عاشورا مکانی برای تصمیم گیری! . . . در همه ی تاریخ آدم هایی مثل ما زیرآبی رفتند. آن پشت و پستوها قایم شدند. جوری که درست معلوم نشود اهل کدام وری هستند! تا هم از این ور بخورند هم از آن ور. بعد یکدفعه یک بیابان بی آب و علف پیدا شد که معادلات همه را ریخت بهم که جای قایم شدن نداشت. حالا فک کن مثل " #زهیر" هی راه قافله ات را کج کنی و از بیراهه ها بروی تا به کاروان امام حسین علیه السلام برخورد نکنی... بالاخره چی؟ بیابان مگر چقدر جای فرار دارد؟ بالاخره میفرستند دنبالت: « #زهیر! تصمیم ات را بگیر. » فک کن بروی لای سپاه یزید و توی خیمه ها قایم شوی، صدایت می کنند: « #حر! تصمیم ات را بگیر» بدتر از همه آن شب که چراغها را خاموش می کنند و در دل تاریکی می گویند: « این شب و این بیابان، تصمیم ات را بگیر» عاشورا اگر این «تصمیم ات را بگیر» را نداشت، خیلی خوب بود. هرچقدر که می خواستند ما گریه می کردیم و به سر و سینه میزدیم. ضجّه و فغان و اندوه. ولی موضوع این است که از همان صبح عاشورا که خورشید در می آید،همه ذرات دور و بر آدم داد می زنند: « #تصمیم_ات_را_بگیر... »