#باغ_مارشال_81 روی پیشانی ام عرق سرد نشست. همه چیز در نظرم تیره و تار شد. نفهمیدم کجا هستم و چه باید بکنم. با همه وجودم به خشم آمدم. گوشه سفره را گرفتم و بلند کردم. هر چه داخل سفره بود یه گوشه ای پرتاب شد. با صدای بلند گفتم: " بهمن خان تو لیاقت جانشینی پدرم رو نداری. اکه به خاطر سیما و موقعیت خودم نیود، هرگز یادی از شما نمی کردم. " به مادرم گفتم: " تو دروغ می گفتی پدرم را دوست می داشتی. تنش رو تو خاک لرزوندی. تو و بهمن خان دروغ گفتین و با آبروی من یازی کردین. شما تو زندگی شرف و انسانیت و عشق و معرفت رو نمی شناسین... " لحظه به لحظه صدایم بلندتر می شد. بهمن خان در برابرم جبهه گرفت. چنان عصبانی بودم که با مشت به سینه اش کوبیدم. پرت شد روی زمین. جمشید به پشتیبانی او درآمد، او را به دیوار کوبیدم. مادرم عصبانی تر از من بود. با صدای بلند به هم پرخاش می کردیم. داد و فریاد و سر و صدای ما باعث شد همسابه ها دم در خانه جمع شوند. بهمن خان با مشاهده همسایه ها، به سمت من هجوم آورد. همسایه ها با عجله جلوی مرا گرفتند. یکی از آنها با خواهش و تنها مرا به خانه خودش یرد. خشمم که فرو نشست، به خانه زن دایی رفتم. خوشبختانه پسر بزرگش آنجا بود. سر و صورت خراشیده و رنگ رخسارم، نشان می داد با کسی زد و خورد داشته ام. ماجرا را که تعریف کردم، زن دایی تعجب کرد. می گفت از من که یک دانشجو هستم، بعید است دعوا کنم. باورش نمی شد بهمن خان را تهدید به مرگ کرده باشم. آن شب آنجا ماندم و تا نزدیک صبح به این می اندیشیدم که چگونه بدون مادرم و بهمن خان بع تهران بازگردم و چه بگویم؟ برای مادرم و بهمن خان پیغام فرستادم که اموال پدرم باید ظرف دو سه روز به نسبت تقسیم شود و آنها را تهدید کردم اگر بخواهند برخلاف خواسته من عمل کنند، با تفنگ پدرم همه را می کشم. چاره ای نبود. به خودم گفتم، " سیما لااقل دلش به من خوش است. من چه کسی را دارم! پدرم که نیست! مادرم که شوهر کرده، دیگر چه کسی می ماند؟ " روز بعد به خانه مادرم رفتم. به گمان این که از رفتار شی گذشته پشیمان شده ام، قیافه گرفت و از من روی برگرداند. نه پشیمان شده بودم نه معذزت خواستم. خیلی جدی به او گفتم هرچه زودتر تکلیف ارث پدرم را معلوم کند، چون باید به تهران برگردم. نگاهی با حسرت به من انداخت و آه کشید. اشک از گوشه چشمش سرازیر شد. با صدایی گرفته گقت: " تهرون هم که بودم به تو گفتم: " هیچ مادری بد فرزندش رو نمی خواد. می ترسم آه ناهید تو رو بگیره. " اصال به گفته های او توجه نکردم. قرار گذاشتم شب جمعه، یعنی دو روز بعد همه یزرگترها و ریش سفیدان فامیل را جمع کنم تا درباره تقسیم امالک پدر تصمیم بگیرند. گریه و خواهش او کوچکترین تاثیری تداشت. در را محکم به هم زدم و سوار اتومبیل شدم. بدون مقصد حرکت می کردم. به فکرم رسید سری به بهرام بزنم. شک داشتم او در آن قصل قصرالدشت باشد. به خانه پدرش در شیراز رفتم، او و همسرش آنجا بودند. خوشحال شدم. مثل غریبه ای که در شهری دورافتاده به آشنایی برمی خورد، او را در آغوش گرقتم. از من گله داشت چرا هر وقت به شیراز می آیم، سراغش نمی روم. حق داست. از او معذرت خواستم. اوقات تلخ و چهره درهم و اندوهگین من اجازه نمی داد آنچه در درونم می گذشت، پنهان کنم. قضیه بگومگو با مادرم و بهمن خان را برایش تعریف کردم. بهرام از بهمن خان خوشش نمی آمد.. از مادرم هم دل خوشی نداشت. به نظر او ازدواج مادرم با کسی که پدرم او را آدم حساب نمی کرد، ابدا کار درستی نبود... ادامه دارد... ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 http://eitaa.com/joinchat/3453091851Cb049da4662 ‌‌‌‌‌‌