#عاقبت_نوزادان_تعمید_نیافته #دیدگاه_آگوستین در باره #جهنمی_شدن کودکان مورد پذیرش پدران کلیسا قرار گرفت و پدرانی مانند جروم و گرگوری کبیر دیدگاه وی را اتخاذ کردند . رابرت برنس –یکی از شاعران بزرگ قرون وسطی – در دعا می گوید: کودکان با به دنیا آمدن به جهنم می روند.» در نیمه اول سالهای قرون وسطی دیدگاه اگوستین مورد پذیرش الهی دانان مسیحی بود تا اینکه در قرن 12م، پیتر آبلارد (Peter Abelard) بر خلاف دیدگاه اگوستین که معتقد به مجازات خفیف برای نوزادان بود ، معتقد شد که نوزادان تعمید نیافته گر چه در جهنم هستند اما شکنجه نمیشوند بلکه تنها درد فراموش شدن از فیض الهی را حس خواهند کرد برخی دیگر از الهی دانان معتقد شدند که آنها همین درد فراموش شدن را نیز حس نمیکنند و بدون بهره وری از شادی بهشتی یا عذاب جهنمی زندگی میکنند. توماس آکویناس نظریه متعادلی را ارائه کرد. به عقیده وی، کودکانی که تعمید نگرفته اند به بهشت نمیروند اما در برزخ که مکانی بین بهشت و جهنم است به نام لیمبو زیست میکنند. لیمبو به معنای لبه میباشد و این مکان گرچه در جهنم میباشد اما در لبه آن قرار دارد . جان ویکلف یکی از پیش قراوالان نهضت اصلاحات در قرن 14 ضرورت غسل تعمید نوزادان را انکار کرد اما دیدگاه ایشان در شانزدهمین شورای جهانی ، شورای کونستانس 1415 محکوم شد و در سال 1442 کاتولیک ها در شورای فلورانس باز بر نظریه اگوستین تاکید کردند که تعمید برای کودکان نوزادان ضروری است و کودکان تعمید نیافته به جهنم میروند اما مجازات ایشان برابر با مجازات کسانی که مرتکب گناهان کبیره شدند نیست شورای ترنت نیز اعلام کرد غسل تعمید وسیله ای است که آدمی را از وضعیت گناه آلودی که از آدم به ارث میبرد به وضعیت فیض و فرزندی خداوند منتقل میکند از طریق دومین آدم نجات دهنده ما عیسای #مسیح کلیسای کاتولیک اگرچه در ابتدا سخت معتقد به نظریه آگوستین بود اما کم کم به نظریه آکویناس متمایل شد، اما در قرن بیستم وقتی کلیسا خود را تحت فشار احساسی خانواده هایی که کودکانشان را قبل از #غسل_تعمید از دست داده بودند قرار گرفت و یک تغییر بزرگ رخ داد . پاپ ژان پل دوم، برای کودکانی که بدون تعمید از دنیا میروند ابراز امیدواری نمود که رستگار شوند. در آیین نامه کلیسای کاتولیک نیز ضمن تأکید بر این که «خداوند رستگاری را در آیین تعمید قرار داده است» آمده است که کلیسا برای کودکانی که بدون تعمید از دنیا میروند تنها می تواند رحمت الهی را آرزو کند. همین آرزوی نجات ، اعتراضات زیادی در جوامع الهیاتی مسیحی ایجاد نمود و در حقیقت این کار به نوعی انکار عمل نجاتبخش عیسی بر روی صلیب محسوب میشد زیرا اگر بدون ایمان به صلیب و غسل تعمید امکان نجات وجود دارد پس عیسی برای چه به #صلیب کشیده شد؟ در نهایت پاپ بندیکت شانزدهم در تاریخ 26 آوریل 2007 اعلان نمود "که نظریه بزرخ صرفا یک دیدگاه محتمل است و در نوشته های مذهبی اصلی و سنت مسیحی هیچ پاسخ واضحی در باره این نظریه وجود ندارد ." به هر حال این نظریه جزء تعالیم اصلی کلیسای کاتولیک نیست بلکه تنها جزء نظریه هایی هستند که کلیسا آنها را مورد شماتت قرار نداده است و اجازه داده است تا اعضای آن به آنها معتقد باشند ". در مجموع چه میان الهی دانان مسیحی سه دیدگاه کلی در باره کودکان تعمید نیافته وجود دارد کسانیکه معتقد به نجات قطعی کودکان تعمید نیافته باشند بسیار محدود هستند . جمعی قائل به این هستند که این کودکان در جهنم عذابی خفیف میکشند برخی دیگر معتقدند در مکانی به نام لیمبو نه عذاب میکشند و نه شادی میبینند و جمع اندکی نیز قابل به نجات این کودکان میباشند . دو دیدگاه اول از طرفداران بیشتری در میان مسیحیان برخوردار است در کلیسای پروتستان نیز لوتر و کالون برزخ یا لیمبو کودکان را انکار کردند جان کالون معتقد بود خدا پیش از تولد معین کرده که چه کسی به بهشت و چه کسی به جهنم برود و در این مساله تفاوتی بین کودکان و بزرگسالان نیست آنانی که برای نجات معین شدند به بهشت و سایرین به جهنم میروند اما تسونگیلی در مقابل معتقد بود همه کودکان تعمید نیافته نجات پیدا میکنند چه مسیحی باشند یا بت پرست اما اعتقاد نامه وست مینستر تاکید میکند تنها کودکانی که از قبل گزینش شدند توسط مسیح نجات میابند با این حال برخی از الهی دانان پروتستان امکان نجات برای کودکان تعمید نیافته را منتفی ندانستند درهمین سال کمیسیون 30 نفره بین المللی الهیات، در رابطه با آموزه وجود کودکان در برزخ تجدید نظر نمود و اظهار داشت که به سرنوشت چنین نوزادانی آنچنان امیدوار نیست و افراد میتوانند و میتوانیم برای نجات انها دعا کنیم اما قطعیتی در باره نجاتشان نداریم کلیسای ارتدکس نیز برزخ و لیمبو کودکان را انکار میکند در واقع در انکاروجود برزخ برای نوزادان تفاوتی میان کلیسای ارتدکس شرقی و کلیسای پروتستان وجود ندارد 2 ☪✝ @Debate