفتح در جلسه بین شهید بهشتی و مطهری رفیقدوست بعنوان راننده انتخاب شد. این ماشین بعدا به مالک آن بازگشت و او ماشین را فروخت و مجموعا پنج بار خرید و فروش شد و از سال هفتاد و یک در یکی از باغات شهریار رها شد. الان خودرو بازساری شده است. شهید بروجردی و هشت ماشین دیگر قرار بود همراه افراد مسلح ماشین حامل امام را اسکورت کنند، اسلحه تهیه شده بود. افراد حاضر در ماشین ها هم مشخص بود. سیل جمعیت عظیم نظم را بهم زد. این روزها قشنگ مزخرف میگویند اما تاریخ قدرت دفاع از خودش را دارد.

پاسخ دقیق و همراه با مثال تاریخی به شبهه‌ی این روزها: «اگر امام خمینی و انقلاب اسلامی نبود تحریم نمی‌شدیم»

نیشکری وسط تلخی های روزگار... حضرت آقا شماهم زنده باشین ان شاءالله

آقای قالیباف بعد از پنج سال از ریاست مجلس شما، باید شاهد ارتقای ارزش پول ملی باشیم که نیازی به کوپن نباشد ولی شما از طرح فرعی کالابرگ رونمایی کردید و مطالبه رهبر معظم در ارتقای ارزش پول ملی هم چنان روی زمین است. علی رغم جلسات حضوری سال گذشته و قول شما چرا فکری عاجل برای ارزش پول ملی نکردید؟!

شهدا رو یاد کنیم با یک صلوات

🌸🌸وَٱلصُّبۡحِ إِذَا تَنَفَّسَ🌸🌸

قاب تاریخی سالن فرودگاه مهرآباد در ۱۲ بهمن ۵۷ صبحگاه دوازدهم بهمن ۱۳۵۷ است و امام خمینی در پی خروج از هواپیمای ایرفرانس وارد سالن فرودگاه مهرآباد شده و در حلقه انبوه مستقبلین به طرف محل استقرار و سخنرانی کوتاه خویش در حرکتند. آن سوتر آیت الله سید علی خامنه‌ای شاگرد مبارز او، استاد و مراد خویش را پس از ۱۵ سال باز می‌نگرد کمتر عکسی را می‌توان دید که آن دو را در چنین لحظه‌ای تاریخی در یک قاب ثبت کرده باشد. تصویر منتشر نشده میشل ستبون عکاس فرانسوی از معدودترین‌ها در این باره است.

۱۲ بهمن ۱۳۵۷ / فرودگاه همهمه‌ی خبرنگاران خارجی قبل از سخنرانی امام خمینی و تذکر شهید بهشتی به زبان انگلیسی

