🖤 سلام بر کسی که خیمه‌گاهش هتک حرمت شد🥀 ▪️فرازی از زیارت ناحیه مقدسه #محرم #امام_حسین ╰❀🥀❀╯

🥀نه ذوالجناح دگر تاب استقامت داشت نه سیٌدالشٌهداء بر جدال طاقت داشت🖤 #محرم #امام_حسین ╰❀🥀❀╯

🖤 ما رأیت الاّ جمیلاً #محرم #امام_حسین ╰❀🥀❀╯

▪️تحلیلی بر یک مطالبه‌ی جدّی پساانتخاباتی رهبر انقلاب 🔹تبدیل «رفتارهای رقابتی» به «هنجارهای رفاقتی»؛ چرا و چگونه؟ 👈 از اینجا بخوانید ╰❀🥀❀╯

‌🎥 بسته خبری تحلیلی 🔹از حضور میلیونی مردم در عزای حسینی، تا پشیمانی زلنسکی از عدم حضور روسیه در اولین کنفرانس صلح اوکراین 🗓 چهارشنبه ۲۷تیر ماه ۱۴۰۳ ╰❀🥀❀╯

🎥 نصرالله: اگر تانک‌هایتان را به جنوب لبنان بیاورید، دیگر چیزی به عنوان کمبود تانک نخواهید داشت؛ چون تانکی برایتان باقی نخواهد ماند 🔻تا زمانی که تجاوز به غزه، مردم و مقاومت در اشکال مختلف آن ادامه داشته باشد، جبههٔ ما در لبنان متوقف نخواهد شد. 🔺یا حسین ما تو را رها نکرده‌ایم؛ تو می‌دانی و همهٔ دنیا می‌دانند. گواه ما شهدایمان، زخم‌های مجروحان و خانه‌های ویران‌مان است. برای همیشه لبیک یا حسین! ╰❀🥀❀╯

