🚩#رکسانا #قسمت_شصتودوم ماشینا شروع کردن پشت سرم بوق زدن!شیشه رو دادم بالا و حرکت کردم!بیست متر جلوتر یه گوشه که پارک ممنوع بود پیاده شدم.میدونستم مانی تا نره اینجا پاشو از گیشا بیرون نمیذاره!اومدم جلوتر که دیدم مانی هنوز همونجا وسط خیابون جلو بازار نصر واستاده و ماشینشم کمی عقب تر خیابون رو بند اورده و خودش داره طرف بازار مردم رو نگاه میکنه و میخنده!دوئیدم سمت ماشینش و نشستم پشتش!یه نگاه بمن کرد و وقتی خیالش راحت شد راه افتاد طرف بازار!منم ماشین رو بردم تو یه فرعی و بزور یه جایی براش پیدا کردم و پارکش کردم و اومدم تو بازار و رفتم طبقه بالای پاساژ حالا هر چی میگردم مانی نیس! خلاصه از پاساژ اومدم بیرون و رفتم همونجا روی پله نشستم و یه سیگار روشن کردم و بعدش سیگار دوم که دیدم سر و کله اش پیدا شد.از جام بلند شدم رفتم جلوش که گفت:کجایی تو؟! -منو اینجا گذاشتی رفتی حالا میگی کجایی تو؟!نیم ساعته اینجا نشستم! مانی-واقعا زمان زود میگذره!بیا بریم تو. -تو برای چی؟! مانی-یه کافی شاپ اینجا هست که...اصلا بیا خودت ببین! -من نمی آم! مانی-خوب بیا به دقیقه بشین یه چیزی بخور بریم! -نمی آم! مانی-بیا پس مغازه ها رو ببین چقدر قشنگن! -نمی آم! مانی-پس بیا شاید یه جنسی دیدی که بدردت خورد و خواستی بخریش! -نمیخوام! مانی-پس بیا برو بمیر که واقعا وجود امثال تو برکت رو از این سرزمین میبره! -مگه اینکه ترمه رو نبینم! خندید و گفت:شوخی میکن!تو از اینکارا با پسرعموت نمیکنی! -بخدا بهش میگم! مانی-چی رو میگی؟!اومدم اینجا خرید کنم؟! -حالا یا اینو میگم یا چیز دیگه! یه مرتبه از تو پاساژ صداش کردن!صدای چند نفر بود!زود برگشت طرفشون و اشاره کرد که یعنی بیرون نیان! -اومدی خرید؟! مانی-بعله !خرید برای عموم آزاد است! -آزاد هست هان؟!دارن صدات میکنن آقا پسر! مانی-گوشت اشتباه میشنوه! -دارن میگن مانی! مانی-اشتباه میکنی! -اِ..خودم شنیدم! دوباره صداش کردن مانی!مانی!مانی! -بفرمایین مانی مانیشون پاساژ رو ورداشت! مانی-منو کار ندارن که دارن میگن مامانی!مامانی!انگار مامانشونو صدا میکنن!اصلا سوئیچ ماشین منو بده تو برو!منم پشت سرت اومدم ماشین کجاس؟ سوئیچ رو دادم بهش و جای ماشین رو نشونش دادم و خودم راه افتادم طرف ماشینم که یه مرتبه مانی مثل برق اومد و از بغلم رد شد!توش پر آدم بود که داشتن همگی دست میزدن و جیغ میکشیدن!سرعتم رو زیاد کردم که مچش رو بگیرم اما مگه میشد به مانی رسید!از این ور و اونور پیچید و رفت! از کاراش خنده م میگرفت!وقت رو تلف نمیکرد!یعنی زندگیش رو تلف نمیکرد!از دور دیدم کدوم طرف رفت!منم پیچیدم طرف پارک وی و رفتم طرف خونه. اونشب ساعت 9 رفتم گرفتم خوابیدم.خیلی خسته بودم.تازه خوابم برده بود که دیدم یکی صدام میکنه!چشمامو وا کردم دیدم مانی بالا سرم واستاده! مانی-گرفتی خوابیدی باز؟! -ببخشین آ اما پس آدم باید شب چیکار کنه؟! مانی-حتما بگیره بخوابه! -خب شب برای خوابه دیگه! یه نگاه بمن کرد و گفت:من تو اینکار خدا موندم که تو رو برای چی خلق کرد!خب تراکتور بود دیگه!صبح یه استارت بهش میزدیم و روشنش میکردیم و شب خاموش!دیگه ترو برای چی آفرید؟! پتو رو کشیدم رو سرم و از همون زیر گفتم:به توچه؟!مگه تو فضولی؟! مانی-فضول نیستم اما بازرس سازمان حقوق بشرم!وظیفه مم اینه که گاه گداری یه آدمایی مثل تو که فراموش کردن آدمن تذکر بدم که در زندگی چیزای دیگه ی م جز کار کردن و درس خوندن و نظافت کردن و خوردن و خوابیدنم هس!آخه مرد حسابی تازه ساعت نه و نیمه!مرغام الان هنوز نخوابیدن که تو گرفتی خوابیدی! -چرا مرغا تا هوا تاریک میشه و میرن تو لونه شونو میخوابن. همونجور که پتو رو از روم میکشید کنار گفت:اون مرغا مرغای قدیم بودن!مرغای الانی تا هوا تاریک میشه و دست یه خروس رو میگیرن و میرن یه دیسکویی رستورانی جایی!بلند شو خجالت بکش. ادامه دارد... 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉🏻 @Dastanvpand 👈🏻💓

🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍂 #رمان_فصل_آخر #قسمت_ششم وسط این حرفا آوا مثل یه دختر بچه با هیجان گفت: شیده فرزاد پاشید مام بریم با هومن اینا بازی کنیم، عمو سامان توام بیا اقا نادر: یعنی ما نیایم دیگه؟ فقط جوونا برین؟! آوا: نه اقا نادر اختیار دارین شمام بیاین اقا نادر: کامران بریم؟ کامران: مرد گنده خجالت بکش اینجا که حیاط مدرستون نیست بری با شاگردات بازی کنی. اقا نادر: خب چیه خیلی هم خوبه انقد سخت نگیر اقا نادر زودتر از همه بلند شدو رفت پیش بچه‌ها، بعد از اون آوا، فرزاد و سامانم رفتن، من هنوز سر جام نشسته بودم حس می‌کردم خجالت می‌کشم که جلوی فرزاد بازی کنم، بدوامو بخندم. داشتم به رفتن اونا نگاه می‌کردم که آوا برگشتو گفت: شیده بیا دیگه، بازم رفتی تو قیافه؟ بیا خوش میگذره دوس داشتم جوابشو بدم .... اما بیخیال شدم نمی‌خواستم همین روز اولی چهرمو جلو فرزاد خراب کنم، بلند شدمو رفتم کنار اونا، اقا نادر و سامان یارکشی.کردن اقا نادر اول از همه فرزادو انتخاب کرد، عمو سامانم منو دلم می‌خواست به سامان بگم این یه بارو منو دوست نداشته باش بزار برم تو همون تیمی که فرزاد هست، اما مگه می‌شد؟! بار دوم اقا نادر آوا و سامان هومنو انتخاب کرد دوقلوهارم تقسیم کردیم تارا برای نادر شدو رها برای سامان. شروع کردیم به وسطی بازی کردن کم کم داشت یخم باز میشدو با جمع خودمونی تر برخورد می‌کردم هرچند مشکلی با جمع نداشتم، مشکلم رودربایسی با فرزاد بود که اونم داشت کمرنگ می‌شد. حین بازی بازم هومن و آوا دعواشون شد این عادت همیششون بود، هومن اتفاقی توپو محکم به ساق پای آوا زد البته خودش میگه اتفاقی بوده آوا نظرش آینه که کاملاً عمدی زده راستش تو این یه مورد من بیشتر با آوا موافقم و مطمئنم اینم از شیطنتای هومن بوده. خلاصه آوا توپو برداشت و کل حیاط رو دنبال هومن کرد تا ضربشو تلافی کنه، این دوتا بچه‌ی لوس همه رو منتظر گذاشته بودنوبازیو بههم زده بودن.... ××××× ساعت دیگه 6 عصر بود، همه تو سالن نشسته بودیمو چای می‌خوردیم که هومن برگشت روبه فرزاد گفت: داداش دمت گرم ما به روت نمیاریم توام به رو خودت نیار! فرزاد: چیو؟ هومن: بابا پاشو برو سوغاتیا رو بیار گندشو دراوردی نکنه میخوای بگی چیزی نیاوردی؟! عمه ناهید: هومن اذیت نکن فرزاد: وای نه عمه راست میگه انقد از دیدنتون ذوق زده شدم که کلاً یادم رفت الان میرم میارم. بعدم بلند شدو رفت سمت اتاق سامان که وسایلش اونجا بود. هومن: طفلک ذوق زده شده ولی نمیدونه ما انقدی از دیدنش ذوق زده نشدیم که سوغاتی یادمون بره. آقانادر: خب میزاشتی فردا، فردام روز خداست. هومن: پدر من هیچوقت نقدو به هوای نسیه ول نکن. سامان: اتفاقاً باباهم اونوقتا که پیش خودش کار می‌کردم این جمله رو زیاد به من می‌گفت البته تو مسائل کاری. بعد هم سرشو به سمت بابابزرگ چرخوندوگفت: نه بابا؟؟ .بابابزرگ نگاه سردی بهش انداختو هیچی نگفت، تو این یکی دوسال اخیر خیلی کم پیش اومده بود که بابابزرگ با سامان حرف بزنه، وقتی این بی محلی رو تو جمع نسبت به سامان دیدم حسابی بهم ربختم مخصوصاً وقتی متوجه لبخند موذیانه کتایون شدم بغض تو گلومو گرفته بود نگاهم به سامان بود که فرزاد با یه چمدون خاکستری اومدتو سالنو سرجاش نشست و گفت: خب هدیه‌ی کیو زودتر از همه بدم؟ تاراورها بالا پایین می‌پریدن و می‌گفتن: من من فرزاد: چشم اول هدیه‌ی این دوقلوهای خوشگل، بعدم 2 تا عروسک از چمدونش دراوردو بهشون داد اونام تشکر کردنو رفتن تو حیاط با عروسکاشون بازی کنن. هومن: حالا نوبت منه فرزاد: نخیر آقا هومن حالا دیگه از بزرگتر شروع می‌کنیم. شروع کرد به دادن سوغاتی‌ها برای بابابزرگ یه پارچه‌ی کت شلواری راه راه و برای مامانبزرگ یه پارچه‌ی گل دار پیرهنی آورده بود، برای عمو جهان و بابا کامران و آقا نادر 3 تا پیرهن مردونه ی جفت آورده بود که فقط رنگو سایزشون فرق داشت. برای کتایون وعمه ناهید صندل مجلسی گرفته بود البته صندل کتایون خیلی پر زرقوبرق بودو پاشنه‌های بلندم داشت ولی صندل عمه ناهید پاشنه کوتاه و ساده‌تر بود انگار فرزاد خیلی خوب سلیقه‌ی همه رو یادش بودو میدونست که عمه ناهیدو کتایون شبیه هم نمیپوشن. برای سامان و هومن 2 تا تیشرت با یه مدل ولی رنگای متفاوت آورده بود، کلاً کار خودشو راحت کرده بود برای هر دوسه نفر از جمع یه چیز مشترک خریده بود که هم کسی دلخور نشه هم کار انتخابش آسونتر باشه. نوبت هدیه من وآوا رسیده بود میدونستم هدیم با هدیه اون یکیه خیلی خوشم نمیومد ولی خب هدیه‌ی فرزاد بودو هرچی ام که از طرف اون باشه برام همه جوره جذابه. ادامه دارد....... 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉🏻 @Dastanvpand 👈🏻💓 #نویسنده_شیدا_اکبریان 🌸🌼🌸🌼🌸🌼🌸🌼🌸🌼