🟤 آیا ظهور، بغته و ناگهانی است؟ سوالی که مطرح است: آیا ظهور بدون تحقق نشانه‌های حتمی، رخ خواهد داد؟ بخش #اول ظهور «منجی» برای عموم مردم جهان، بغته و ناگهانی است[1] مگر برای مومنین و موحدان،مترصد «حوادث و نشانه‌های ظهور» امام هستند و چشم انتظار و مُترقب، رخدادهای «جغرافیای ظهور» را رصد می‌کنند. اگر بیان شده است امر حضرت، ناگهانی و به اصطلاح یک‌شبه حل می‌شود، به اشتباه گمان نشود بدون وقوع نشانه‌های ظهور،رخ خواهد داد. زیرا در ادامه بیان شده است، ندای آسمانی دومین نشانه حتمی، معیار و فصل ممیز برای شناخت حضرت است: «الْقَائِمُ...يُصْلِحُ اللَّهُ لَهُ أَمْرَهُ فِي لَيْلَةٍ...فَإِنَّ الصَّوْتَ مِنَ السَّمَاءِ لَا يُشْكِلُ عَلَيْهِمْ إِذَا نُودِيَ بِاسْمِهِ وَ اسْمِ أَبِيهِ»[2] آیا ندای آسمانی،قابل تشخیص است؟ بله؛ کسانی که این احادیث را روایت کردند و نشانه‌ها را می‌شناسند و قبل از اينكه صیحه آسمانی، واقع شود، مى‌‏گويند كه آن، اتفاق خواهد افتاد: يُنَادِي مُنَادٍ مِنَ السَّمَاء...يَعْرِفُهُ الَّذِينَ كَانُوا يَرْوُونَ حَدِيثَنَا وَ يَقُولُونَ إِنَّهُ يَكُونُ قَبْلَ أَنْ يَكُون»[3] باید «بغتة» را اینگونه و با این احادیث، در کنار هم نگریست. آری، برای مردمی که غرق در دنیا هستند، قطعا هنگام رسیدن به مقصد، همچون فرد خواب که از پیرامون خود بی‌خبر و ناآگاه است: «يَخْرُجُ عَلَى حِينِ غَفْلَةٍ مِنَ النَّاس‏»[4] به هشدارها توجه نمی‌کنند و می‌گویند مشابه آن در تاریخ، تکرار شده است مَثل برخی افراد بویژه برخی مورخین معاصر، با عدم توجه به رخدادهای منتهی به ظهور، همچون این سخن امام معصوم است که می‌فرماید: «بنگر که چگونه در فتنه‌ها سقوط می‌کنند و در وادى تحیر و سرگردانى گام مى‌زنند...آیا از روایات صحیحی که به آنها رسیده است، بی‌خبرند؟ و يا آن را مى‌دانند و خود را به فراموشى مى‌زنند و به آنها توجه نمی‌کنند؟ «كَيْفَ يَتَسَاقَطُونَ فِي اَلْفِتْنَةِ وَ يَتَرَدَّدُونَ فِي اَلْحَيْرَةِ...جَهِلُوا مَا جَاءَتْ بِهِ اَلرِّوَايَاتُ اَلصَّادِقَةُ وَ اَلْأَخْبَارُ اَلصَّحِيحَةُ أَوْ عَلِمُوا ذَلِكَ فَتَنَاسَوْا»[5] البته بعد از ظهور، دیگر پشیمانی از عدم توجه به هشدارها،سودی ندارد: «أَمْرَنَا بَغْتَةٌ فُجَاءَةٌ حِينَ لَا تَنْفَعُهُ تَوْبَةٌ وَ لَا يُنْجِيهِ مِنْ عِقَابِنَا نَدَم»‏[6] وجوب فقهی شناخت نشانه‌های حتمی ظهور از این‌رو،برخی از فقهاء، یادگیری و شناخت نشانه‌های ظهور را از باب جلوگیری از سقوط در وادی هلاکت و ضلالت عصر غیبت و دفع ضرر محتمل، واجب دانسته‌اند.آیۀ‌الله صافی در کتاب منتخب الأثر فی الإمام الثانی عشر، چمی‌‏فرمایند: آیا شناخت و معرفت نشانه‌های ظهور، واجب است؟ تا اینکه هنگام وقوع نشانه‌ها، علم و آگاهی به آن حاصل شود و بین حق و باطل، تمییز و تشخیص قائل شوند؟ آری؛ ظاهر،وجوب یادگیری و شناخت نشانه‌های ظهور است تا اینکه در ضلالت و گمراهی عصر غیبت،دچار نشویم. علاوه براین، از باب دفع ضرر احتمالی ناشی از عدم شناخت، نیز واجب است «هل يجب معرفة علائم الظهور،ليعلم به عند وقوعه و يعرف المحقّ من المبطل، و يميز بين الخبيث و الطيّب؟ الظاهر هو وجوبها؛ حذرا عن الوقوع في الضلالة، چو دفعا للضرر المحتمل»[7] بدین‌‏سان، پیشوایان معصوم،برای ظهور امام مهدی، نشانه‌های فراوانی را بیان فرموده‌اند و از طرح و ذکر آنها، اهدافی داشته‌اند و محال است در کلمات معصومین،حرف لغو و بی‌هدفی،وجود داشته باشد. سفیانی،بغتة و سال ظهور در احادیث تصریح شده است،پانزده ماه بعد از سفیانی، رخداد شریف ظهور، اتفاق خواهد بود و دیگر بغته،معنا و مفهومی برای ندارد.بلکه برای آن ناآگاهانی است که با دیدن این همه نشانه و حوادث و خروج دشمن‌ترین دشمنان امام عصر، همچنان سر در برف کرده و چشم‌مان خود را بسته و مشغول تماشا هستند: «السُّفْيَانِيُّ مِنَ الْمَحْتُومِ وَ خُرُوجُهُ فِي رَجَبٍ وَ مِنْ أَوَّلِ خُرُوجِهِ إِلَى آخِرِهِ خَمْسَةَ عَشَرَ شَهْرا»[8] آری، بغتة یعنی ظهور،هنگامی رخ می‌دهد که انسان‌ها عموماً آمادگی و انتظارش را ندارند اما برای «منتظران آگاه به حوادث»، نه تنها ظهور، بغته و ناگهانی نیست بلکه حوادث آینده و پیش‌رو را نیز تشخیص خواهند داد؛طوبی لهم پاورقی: سيكون الظهور،بغتة على عامة، وسيكون الظهور معروفاً فقط للمؤمنين المنتظرين الممهدين المهتمين بقضية الامام المهدي عج والمترصدين لعلامات ظهوره الشريف پی‌نوشت: 1. صدوق، کمال الدین، ج۲،ص۳۷۳. 2 و 3. نعمانی،الغیبة، ص۲۸۲و ص۲۶۴. 4. طوسی، الغیبة، ص۱۹۰. 5. صدوق، کمال الدین، ج۲، ص۵۱۱. 6. طبرسی، الاحتجاج، ج۲، ص۴۹۸. 7. صافی گلپایگانی، منتخب الأثر، ج‏۳، ص۳۰۳. 8. نعمانی، الغیبة، ص۳۰۰.