💠 #خواهران_در_ميدان_مين ‼️ 🌷هر سال چند روز به عید مانده، مادرم همراه مادر بزرگ و پدربزرگ با گروهی از خانم ها و آقایان به اهواز و پایگاه علم‌ الهدی می‌ رفتند. آقایان پتو و پوتین و خانم‌ ها،لباس‌ ها و ملحفه ‌های رزمندگان را می‌ شستند. آن سال مادرم مرا که هنوز ١٠ سالم تمام نشده بود، همراه خودش برد. خانم‌ ها در ساعت هشت صبح کنار ظرف‌ های رخت می‌ نشستند تا اذان ظهر و پس از نماز و ناهار. دوباره تا نزدیک اذان مغرب به رخت شستن می‌ پرداختند. 🌷سطل‌ هایی را که خانم ‌ها، رخت‌ های شسته را داخل آن می‌ گذاشتند (با این که خیلی سنگین بود) با تمام قدرت بلند می‌ کردند و به آنها که سر حوض ایستاده بودند، برای آبکشی می‌ رساندند. خانم‌ ها اسم مرا «سرباز کوچولو» گذاشته بودند و هر کسی صابون، تاید،‌ وایتکس و ... لازم داشت به من می‌ گفت تا برای او ببرم. 🌷یکی از روزها که همه مشغول شستن لباس‌ها بودند و من هم مأموريت خودم را انجام می‌ دادم عراق اعلام کرده بود که شهر را بمباران خواهد کرد و به مردم مهلت داده بود که شهر را ترک کنند. خانم موحد مسئول خواهران پایگاه شهید علم ‌الهدی میان خانم ‌ها آمد و با جذبه ‌ای که داشت، گفت: خواهران! خسته نباشید. اجر همه شما با حضرت زهرا(س). بعد ادامه داد: امروز به چند رزمنده فداکار نیاز داریم تا به میدان مین بروند. 🌷....همه خانم‌ ها همدیگر را نگاه کردند و زمزمه ‌ها بلند شد. میدان مین؟! مگر خواهران را به میدان مین می‌ برند؟! خانم موحد با قاطعیت باز پرسید: کی حاضر است به میدان مین برود؟ دختران جوان ١٨ و ١٩ ساله بدون اینکه سئوالى کنند؛ رفتند و کنار خانم موحد ایستادند و با این عمل آمادگی خود را اعلام کردند. 🌷خانم موحد دستی به سر و روی آنها کشید و گفت:‌ نه! شما خیلی جوانید. اما دختران گفتند: ما حاضریم! خانم موحد آنها را کنار جویی که در حیاط بود، به صف کرد و به خانمی که مسئول میدان مین بود، گفت: گونی ‌ها را بیاورید! بلافاصله چند گونی را کنار جوی گذاشتند و در گونی‌ ها را باز کردند. همه منتظر بودند تا ببینند مین چیست؟ اما مین هنوز مشخص نبود. 🌷چند نفر از خانم‌ ها که گونی‌ ها را آورده بودند ته گونی ‌ها را گرفته و محتوای داخل آن را کنار جوی ریختند. لباس‌ های غرق به خون رزمندگان بود که جای گلوله و خمپاره روی سینه، کمر و ران و ... لباس‌ ها مشخص بود. از همه دلخراش‌ تر این که قطعه‌ هایی از بدن بچه‌ های رزمنده در میان این لباس‌ ها وجود داشت. با دیدن این صحنه همه خانم ‌ها یک صدا گریه می‌ كردند. 🌷....جوان‌ هایی که برای رفتن به میدان مین آماده شده بودند شیلنگ آب را باز کردند، وقتی آب را روی لباس‌ ها ریختند جوی خون جاری شد. در این هنگام همه یک حالت روحانی پیدا کردند. خانم‌ ها در حالی که لباس رزمندگان را می‌ شستند اشكهایشان به داخل تشت می‌ ریخت. مادر بزرگم که هر روز در حال رخت شستن برای خانم ‌ها مسأله شرعی می‌ گفت، وقتی حالت روحانی خانم ‌ها را دید شروع کرد به خواندن دعای توسل. 🌷شور و حال عجیبی برپا شد. خانم‌ ها نیروی تازه‌ ای پیدا کرده بودند! هر چه قدر سطل رخت شسته را خالی می‌ کردند. باز پر می‌ شد. در همان حال که رخت می‌شستند دعا را زیر لب زمزمه می‌ کردند و زمانی که به «یا وجیها عندالله» می‌ رسیدند، همه با صدای بلند آن را تکرار می‌ کردند. 🌷دعا به نام حضرت زهرا(س) که رسید همه با سوز و گداز و از ته دل گفتند:«یا وجیها عندالله اشفعی لنا عندالله». مادربزرگم خانم زهرا(س) را به پهلوی شکسته ‌اش قسم می‌ داد که به یاری رزمندگان بیایند. در همین لحظه حالتی پیش آمده بود که کسی نمی‌ توانست منکر آن شود. بوی خوش را همه احساس کرده بودند. بوی خوش از یک طرف می‌ آمد اما همه محوطه را پر کرده بود آن بوی خوش از جوی خون لباس‌ های خونی رزمندگان بود. —(راوى: حمیده مرادیان از بانوان ايثارگر سال ١٣٦٤) 🆔 @revayate_fath ✅ کانال "روایت فتح"