🍃🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍂🍃 #رمان_فصل_آخر #قسمت_پنجم سامان بلند شد رفت که درو باز کنه آخه آیفون خونه خراب بودو در از داخل باز نمی‌شد یک دقیقه بعدسامانو هومن با خنده اومدن داخل خدا میدونه باز هومن چی تو گوش سامان گفته بود که اینجوری عمو رو به خنده انداخته بود، سامان سر جاش نشستو فرزاد از جاش بلند شد اونو هومن خودشونو توبغل هم انداختنوبعداز روبوسی و حالو احوال نشستند هومن با همون لحن موذیانه همیشگی گفت: فری چه خبر از اونور؟؟ بعدهم یه چشمک زد قشنگ منظورشوفهمیدم اون لحظه دلم می‌خواست دهن هومنو با نخ سوزن بدوزم که دیگه از این مزه پرونیا نکنه البته گذشته از همه‌ی این حرفا هومنو همیشه مثل یه داداش دوس داشتم هومن اومد رو صندلی خالی کنار من نشست اروم دم گوشش گفتم: قرار خوش گذشت؟؟ هومن: چه خوشی؟ قرار کاری بود من: هومن؟!!! هومن یه لبخند زدو گفت: آره فضول باشی خوش گذشت با حرفش هر دو خندیدیم، فرزاد روبروی ما نشسته بود حواسش به خنده‌ای ما پرت شد وقتی نگاهم به نگاه فرزاد افتاد از کارم پشیمون شدم. و خجالت کشیدم، نکنه فرزاد بد برداشت کنه و خیال کنه چیزی بین من و هومنه! خودمو جمع کردمو از هومن فاصله گرفتم و تا آخر ناهارم باهاش حرف نزدم. ××××× (شیده) بعد از ناهار به پیشنهادفرزاد همه رفتیم تو آلاچیق حیاط نشستیم بادخنکی میومد که به هممون حس خوبی می‌داد همه بودیم بجز بابابزرگ که عادت داشت بعدازظهرا بعداز ناهار یکم بخوابه تازه نشسته بودیم که رها و تارا به هومن پیله کردن بلندشه بره باهاشون توپ بازی کنه هومن اولش یکم مقاومت کرد ولی بعدش تسلیم شد و باهاشون رفت وسط حیاط و شروع کردن به بازی این اخلاق هومنو دوس داشتم هیچوقت دل خواهراشو نمی‌شکست با اینکه من الان دیگه 21 سالمه اماگاهی که رفتار هومن با تارا و رها رو می‌بینم مثل یه بچه حسودی می‌کنم و دلم میخواد یه برادر داشته باشم البته همیشه سامان برام مثل یه داداش بوده تا عمواما همین یذره فاصله تهران-کرج و دیر به دیر دیدنش این تصورمو یکم کمرنگ میکنه همه به هومنو دوقلوها نگاه می‌کردیم که صدای کتایون حواسمونو به جمع خودمون برگردوند. کتایون: فرزاد جان چه خوب شد که برگشتی، حالا برنامت برا آینده چیه؟ چقد از این سؤال کلیشه‌ای و مسخره بدم میومد، برنامه برا آینده!! ترجیح می‌دادم این دیالوگوفقط تو فیلما بشنوم تو همین فکرا بودم که صدای فرزاد تکونم داد. فرزاد: کتی جون فعلاً بزار از راه برسم یه فکری هم برا آینده می‌کنم عموجهان: اول از همه بفکر زن گرفتن باش من دیگه دلم نوه میخواد. با این حرف عموجهان سرمو پایین انداختم خودمم نمیدونستم که چرا من بجای فرزاد داشتم خجالت می‌کشیدم فرزاد: چشم پدرجان واست عروسم میارم نوه دارم میشی سروصدام می‌کنیم از خونم بیرونمون می‌کنی عجله نکن. با این حرفش همه خندیدن بجز من که فقط خجالت می‌کشیدم. و فک کنم قرمزم شده بودم! سامان: فرزاد زنم بگیره آوا دوروزه فراریش میده با خواهرشوهربازیاش. آوا با یه اخمی که عشوه‌ی صورتشو بیشتر می‌کرد گفت: ع عمو بزار فرزاد زن بگیره.من قول میدم هرروز قربون صدقش برم. با این حرف آوا حسابی خندم گرفته بود تصور اینکه آوا قربون صدقم بره از فیلم لورل و هاردی هم خنده دارتر بود مامانبزرگ که داشت با گوشه‌ی شال روی دوشش شیشه‌ی عینکشو تمیز می‌کرد گفت: فعلاً کاری با بچم نداشته باشین بزارید حسابی دوراشو بزنه بعد اسیرش کنین. سامان: مامان این چه حرفیه از شما بعیده اولاً که زن گرفتن کجاش اسارته دوما اقا فرزاد تو این 5 سال همچین کم کم دور نزده. مامانبزرگ: به هرحال فعلاً زوده. باباکامرانواقا نادر که داشتن پچ پچ می‌کردن بالاخره وارد بحث شدن. اقا نادر: این حرفا رو ول کنید این روزا تا خود پسر نخواد هیشکی نمیتونه سمت ازدواج هولش بده. باباکامران یه نگاهی به من انداختو گفت: پسر که هیچی مادخترهم که داریم 10 تاخواستگارم که معرفی کردیم بازم نتونستیم هولش بدیم. با دلخوری گفتم: بابا من انقد اضافه‌ام؟! کامران: البته خب زوده شیده فعلاً دخترکوچولوی باباشه، قربونش برم خرس گنده. با حرف باباهمه خندیدن و عمه ناهید گفت: اقا کامران انقد برا شیده ی ما نقشه نکش. شاید کسی تو جمع منظورعمه رو نفهمید ولی من که ازدل عمه ناهید خبر داشتم خوب فهمیدم که این حرفش در واقع یعنی شیده رو کنار بزارید برا هومن من!! ادامه دارد.... #نویسنده_شیدا_اکبریان 🌼🌸🌼🌸🌼🌸🌼🌸🌼🌸

🌱🕊 ⭕️✍حکایتی بسیار زیبا و خواندنی 🌺🍃🍁🍃🍂🍃🍁🍃🍂 🍃 گويند كه روزى شاه عباس صفوى از وزيرش پرسيد: امسال اوضاع اقتصادی كشور چگونه است؟ وزير گفت: الحمدالله به گونه ای است كه تمام پينه دوزان توانستند به زيارت كعبه روند. شاه عباس گفت: نادان اگر اوضاع مالي مردم خوب بود میبايست كفاشان به مكه میرفتند نه پينه‌دوزان، چون مردم نمیتوانند كفش بخرند ناچار به تعميرش می پردازند، بررسی كن و علت آن را پيدا نما تا كار را اصلاح كنيم... 🍃@dastanvpand 🌺🍃

💔تفاوت عشق با هوس💔 🚩قسمت اول 💚✨پسری جوان نزد شیخی چندین سال درس معرفت و عشق می آموخت. استاد نام او را "ابر نیمه تمام' گذاشته بود و به احترام استاد بقیه شاگردان نیز او را به همین اسم صدا می زدند. روزی پسر نزد استادآمد و گفت دلباخته دختر آشپز مدرسه شده است و نمی داند چگونه عشقش را ابراز کند!؟✨💝 💜استاد از "ابر نیمه تمام' پرسید:' چطور فهمیدی که عاشق شده ای؟👌!' ❤️✨پسر گفت:' هرجا می روم به یاد او هستم. وقتی می بینمش نفسم می گیرد و ضربان قلبم تند می شود. در مجموع احساس خوبی نسبت به او دارم و بر این باورم که می توانم بقیه عمرم را در کنار او زندگی کنم😏!' 💚✨استاد گفت: ' اما پدر او آشپز مدرسه است و دخترک نیز مجبور است به پدرش در کار آشپزی کمک کند. آیا تصور می کنی می توانی با کسی ازدواج کنی که برای بقیـه همکلاسی هایت غذا می پزد و ظرف های غذای آنها را تمیز می کند.✨😳' #ادامه دارد @dastanvpand 🌸🌿🌸🌿🌸🌿

🍃اﻧﺴﺎن ﮐﻪ ﻏﺮق ﺷﻮد،ﻗﻄﻌﺎً میمیرد... ﭼﻪ در درﯾﺎ،ﭼﻪ در روﯾﺎ چه در دروغ،ﭼﻪ درﮔﻨﺎﻩ چه در جهل،چه درانکار چه در حسد،چه دربخل چه در کینه،چه در انتقام مواظب باشیم غرق ﻧﺸﻮﻳﻢ 👇👇👇 @dastanvpand 🌸🌿🌺🌿🌺🌿🌸

خدایا کمک کن دیرتر برنجیم، زودترببخشیم کمتر پیش داوری کنیم و بیشتر فرصـت دهیم ... خدایا در این شب زیبا دوستان وعزیزانم را در مسیر خوشبختی ♡ و آرامش قلبی قرار بده ... شبتان بی غم و در پناه خـدا 🌙 #کانال_داستان_و_رمان_مذهبی 👇🌺‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌http://eitaa.com/joinchat/3453091851Cb049da4662

#خیانت در آخرين روزهای تابستان 8 سال قبل زمانی که در اوج شور و حال جوانی قرار داشتم به #مشهد مسافرت کردم و به همراه خانواده‌ام در يک هتل ساکن شديم آن روزها تلاقی نگاهم با #نگاه_جوان 23ساله‌ای به نام احمد مسير زندگی‌ام را تغيير داد ديگر عاشق شده بودم و از هر فرصت و بهانه‌ای برای #خلوت کردن با احمد استفاده می‌کردم او پسر مدير هتل بود و من هم به بهانه‌های مختلف در 😱هتل می‌ماندم تا بيشتر با احمد آشنا شوم که در اين ميان گاهی نيز پا را از صحبت و گفت وگو فراتر گذاشتيم.ادامه👇👇 http://eitaa.com/joinchat/3333685270C48bbcc01d2

✿❀ ﴾﷽﴿ ❀✿ ❀✿ #رمان_قبله_من #قسمت_سی_و_چهارم #بخش_اول ❀✿ موهایم را به ارامے شانہ میزنم و دراینہ محو خاطراتے مے شوم ڪہ روے پرده ے چشمانم درحال اجرا است... آه حسرت از عمق دلم بلند مے شود... همان روزها بود ڪہ یحیے اعلام ڪرد ڪہ میخواهد برود.. ان روز چهره ے عموجواد و اذر دیدنے بود...و همینطور من ڪہ لقمہ ے شام دردهانم ماسید! همہ مات لبخند رضایتش بودیم.... همان دم بود ڪہ بہ احساس درونم ایمان اوردم! شڪم مبدل بہ یقین شد!!... او را دوست داشتم و دراین بحثے نبود!... موهایم را با یڪ تل عقب میدهم...موهایے بہ رنگ فندقے تیره... دیگر خبرے از ابشار طلایے نیست! خبرے از ربودن دلت نیست. اخر تویے نیستے ڪہ بخواهد دلت هم باشد...!! یادم مے اید یلدا ازسرمیز بلند شد و بہ اتاقش رفت و آذرهم دیگر لب بہ غذا نزد. چهارشنبه شب رسما مهمانے براے همه زهرشد... تواما چنان خبر اعزامت را دادے ڪہ گویے قراراست ڪت و شلوار دامادے تنت ڪنند!... من تنها بہ لبخندت خیره شدم... مات ... مثل یڪ عروسڪ چوبے دیگر حرڪت نڪردم.. نمیدانم ان لحظہ خودم راسرزنش ڪردم یانہ... ولے...دیگر مطمئن بودم ڪہ مهرت عجیب بہ جانم نشستہ!...توهمانے بودے ڪہ دستم راگرفتے و پروبالم دادے...همانے ڪہ علاقہ ام را بہ خوبے باور ڪرد و ناامیدے ام را شڪست!... چطور مے شد تورادوست نداشت!!؟؟.... دستم رازیر چانہ میزنم و دراینہ دقیق میشوم... زیر چشمانم گود افتاده... هرروز برایم تمثیل یڪ سال است... اگر چنین باشد ...ازرفتن تو قرنهاست ڪہ میگذرد... ❀✿ بادستمال لبم راپاڪ و بہ چشمان یحیے زل میزنم.. امیددارم ڪہ شوخے اش گرفتہ یاحرفش بے مزه ترین جوڪ سال باشد. عموبہ طرفش خم مے شود و تشر میزند: اعزام شے؟! بااجازه ڪے؟!!... سرش راپایین میندازد و لبش را بہ دندان میگیرد.اذر درحالیڪہ لبش از بغض میلرزد میگوید: یحیے مامان... چندباردیگہ میخواے مارو جون بہ لب ڪنے...عزیزم...قربون قدو بالات بشم... رفتے المان درستو تموم ڪردے ڪہ الان برے جنگ؟؟! هوفے میڪند و با ملایمت جواب میدهد:مادرمن... این چہ حرفیہ! ڪلے دڪتر و مهندس میرن و شب و روز خاڪ و دود میخورن...من بااونا چہ فرقے دارم؟! عمو_ هیچے! فقط عقل تو ڪلت نیست! یذره ام حرمت نگہ نمیدارے!..من باباتم راضے نیستم! پس بشین سرجات!... یحیے_ ببین پدرم....اونجورے ڪہ فڪر میڪنے نیست! فقط... عمو_ توگوش ڪن! من هیچ جورے فڪر نمیڪنم! ڪلا نمیخوام راجب این مسئله فڪ ڪنم!! الان جهاد واجب نیست...ڪسیم اعلام دفاع نڪرده و فریضہ الزامے نشده!...پس نطق نڪن! و بعد بشقابش را ڪنار میزند و دستش را روے پیشانے اش میگذارد. یحیے دست دراز میڪند و بشقاب عمو را دوباره جلو میڪشد.. _ تروخدا یدیقہ گوش ڪنید... حتما نباید هلمون بدن ڪہ!...وقتے یہ مسلمون ازهرجاے دنیا طلب ڪمڪ میڪنہ...من باید برم! این گفتہ من نیست...امیرال.... عمو_ ببین اقاعلے ع رو سرمن اصلا! پسر! چرا نمیفهمے؟!! من رضایت نداشتہ باشم حتے نمیتونے حج برے...هروقت مردم پاشو برو ..اصلا برے شهید شے ان شاءالله!!! اذر محڪم بہ صورتش میڪوبد _ اے واے اقاجواد...نگو تروقران.... براش ڪلے ارزو دارم... یحیے عصبے ازجا بلند مے شود و باصداے گرفتہ میگوید: پس این وسط ارزوے من چے میشہ؟!! من ڪارامو ڪردم...یمدت دیگہ هم بچہ ها میرن.... عمو ابروهاے پهنش درهم مے رود _ این ینے شمارو بخیر مارو بہ سلامت. هان؟ ینے باے باے همگے...حرف مامان بابامم ڪشڪہ!.. یحیے_ نہ!... من بدون احازه شما تاحالا اب نخوردم... اینبار هرطور شده راضیتون میڪنم.... یڪعمر گوش دادم و وظیفم بود... یڪبار لطف ڪنید و گوش بدید!!... بغضش را قورت میدهد و بہ اتاقش میرود... یسنا و یڪتا اذررا دلدارے میدهند و بعداز شام هم ڪنارعموجواد میشینند. همہ درسڪوت مشغول میشویم، یڪے میوه پوست میڪند و دیگرے بہ صفحہ ے تلویزیون خیره شده... همسران یسنا و یئتا بہ اتاق یحیے میروند...حدس میزنم میخواهند اورا راضے ڪنند...سردرنمے اورم. یڪ دفعہ چہ شد؟!...همة چیز ارام بود.. من تازه بہ بودنش عادت ڪرده ام! ... چادر رنگے ام را ڪمے جلو میڪشم و بہ ظرف میوه ام زل میزنم. ❀✿ 💟 نویسنــــــده: #میم_سادات_هاشمی ❀✿ ❀✿ ❀✿ ❀✿ ❀✿🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉 @Dastanvpand 👈💓

