به انتظار نبودی، زِ انتظار چه دانی ؟ تو بی قراری دل های بیقرار ، چه دانی ؟ نه عاشقی که بسوزی، نه بیدلی که بسازی تو مست باده یِ نازی، از این دو کار چه دانی ؟ هنوز غنچه یِ نشکفته ای به باغ وجودی تو روزگار گلی را که گشته خوار، چه دانی ؟ تو چون شکوفه خندان و من چو ابر بهاران تو از گریستن ابر نوبهار چه دانی ؟ چو روزگار به کام تو لحظه لحظه گذشته زِ نامردی عشاق روزگار چه دانی ؟ درون سینه نهانت کنم زِ دیده یِ مَردم تو قدر این صدف ای دُرّ شاهوار، چه دانی ؟ تو سربلندی غروری و من خمیده قدم از غم زِ بید این چمن ای سرو با وقار! چه دانی ؟ تو خود عنان کش عقلی و دل به کس نسپاری من که نیست زِ خود هیچم اختیار، چه دانی ؟ #کرمانشاهی