#خلق_نیک حضــــرت حق روبه موسای کلیـــــم گفت ای عبــد من ای نفس سلیـــــم از خـــودت پرسیده ای هرگـــز چـرا در جهــــــان پیغمبــــــری دادم تـورا علـــت آن ریشه دارد در قـــــدیــــــم تو جـــوان بودی و چوپان و حلیــم گــــوسفنــــدی روزی از گلـّـــه رمید در بیــــابــــان رو به هر سویی دوید تــیـــز دنبـــــالش دویدی با شتـــــاب او فــــراری سوی هر خــــاکی وآب می دویـــد و می دویـدی از پی اش دور تر شد هرچه کردی هی هی اش از فــــرار و از تکـــــاپوهـــای خود در نهایت گـــــوسفندت خسته شد بر زمین افتـــــاد بی حــــــال و نزار از ســـــرش افتـــــاد سـودای فــــرار تــــــا رسیدی پیش آن بسته زبـــان این سخـــن گفتی به او در آن زمــان ای زبان بسته چـــــرا کـــــردی فرار این چه حالست و چه تدبیر و چه کار هـــــم خودت را خسته کردی هم مرا خـــــارج از گلّه چــِـرا رفتی چَـــرا؟ هیچ کــــردی فکر گرگ و حمله اش بر جــــدا افتـــــاده ای از گـــله اش؟ روی دوش خــــود گرفتی گوسفنـــد ســـوی گــله بردی آن را بی گزنــــد جــــای این که چوب خودکوبی به او مهـــربــانی کـــردی و خـــوبی به او چـون که خلق و خوی نیکت دیده ام لایقت بـــــر ایــن نبــــوّت دیـــده ام شاعر اسماعیل‌علیخانی