✿❀ ﴾﷽﴿ ❀✿ ❀✿ #رمان_قبله_من #قسمت_سی_و_چهارم #بخش_دوم ❀✿ ازقبل بہ فڪر بوده!...یڪ دفعہ اے ڪہ نمے شود. یلدا باچشمهاے سرخ از اتاقش بیرون مے اید، روے مبل میشیند و بق میڪند. وابستگےاش بہ یحیے اخر ڪار دستش میدهد!! نیم ساعت نگذشتہ همسر یسنا از اتاق بیرون مے اید و بالبخندمقابل عمو مے ایستد. اذر گل از گلش میشڪفد و میپرسد: چے شد؟ راضے شد؟! _ نہ!... ماراضے شدیم!.. اگر بره...چے میشہ؟! عمو پوزخند میزند _ بہ!...پسرتورو فرستادم اونو از خرشیطون پایین بیارید! _ خرشیطون چیہ اقاجواد؟!... هرڪس رفت جنگ ڪہ شهید نشد! بزارید بره...براش دعاے سلامتے و عافیت ڪنید. عمو_ قربونت !...لطف عالے زیاد! و بعدسرش را باتاسف تڪان میدهد. اذر ارام بہ پاے راستش میزند و مینالد ڪہ: بگو چرااین پسره هرڪیو بهش معرفے میڪنیم نہ و نو میاره !.... نگو توڪلش قرمہ بار گذاشتہ!... اے خدا!! خودت درستش ڪن!.. هردخترے رو نشونش دادیم اخم ڪرد و یہ ایراد روش گذاشت!...معلومہ! اقااصلا توخیال ازدواج نبوده!!.. بے اراده لبخند میزنم... دردوره اے ڪہ عموم...یاحداقل پسرانے ڪہ من دیده ام، فڪر و ذڪرشان دختر و نامحرم است.... یحیے آمالش را شهادت مینویسد!!... یاد لبخندش مےافتم...دلم ضعف میرود. ڪاش ازاتاق بیرون بیاید...دلم برایش تنگ شد! قراراست دوروز دیگر بہ اصفهان برگردم. سہ هفته تعطیلات بہ دانشگاه خورده. مادرم زنگ زد و گفت ڪہ با اولین پرواز بہ خانہ بروم. یحیے هرروز ساعتها باعمو صحبت میڪرد. براے اذر گل میخرید و قربان صدقہ اش میرفت. دستش را میبوسید و التماس میڪرد. حس میڪردم ڪارش را سخت و راهش راتنگ ترمیڪند. اینطور دلبرے جدایے راسخت تر میڪند!..اخرسر بہ روحانے پایگاهشان متوسل شد تا با عمو صحبت ڪند. هیچوقت نفهمیدیم ان مرد سالخوره و بانمڪ باعینڪ گرد و محاسنے چون برف درگوش عمو چہ سحرے خواند ڪہ یڪ شبه رضایت و اذر را دق داد!! غروب ان روزدیدنے بود... ❀✿ آذر روے مبل میفتد و بہ پایش میزند _ اے واے...خدایا منو بڪش... ببین این مردم خام شد!!...اے خدا....اے واے... یلدا ڪنارش میشیند و با شانہ هایش رامیمالد... _ مامان حرص نخور اینقد...تروخدا... اذراما مثل اب بهار اشڪ میریزد. یحیے گوشہ اے ایستاده و باناراحتے تنها تماشا میڪند. بہ اشپزخانہ مے روم و یڪ لیوان رااز اب شیر پر میڪنم ، چند حبہ قند داخلش میریزم و باقاشق دستہ بلند هم میزنم. باعجلہ بہ پذیرایے برمیگردم و لیوان را دم دهان اذر میگیرم. بادست پسش میزند و نالہ میڪند: این چیہ؟...اینو نمیخوام... بزارید بمیرم... اے واے... یلدا_ مامان جون تروخدا اروم باش تو! یحیے دست بہ سینہ میشود و بہ من نگاه میڪند. درعمق چشمانش چیزے است ڪہ تنم را میلرزاند. شانہ بالا میندازد و مستاسل بہ چپ و راست سر تڪان میدهد. عمو دستے بہ سیبیل پرپشتش میڪشد و زیرلب لااللہ الا اللہ میگوید... _ خانوم! این چہ ڪاریہ!!..ماشاءاللہ صاف صاف فلا جلوت وایساده!! چیزے نشده ڪہ...یڪم انصاف داشتہ باش زن!... اذر مثل اسفند روے اتیش یڪ دفعہ ازجا میپرد _ من؟! من انصاف داشته باشم یاتو؟! پسر بزرگ نڪردم ڪہ دستے دستے بدم بره!چرا نمیفهمے اقا!.. بہ قدو بالاش نگاه میڪنم حالم بدمیشہ!!.. و بعد بایقہ پیرهن گلدارش اشڪش راپاڪ میڪند عمو_ دستے دستے ڪجابره!؟ اولا رفتنش ڪہ حتما باشهادت تموم نمیشہ...دوما همہ یروز میمیریم.. ممڪنہ خدایے نڪرده باهمین قدو بالا شب بخوابہ صبح پانشہ ها! ❀✿ 💟 نویسنــــــده: #میم_سادات_هاشمی ❀✿ ❀✿ ❀✿ ❀✿ ❀✿🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉 @Dastanvpand 👈💓

✿❀ ﴾﷽﴿ ❀✿ #رمان_قبله_من #قسمت_سی_و_چهارم #بخش_سوم ❀✿ اذر دودستے بہ صورتش میڪوبد _ میخواے سڪتم بدے اره؟؟!!... الهے دشمنش بمیره...خدا بگم چیڪارڪنه اون حاجے رو ...اومد و مغزتورم شست!!! یحیے ارام شڪایت میڪند _ ا!! مامان نگو دیگہ.. بہ اون بنده خدا چیڪار دارے؟!! اذر انگشت اشاره اش را بالا مے اورد و بلند میگوید: یحیے!!! تو یڪے حرف نزن وگرنہ حسابت رو میرسم.... من و یحیے بے اراده میخندیم... یحیے_ خب شهیدشم بهتره ها! اذر دستش رااز دست یلدا بیرون میڪشد و همانطور ڪہ بہ سمت اتاقش میرود دادمیزند: نعخیییر...مث اینڪہ جمع شدید منو بڪشید!!!..ول ڪنم نیستید... عمو جلوے خنده اش را میگیرد و میپرسد: حالا ڪجا میرے؟! اذر بہ اتاقش میرود و بعداز چند لحظہ با چادرمشڪے اش بیرون مے اید _میخوام برم هرڪار دوست دارید بڪنید!!.. باچشمهاے گرد ازروےمبل بلند مے شوم و با فاصلہ دوقدم ازیحیے مے ایستم. یلدا بہ طرفش میدود و میگوید: مامان زشتہ بخدا! ڪجا میرم میرم میڪنے!! درو همسایہ ها چے میگن!!؟ _ بزار بگن!! بزار بفهمن قصد جونمو داشتید... دلم برایش میسوزد.ازتہ دل گریہ میڪند.... زیرچشمے بہ یحیے نگاه میڪند... باید هم براے این پسر گریہ ڪرد...!! فرزند صالح براے پدر و مادر...همان جگرگوشہ است! نباشد...یڪ چیز لنگ میزند!.. یحیے متوجہ نگاهم میشود و لبخند میزند. استین هایش را تا ارنج بالا میدهد و بہ سمت اذر میرود _ مامان قربونت برم ...نڪن سڪتہ میڪنے!... اذر رو میگیرد _ اگہ نگران سڪتہ ڪردن منے..پس نرو!...باشه مادر؟ و با عجز و التماس بہ چشمان پسرش زل میزند. قدش تاسینہ ے یحیے است... یحیے دستش را داخل موهایش فرو میبرد و گویے دل من را چنگ میزند.. _ فداے اشڪات بشم! ولے...بخدا نمیشہ نرم!... _ پس منم میرم! یحیے را ڪنار میزند ڪہ عمو دستش رامیگیرد و باملایمت میگوید: خانوم جان! ڪجا میخواے برے اصلا؟! _ خونہ بابام! هالہ ے لبخند چهره ے عمو را میپوشاند: ڪدوم بابا ؟! ... خدا پدرتو بیامرزه...یادت رفتہ دیگہ جفتمون بابا نداریم؟! یڪ دفعہ اشڪهاے اذر خشڪ میشود و مثل میرغضب اخم میڪند...انقدر قیافہ اش خنده دار میشود ڪہ همہ پقے زیرخنده میزنیم... چادرش رااز سرش در مے اورد و همان جا روے زمین باحرص میشیند. _ خدایا یة بابا هم نداریم براے قهر بریم خونش!!... دودستش رابالا مے اورد و بہ سقف نگاه میڪند _ ڪرمتو شڪر!!.... و بعد بہ یلدا چشم غره میرود: مرض! دختراینقد نمیخنده...اون اب قندو بیار قلبم وایساد!.. یحیے بلند میخندد ، سمت من مے ایدولیوان را ازدستم میگیرد و تشڪر میڪند.جلوے اذر زانو میزند و لیوان را جلوے دهانش میگیرد.اذر بالحنے مملو ازخشم و حرص میگوید: بدش من خودم دست دارم.. یحیے ولے یڪ دستش را پشت ڪمر اذر میگذارد و لیوان را بزور ڪج میڪند _ قربون قهرڪردنت بشہ یحیے!....پیش مرگت شم! ...اصن شهید ناز ڪردنتم! یڪ لحظہ جا میخورم...چہ الفاظے!! هیچ گاه گمان نمیڪردم یڪ پسر ریشوے عقب مانده...دوست داشتنے ترین موجود زندگے ام شود... عقب مانده! درست است!...از گناه عقب مانده... ❀✿ 💟 نویسنــــــده: #میم_سادات_هاشمی ❀✿ ❀✿🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉 @Dastanvpand 👈💓

✿❀ ﴾﷽﴿ ❀ ❀✿ #رمان_قبله_من #قسمت_سی_و_پنجم #بخش_اول ❀✿ صدای گروپ گروپ قلبم را میشنوم. درگلویم میزند. چهارساعت دیگر پرواز دارم... تنها یڪ ساعت فرصت دارم نگاهت ڪنم. ان هم ڪھ نیستے .دشوره بھ جانم افتاده،نڪند دیگر تورا نبینم.نڪند دیگر نیایـے و نشود عطرت را با جان و دل بلعید. اخر قراراست ڪھ توهم بروی.من بھ خانھ ام و بے شڪ توهم بھ خانھ ات.انقدر برای اعزام پر پر زدی ڪھ هرڪس نداند گمان میڪند انجا خاڪ توست ، نھ اینجا.چمدانم را ڪنار در میگذارم . بـے شڪ دلتنگت میشوم. شایدهم دیوانھ شدم و دیگر برای ادامھ راه دانشجویـے بھ تهران نیامدم. باید قول بدهے ڪھ سالم بمانے. چادرم را روی دست میندازم و یڪ گوشھ مےایستم. یلدا هلم میدهد _ فلا بشین...یھ ساعت وقت داری. میشینم و بھ چمدانم زل میزنم. باید بروم؟.زودنیست؟هنوز ڪھ اتفاقے نیفتاده.ذهنم مڪث میڪند،مگرقراربود بیفتد؟ پوزخند تلخے میزنم و سرم را بھ چپ و راست تڪان میدهم ؛ چھ خوش خیال! فڪرش رابڪن اوهم ذره ای مرا دوست داشتھ باشد ، محال است! ڪاش مے شد یڪدفعه دررا باز ڪند و من ببینمش.میترسم بروم و ... اوهم...و دیگر فرصتے نباشد تا یڪ دل سیر لبخندش رانگاه ڪنم. دستم را زیر چانھ میزنم.همان لحظھ تلفن خانھ زنگ میخورد.اذر بالبخند جواب میدهد. _ جانم.. ... _ خوبے عزیزم؟ ڪجایـے مامان؟ .... _ چے؟! نھ هنوز نرفتھ . .... یڪدفعھ قیافھ اش درهم میرود... _ باشھ یلحظھ صبرڪن!! بھ سمتم مے اید و تلفن بے سیم را جلوی صورتم میگیرد. _ یحیے است.شمارو ڪار داره! لفظ شما را محڪم ادامیڪند. قلبم ازهیجان روی دور صد میرود.الان است ڪھ سڪتھ ڪنم!!تلفن را بادست لرزان ڪنار گوشم میگیرم.. _ سلام... صدایش مثل یڪ سطل اب یخ، بدنم را سست میڪند _ سلام دخترعمو! خوب هستید؟ _ بلھ _فڪر نڪنم خونھ برسم بھ این زودی ها... دلم سخت میسوزد!! _ ولے... میخواستم یھ خواهشے ڪنم ؛ بھ اتاق برید و ازقفسھ ی ڪتابخونھ هرڪتابـے دوست داشتید بردارید... چقدرمهربان ڪاش میشد بگویم اینطور نگو.تھ دلم راخالی نڪن! _ چشم! لطف داری! _ و یڪ چیز دیگھ.. امیدوارم این مدت بهتون خوش گذشتھ باشھ... و ببخشید اگر ڪم و ڪاستے بود. _ نھ!...همه چیز عالی بود... دردلم زمزمه میڪنم: همه چیز... یڪے خود تو! _ مزاحم نباشم دخترعمو! ... پس یادتون نره ها! ناراحت میشم برندارید.ڪلا اگر تواتاقم چیزی دیدید ڪھ بدلتون میشینھ بردارید! خنده ام میگیرد: ڪاش میشد تورا برداشت و در جیب گذاشت و رفت... رفت ڪھ ناکجاابادها!! _ خیلے ممنون...شرمندم نڪنید!.. _ حقیقت اینڪھ زنگ نزدم برای ڪتاب... یھ هدیھ براتون زیرتخت گذاشتم. فرصت نشد خودم تقدیمتون ڪنم! و این مدل هدیھ برداشتن شاید بے ادبی باشھ ،درهرحال عذرمیخوام!!.. _ هدیھ؟! _ بلھ زیر تختم ڪادوپیچ شده، یڪ ربان هم روشھ!.." و بعد میخندد و ادامھ میدهد" ربانش ڪارمن نیست. ڪار رفقاست ، اذیت میڪردن دیگھ!! باخنده اش من بغض میڪنم... هدیھ! _ دیگھ نمیدونم چے بگم. صدباره تشڪر ڪنم یانھ ؟هیچ وقت فراموشم نمیشھ اینهمھ مهربونے . ❀✿ 💟 نویسنــــــده: #میم_سادات_هاشمی ❀✿ ❀✿🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉 @Dastanvpand 👈💓

