#باغ_مارشال_191 گفتم: ادامه بده! گفت: خونه نیاورون نتوانست به من آرامش بده. بعد از مدتی به توصیه این و اون از بین خواستگارای متعدد، با همین شوهرم که افسر خلبان بود و همسرش رو از دست داده بود ازدواج کردم. هر دو دلسوخته بودیم. اون همسر اولش رو دوست داشت و من هرگز نمی توانستم تو رو فراموش کنم. هر دو بیشتر به زنده بودن فکر میکردیم تا زندگی. سه سال بعد از ازدواج، یعنی سال 55 ،صاحب دختری شدم که الان پونزده سالشه. در همان لحظه گارسن به ما نزدیک شد و فهرست غذا را روی میز گذاشت آنچه می خواستم، بدون این که نظر سیما را بپرسم، سفارش دادم. سیما به سخنانش ادامه داد: »سال 57 ، رژیم چندین ساله شاهنشاهی که همه فکر می کردن پایه هاش روی فولاد بنا شده، در مدتی کمتر از چند روز متلاشی شد. پدرم یه هفته قبل از اینکه انقلابیون پیروز بشن سکته کرد؛ ما حتی فرصت پیدا نکردیم براش مراسم ختم بگیریم. همه دست اندرکارای رژیم، کشور رو ترک کردن. ما هم هر چه داشتیم، فروختیم و به اتفاق بهادر، سوزان، شوهرم ، مادرم و سیاوش به لوس آنجلس رفتیمو. مادرم دپار درد علاج ناپذیر سرطان شد و بیشتر از چهار ماه طول نکشید که مرد. سیاوش به دام اعتیاد اسیر شد به طوری که دیگه از او قطع امید کردیم. باالخره در یک تصادف کشته شد. بعد از سه سال، به کانادا و این شهر اومدیم. در همین شهر، شوهرم که روزی یکی از بهترین خلبان های نیروی هوایی بود و شاه او رو به نام می شناخت، تو یه شرکت مواد غذایی صندوق دار شد. منم تو همون شرکت، مواد غذایی رو بسته بندی می کنم. یک مرتبه دست هایش را به من نشان داد و گفت: ببین! این دستای سیمائیه که تو مرتب می گفتی چقدر زیباست! رگ های برجسته سیاه، زیر پوست سفید پشت دستش مشخص بود و ضخامت پوست سرانگشت او حکایت از نوع کارش می کرد و در حالی که قطرات اشک روی گونه هایش می غلتید گفت: من روزی معشوقه تو بودم، اون قدر جاذبه داشتم که تو رو از شهر و دیارت به تهرون کشوندم؛ من روزی عزیز پدر و مادر حتی فامیل بودم؛ الان اگه یه روز کار نکنم، زندگی مون نمی چرخه و مقصر اصلی هم جز خودم کسی نیست. گفتم: این که قبول داری مقصر بودی ، جای خوشحالیه و اعتراف تو باعث می شه تا حدودی کینه هایی که سالهاست منو رها نکرده ، کاهش پیدا کنه. سیما نگاهش را به من دوخت، چشمان پر اشکش را چند مرتبه بهم زد و گفت: روزی رو که به آلبرت حمله کردی و می خواستی منو بکشی یادته. گفتم: بله ، اون صحنه و صحنه ای که تو رو در آغوش گرفت، هیچ وقت فراموش نمی کنم. گفت: بارها افسوس خوردم چرا جلوی تو رو گرفتن. کاش منو کشته بودی! همین حالا هم اگر منو بکشی، بجاست. در حالی که از ندامت او خنده ام گرفته بود، گفتم: بیست سال پیش هم اشتباه کردم که نسبت به تو تعصب نشون دادم. باید همون روزی که تو باغ مارشال دلت برای هنرپیشگی و آلبرت غش می رفت یا همون روزی که منو داهاتی خطاب کردی و عشق مشهور شدن، وسوسه ات کرده بود و می خواستی به مدرسه سینمایی بری،طلاقت می دادم و به اتفاق بهادر بر می گشتم ایرون و گذشته رو جبران می کردم. سیما با افسوس و شرمندگی گفت: کاش اون کار رو می کردی و بیست سال به پای من نمی سوختی! گارسن آنچه سفارش داده بودم، آورد و روی میز گذاشت. فرهاد هم گاهی همان اطراف پرسه می زد. سیما می خواست همراه غذا مشروب بنوشد که با عصبانیت گفتم: بسه دیگه! مستی عقل از سر آدم می پرونه؛ هنوز.... ادامه دارد... ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 http://eitaa.com/joinchat/3453091851Cb049da4662 ‌‌‌‌‌‌