🔰 گریه‌های یواشکی طلبه تبریزی ✍ صادق مهاجری 🔹 روز اولی که تو بیمارستان دیدمش کلی با هم شوخی کردیم و خندیدم، پرانرژی و با روحیه با اون لهجه‌ی بانمک ترکی، #طلبه تبریزی که اومده بود قم برای ادامه‌ی تحصیلات حوزوی و به قول خودش کسب فیض. گاری رو بار زدیم و راه افتادیم به سمت بخش تا اقلام رو بین بیمارا و پرسنل بیمارستان پخش کنیم. از طبقه پنجم شروع کردیم، طبقه به طبقه چرخیدیم تا رسیدیم به طبقه‌ی اول بخش مراقبت‌های ویژه. دیگه برای ما ورود ممنوع بود. ♦️ داشتیم اقلام رو دم در خالی می‌کردیم دیدم محمد با چنتا از پرستارا سلام و احوال‌پرسی کرد و رفت پشت در و شروع کرد از گوشه‌ در، داخل رو نگاه کردن. تعجب کردم. پرسیدم داستان چیه؟ بچه‌ها گفتن مگه نمی‌دونی!؟!؟ خانومش بارداره و حالش بد شده و الان هم تو ICU بستریه با یه بچه‌ی شش‌ماهه تو شکمش و علائم شبیه به #کرونا. خشکم زد. باورم نمی‌شد. زنت تو ICU باشه و تو این‌قدر با روحیه کنار جهادیا مشغول خدمت باشی. گذشت تا دیروز بعد نماز مغرب یکی از بچه‌ها بهش گفت محمد برو تلفن‌خونه کارت دارن. لباس پوشید و سریع رفت، یه‌ربع نشد که برگشت با چشمای قرمز، دلم ریخت، گفت صادق خانومم فوت کرد... این دفعه همه خشکمون زد. سکوت حاکم شد. یه کلام گفت و رفت: دعا کنید براش «بهترین توشه براش دعاست». #محمد_مداح پی‌نوشت: رفت بیرون یه جای خلوت که کسی نبینه و روحیه‌شو از دست نده، اونجا خوب گریه کرد؛ برای مادر و فرزندی که قرار بود نامش «محسن» باشد.