✿❀ ﴾﷽﴿ ❀✿ ❀✿ #رمان_قبله_من #قسمت_سی_و_پنجم #بخش_دوم ❀✿ سڪوت میڪند ؛بارغمش را ازپشت تلفن احساس میڪنم.آهے میڪشد و درحالے ڪھ لحنش عوض شده میگوید: خب..امری نیست؟! _ نھ ! بازم ممنون... _ محیاخانوم؟ قلبم هری میریزد!! .. _ ب...بلھ؟ _ برام دعاڪنید!...گره افتاده بھ زندگیم. _ چشم ! _ تشڪر، مراقب باشید!...خداحافظتون. _ شما هم مراقب... خدانگهدار. بوق اشغال در گوشم میپیچد... بغضم را قورت میدهم و تلفن را بدون خاموش ڪردن روی میز میگذارم. ازجا بلند میشوم و بھ طرف اتاقش میروم.همان لحظھ اذر میپرسد: ڪجا میری عزیزم؟! چشمانش برق میزند. _ اتاق یحیے! یھ چندتایـے ڪتاب برمیدارم.خودشون گفتن! اذر دندان قروچه ای میڪند و میگوید: اها! برو! دراتاقش راباز میڪنم و وارد میشوم ، عطرش دیوانه ام میڪند. دررا پشت سرم میبندم و سرم را بھ دیوار تڪیھ میدهم. دلم برایت تنگ ڪھ نھ ، میمیرد!!... عجیب وابستھ شده ام!...مثل یڪ ماهـے ڪھ میخواهند از تنگ بیرونش ڪنند ،دست و پا میزنم ڪھ بیشتر بمانم. بیشتر اب را فرو برم. مثل تو و خاطراتت را.... ڪاش میشد...جای انها...خودت باشے ومن...ڪاش همانقدر ڪھ درچندماه گذشتھ بھ گفته هایم ایمان اوردی و ڪمڪم ڪردی ،مے نشستے یڪ فنجان قهوه مهمانت میڪردم و ساده میگفتم ڪھ بھ گمانم عقب مانده هارا دوست دارم . آنوقت تو بخندی و بگویـے: خوب شد گفتے.دلم صداقت میخواست..! دستے به ڪتابهای ردیف اول ڪتابخانھ اش میڪشم. دلم دیگر بھ خواندن نمیرود، دوڪتاب از اوینے برمیدارم. نگاهم روی یڪعنوان میلغزد.. #افتاب_درحجاب ، نوشتھ: سیدمهدی شجاعے .آن راهم برمیدارم و از ڪتابخانھ فاصلھ میگیرم.همین هارا بخوانم هنر ڪرده ام.بھ سمت تختش میچرخم.برایم هدیه خریده! مگر این نشان عشق نیست؟!. لبخند تلخے میزنم و ڪنار تخت میشینم. خم میشوم و دستم را دراز میڪنم.چیزی مسطح باارتفاع ڪم به سرانگشتانم میخورد. همان را بیرون میڪشم. بھ اندازه ی یڪ برگھ آ سھ است. بنظرمیرسد قاب باشد.میخواهم بھ خانه برسم و بعد بازش ڪنم. گرچھ حدس میزنم تاانموقع از ڪنجڪاوی بمیرم. ازجا بلند میشوم و بادیدن ڪتاب نازڪے ڪھ لابھ لای ملافھ ی روتختے خودش رابیرون ڪشیده سرجا مے ایستم.ملحفھ را ڪنار میزنم... #قبله_مایل_به_تو ، چه اسم جالبے دارد.روی تخت میشینم و صفحه اولش را باز میکنم #سیدحمیدرضابرقعی ، این راهم میشود برداشت یانھ؟!.. تمامش شعراست! بنظرمیرسد قشنگ باشد! شاید بتوانم خودم از ڪتاب فروشے اصفهان بخرم. برای دیدن قیمت ڪتاب از جلد میگذرم و بادیدن چندخط دست نویس جا میخورم. چشمهایم راریز میڪنم.. یحیے نوشت: نمیدانم امدنش برای چھ بود! همھ چیز خوب بود ڪھ ... امد و خوب ترش ڪرد. ترسیدم ڪھ نڪند دل به او عادت ڪند. ڪھ از هرچیز ترسیدم سرم امد. قصددارم از ماندنش بترسم... شاید تاابد بماند! . . باانگشت سبابھ جملات را لمس میڪنم. برای چھ ڪسے نوشتھ؟.. لبم را بھ دندان میگیرم و چندبار دیگر میخوانمش. چھ طبعے دارد . دست نویسش بھ دلچسبے اغوش خداحافظے است! دیگر وقت رفتن است.اگر بمانم باید پای همین چندکلمھ اشک بریزم. دلم عجیب میگیرد، خوش بحال همانے ڪھ او برایش چنین نوشت... ❀✿ 💟 نویسنــــــده: #میم_سادات_هاشمی ❀✿ ❀ ❀✿🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉 @Dastanvpand 👈💓

✿❀ ﴾﷽﴿ ❀✿ ❀✿ #رمان_قبله_من #قسمت_سی_و_ششم #بخش_اول ❀✿ درباز و پدرم مقابلم ظاهر میشود. باتعجب بہ صورتم خیره میشود.یڪ دفعہ لبخند پهن و عمیقے میزند و دستهایش را براے بہ اغوش ڪشیدنم باز میڪند. سرم راڪج و سلام میڪنم. بہ اغوشش میروم و سرم راروے شانہ اش میگذارم پدر_ عزیزم.خوش اومدے.... _ مرسے! سرم رااز روے شانہ اش برمیدارد و باناباورے بہ چشمانم زل میزند... _ عمو میگفت حسابے عوض شدے!! من باور نمیڪردم... وقتے تهران بودیم....فڪر ڪردم زمزمہ هات همش از روے احساسہ! بہ قولے.....جو گرفتہ بودت! وبعد میخندد... سرم راپایین میندازم.خوشحالم ڪہ راضے است!.... چمدانم را میگیرد و پشت سرش میڪشد. مادرم چاقوے بزرگ استیل دردست بہ استقبالم مے اید. ذره هاے ریز گوجہ روےلبہ ے چاقو، نشان میدهد ڪہ درحال درست ڪردن سالاد است!... باخوشحالے صورتم را میبوسد و میگوید: الهے قربونت برم ڪہ دوباره شدے محیا خانوم خودم!!.. برات غذایے ڪہ دوست دارے درست ڪردم!!! تشڪر میڪنم و ڪش چادرم رااز سرم ازاد میڪنم. پدرم بہ شانه ام میزند _ برو باباجون... برو بالا لباسات رو عوض ڪن ڪہ خستہ راهے! ... شام حاضرشہ خبرت میڪنم! سرتڪان میدهم و ڪشان ڪشان از پلہ ها بالا میروم. هنوز چندپلہ بالا نرفتہ بودم ڪہ مادرم صدایم میزند _ نمیخواے ڪادوت رو همینجا باز ڪنے ماهم ببینیم؟!.... ڪے بهت داده؟؟! لبم را میگزم.. _ فڪ ڪنم بالا باز ڪنم بهتره!.. ازطرف.... یلدا و یحیے است! _ باشہ!...دستشون درد نڪنہ! بدون معطلے ار پلہ ها بالا میروم. دلم براے خانہ حسابے تنگ شده بود!! دراتاقم را بسختے باز میڪنم و داخل میروم...همہ چیز مرتب است...بوے تمیزے میدهد! هیچ چیز تغییر نڪرده...عجیب است! مادرم براے خودش دڪوراسیون عوض نڪرده. چادر و روسرے ام را درمے اورم و روے تخت میندازم. باعجلہ روے زمین میشینم و ڪادو را مقابلم میگذارم. نفسم را درسینہ حبس و بہ یڪباره ڪاغذرنگے رویش را پاره میڪنم.... ازدیدن صحنہ مقابلم خشڪ میشوم... دهانم باز میماند و بغض میڪنم.مثل دیوانہ ها بینش لبخند میزنم! دستم راروے تصویر میڪشم و لبم را جمع میڪنم... از آن چیزے ڪہ گمان میگردم بهتراست!..دستم راروے شیشہ اش میڪشم.... و باتجسم لبخند شیرین یحیے بہ ڪما میروم! هدیہ ام یڪ قاب بود...قابے از یڪ طرح!.. درقاب سیدمرتضے اوینے پشت دوربینش نشستہ بود و از یڪ دختر ڪہ روے تپہ هاے خاڪے نشستہ بود فیلم میگرفت!!... دخترمن بودم ڪہ یڪ دست رازیر چانہ زده و بایڪ دست دیگر چادر را روے لبهایم ڪشیده بودم... ❀✿ روزے چندبار مقابلش مے ایستادم و محو مفهومش میشدم... روے طرح سیدمرتضے فوڪوس شده بود و من ڪمے دور تر نشستہ بودم!! پایین تصویر نام نقاش باخط خوش نوشتہ شده بود... یحیے باهدیہ اش باعث شد دیگر نترسم!... و غیرمستقیم از تصمیمم حمایت ڪرد...و بہ من فهماند ڪہ مسیرم را درست انتخاب ڪرده ام! هشت روز از برگشتنم گذشت و دلم هرلحظہ تنگ و تنگ ترشد!! .... گاها بہ خانہ ے عمو زنگ میزدم و بہ بهانہ ے حرف زدن با یلدا، حال یحیے را مے پرسیدم. بعضے وقتها صدایش را از پشت تلفن مے شنیدم ڪہ درحال صحبت با آذر یا عمو بود.... قلبم بہ تپش مے افتاد و نفسم بند مِ امد.... روز نهم یلدا صبح زود بہ تلفن همراهم زنگ زد ❀✿ دست از مرتب ڪردن رو تختے ام میڪشم و تلفن را جواب میدهم. _ جان دلم؟ یلدا_ سلام دختر. چطورے؟! _ خوبم!... توخوبے؟! صبحت بخیر. یلدا_ راستے صبحت بخیر...نہ خوب نیستم! بغض بہ صدایش میدود! یڪ دفعہ دلشوره میگیرم.... دهانم گس میشود و گلویم طعم زهرمار میگیرد _ یلدا؟! چے شده؟! بہ یڪباره صداےگریہ اش در گوشم مے پیچد _ رفت...همین الان...رفت! _ ڪے؟!...ڪے رفت؟ گرچہ میدانستم منظورش چہ ڪسے است! اما باورش برایم ممڪن نبود.... اورفت! این ممڪن نیست... اورفت بے آنڪہ بفهمد رفتار خوبش مرا بند بہ خودش ڪرده... _ یحیے... داداشم رفت... بغضم را فرو میبرم...سڪوت اختیار میڪنم و بہ قاب نقاشے روے دیوار خیره میشوم.... _ محیا؟...چرا ساڪت شدے! یچیزے بگو تا دق نڪردم. یڪے باید پیدا شود تا من را دلدارے بدهد! _ عزیزم... دعاڪن بہ سلامت بره و برگرده! _ سلامت...یحیے سلامت و عافیت رو تو شهادت میبینہ! نمیگم غلطہ...ولے... و صداے هق هق زدنش دلم را میسوزاند... _ میفهمم....سختہ! اذر خوبہ؟! عموچے؟ _ مامان؟!...هیچے ازهمین نیم ساعت پیش ڪہ یحیے پاشو از در بیرون گذاشتا مامان نشست و بق ڪرد...زل زده بہ دستش ... ❀✿ 💟 نویسنــــــده: #میم_سادات_هاشمی ❀✿ ❀✿ ❀✿🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉 @Dastanvpand 👈💓

✿❀ ﴾﷽﴿ ❀ ❀✿ #رمان_قبله_من #قسمت_سی_و_ششم #بخش_دوم ❀✿ _ نچ!..توجاے گریہ باید هواشو داشتہ باشے...یمدت بگذره ڪنار میاید! خودت میگفتے یحیے بچہ موندن نیست! _ غلط ڪردم گفتم! دستے دستے فرستادیمش لب خط!! میگفت شاید چهل روز طول بڪشہ... شایدم دوماه! _ دوماه؟؟ _ اره!... نمیگہ دق مرگ میشیم! بے اراده زیرلب میگویم: دوماه....چقدر طولانے! _ چے گفتے؟ _ هیچے! _ محیا ! خیلي مسخره اے. زنگ زدم ارومم ڪنے! خودت عین ننہ مرده ها شدے! _ البتہ دور ازجون! _ اره! ببخشید...دور ازجون!محیا وقتے داشت میرفت ڪلے بہ خودش رسید! انگار داشت میرفت عروسے! میگفت قدم اول حل شد!...ایشالا تهشم حل ڪنن! بغضم را فرو میبرم...دیگر نمیخواهم چیزے بشنوم _ ببین ابجے...مامانم صدام میزنہ!...باید ...ب...برم... دروغ گفتم! میدانم....اما چاره چیست؟!.اینڪہ یلدا از او بگوید و من... دردلم رخت بشویند و چشمانم مدام از دلتنگے پر شود!! _ اخ شرمنده!برو!..دعاڪن تروخدا!..فعلا قربونت برم. _ خداحافظ بے معطلے تلفن را قطع و روے میز پرتش میڪنم. سرم را بین دودست میگیرم.... جلوے چشمانم مے ایی... حتم دارم لباس رزم بہ تنت مے اید!... لبخند تلخے میزنم و بامچ دست اشڪم راپاڪ میڪنم...درد دارد ها!دوست داشتن را میگویم! ❀✿ ظرفهارا در ڪابینت مے چینم و درافڪارم دست و پا میزنم...جمعہ ے دلگیرے است. از غروبش بیزارم! قلبت میگیرد...ازبچگے همینطور بود! ساعتها ڪند میگذرد.اصلاگویے عقربہ ها نمے چرخند. حالت تهوع دارم! باز ویار ڪردم. ویار عشق!!مادرم باصندل هاے شیڪ و سرخابے اش پشت سرم رژه مے رود و ظرفها را ڪنار دستم میگذارد. اهے میڪشد و یڪ دفعہ میپراند: یحیے خیلے ماهہ!سوریہ ماه مے خواهد... بچہ هاے بے شیلہ پیلہ، خوب ڪسے رفت. رفت؟! سرم تیر میڪشد.انقدر نگویید رفت رفت!نرفتہ بمیرد ڪہ! اه! لبم را گاز میگیرم..دهانم طعم خون میدهد. مگر چقدر محڪم بود؟!... چانہ ام میلرزد.سردم شده!... لعنتے!دستم بہ یڪ پیش دستے میخورد و روے زمین مے افتد.صداے خرد شدنش درفضا مے پیچد... مادرم دستش را روےسینہ ام میگذارد و ارام بہ عقب هلم میدهد.. _ حواست ڪجاست بچہ؟!برو عقب پات زخم نشہ! یڪ قدم عقب میروم. گیجم! نمیخواهم حرف بزنم! اگرزخم شود اتفاقے نمے افتد!با یڪ چسب زخم دوا میشود.دوست داشتن چہ؟! دوا ندارد.یڪ قدم دیگر عقب میروم، ڪف پایم یڪ دفعہ میسوزد... ابروهایم درهم میرود ، پاے راستم را بالا مے گیرم... قطرات شفاف و براق روے زمین میچڪد.. زخم شد! حرڪت نمیئنم و بہ قطراتے ڪہ پے درے روے هم سر میخورند خیره میشوم... صداے مادرم را دیگر نمیشنوم.... فقط سایہ اش را میبنم ڪہ دورم میدود و دنبال دستمال میگردد...از پشت شانہ هایم را میگیرد و ڪمڪ میڪند روے صندلے پشت میز بشینم...ڪف پایم را نگاه میڪند...گنگ میشنوم _ شیشہ رفتہ تو پات!...باید درش بیارم!... بغض میڪنم...از شیشہ؟!...نہ!...نمیدانم... با قیچے ابرو شیشہ را بیرون میڪشد... هین ڪشیده و ارامے میگویم و پایم را جمع میڪنم. زیرپایم پارچہ میگیرد و دورش را با باند میبندد... میگوید عمیق است! مثل دوست داشتن من!. زمین را طے میڪشد...قطرات خون پخش میشوند...رگہ هاے رنگے رو بہ شفافیت میروند و میمیرند!... دستم را میگیرد و تاڪید میڪند پایم راروے زمین نگذارم!... شاید مجبور شویم بخیه اش بزنیم!...لی لی کنان به پذیرایی می روم و روی مبل می شینم... ڪاش رابطہ ام را بامادرم طورے میساختم ڪہ میشد مثل یڪ دوست بہ او از احساسم بگویم..هیچ ڪس از هیچ چیز خبرندارد! جز خدا و من، بنده ے خدا! بہ پایم زل میزنم. یاد ان روز درپارڪ مے افتم. چقدر نزدیڪ بہ من ایستاده بود! چقدر نگران بود! عصبے و ڪلافہ مراقب بود تا زمین نیفتم، لبخندڪجے میزنم و بہ مادرم نگاه میڪنم. زمین اشپزخانہ را جارو میزند.تڪہ هاے شیشہ زیر نور برق میزنند. صداے ڪشیده شدنشان روے سرامیڪ سوهان روحم میشود.. چشمانم را میبندم و سعے میڪنم بہ صدایشان بے توجہ باشم...همان لحظہ صداے زنگ خانہ بلند میشود. پدراست! از سرڪار برگشتہ. مادرم همچنان با جارو برقے مشغول است...حتما نشنیده!.. دستم راروے دستہ ے مبل میگذارم و بزور بلند میشوم. لے لے ڪنان سمت ایفون مے روم... بین راه خستہ میشوم و چندلحظہ مڪث میڪنم...دوباره صداے زنگ بلند میشود. با بے حوصلگے دوباره راه مے افتم...نفس نفس زنان گوشے ایفون را برمیدارم و میپرسم:بلہ؟! درصفحہ نمایش اش ڪسے را نشان نمیدهد. _ بفرمایید؟!!... بابا شمایے؟! جوابے نمے شنوم... عصبے میگویم: لطفا مزاحم نشید! گوشے را میگذارم. بہ هربدبختي ڪہ میشد چرخیدم ڪہ دوباره مزاحم زنگ زد. هوفے میگویم و باحرص گوشے را برمیدارم: بلہ؟!! زبون ندارید؟!! صدایے درگوشے میپیچد: گل اوردم... ❀✿ 💟 نویسنــــــده: #میم_سادات_هاشمی ❀✿ ❀✿🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉 @Dastanvpand 👈💓

