🔍 نابرده رنج، گنج میسر شد ... به جای معرفت نمایش میسر شد... مذهب شیعه در زمان راحتی به ما رسیده است. ما برای ابراز عقیده خود که شیعه هستیم هیچ سختی را تحمل نکردیم. جلسات سید الشهدا علیه السلام در خوشی به ما رسیده است! ما استرس و دغدغه ای برای برپایی مجالس نداشته ایم‌. آنقدر همه چیز آسان به ما رسیده است که امری عادی برای ما شده است. خیلی خوب است که ما در ابراز عقیده و برپایی جلسات عزاداری در آسایش هستیم. اما کاش یک مقدار برای آن به زحمت و سختی می افتادیم. چشم خود را باز کردیم و دیدیم در هر روز هفته صد ها جلسه عزاداریِ هفتگی فقط برپا هست‌. (الحمدالله) راحت و آسان بدون دغدغه مشرف به کربلا شدیم! حتی بدون پاسپورت و ویزا! این زیادیِ نعمت باعث شده ما یک مقدار بی تفاوت باشیم! رفقا، تا قبل از سال ۱۳۲۰ هجری شمسی (زمان پهلوی اول) عزاداری در ایران ممنوع بود! با ترس و لرز در هزاران لایه جلسات عزاداری برگزار می کردند! برای همین رویِ جلسات تعصب و وسواس داشتند. برای همین سعی می کردند خیلی مواظب باشند تا هر عملی را انجام ندهند! اما ما نابرده رنج برایمان گنج میسر شد! اگر رنجی برای ما حاصل شده بود، در جلسات و اتفاقات داخل جلسه انقدر بی تفاوت نبودیم! اجازه نمی دادیم شعائر غیر اهل بیت علیهم السلام وارد جلسات شود! شوخی و خنده بعد روضه و صدای قهقهه ها تا نا کجا اباد! نابرده رنج این گنج به ما رسید که امروز دستگاه امام حسین علیه السلام یک وسیله تجاری شده است! راحت رویِ آن مبلغ میگذاریم! جای امام حسین علیه السلام طرفدار منبری و مداح شدیم! اگزوزی و لیزری و پینگ پونگیش کردیم! به جای حساسیت روی کیفیت مجلس و ارتقای سطح معرفت خودمان، دنبال ارتقای سیستم صوت و تصویر و دکور رفتیم! جای حساسیت رویِ بساط امام حسین علیه السلام رویِ شاعر و مداح و سبکش حساسیت پیدا کردیم! مرید همه شدیم! به جایِ سوز و اشک دنبال سبک فلان موسیقی بودیم! نشستیم و برای کسانی که دارند با امام حسین علیه السلام بازی میکنند کف و سوت میزنیم. به نسل بعد میخواهیم این سطح را به ارث بگذاریم؟ ِآنها چه بلایی بر سر این شعائر می آورند؟ هیئت شده محل تفریح و اوقات فراغت؟ مطابق نفس و شهوت خودمان یک امام حسین ساختیم و مخالفش را لعن میکنیم؟ از امام حسین ساخته ذهن ما تا امام حسین علیه السلام واقعی چقدر فاصله است؟ حالا که امام حسین علیه السلام همه چیز را سهل کرده ما باید بزنیم زیر امر امام و طبق شهوتمان عمل کنیم؟ گاهی وقت ها با خودمان فکر کنیم که اگر امروز امام حسین علیه السلام به ما فرمود آیا این شکر نعمتی بود که از جانب ما به شما رسید؟ این بود حد معرفتتان که با عزاداریِ من تجارت کنید و اوقات فراغت بگذرانید؟ چه جوابی داریم؟ پاسخ این بدعت ها و چوب لایِ چرخ گذاشتن ها را چه داریم بدهیم؟ این شکر نعمت سهولت زیارت است؟ در کربلا راه برویم و بخندیم و لطیفه تعریف کنیم؟ چون سطح معرفت ما پایین است و حوصله ارتقاء آن را نداریم رو به نمایش آوردیم. کسی با ریش کله قندی و خلخال دست و پا و گردنبند تا ناف، شلوار کردی و پیراهن بلند امام حسینی نمی شود. کسی با نوشتن جمله انا کلب الرقیه در بیو اینستاگرامش و ادعای خدایی برای اهل بیت علیهم السلام معرفتش بالا نمی رود. این اعمال برای جلب توجه است. این موارد سرپوشی برایِ کم معرفتی ما هست. ادب ما و رفتار ما باید حسینی باشد. مجالس تبری ما را با آن فضاحت به ابتذال کشیدن، انواع بدعت و عمل خلاف شرع را وارد مجالس تبری کردند به اسم برائت فحاشی و بزن و برقص را وارد کردند و چه اعمال دیگه که قابل ذکر نیست. حال نوبت مجالس عزاداری است؟ تا چه زمان باید بنشینیم و منویات و شهوت شما را ببینیم و بگوییم دست بردارید و در پاسخ بگویید در کار امام حسین علیه السلام دخالت نکن؟ هر چه سلیقه خودمان است را اسم امام حسین روی آن گذاشتیم و مخالفین آن را حرامزاده و دشمن اهل بیت علیهم السلام گذاشتیم. یک مقدار به خود بیایید، ولله با دست خودمان داریم تیشه بر ریشه مجالس و شعائر می زنیم. چشم و گوش شیطان کر و کور باشد، دیر نیست که در ایران روز عاشورا بنر بزنند و بگویند عاشورا روز رسیدن امام حسین علیه السلام به لقا الهی است و روز شادی و سرور! جواب حضرت صدیقه سلام الله علیها سخت است. نکند که شرمسار باشیم. #محرم۱۴۴۲ #تصوف #غلات #نمایش_معرفت @BotShenasi