نکته تفسیری صفحه ۸۲: اسلام و برده­ داری: یکی از پدیده­ های اجتماعی که تا حدود 120 سال قبل، رسماً در جهان وجود داشته، مسأله ی «برده­ داری» است. به درستی روشن نیست که برده­ داری از چه زمانی آغاز شده؛ ولی دانشمندان می­ گویند که برده­ داری از زمانی آغاز شد که انسان­ها کم­ کم از شکار دست کشیدند و به راه­ های دیگری مانند کشاورزی رو کردند. پیش از آن، نگهداری اسیران جنگی و تأمین غذای آنان بسیار دشوار بود؛ ولی با پیشـرفت انسان­ها و امکان زنده نگه­داشتن اسیران جنگی، دیگر آنان را نمی­ کشتند و از آنان کار می­ کشیدند. پس از مدّتی، حالت برده­ داری گسترش یافت و گاه زنان و فرزندان یک ملّت نیز بردگان کسانی می­ شدند که آن سرزمین را فتح می­ کردند. برده­ داری در برخی از اقوام کهن مانند یونان و روم با خشونت زیادی همراه بود و با بردگان ماننـد حیوانات ـ بـلکه بدتـر ـ رفـتار می­ شد. برده­ داری تا قرون اخیر ادامه داشته است؛ به طوری که در اواخر قرن 18میلادی، دولت انگلستان هر سال دویست هزار برده را معامله می­ کرد و یکصدهزار انسان آزاد را از آفریقا می­ گرفت و برای بردگی به آمریکا می­ برد. سرانجام در سال 1890 میلادی، طی قطع­نامه­ ای در کنفرانس بروکسل، سنّت شوم برده­ داری برای همیشه و در همه جا لغو شد. در هنگام ظهور اسلام، برده­ داری، یکی از سنّت­های رایج سرزمین حجاز بود. هزاران برده در خانه­ های ارباب خود می­ زیستند و به آنان خدمت می­ کردند. در آن هنگام امکان نداشت که این رسم به کلی برچیده شود؛ زیرا اگر اسلام طی یک فرمان عمومی دستور آزادی همه ی بردگان را صادر می­ کرد، شاید بیشتر آنان تلف می­ شدند؛ چرا که گاهی نیمی از جامعه را بردگان تشکیل می­ دادند. آنان، نه کسب و کار مستقلی داشتند و نه جا و مکان مناسبی برای زندگی. اگر یکباره همه ی بردگان آزاد می­ شدند، گروه عظیم بیکاری پدید می­ آمد که هم زندگی خودشان با خطر مواجه می­ شد و هم ممکن بود نظم جامعه را بر هم زنند، و اگر محرومیت به آنان فشار می­آورد، ممکن بود به همه جا حمله­ ور شوند و درگیری و خون ریزی به راه اندازند. به همین سبب، اسلام برنامه­ ای دقیق و حساب شده برای آزادی تدریجی بردگان تنظیم کرد که اگر به درستی اجرا می­ شد، برده­ داری بسیار زودتر از قرن نوزدهم به پایان می­ رسید. اسلام هر نوع تجاوز و ستم را ممنوع شمرد، و بدین ترتیب، ریشه ی برده­ داری را خشک کرد؛ زیرا بیشترین نوع برده­ داری، نتیجه­ ی تجاوز ملّت­ های زورگو به ملّت­ های ضعیف بود. اسلام همچنین یکی از مصارف زکات را ـ که درآمدی پرفایده برای حکومت اسلامی­ است ـ آزاد کردن بردگان قرار داد. از نظر اسلام، آزاد کردن بردگان، پاداش بسیار زیادی دارد و زندگی پیشوایان ما نشان می­ دهد که آنان با کوچک­ ترین علّتی، یا حتّی بدون علّت، بردگان زیادی را آزاد کرده­ اند. از نظر دین اسلام، کفّاره ی بسیاری از گناهان، آزاد کردن برده است. همچنین، برنامه­ ها و دستورهای دینی دیگری وجود دارد که نتیجه ی همه ی آن ها، آزاد شدن بردگان از اسارت بردگی­ است. همچنین اسلام از همان ابتدا به بردگان شخصیت داد، آنان را مانند اربابشان انسان برشمرد و سهم ایشان از بیت­ المال را به اندازه ی صاحبانشان مشخّص کرد. به هر حال، تمام شواهد، گویای این مطلب است که برنامه ی اسلام، با رسم شوم برده­ داری مخالف، و با حذف کامل آن موافق بوده است.[1] [1] - اقتباس از تفسیر نمونه، ج 21، ص 412 و ترجمة تفسیر @Boshra_pb