#خیانت در آخرين روزهای تابستان 8 سال قبل زمانی که در اوج شور و حال جوانی قرار داشتم به #مشهد مسافرت کردم و به همراه خانواده‌ام در يک هتل ساکن شديم آن روزها تلاقی نگاهم با #نگاه_جوان 23ساله‌ای به نام احمد مسير زندگی‌ام را تغيير داد ديگر عاشق شده بودم و از هر فرصت و بهانه‌ای برای #خلوت کردن با احمد استفاده می‌کردم او پسر مدير هتل بود و من هم به بهانه‌های مختلف در 😱هتل می‌ماندم تا بيشتر با احمد آشنا شوم که در اين ميان گاهی نيز پا را از صحبت و گفت وگو فراتر گذاشتيم.ادامه👇👇 http://eitaa.com/joinchat/3333685270C48bbcc01d2

خدایا کمک کن دیرتر برنجیم، زودترببخشیم کمتر پیش داوری کنیم و بیشتر فرصـت دهیم ... خدایا در این شب زیبا دوستان وعزیزانم را در مسیر خوشبختی ♡ و آرامش قلبی قرار بده ... شبتان بی غم و در پناه خـدا 🌙 #کانال_داستان_و_رمان_مذهبی 👇🌺‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌http://eitaa.com/joinchat/3453091851Cb049da4662

بی وقفه مهربان باش! روزی کسی می آید که در جیبهایش هر چقدر که بخواهی عشق دارد و عشق دارد و عشق!! سلام صبحتون بخیر❤️ 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉🏻 @Dastanvpand 👈🏻💓

#63 https://eitaa.com/Dastanvpand/15624 لینک قسمت شصت دو👆❤️ بابا من خوابم میاد حرف حالیت نیست؟ مانی_بخدا ترو جادو جنبل کردن و یه قفل زدن بهت! به مرتبه یادم افتاد واز جام بلند شدم و گفتم:آهان یادم رفته بود!عصری دیدمت اومدی از بغل من رد شدی رفتی !اونا کی بدون تو مایشینت؟ یه نگاه بهم کرد و پتو رو انداخت روم و همونجور که از لبه تخت بلند میشد گفت:بگیر بخواب بابا! غلامی رفت که اب جوی آرد آب جوی آمد و غلام ببرد من اومدم به تو طرز زندگی کردن رو یاد بدم و از این حالت سکون و خمودی نجاتت بدم داری منم به حالت سکون در می آری؟بابا آبم اگه همینجوری یه جا ولش کنی میگنده! پتو رو زدم کنار و گفتم:از من میشنوی توام برو بگیر بخواب کم خوابی داری! یه نگاه دیگه بهم کرد و بعد نشست لبه تختم گفت:ببین یه چیزی ازت میپرسم اگه درست جوابم رو دادی که قانع شدم منم پشت پا به تموم زندگی میزنم و همین الان میرم میگیرم کپه مرگم رو میذارم!اما اگه نتونستی باید قول بدی که دوباره با دنیا آشتی کنی باشه؟ خب بپرس. مانی_باید اول قول بدی و قسم بخوری. خب قول میدم. مانی_باید قسمم بخوری. قول دادم دیگه. مانی_باید قسمم بخوری تا بگم. به چی قسم بخورم؟ مانی_به تمام فرمولها و معادلات ریاضی و فیزیک و شیمی و مثلثات و نمیدونم حساب و هندسه و خلاصه هر چی کتاب درسی تو دنیاس!چون میدونم فقط بخاطر اینا داری زندگی میکنی. گمشو! مانی_خب همون قولت رو قبول دارم حالا بگو ببینم تو زندگی رو چه جوری میبینی؟ هر جوری که ببینم مثل نو سطحی نمیبینم. مانی_باشه!یعنی به حالت عمقی و معنوی میبینی دیگه؟ تقریبا یه همچین چیزی. مانی_یعنی یه نگاه عرفانی بزندگی داری؟ یه همچین چیزی. مانی_خب حالا بگو ببینم حافظ رو به استادی در عرفان قبول داری یا نه؟ خب معلومه که آره! مانی_بیا دستتو بگیرم ببرم پیش 4 نفر استاد حافظ شناس تا بهت بگن حافظ خودش چی جوری زندگی میکرده بدبخت بیچاره!بلند شو قیافه خودتو تو آینه ببین!فقط یه ریش کم داری و یه تشکچه و یه قلیون و یه سماور که عین این پیرمردای 80 ساله یه تخته پوست بندازی زیرت و بنشینی گوشه یه اتاق و قلیون و سماورم بذاری یه طرفت و سی چهل تا کتاب حافظ و مولوی و خیام و شمس تبریزی و ابوریحان بیرونی و عارف قزوینی و سعدی شیرازی و فردوسی طوسی و عطار نیشابوری و محمد بن حسین بیهقی و نظامی گنجوی و محمد جوینی و ناصر خسرو قبادیانی و عروضی سمرقندی و ده دوازده تا از این عرفای دیگه رو هم بچینی یه طرفت و خودتم اون وسط بشینی و یه خرده از این بخونی و یه چایی بخوری!یه خرده از اون بخونی و یه دم به قلیون بدی!یه خرده از اون یکی بخونی و بعدشم هی اون وسط سرتو تکون تکون بدی و کیف کنی! داشتم بهش میخندیدم که گفت:اسم عارفی رو که از قلم ننداختم؟ جرا معاصر ها رو نگفتی! مانی_بدبخت اینارو که گفتم همه هم عصر توان!تو ایده هات و طرز فکرت مال همون وقتاییه که تازه مولوی میخواست بره مدرسه! زدم زیر خنده که خودشم خنده ش گرفت و گفت:آخه قربونت برم اگه بخودت رحم نمیکنی به این بیچاره ها رحم کن ! آخه اینام خونه زندگی دارن!یه ساعت ولشون کن برن به زن و بچه شون برسن!خون که نکردن کتاب نوشتن.والا آدم معلمم که میگیره بین دو تا درس میذاره یه نفسی تازه کنه تو که حق التدریس یه ساعتشونم که بهشون نمیدی یه پول دادی و یه کتاب خریدی و 24 ساعته استخدامشون کردی و ازشون کار میکشی! خندیدم و گفتم:خیلی خب حالا بلند شم چیکار کنم؟ مانی_هیچی!بلند شو یه آب به صورتت بزن و یه چیزی ام بخور و دوباره برو بگیر بخواب!بابا به خدا اگه تو همینجوری پیش بری تا سال دیگه همینموقع نابود میشی. آدم باید از لذتهای مادی بگذره تا به معنویت برسه. مانی_آدمی که از زندگی و لذتهاش بگذره فقط به خریت میرسه!تازه اون دنیام میبرن و میبندنش تو طویله و صبح به صبح مواخذش میکنن که چرا از مواهب الهی استفاده نکرده. خیلی خب بابا سرم رفت!حالا که نخوابیدم و بلند شدم!بگو چیکار کنم! مانی_برو مثل بچه آدم یه زنگ بهش بزن. به کی؟به رکسانا؟نشنیدی چی بهم گفت؟بجون تو میخواستم باهاش صحبت کنم اما اصلا ولش کن!اون وقت قبلش بمن میگه نمیشه بهت نزدیک شد و غیر قابل نفوذی. مانی_خب این یکی رو راست گفته خودمم تاحالا صد بار بهت گفتم!آخه باباجون توام آدمی!یه خرده شل بذار یه چیزیام تو تو نفوذ کنه!یعنی بذار محبت تو دلت نفوذ کنه! زهرمار بی ادب. 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉🏻 @Dastanvpand 👈🏻💓

#64 مانی_حالا تو پاشو یه زنگ بهش بزن. کاری باهاش ندارم که بهش زنگ بزنم یعنی حرفی برای گفتن ندارن. یه نگاه بمن کرد و گفت:خب اگه حرفی برای گفتن نداری دیگه هیچی من با خودم فکر کرده بودم که حالا ولش کن!راستی تولدت نزدیکه آ! چطور یادت مونده؟ مانی_مگه میشه یه دقیقه بگذره و من بتو فکر نکنم؟تو مثل برادر منی!تازه از برادرم بمن نزدیکتری!برای همینم با عزیز اینا فکرامونو گذاشتیم رو همدیگه و گفتیم برای تولدت چه کادویی بخریم که هم ازش خوشت بیاد و هم بتونی ازش استفاده کنی! نه دیگه! از این کارا خوشم نمیاد!همینقدر که به فکرم بودین برام کافیه! اومد جلو و صورتم را ماچ کرد و گفت:ایشالله دردای تو به جون من بخوره که انقدر مناعت طبع داری اما جشن تولدت بی کادو میشه؟ خندیدم و گفتم:پس فقط یه چیز کوچیک. مانی_کوچیکه بجون تو یهعنی اصلا چیز قابل داری نیست. پس بهم نگو تا وقتش. مانی_نه باید بگم شاید خودتم نظری در موردش داشته باشی !چون بعدا ازمون پسش نمیگیری. خب چی هس حالا؟ مانی_اول عزیز رو میگم و بعدش به ترتیب. عزیز:صندلی چرخدار. عمو:یه رادیو کوچیک دو موج. بابام:یه عینک ته استکانی. منم یه پتو!بعدش صبح به صبح که من میخوام برم دنبال لذات مادی و دنیوی ترو میشونم رو این صندلی و عینکت رو میزنم به چشمت و رادیوتم میدم دستت و پتو رو هم میپیچم دورت که سوز بهت نخوره و میبرمت جلو پنجره تو آفتاب که همه میکروبات کشته بشه و هم همونجا بشینی و از شیشه گذر عمر رو تماشا کنی چطوره؟از کادوهات راضی هستی؟ داشتم میخندیدم که رفت طرف تلفن و گوشی رو برداشت و یه شماره گرفت و یه خورده بعد 2 تا فوت توی گوشی کرد و بعد گفت:الو الو آزمایش میکنم!یک دو سه چهار!صدا میاد؟ بعد یه خورده گوش کرد و گفت:ببخشین!آسایشگاه سالمندان و معلولین کهریزک؟ خواهر سلام علیکم میخواستم ببینم شما جا برای یک برادر معلول ذهنی دارید؟ یه خورده گوش داد و دوباره گفت:نه نه! همه وسایل رو خودش داره صندلی چرخدار و رادیو و پتو براش گرفتیم!فقط مونده یه دست دندون عاریه که سفارش دادیم فردا حاضر میشه و میرم خودم براش میگیرم و میذارم دهنش و میارم خدمتتون!دیگه جون شما و جون این بابا بزرگ ما! دوباره یه خورده مکث کرد و بعد دوباره گفت:نه نه! درسته که بزرگ خاندان ماست اما بیچاره سن و سالی نداره!یعنی اگه یه بار دیگه ستاره هالی نزدیک زمین بشه جمعا هفت دفعه اس که به رویت بابابزرگمون رسیده. همونجور که میخندیدم بهش گفتم:بذار گوشی رو خودتو لوس نکن. گوشی رو گرفت طرفم و گفت:بیا خودت بذار. تا ازش گرفتم گفت:فقط قبل از اینکه بذاری سرجاش یه الو توش بگو. آروم گوشی رو گذاشتم دم گوشن و گفتم:الو. رکسانا_سلام هامون خان. باورم نمیشد این کور شده شماره عمه اینارو گرفته باشه!یه مرتبه هول شدم و گفتم:ببخشین شمایین؟ رکسانا_خودمم انگار آمادگی نداشتین؟ چرا! یعنی نه!یعنی داشتم. شروع کرد به خندیدن!مونده بودم چی بهش بگم!هی به مانی اشاره میکرم که یعنی چی بگم!اونم فقط نگاهم میکرد!دیدم اینطوری زشته زود به رکسانا گفتم:ببخشین یه لحظه گوشی خدمتتون. دستم رو گذاشتم رو دهنی گوشی و به مانی گفتم:عجب خری هستی!حالا من چیکار کنم؟ مانی_هول نشو آروم باش یه دقیقه صبرکن! زود یه صندلی کشید و منو نشوند روش و جاسیگاری و سیگار فندکم گذاشت جلوم رو میزو گفت:الان دیگه حتما احساس راحتی میکنی. آره اما چی بگم؟ زود یه کتاب از تو قفسه در آورد و داد بمن و گفت:فصل 4 این کتابو شروع کن براش خوندن. گمشو مانی حالا وقت شوخیه بگو چی بگم. زود یه صندلی ام برا خودش گذاشت و نشست بغل من و گفت:بگو میخواستم باهاتون صحبت کنم. زود دستم رو از دهنی تلفن برداشتم و گفتم:ببخشید میخواسم اگه امکانش هست باهاتون صحبت کنم. رکسانا_چرا که نه. خیلی ممنون. رکسانا_در مورد چی میخواین حرف بزنین؟ موندم چی بگم زود دستم رو گذاشتم رو تلفن و به مانی گفتم:میگه در مورد چی میخواین حرف بزنین؟بگو زود. مانی_بگو در مورد پیری و کوری و زمینگیری و از کار افتادگی و بازنشستگی زودرس!بگو نظر شما چیه؟ مرده شور اون قیافه ات رو ببرن مانی که هیچوقت دست از شوخی ورنمیداری. مانی_آخه اینم سواله که میکنی؟ یه چپ چپ بهش نگاه کردم و گوشی رو گذاشتم رو گوشم و گفتم:ببخشین رکسانا خانم راستش کمی هول شدم. رکسانا_چرا؟ نمیدونم. رکسانا_پس بذارین من شروع کنم!بخاطر حرفای امروزم ازتون معذرت میخوام. نه من باید بخاطر رفتارم ازتون معذرت بخوام. رکسانا_من اون حرفارو زدم پس من باید معذرت بخوام. اون رفتار از من سرزده پس من باید معذرت بخوام. رکسانا_خب میتونیم هردومون از همدیگه معذرت خواهی کنیم. اره میتونیم هر دو عذرخواهی کنیم. مانی_چه جالب بین این همه موضوع که یه دختر و پسر میتونن در موردش با هم دیگه صحبت کنن موضوع عذرخواهیهای دو نفره و پوزشهای تک نفره رو انتخاب کردین؟ رکسانا_مانی خان هستن؟ مثل همیشه چرت و پرت میگه. رکسانا_اونایی که وقتی با من صحبت میکردن گفتن چی بود؟

