♥️🍃♥️🍃♥️🍃♥️🍃♥️🍃 ♥️🍃♥️🍃♥️🍃 ♥️🍃♥ #رهایی_از_شب #قسمت_نوزدهم فاطمه که از تعریفات من صورتش گلگون شده بود گفت: -اره ایشون حرف ندارن! از وقتی وارد این مسجد شدند بیشترین قشر نمازگزارا جوانان شدند. ایشون اینقدر محترم و با ملاحظست که هیچ کس ازشون نمیتونه کوچکترین انتقادی کنه. با تردید از فاطمه که انگار در رویایی غرق بود پرسیدم: -آقای مهدوی....اممم ... متأهل هستند؟! فاطمه با شتاب نگاهم کرد و در حالیکه سیبی برمیداشت و پوستش میکند گفت: -امممم نه فعلاً. ولی هیئت امنا گویا میخوان براش آستین بالا بزنند! البته اگه بتونن راضیش کنن... دلم هری ریخت. طلبه ی جوان مجرد بود! ولی به من چه؟! تا وقتی دخترهای مومن و متعهد و پاکدامن بودند چرا باید او به من فکر میکرد؟! اصلاً او را به من چه؟! سکوت سنگینی بینمان حاکم شد. فاطمه سیب پوست میکند ومن پوست خیار را ریز ریز میکردم. نیم نگاهی به فاطمه انداختم که لبخند خفیفی به لب داشت. من این حالت را می‌شناختم! او بعد از شنیدن نام آقای مهدوی حالتش تغییر کرد!! نکند فاطمه هم؟!!!! یا از آن بدتر نکند یکی از گزینه های انتخابی اوباشد؟! اصلاً چرا آقای مهدوی اونشب از بین اونهمه زن فاطمه رو صدا زد ومن را به او تحویل داد؟! نکنه بین آنها خبرهایی است؟! باید متوجه میشدم. با زرنگی پرسیدم: -امم بنظرم یک دختر خوب ومناسب سراغ داشته باشم برای آقای مهدوی! او چاقو را کنار گذاشت وبا نگاه پراز پرسشش نگاهم کرد. دیگر شکی نداشتم چیزی بین آن دو وجود دارد واز تصورش قلبم فشرده میشد. گفتم: -تو!!! او با خنده ی محجوبی سرخ شد و در حالیکه به سیبش نگاه میکرد گفت: -استغفرالله... چی مثل خانوم باجیا رفتار میکنی؟! ان شالله هرکی قسمتش میشه خوب باشه و مومن. من لیاقت ندارم. با تعجب نگاهش کردم. -این دیگه از اون حرفهااا بوداااا!!! تو با این همه نجابت و خوبی و باحالی لیاقت او رو نداشته باشی.؟! اتفاقاً... حرفم را با خنده ی محجوبی قطع کرد وگفت دیگه الان اذان میگن. کمکم میکنی برم دسشویی وضو بگیرم.؟ بلند شدم و به اتفاق به حیاط رفتیم. هوا سوز بدی داشت. با خودم گفتم زمستان چه زود از راه رسید. آن شب کنار فاطمه نماز راخواندم و هرچه او و مادرش اصرار کردند برای شام بمانم قبول نکردم و خیلی سریع از او خداحافظی کردم و راه افتادم. در راه به همه چیز فکر میکردم. به فاطمه.به آن طلبه که حالا میدانستم اسمش مهدویه. به نگاه عجیب فاطمه در زمان صحبت کردنش درباره او. به وضع عذاب آور فاطمه و به خودم و کامران که با تماسهای مکررش بعد ازحادثه ی امروز مجبورم کرد گوشیم را خاموش کنم. هوا خیلی سرد بود و من لباسهایم کافی نبود. با قدمهای تند خودم را به میدان رساندم و به نور مسجد نگاه کردم. شاید آقای مهدوی را دوباره میدیدم. او نبود. ساعتم را نگاه کردم. بله! احتمال زیاد نماز جماعت تمام شده بود. نا امیدانه به سمت خیابان راه افتادم. تلفنم را روشن کردم. به محض روشن شدن پیامکهای بیشماری از کامران بدستم رسید. در تمام آنها التماسم میکرد که گوشی را بردارم تا بهم توضیح بده. بیچاره کامران! او خبرنداشت که رفتار امروز من بهانه بود. چون با دیدن اون طلبه دوباره هوایی شده بودم. در همین افکار بودم که کامران دوباره زنگ زد. مردد بودم که جواب بدم یاخیر. گوشی رو کنار گوشم گذاشتم و منتظر شدم او شروع کند. چندبار الو الو کرد و وقتی پاسخی نشنید گفت: -میدونم دلت نمیخواد باهام حرف بزنی. حق با تو بود. من اشتباه کردم. من نباید به هیچ کسی میگفتم حتی به اون ملا که ما رو نمی شناخت. اصلاً تو بگو من چیکار کنم که منو ببخشی؟ چیزی برای گفتن نداشتم. لاجرم سکوت کردم. ادامه داد: -عسل...!!! عسل خانوم.!! مگه قرارنبود امشب با هم بریم رستوران چینی؟!! من جا رزرو کردم. تو روخدا بدقلقی نکن. میریم اونجا میشینیم صحبت میکنیم. از ظهرتا حالا عین دیوونه هام بخدا. خواستم لب باز کنم چیزی بگویم که آن طلبه را دیدم که از یک سوپرمارکت بیرون آمد وبا چند بسته خرت وپرت به سمتم می آمد. گوشی را بدون اینکه سخنی بگویم قطع کردم وآرام داخل کیفم گذاشتم . با زانوانی سست به سمتش رفتم . عحیب است .این دومین بار است که او را در همین نقطه میبینم. هر دوبار هم قبلش کامران پشت خطم بود!!! خدایا حکمت این اتفاق چیست؟!خداروشکر بخاطر وضوی اجباری در خانه ی فاطمه آرایش نداشتم. دلم میخواست مرا نگاه کند. دلم میخواست مرا بشناسد. البته نه بعنوان زنی که امروز در ستارخان دیده بود بلکه بعنوان زنی که دعوت به مسجدش کرد. هرچه به او نزدیکتر میشدم ضربان قلبم تندتر میشد و احساس میکردم اونباید از کنارم راحت گذر کند. من تمام وجودم صدا ونگاه این مرد را میخواست... ادامه دارد ... ✍#ف_مقیمی #بیدارباش 🆔 http://eitaa.com/Bidarb_a_s_h