🌹روز دوازدهم محرم سال 61 هجری همان روزی بوده است که کاروان اسیران کربلا که در رأس آن‌ها امام سجاد علیه السلام و حضرت زینب سلام الله علیها حضور داشتند، وارد شهر کوفه شد؛ همان شهری که مردمش به ظلم و ناجوانمردی مشهور بودند و زمانی با نامه‌های بسیار و درخواست‌های متعدد امام حسین علیه السلام را به شهر خود دعوت کردند اما بین راه و در صحرای کربلا مقابل آن حضرت صف کشیده به‌روی ایشان و یاران غریبشان شمشیر کشیدند. ♦️ورود به شهر کوفه عمربن سعد که امام حسین علیه السلام و یاران آن حضرت را در روز دهم محرم به شهادت رسانده بود، زنان و کودکان را به‌عنوان اسیر گرفته از کربلا به‌سوی کوفه برد، در این میان، امام سجاد علیه السلام نیز که به‌اراده الهی بیمار شده بودند تا در این جنگ صدمه‌ای به جان مبارک ایشان وارد نشود همراه اسیران بودند. فاصله بین صحرای کربلا و محل شهادت امام حسین علیه السلام تا شهر کوفه حدود 12 فرسخ بود و عمربن سعد تا شب کاروان اسرا را به کوفه رسانده بود، بنابراین وقتی کاروان به کوفه نزدیک شد، زمانی بود که هوا تاریک شده بود و عمربن سعد ناچار مجبور شده بود شب را کنار دروازه‌های کوفه بگذراند تا صبح بتواند وارد شهر شود و اسرای کربلا را به دارالاماره عبیدالله‌بن زیاد برساند. آن طور که در بعضی منابع نوشته شده است، عمربن سعد اخبار کربلا را از طریق پیکی به ابن‌زیاد اطلاع داده بود و به همین علت از صبح روز دوازدهم محرم، شهر کوفه در محاصره و مراقبت شدید نیروهای ابن‌زیاد بود و جاسوسان او هر نوع حرکت مشکوک را تحت نظر داشتند. در آن مدت هیچ کسی حق حمل سلاح یا خروج مسلحانه از خانه را نداشت. وقتی خورشید روز دوازدهم محرم به شهر کوفه تابید، عمربن سعد جلوتر از کاروان و لشکرش، خود را به دارالاماره رساند. بعد از او مأموران، کاروان اسیران کربلا را داخل شهر آوردند، این در حالی بود که شهر کوفه آن روز در محاصره و مراقبت شدید مأموران حکومتی بود. مردمی که هنوز نمی‌دانستند چه‌کسانی به‌عنوان اسیر وارد شهر آن‌ها شده‌اند، وقتی کاروان آن‌ها را می‌دیدند، سؤال می‌کردند: «شما اسیر از کدام سرزمین و قبیله هستید؟»، و جواب می‌شنیدند: «ما اسیرانی از آل‌محمد صلوات الله علیه هستیم!» چرخاندن سرهای شهدا و اسیران کربلا در کوفه عبیدالله‌بن زیاد به مأموران خود دستور داده بود که کاروان اسیران کربلا را به‌همراه سرهای شهدای عاشورا بین بازار و کوچه‌های شهر کوفه بچرخانند تا همه شاهد اوج وقاحت او باشند. در آن روز سر مبارک شهدا بین کاروان تقسیم شده بود، این کار به این علت بود که ترس و وحشت مردم از عبیدالله و گستاخی او به حداکثر برسد و کسی جرأت ایستادن در برابر او را نداشته باشد. آن روز شهر کوفه شاهد مردمی بود که هر کدام چهره‌ای به خود گرفته بودند؛ گروهی از مردم گریه می‌کردند و نالان بودند از اینکه چرا سر مقدس نوه رسول خدا صلوات الله علیه و امام زمان خود را بر سر نیزه می‌بینند و گروهی احمقانه و گستاخانه می‌خندیدند و شادی می‌کردند تا شریک شادی دشمنان حضرت سیدالشهدا علیه السلام باشند. کنار کاروان اسیران کربلا، مأموران و نیروهای لشکر عمربن سعد حرکت می‌کردند تا به مردم فخر بفروشند که "ما بودیم که مقابل حسین ایستاده او را مظلومانه به شهادت رساندیم." دفن بدن‌های شهدای کربلا توسط گروهی از قبیله بنی‌اسد در بعضی از روایت‌ها این طور نوشته که بدن‌های مطهر امام حسین علیه السلام و یاران آن حضرت که در صحرای کربلا رها شده بود، در روز دوازدهم یا شب سیزدهم محرم توسط گروهی از قبیله بنی‌اسد به خاک سپرده شد، در عین حال برخی از روایت‌ها بر این تأکید دارند که وقتی آن گروه بنی‌اسد به کربلا رسیدند، قبرهای آماده‌ای را مشاهده کردند و دانستند که باید شهدا را در همان محل دفن کنند. درمجموع روایت‌هایی که اشاره دفن شهدای کربلا را دارند، عموماً بر این مطلب اتفاق‌نظر دارند که اولین گروهی که بعد از شهادت امام حسین علیه السلام و یاران آن حضرت، وارد کربلا شدند گروهی از زنان بنی‌اسد بودند. این زنان که همراه همسران و خانواده خود در نزدیکی کربلا ساکن بودند، برای آوردن آب از رود فرات به‌سمت کربلا حرکت کردند که با بدن‌های بدون سر امام حسین علیه السلام و یاران آن حضرت در صحرای کربلا مواجه شدند و فوراً با شیون و ناله به قبیله برگشته ماجرا را به مردان خود خبر دادند. منابع: نفس المهموم مقتل لهوف مقتل الحسین علیه السلام؛ عبدالرزاق مقرم بحارالانوار؛ علامه مجلسی آینه در کربلاست؛ محمدرضا سنگری @Boshra_pb