#65 مثل بقیه چیزایی که همیشه میگه. خندید و گفت:اگه دلتون بخواد یه وقت دیگه با هم صحبت میکنیم که شما راحتر تر باشید. نه نه همین الان خوبه راحتم!فقط یه لحظه گوشی خدمتتون. به مانی اشاره کردم که بره از اتاق بیرون از جاش بلند شد و گفت:باشه من میرم تا شما راحت بتونین از همدیگه طلب بخشش کنین.منم تو اون یکی اتاق براتون طلب آمرزش میکنم. اینو گفت و رفت بیرون و در رو بست.وقتی خیالم راحت شد که دیگه تنها هستم و مانی اذیت نمیکنه به رکسانا گفتم:مانی رفت. رکسانا_خب. یعنی میگم الان دیگه تنهام. تا اینو گفتم و یه مرتبه در اتاق باز شد و مانی پرید تو اتاق. الهی قربون اون تنهایی و بی کسیت برم اینجوری حرف نزن دلم میترکه! پاکت سیگارم رو پرت کردم طرفش که فرار کرد و رفت!حالا دوباره میخوام با رکسانا حرف بزنم اما خنده ام گرفته. رکسانا_چی شد؟ هیچی دوباره برگشت تو اتاق و شوخی کرد. رکسانا_حالا رفته؟ نمیدونم والا. رکسانا_خب داشتین میگفتین. من میگفتم؟ رکسانا_اره شما داشتین صحبت میکردین. راستش یادم رفت چی میگفتم. رکسانا_در مورد اینکه الان دیگه تنها هستین. بله؟ رکسانا_انگار فکرتون جای دیگه است. راستش دارم اینور و اونورو نگاه میکنم که نکنه مانی پشت در یا تو تراس وایساده باشه. رکسانا_این مانی خان خیلی شیطونن. آتیشه!بلاس!شیطون چیه؟باور کنین تو این محل آبرو برای ما نذاشته! رکسانا_مگه چیکار میکنن؟ اگه بگم چه کارایی میکنه که دیگه اسم منم نمیارین!حالا بگذریم انگار واقعا رفته! رکسانا_خب؟! راستش دلم میخواد بیشتر شمارو بشناسم. رکسانا_بیشتر روحیاتم رو بشناسین یا بیشتر گذشته ام رو بدونین؟ هر دو! و یه خرده ساکت شدم و گفتم:اگه ناراحت میشین... رکسانا_نه اما نمیدونم باید بگم یا نه؟ پس بهتره در موردش صحبت نکنیم. رکسانا_من تاحالا به هیچکس نگفتم. چی رو؟ گذشته ام رو. حتی عمه؟ فقط عمه خانم میدونن. بیاین حرف رو عوض کنیم. رکسانا_نمیدونم میتونم بهتون اعتماد کنم یا نه؟ یه خرده ناراحت شدم اما دیدم حق با اونه برای همین گفتم:من خودم همیشه سعی کردم یه زندگیه معمولی داشته باشم البته اگه مانی بذاره من همیشه سرم به کار خودمه اما این مانی نمیذاره. تا قبل از اینکه شمارو ببینم و بفهمم که عمه ای دارم صبح به صبح بلند میشدم که برم کارخونه البته اگه بازم مانی برنامه ای جور نمیکرد... رکسانا-وقتی مادر و پدرم از همدیگه جدا شدن سرپرستی منو به مادرم که ایرانی بود واگذار کردن!مدتی تو فرانسه زندگی کردیم حدود یازده و دوازده بود .یه شب به مادرم خبر دادن که مادربزرگم فوت کرده اونم برای مشخص کردن ارثیه اش برگشت ایران.ثروت زیادی بهش رسیده بود!یه خونه بزرگ و چندتا ملک و پول نقد و این چیزا اون موقع مادرم سی و خرده ای سالش بود. یه لحظه مکث کرد و بعد گفت:هامون برای چی میخوای اینارو بدونی؟ یه مرتبه موندم چی بگم یه لحظه فکر کردم و اومدم یه جوری بهش بگم که ازش خوشم اومده یا بگم که فکر میکنم دوستش دارم که زود گفت:اون مرتبه که شما برای اولین بار منو دیدین برای من مرتبه اول نبود. متوجه نمیشم. رکسانا-قبلش چندبار با عمه خانم اومده بودیم دم خونه تون و کارخونه تون. برای چی؟ رکسانا-عمه خانم میخواست شماهارو ببینه هم شماها هم برادراشو. نمیفهمم! رکسانا-وقتی چند بار شما رو دید احساس کرد که میتونه ازتون کمک بخواد. خب؟ رکسانا-از همون دفعه اول که شما رو دیدم دلم میخواست بهتون نزدیک بشم!بهترین بهانه رو هم داشتم!وقتی ام که دیدمتون وانمود کردم که نمیشناسمتون. دوباره ساکت شد منم چیزی نگفتم که به مرتبه گفت:هامون برو دنبال زندگی ات. اینو گفت و تلفن رو قطع کرد اصلا مونده بودم چرا همچین کرد!ردیال تلفن رو زدم و دوباره شماره ش رو گرفتم 3 تا بوق رد تا تلفن رو برداشت.صداش گریه ای بود. الو رکسانا خانم. رکسانا-گوش میدم. این حرفها معنیش چیه؟ رکسانا- یه نقشه! نقشه چی؟ رکسانا-که سعی کنم شما عاشقم بشین. نقشه کی بود؟ رکسانا- دلم. از کجا میدونین که عاشقتون شدم؟ یه خنده تلخی کرد و گفت:اگر یه دختر اینو نفهمه که دیگه هیچی! خب حالا برفرض که اینطور باشه!ناراحتی تون برای چیه؟نقشه تون که عملی شده. رکسانا-حالا وجدانم عذابم میده. آخه چرا؟ 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉🏻 @Dastanvpand 👈🏻💓

این کلیپ یک سورپرایز واقعی و لذتبخش است که هنوز هیچ جوابی برایش پیدا نشده است! شک نداشته باشید از دیدنش جا می خورید! اصلا معلوم نیست چگونه اینکارها را می کنند! 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉🏻 @Dastanvpand 👈🏻💓

باور کنید چندین و چند بار کلیپ رو دیدم ولی هنوز هم باورم نمیشه! حتما دانلود کنید! بارها ارزش دیدن دارد! 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉🏻 @Dastanvpand 👈🏻💓

داستان زیبای پیاله گردان و دختر پدری بود که از تن فروشی دختر خویش روزگار را میگذراند . روزی از روزها دختر برآن شد که از خانه پدر گریزان شود . پس از گریز ، به شیخی که حاکم شهر بود پناه میبرد ، شیخ به او دلداری داده و میگوید : " نترس که من نگهبان تو هستم. شب هنگام و وقتی که او بخواب فرو رفته بود ، شیخ با بدنی لخت به بالین دختر می آید و از او درخواست میکند تا شب را با او سر کند ! ولی دختر ...👇👇❤️ http://eitaa.com/joinchat/3333685270C48bbcc01d2

🍃🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍂🍃 #رمان_فصل_آخر #قسمت_هفتم فرزاد دوتا شالوکلاه جفت از چمدونش دراوردقبل از اینکه شالو کلاه‌های بافتو به ما بده گفت: بچه‌ها میدونم زمستون نیست ولی خب خراب که نمیشن برشون دارین برا زمستونتون راستش خیلی قشنگ بودن خریدمشون اصلنم حواسم نبود که داره تابستون میاد نه زمستون!! با حرفش همه خندیدن. آوا: فدا سرت داداشی آخرش که زمستون میاد. هومن: الهی منکه میدونم الان چه حسی داری عین بچه‌ها الان دوس داری از هدیت استفاده کنی ولی متاسفانه شرایطش نیست،میخوای ببرمت قطب؟ اونجا الانم زمستونه تازه راحتترم میتونی بخوابی ن ک اونجا همه مثل خودتن اذیت نمیشی. آوا: عمه توروخدا یه اسفند برا هومن دود کن با این همه نمکش چشم میخوره. هومن: تو همیشه به من لطف داری وسط کل کلشون پریدم و گفتم: مرسی فرزاد جان مهم آینه که قشنگن. فرزاد: ناقابله بفرمایید بعدم شال و کلاهارو داد شال و کلاه آوا طوسی بود با یه گل رز صورتی سمت چپ کلاهش و یه گل صورتی دیگه پایین شالش، برای منم همین شکلی بود ولی اون قهوه‌ای بود با گلای کرم، من ترکیب این دوتا رنگو خیلی دوس داشتم به کلاهم خیره شده بودم که فرزاد گفت: یادمه از رنگ کرم و قهوه‌ای خوشت میومد.با حرفش قلبم داشت وایمیستاد، یعنی هنوزم سلایق منو یادش بود؟؟ حتی اینکه چه رنگی رو دوس دارم!! خیلی خوشحال بودم انقد که اصلاً حواسم نبود مثل آوا سوغاتیمو ببرم جلو آینه ورو سرم امتحانش کنم. ××××× (شیده) شب شده بود توحیاط زیر آلاچیق تنها نشسته بودم، ذهنم حسابی درگیر بود، به همه چی فکر می‌کردم وبیشتر از همه به فرزاد و سامان، پرش افکار گرفتم یه لحظه یاد سامان میفتادم یه لحظه یاد خنده‌های فرزاد، فکر کردن به فرزاد خیلی برام شیرین‌تر از فکر کردن به حال سامان بود ولی یه لحظه تموم تمرکزم و رو عموم گذاشتم. با خودم درگیر بودم و کلنجار می‌رفتم که چرابابابزرگ با سامانی که یه روزی عزیزدردونش بود اینجوری رفتار می‌کرد؟ چرا سامان با دست خودش خودشو به این حال و روز انداخته بود؟ چرا کاری کرده بود که تو جمع اینجوری له بشه؟ گوشیمو برداشتم و یه پیام براش فرستادم: عمو جون تو حیاط تنها زیر آلاچیق نشستم بیا پیشم.5 دقیقه بعد ازپیامم سامان با دو لیوان چایی اومد روبروم نشست، چایی رو دستم دادو گفت: هوا خنکه میچسبه من: مرسی که بفکر مایی سامان: ما همیشه بفکرتیم شیده خانوم من: کاش یکمم به فکر خودت بودی آقا سامان سامان: هستم من: نیستی اصلاً نیستی سامان که اخممو دیدپرسید: چیزی شده؟ من: دیگه بدتر ازاین چی میخواد بشه؟ سامان: فرزاد ناراحتت کرده حالا داری سر عموی بیچارت خالی می‌کنی؟ من: نخیر عموی بیچارم خودش ناراحتم کرده سامان: بیخیال عمو جای این حرفا بیا فکر کنیم ببینیم قاب این پسرعموی فرنگیتو چجوری بدزدیم؟؟ اینو گفت وخندید، خوب میدونستم که داره طفره میره معلوم بود منظورموفهمیده و قصد داره بحثو عوض کنه همین عصبی‌ترم می‌کرد، با ناراحتی گفتم: بسه عمو خودتم میدونی منظورم چیه؟ سامان: آره میدونم میخوای چی بگی ولی من نمیخوام تو بخاطر من اذیتشی نمیخوام توانقد بفکرم باشی. من: کاش میتونستم بفکرت نباشم ولی نمیتونم عمو بخدا نمیتونم سامان: توام مثل بقیه باش دیگه ببر از من، راحت من: مگه من برات مثل بقیم که توقع داری مثل بقیه رفتار کنم؟ یادته بچه که بودم وقتی مامانم مردهیچکدوم از بچه‌ها با من بازی نمی‌کردن، می‌گفتن شیده وحشیه، زود عصبانی میشه زود قهر میکنه پرخاشگر شده، یادته با اون سنت می‌شدی همبازی من که تنها نمونم؟؟ نه خب یادت نیست ولی من همه رو یادمه هم یادمه هم دارم عذاب می‌کشم برا این روزات، از اینکه داری به خودت بد می‌کنی. @dastanvpand ادامه دارد..... #نویسنده_شیدا_اکبریان 🌼🌸🌼🌸🌼🌸🌼🌸🌼🌸🌼

🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍂 #رمان_فصل_آخر #قسمت_هشتم سامان: چه بدی؟؟ من نه به خودم بد می‌کنم نه به بقیه، کاری با کسی ندارم. من: خب همین بده، همین که حسابتو از بقیه جدا کردی و کاری به کسی نداری بده، ما همه دوست داریم هممون میخوایم مثل قبلنت باشی عمو تو داری با این کارت همه رو اذیت می‌کنی، بابابزرگ کم دوست داشت؟ همه میدونستن که تو بودی وجونش اگه امروز تو جمع اینجوری رفتار میکنه از نفرتش نیست از دردیه که تو رو دلش گذاشتی، مامانبزرگ و ببین روز به روز نمره عینکش داره میره،بالاتر از بس گریه میکنه، اشکاش برا کیه؟؟ سامان: برامنه؟؟؟ خدا سامانو بکشه اگه راضی به درد کشیدن باباش و اشک ریختن مامانشه، شیده من نمیتونم اون قرصارو نخورم اگه کنار بزارم هزارجور فکروخیال میاد سراغم که از پا درم میاره. من: تا کی قراره اینجوری باشه؟ تا کجا خودتوسرگرم می‌کنی که فکر نکنی؟ سامان: خودتون میگفتین بهش فکر نکن. اختیارمو از دست دادموبا صدای بلند گفتم: ما غلط کردیم گفتیم، حالا دیگه بهش فکرکن انقد فکر کن تا برات هضم شه و بهش عادت کنی، عمو... دیگه بغض نذاشت حرف بزنم یذره از چایمو خوردم تا بغضمو قورت داده باشم، سرمو پایین انداختم اما سنگینی نگاه سامانو حس می‌کردم، نگاش نکردم تا بفهمه چقد دلگیرم، توقع داشتم یه چیزی بگه یا از خودش دفاع کنه یا تسلیم بشه و بگه باشه ترک می‌کنم اما هیچی نگفت وهمینم بغضمو سنگین‌تر کرد سرمو بلند کردم که یه چیزی بگم اما صورت سامانو که دیدم همه حرفام یادم رفت سامان بیصدا گریه میکردو صورتش از اشک خیس شده بود، منم بغضی که بزور کنترلش کرده بودم شکستمووسط گریه هام گفتم: ببخشید عمو من غلط کردم، من اصلاً نباید چیزی می‌گفتم تو هرجوری که میخوای باش، هرجوری که باشی بازم خوبی. سامان بلند شد اومد جلوترو اشکامو پاک کرد،گفت: من هیچوقت از تو ناراحت نمیشم اینو گفتو رفت داخل، من تنها مونده بودمو حسابی از حرفام پشیمون شده بودم، کاش میدونست اگه چیزی میگم فقط بخاطر آینه که خیلی دوسش دارم. نمیدونستم چند دقیقه گذشت نمیدونم کی اشکام بند اومد اصلاً نفهمیدم چقد تو اون حالم بودم که یه صدایی تو گوشم گفت: خوابیدی؟ سرمواز رو میز بلند کردمو فرزادو دیدم خداروشکر که صورتم خشک شده بودو موقع گریه هام نیومده بود. من: نه چشامو بسته بودم فرزاد بهم خیره شد و گفت: چقد چشمات قرمز شده!! من: چیزی نیست یذره خوابم گرفته فرزاد: هنوز که سر شبه چه وقته خوابه! سرموپایین انداختمو گفتم: نمیدونم فرزاد: چیزی شده؟ کسی ناراحتت کرده؟ همیشه عادتم بود وقتی از چیزی ناراحت بودم وکسی در موردش سؤال می‌کرد بدتر بغض می‌کردم بزور جلو اشکمو گرفتم و گفتم: نه چیزی نشده. فرزاد: باشه ولی سامان بهم گفت یذره نامیزونی. وقتی اسم سامان و شنیدمو یاد صورت خیسش افتادم دیگه نتونستم جلو اشکامو بگیرم، فرزاد که اشکامو دید با تعجبو ناراحتی گفت: سامان ناراحتت کرده؟! من: نه من اونو ناراحت کردم فرزاد: ولی اونکه ناراحت نیست، کنار هومن نشسته داره به مضخرفاتش میخنده به منم گفت شیده یکم تو خودشه برو بیارش داخل. من: تو میدونی سامان یه چنوقته اعتیاد داره؟ فرزاد: آره کتایون خبرشو تلفنی اونم با طعنه بهم داده اشکامو پاک کردم و گفتم: باید چیکار کنیم؟ فرزاد: هیچی، ما نباید کاری بکنیم سامان که بچه نیست خودش باید خسته بشه بزاره کنار، تو برا همین ناراحتی؟ من: چیز کمیه برا ناراحتی؟ فرزاد: نه عزیزم ولی قبول کن خودش باید بفکر باشه من: ماهم بایدکمکش کنیم فرزاد: درسته، چشم دخترعموی مهربونم کمکشم می‌کنیم توام دیگه ناراحت نباش نمیخواد تنهایی‌ام غصه‌ی چیزی و بخوری مثل اینکه مام هستیما. شنیدن همین چند جمله از فرزاد دلمو گرم کرد یکم خیالمو راحت کرد که تنها نیستم انگار یکی غیرمنم پیدا شده بود که بفکر مشکل سامان باشه، انقد خوشحال بودم که انگار نه انگار تا چند دقیقه پیش داشتم گریه می‌کردم، بهش زل زده بودمو دلم می‌خواست همون لحظه بهش بگم چقد دوسش دارم ولی مگه می‌شد؟ ادامه دارد...... @dastanvpand #نویسنده_شیدا_اکبریان 🌼🌸🌼🌸🌼🌸🌼🌸🌼🌸🌼🌸

✿❀ ﴾﷽﴿ ❀✿ ❀✿ #رمان_قبله_من #قسمت_سی_و_هفتم #بخش_اول ❀✿ گوشے را میگذارم. بہ هربدبختے ڪہ میشد چرخیدم ڪہ دوباره مزاحم زنگ زد... هوفے میگویم و باحرص گوشے را برمیدارم: بلہ؟؟؟!! زبون ندارید؟!! صدایے درگوشے میپیچد: گل اوردم.... قلبم ازجا ڪنده میشود!... حتم دارم توهم زده ام!!...با سرانگشتانم عرق پشت لبم را میگیرم...اب دهانم را قورت میدهم...باید دوباره حرف بزند!... دهانم را ازشدت لرزش نمیتوانم ڪنترل ڪنم: _ ش... شما؟ جوابے نمیدهد...دستم را مشت میڪنم _ پرسیدم ...شما!!؟ _ دست فروشم! چندبارے پلڪ میزنم و مشتم را بہ دیوار میڪوبم... چقدر صدایش اشناست!.. _ ببخشید اقا... ولے ما گل.. نمیخوایم... بغضم را قورت میدهم. دیوانہ شده ام!یحیے عقلم را بہ تاراج برده است!! بہ گمانم همہ عالم اوست!!و او همہ ے عالم من!... گوشے رااز ڪنار صورتم عقب میبرم ڪہ یڪ دفعہ او در صفحہ ے نمایش ظاهر میشود.. مثل لڪنت زبان گرفتہ ها... زمزمہ میڪنم: ی...ی...یح...یحیے ! لبخندش عمیق تر و بزرگ تراز هرباردیگر است! مو و ریشش را ڪوتاه ڪرده و دور گردنش چفیہ مشڪے را بہ حالتے خاص گره زده! درست مقابلش، از زیر چانہ بہ ببعد دستہ اے بزرگ از گل هاے رز دیده میشود!... گیج بہ پشت سرم نگاه میڪنم...صداے جارو برقے قطع میشود... _ محیا!!!؟؟...دخترمگہ نگفتم بشین سرجات!!... اگر خون ریزیت زیاد شہ...همه جامو نجس میڪنے بچہ... دهانم راچندبار باز و بسته میڪنم...اما هیچ صدایے بیرون نمے اید...اشڪها بہ پهناےصورتم میلغزند و پایین مے آیند.. بادست بہ صفحہ ےنمایش اشاره میڪنم و دوباره براے صدا زدن مادرم تقلا میڪنم... نفسم بند امده!! _ محیا؟...محیا.. صداے مادرم هرلحظہ نزدیڪ تر میشود... بہ سمت راه پلہ میرود ڪہ بزور و باصدایے خفہ صدایش میڪنم: ماما... برمیگردد و با دیدن من و گوشے درون دستم بہ سمتم مے اید _ چے شده؟... چرارنگ بہ صورت ندارے! موهاے سشوار شده و ڪوتاهش را با شانہ ے ڪوچڪ و دندانہ بلندش عقب میدهد و بہ صفحہ ے نمایش نگاه میڪند _ این ڪیه؟... چقدم اشناست... چشمهایش را تنگ میڪند _ اوا!! یحیے است؟!... مگہ نرفتہ بود سوریہ؟!... چرا خشڪت زده!! درو وا ڪن براش گوشے رااز دستم میقاپد و بہ یحیے میگوید: سلام پسرم! خوش اومدے...! و بافشار دادن دڪمہ ے گرد و ڪوچڪ دررا برایش باز میڪند. بہ سرعت گوشے را سرجایش میگذارد و شانہ هایم را میگیرد... _ بدو برو یچیزے بپوش!... چرا آبغوره گرفتے مادر!! بدو برو بالا... گیج سرتڪان میدهم و لے لے ڪنان سمت راه پلہ میروم ڪہ دوباره صدایش بلند میشود؛ الان وقت چلاق شدن بود اخہ؟ اهمیتے نمیدهم... دست و پاهایم سر شده... بہ پلہ ها نگاه میڪنم... انگار حسابے ڪش امده...فڪر میڪنم...هیچوقت بہ اتاقم نمیرسم! درڪمدم را باز میڪنم و بہ طبقات پر از لباس و ساڪ هاے رنگے تڪیہ میدهم...لبم را محڪم گاز میگیرم و بہ موهایم چنگ میزنم... چرااینجاست! چرا باگل... یلدا خبرنداشت؟ یعنے نگفتہ ڪہ بہ اینجا مے آید؟!!..سرم را بالا میگیرم و بہ پیراهن هاے گل دار و راه راه و خال خالے ام چشم میدوزم... ڪدام را بپوشم!!... مهم نیست.. باید سریع پایین بروم... باید بفهمم چرا آمده!!... اما... اما و زهرمار! دست میندازم و یڪے از پیراهن هاے گلدار با زمینہ سفید را برمیدارم. سریع تنم میڪنم...موهایم را با گیره بالاے سرم جمع میڪنم. شال سفیدم را هم روے سرم میندازم و مو و گردنم را میپوشانم... چادر رنگے ام را برمیدارم و لے لے ڪنان جلوے آینہ میروم..دقیق سرم میڪنم و یڪبار دیگر لبم را گاز میگیرم! مشخص است گریہ ڪرده ام!! ڪمے ڪرم سفید ڪننده بہ صورتم میزنم و بہ سختے از اتاق بیرون میروم. بالاے پلہ ها مے ایستم و گوشم را تیز میڪنم _ چہ بے خبر اومدے! البتہ قدمت سر چشم... ❀✿ 💟 نویسنــــــده: #میم_سادات_هاشمی ❀✿ ❀✿ ❀✿🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉 @Dastanvpand 👈💓

✿❀ ﴾﷽﴿ ❀✿ ❀✿ #رمان_قبله_من #قسمت_سی_و_هفتم #بخش_دوم ❀✿ _ شرمنده! امر مهمے بود... _ ان شاءاللہ خیره! بہ اقارضا زنگ زدم گفتم اینجایے... تعجب ڪرد و گفت سریع خودشو میرسونہ. _ لطف ڪردید... فقط ڪاش بهشون میگفتید چیزے بہ بابا اینا نگن! _ مگہ بهشون نگفتے؟! _ نہ! سڪوت بہ میان میدود... پلہ هارا پشت سر میگذارم.حتم دارم مادرم مثل من شوڪہ شده . بہ پلہ ے اخر ڪہ میرسم نفس عمیق میڪشم و نالہ میڪنم... زخمم میسوزد! سرم را پایین میندازم و جلو میروم... بازهم رایحہ ے دلنشین عطرش! ازاستشمامش لذت میبرم.. زیرچشمے نگاهش میڪنم. با دیدن من از جا بلند میشود و سلام میڪند _ سلام... _ سلام خوش اومدے! _ ممنون! مزاحم شدم... _ نہ!..این چہ حرفیہ... لنگ لنگ ڪنان بہ طرف مبل روبہ رویش میروم و خودم را تقریبا رویش میندازم... _ خدابد نده!.. حالتون خوبہ؟؟ نگرانے صدایش قابل لمس است... _ بلہ! چیزے نیست... _ اخہ نمیتونید درست راه برید... مادرم با سینے چاے بین حرف میپرد و بہ یحیے تعارف میڪند.چهره اش درهالہ اے بین گنگ و ناراحتے فرو رفتہ! ... هردو مشتاقیم بدانیم ڪہ چرا امده!!.. یحیے یڪ فنجان برمیدارد و لبخند میزند... مادرم روے مبل ڪنارش اش مے نشیند و رو میگیرد... یحیے_ نگفتید پاتون چے شده!؟ مادرم پیش دستی میڪند _ حواسش پرتہ دیگہ... ظرف ازدستش افتاد و یہ تیڪش رفت تو پاش! ابروهاے یحیے ناخودآگاه درهم مے رود... انگار دردش گرفت! _ حواسشون ڪجا بوده! _ چہ میدونم ... چندوقتہ اینجوریہ!! یحیے بامهربانے نگاه معنا دارے بہ پایم میڪند... باخجالت پایم را پشت پایہ مبل قایم میڪنم... _ خب... چے شده بااین لباسااومدے؟!! بهمون خبر دادن دارے میرے سوریہ! نڪنہ جاش عوض شده... بہ گمانش شوخے ڪرد!! گویے تازه متوجہ لباسش شده باشم... پیرهن و شلوار سبز تیره. با لباس نظامے بہ مهمانے امده!!... باتعحب بہ سرتاپایش نگاه میڪنم... چقدر بہ او مے آید!! نمیدانم او براے این لباس خلق شده یا این مدل لباس برای او دوخته شده!!! انگشتر عقیق و شرف الشمسش چشم را خیره میڪنند. رنگ ریشش ڪمے روشن شده... انگار حنا گذاشته!! _ دارم میرم... ولے قبلش باید اینجا میومدم.... _ باید؟...خیره! _ ان شاءالله همینطوره! ازجوابش جا میخوریم... _ خانواده خوبن؟..خودت چے؟ _ الحمدالله..همہ خوبن!البته ڪمے دلگیرن... چون فڪر میڪنن رفتنم؛ برگشت نداره... _ خدا نڪنہ! ... میرے و سالم برمیگردے...حق دارن! سختہ دیگہ _ بلہ!... عموحالش خوبہ؟... خودشما چے؟ _ منم خوبم... عموتم خوبہ...راستش ازوقتے محیا با تصمیم و تغییر جدیدش اومده بهتر شدیم! یڪ لحظہ نگاهمان درهم گره میخورد... سرم را پایین میندازم... نگاه مستقیمش بند دلم را پاره میڪند..همان لحظه در باز و پدرم وارد میشود.همه ازجا بلند میشویم...یحیے جلو میرود و با پدرم روبوسے میڪند.باهم گرم میگیرند و شانہ بہ شانہ بہ سمت مبل دونفره مے ایند و بالبخند مے نشینند... پدرم دستش را روے پاے یحیے میگذارد _ خانوم ڪہ زنگ زدن،خودمو سریع رسوندم!! ... اول ترسیدم و نگران شدم! ولے حالا ڪہ لبخندت رو میبینم... دلم اروم شده!... بهرحال خیلے خوش اومدے! _ ممنون! شرمنده باعث نگرانے شدم.. _ دشمنت پسر!! پسر ڪہ نہ...مرد!! چقد این لباسام بهت میاد. هزارماشالا یحیے نگاهم میڪند و جواب میدهد: لطف دارید!... نمیدانم چرا نگاه ڪردنش تمامے ندارد... ❀✿ 💟 نویسنــــــده: #میم_سادات_هاشمی ❀✿ ❀ ❀✿🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉 @Dastanvpand 👈💓

✿❀ ﴾﷽﴿ ❀✿ ❀✿ #رمان_قبله_من #قسمت_سی_و_هفتم #بخش_سوم ❀✿ پدرم_ خب چےشده راتو ڪج ڪردے اومدے پیش ما؟ یحیے لبش را گاز میگیرد و سرش را پایین میندازد مادرم بہ طور مشڪوڪے نگاهش میڪند پدرم _ چرا ساڪت شدے؟ میخواے نگرانم ڪنے؟ یحیے سرش را بالا میگیرد و آهستہ جواب میدهد: نہ! ... نمیدونم چطور بگم... _ راحت!! _ راستش...راستش شما مثل پدر منید... و خیلے برام زحمت ڪشیدید...امیدوارم حرفهام جسارت یا گستاخے نباشہ... پدرم نگاه عاقل اندر سفیهے بہ سرتا پاے یحیے میڪند بدنم گر میگیرد...چرا حرفش را نمیزند!ازنگرانے و ڪنجڪاوے مردم... _ راستش... بااینڪہ نگاهم بہ شما..همیشه پدرانہ بوده...ولے...ولے... بہ چشمانم زل میزند.. نگاه خستہ و چشمان حالت دارش جانم را میگیرد! _ ولے نتونستم بہ محیا بہ دید خواهرم نگاه ڪنم‌‌.. همہ خشڪ میشویم..بیش از همہ من در صندلے ام فرو میروم!!! تپش قلبم روبہ ڪندے میرود و نبضم ضعیف میشود... یحیے انگشت سبابہ اش را در یقہ اش فرو میڪند و بہ ڪمڪ شصتش دڪمہ ے اول را باز میڪند پیشانے اش از عرق برق میزند... _ من میدونم این حرڪتم در شان شما و دخترتون نیست... ولے... اومدم محیا رو ازتون خواستگارے ڪنم... انگار اب سرد روے سرم خالے میشود... باچشمانے گرد و دهان باز بہ صورتش زل میزنم... بے اراده بہ سمت جلو خم میشوم و نفسم را درسینہ حبس میڪنم... درست شنیدم؟ یااز بدحالے مزخرف میشنوم...مادرم دست ڪمے ازمن ندارد...ولے پدرم خونسرد بہ یحیے نگاه میڪند پدرم_ بدون اطلاع خانواده اومدے خواستگارے؟ یحیے_ راستش... قبل ازینڪارقضیہ رو مطرح ڪردم... _ خب؟ _ حقیقت اینڪہ مخالفت ڪردن... _ چرا؟ یحیے سڪوت میڪند _ پرسیدم چرا؟ _ مادرم... بخاطر چیزے ڪہ دیده بود...از ...اوایل اومدن محیا... مخالفت ڪرد....پدرم هم.. _ یعنے بخاطر ظاهر محیا گفتن نہ؟ _ فڪر میڪنن این حالتا زودگذره... و چون موارد زیادے رو برام پیگیر بودن..الان...خیلے حرف زدم...تصمیم گرفتم قبل رفتن بیام و...بگم... _ پس پدر و مادر مخالفن...بہ هر دلیلے!! _ بلہ... حس میڪنم بغض ڪرده! _..نمیدونم...هرچے ڪہ صلاح میدونید... _ برو با پدر و مادرت بیا.... یحیے سرش را بالا میگیرد و باناراحتے بہ چشمان پدرم زل میزند... ازاتفاق پیش رویم بے اراده و ارام اشڪ میریزم... باورم نمیشود...من لایق او نیستم... خدا اورا تااینجا فرستاده...تا بہ من بفهماند... یڪ اتفاق گاهے تا دم افتادن جلو مے اید ولے ممڪن است دست سرنوشت ان رااز پشت بگیرد تا نیفتد... یحیے_ اونا نمیان... لطفا... _ همینڪہ گفتم... پسر... تو خیلے خوبے و من از صمیم قلب دوست دارم...ولے توے این مسئلہ اجازه خانواده شرطہ... اینم بدون قبل از تو... برادرم رو دوست دارم.. بہ حرفے ڪہ راجب محیا زده احترام میزارم!... صاحب اختیار بچشہ... _ یعنے حتے نمیخواید نظر محیاخانوم رو بپرسید؟ پدرم بہ صورتم نگاه میڪند: نظر تو چیہ؟ چیزے نمیگویم . یحیے باخواهش نگاهم میڪند... یعنے باید بگویم ڪہ دوستش دارم و الان میخواهم پرواز ڪنم... از خوشحالے؟..نمیدانم...ڪاش میشست ساعتها بشیند و همینطور عجیب و گرم نگاهم ڪند...پدرم تڪرارمیڪند: حرفے ندارے؟... نمیتوانم حرفے بزنم... تازمانے ڪہ پدرم با خانواده ے یحیے مخالفند..نظر دادن من... بے فایده است! گرچہ نمیتوانم خوب فڪر ڪنم... نیاز بہ ساعتها و یا شاید روزها مرور این لحظه ام!!...یحیے از جا بلند میشود و میگوید: فڪر ڪنم... حق باشماست... گرچہ دوست داشتم... با محیا خانوم یڪم صحبت ڪنم... پدرم ازجا بلند میشود..مادرم هنوز با چشمهاے گرد بہ گلهاے فرش زل زده... _ اگر دخترم بخواد میتونید حرف بزنید... دوست داشتم اشتیاقم را فریاد ڪنم! یحیے باصدایے گرفتہ و دلخور جواب میدهد: نہ!...من با پدر و مادرم برمیگردم... البتہ هنوز معلوم نیست چقد طول میڪشه تا برگردم پدرم با لبخند بہ شانہ اش میزند: خب اینم مشڪل بعدے! پسر تو خوشحالیا!...دارے میرے جنگ..بعداومدے خواستگارے؟ یحیے لبخند تلخے میزند و براے بار آخر نگاهم میڪند... دلم را با نگاهش میڪَند و درجیبش میگذارد... شاید علت تمام دلشوره هاے بعداز رفتنش همین بود!! . حالا میفهمم همانے ڪہ یحیے از ماندنش میترسید من بودم. دلم ڪمے ترس مے خواهد... ❀✿ 💟 نویسنــــــده: #میم_سادات_هاشمی ❀✿ بلاخره خواستگارے ڪرد ؛ ولے... بعدش چے میشھ ؟😁 ❀✿ ❀✿ ❀✿🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉 @Dastanvpand 👈💓

✿❀ ﴾﷽﴿ ❀✿ ❀✿ #رمان_قبله_من #قسمت_سی_و_هشتم #بخش_اول ❀✿ خبرهای خوبے نمیشنوم.از مرز جنگے و جایـے ڪھ تودران نفس میزنے. شایدهم من حساس شده ام.هرروز خبراوردن پیڪریڪ مدافع دلم رااشوب میڪند.پدرم بعدازرفتنت دیگرحرفے ازخواستگاری به میان نیاورد.مادرم ولے دلخوربود و میگفت یحیےرااز دست داده ام! یلدا هرچندشب یڪبار تماس میگرفت و دقایقے اشڪ میریخت.دعای هرروزش سلامتے یحیے بود.من اما نمیدانستم باید منتظرش بمانم یانه.اگربرگردد چھ اتفاقےمی افتد. قریب بھ سے روز نبود.اگر بگویم اذر در نبودش جان داد، بیراه نگفتم.دلتنگے اش غیرقابل وصف بود. ڪمے بعد خبر پیچید ڪھ اوضاع مساعد نیست و تعداد زیادی ڪشته داده ایم.همین جملھ خانواده هارا بھ تڪاپو انداخت. احتمال میدادیم یحیے جز ان ڪشتھ ها باشد. تا یڪ هفتھ بے خبرماندیم.تاانڪھ تماس ناگهانے و صحبتهای عجیب یلدا باعث شد چشمهایم از حدقه بیرون بزند.چیزی عوض نشد! جزآنڪھ بیش ازقبل در نگاهت غرق شده ام.دران لبخند دلگیر هنگام خداحافظے ات ، دران صدای گرفتھ ی مردانه ات . تجسم دوطرفه بودن این احساس خون زیر پوستم را بھ جوش میندازد.گر میگیرم و رگھ های نازک سرخ و بنفش گونھ هایم را میپوشانند.#عشقت مرا #خجالتے ڪرده است. ❀✿ صدای جیغ یلدا درگوشم میپیچد _ باورم نمیشد وقتے یحیے اینجوری میگفت!حالا چرا ساڪت شدی عروس خانوم!؟ من من ڪنان جواب میدهم _ عروس.....توخوشالے؟ _ ازاولش راضی بودم!. مامان یڪم سخت گرفت، ڪھ اونم با سماجت یحیے حل شد. قلبم تا دم گلویم بالا می اید.پسرڪ استثنایـے من دیوانھ هم هست! _ یلدا...یبار..یباردیگھ میگے!؟ _ اوووو...چھ صداش میلرزه!راستش من خودم یڪم اولش تعجب ڪردم ولے خیلے خوشحال شدم... _ نھ ..اینڪھ پسرعمو چیڪارڪرده؟ _ هیچے دیگھ بقول بابا سو استفاده!! توی وخیمے اوضاع اونور...بزور تماس گرفت.مامانمم ڪھ این ور خط هے غش و ضعف، یحیے ام شرط گذاشت برای برگشتش. اول مامانم قبول نڪرد ولے یحیے گفت پس منتظر خبرباشید .... و پشت بندش غش غش میخندد، خنده ام میگیرد _ البتھ توی تماس بعدیش بمن گفت ڪھ ازاول قرار بود برگرده.ینی گروهشو یمدت برمیگردونن ،ولے خب ازین فرصت استفاده و وانمود ڪرد ڪھ قراربود بمونه.دروغم نگفتھ !فقط خوشگل مامان اینارو راضی ڪرد... تلفن رادودستے میگیرم مبادا ڪھ بیفتد.ازشدت هیجان بغض تا پشت پلڪهایم میدود. چشمهایم را میبندم. نباید گریه ڪنم.باید خدارا هزارمرتبه شڪر بگویم!!... _ الو..الو؟ _ ج...جانم؟ _ چھ عروس ما خجالتے شده _ باورم نشد اولش....ینے...فڪر ڪردم چرت میگے.. _ باخواهرشوهرت درست حرف بزن بچھ . و بازمیخندد...چقدر جدی گرفتھ! هنوز ڪھ چیزی معلوم نیست _ محیا مامان عصری زنگ میزنھ و اجازه رو رسمی میگیره.من بهت چیزی نگفتما!ولے خودتو برای سھ روز دیگھ اماده ڪن. دیگر چیزی نمیشنوم. سھ روز دیگر...سھ روز...یعنے چندساعت...چنددقیقھ... تومے ایی؟...یعنے..چطور شد..بھ قاب روی دیوار خیره میشوم.ڪارخودش است! #آوینی را میگویم. ❀✿ چادرم را ڪمے جلو میڪشم و از پشت پارچھ ی نازڪ و سفیدش بھ چشمان مخمور و هیجان زده ی یحیے نگاه میڪنم. برق نگاهش سوزن میشود و در پوستم فرو میرود... دستهایم را چنان محڪم مشت ڪرده ام ڪھ ناخنهای بلندم درگوشتم فرومیروند.اب دهانم را بسختے فرو میبرم و منتظر میمانم.اواما تنها نگاه ارامش را بھ چشمانم دوختھ .نگاهے بھ شیرینے عسل ؛ دلچسب و گرم.بھ سڪوتش عاشقانھ گوش میدهم.پیشانے و روی بینے اش افتاب سوختھ شده.پیراهن سفید و نیمه جذبش تیرگے پوستش را بیشتر بھ رخ میڪشد. ڪتش را روی پا جابھ جا میڪند و میپرسد: خب جوابتون چیھ؟ ازسوالش جا میخورم.ازوقتے بھ اتاقم امده.یڪ ڪلمھ هم حرف نزدیم... لبخندجمع و جوری تحویل عجول بودنش میدهم _ سوالے نداری؟ _ چرا!...تنهاسوالم شرایطمھ.اینڪھ ازین ببعد میرم و میام!همیشھ نیستم.بودنم نصف نصفھ.. _ نھ مشکلی ندارم! _ خیلے خب!! حالا جوابتون چیھ؟! چقدر این حالتش برایم شیرین و دلچسب است. ڪودڪانھ منتظر است تا اقرار ڪنم؛ بھ دوست داشتنش! ڪاش میشد بگویم چندوقتے میشود دلم یک بلھ بھ تو بدهکاراست. بھ محجوب و عجیب بودنت.لبم رابھ دندان میگیرم و سرم را پایین میندازم. ❀✿ 💟 نویسنــــــده: #میم_سادات_هاشمی ❀✿ ❀✿ ❀✿🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉 @Dastanvpand 👈💓