💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل یازدهم: روز وداع قسمت دوم همہ حساب ڪار دستشان آمد و فہمیدند این علے زمین تا آسمان با گذشتہ فرق ڪردہ. با این حرف‌ها خام نمے شود و جلوے او را نمے توان گرفت. میہمانان خداحافظے ڪردند و رفتند. یڪ مشت اسپند برداشتم دور سر علے چرخاندم. بردم داخل آشپزخانہ و برایش دود ڪردم. قند در دلم آب مے شد وقتے مے دیدم علے محڪم پاے عقایدش ایستادہ و غیر از رضایت خدا هیچ‌چیز برایش مہ م نیست. رجب هم اندڪ امیدے ڪہ تا آن روز براے نرفتن علے داشت، ناامید شد و بہ جبہہ رفتن علے رضایت داد. علے مدام بین جبہہ و خانہ در حال رفت‌و‌آمد بود. محرم سال 65 را تہران ماند و در مسجد مداحے ڪرد. بعد از محرم ساڪش را بست، بند ڪتانے را محڪم گرہ زد و گفت: «خب مامان خانوم وقت رفتنہ! علے رو حلال ڪن. سپردم امیر نوروزے، دوستم، ڪارنامہ رو براتون بیارہ. نمره‌هاے پسرت رو ببین و ڪیف ڪن! اگہ ڪسے گفت علے براے فرار از درس و امتحان رفتہ جبہہ، ڪارنامہ رو بہش نشون بدہ. بگو من براے دین و ڪشورم رفتم. دست راستم اسلحہ بود، دست چپم ڪتاب. تو جبہہ ڪنار جنگ با دشمن، درسمم خوندم.» گفتم: «علے جان! بلا گردونتم مادر! فدات بشم ڪہ براے خودت مردے شدے! نوزدہ سالہ بہ من و بابات بے حرمتے نڪردے. شیرم حلالت! خدا ازت راضے باشہ. برو خدا پشت و پناهت. الحمدللہ ڪہ بابات هم راضے شدہ، هیچ مانعے جلو پات نیست.» امیر و حسین را در آغوش گرفت و بوسید. دستش را باز ڪرد ڪہ بغلم ڪند، بغض ڪردم، ناخودآگاہ لرزیدم. ترسیدم دلش بلرزد؛ عقب رفتم و از او دور شدم. پله‌ها را دوتایڪے ڪردم. دامن بہ پاهایم پیچید، نزدیڪ بود پرت شوم پایین. خودم را رساندم طبقہ دوم. بغض داشت خفہ ام مے ڪرد. یڪ لیوان آب خوردم. از گلویم پایین نرفت و بہ سرفہ افتادم. رفتم ڪنار پنجرہ بالڪن وداع علے و رجب را تماشا ڪردم.‌ اے ڪاش نمے رفتم! دلم براے رجب سوخت. آن لحظات بہ یاد وداع امام حسین (علیہ السلام) و حضرت علے اڪبر (علیہ السلام) در روز عاشورا افتادم. صحنه‌ تڪان‌دهنده‌اے بود. علے دو قدم بہ طرف در مے رفت، رجب صدایش مے زد: «علے جان! زودے برگرد.» علے بہ طرف در مے رفت، رجب صدایش مے زد: «علے جان! من طاقت دوریت رو ندارم.» علے دستش را بہ طرف در حیاط دراز ڪرد، رجب صدایش زد: «علے جان! صبر ڪن. بیا جلوے من راہ برو مے خوام تماشات ڪنم.» علے جلوے خودش را گرفت تا گریہ نڪند. دور پدرش چرخید. رجب دست علے را گرفت و بہ طرف خودش ڪشید. سینہ بہ سینہ هم شدند. رجب گفت: «آخ بابا! من مے میرم از دورے تو.» علے دستے بہ سر رجب ڪشید و خودش را از سینہ او ڪند. بدون اینڪہ بہ پشت سرش نگاہ ڪند، از در خانہ بیرون رفت. پاے رجب لرزید و افتاد وسط حیاط. چشمش بہ در ماند تا شاید علے دوبارہ برگردد، اما نیامد. با ڪمڪ حسین زیر بغل رجب را گرفتم و بہ داخل خانہ آوردم. قلبم تندتند مے زد. رفتم سراغ وسایل امیر. دفترچہ نوحہ اش را برداشتم و روضہ وداع حضرت علے اڪبر (علیہ السلام) را خواندم. آن‌قدر بہ سینه‌ زدم تا قلبم ڪمے آرام گرفت. روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل یازدهم: روز وداع قسمت سوم در را باز ڪرد. تا چشمش بہ من افتاد، هول ڪرد. - چے شدہ زهرا؟! - صداے مارش جنگ رو مے شنوے؟ - آرہ، خدا پشت و پناہ رزمنده‌ها باشہ. عملیاتہ. تو چت شدہ؟! چرا رنگت پریدہ؟! - چند روز قبل علے تلگراف زد، گفت حالش خوبہ؛ اما نہ، علے شہید شدہ. - وا! چے مے گے زهرا جان؟! بد بہ دلت راہ ندہ. ان‌شاءاللہ صحیح و سالم برمےگردہ. چرا خودت رو اذیت مے ڪنے؟! - نہ زارع! علے دیگہ برنمےگردہ. روزے ڪہ داشت مے رفت جبہہ ازش دل ڪندم. هرچہ گفت، دلم آرام نگرفت. نفہمیدم چطور نماز خواندم. همہ هوش و حواسم پیش علے بود. بعد از نماز برگشتیم خانہ. مے دانستم دلم دروغ نمے گوید. دہ روز خواب و خوراڪ نداشتم. جرئت نمے ڪردم حرفے بہ رجب بزنم. همه‌چیز باید عادے پیش مے رفت. این بار نباید بہ وسیلہ من خبردار مے شد. دو سہ ماہ تا عید ماندہ بود. فرش‌ها را وسط حیاط پہن ڪردم و افتادم بہ جانشان. رجب در را باز ڪرد و وارد حیاط شد. تعجب ڪرد. ایستاد بہ تماشاے من. حتما پیش خودش گفت: «این زن باز بہ سرش زدہ! چہ وقت خونہ تڪونیہ؟!» فورے گفتم: «حاج‌آقا! تا من یڪے دو دست پارو بہ این فرشا مے ڪشم، شما هم برو سلمونے موهات رو رنگ ڪن. تو آینہ خودت رو نگاہ ڪردے؟! نذار مردم بگن حاجے بعد از شہادت امیر موهاش سفید شدہ.» رجب هیچ‌وقت براے من ترہ هم خرد نمے ڪرد و همیشہ بناے لج‌بازے مے گذاشت؛ اما آن روز خدا بہ دلش انداخت و براے اولین بار بہ حرفم گوش داد و رفت سلمانے. در صف نانوایے دو سہ نفر پچ‌پچ‌ڪنان رجب را مسخرہ ڪردند. آمد خانہ و گفت: «زهرا! مردم یہ چیزایے مے گن. تو صف نون مے گفتن بچہ اش شہید شدہ، اون وقت رفتہ موهاش رو رنگ ڪردہ. نڪنہ علے؟!» اخم ڪردم و گفت: «بیخود گفتن! خوش‌تیپ شدے، بہ ت حسودے ڪردن. شہادت ڪجا بود؟! خیالت راحت علے بہ من تلگراف زد و گفت حالش خوبہ. ان‌شاءاللہ برگشت تہران باید ڪم‌ڪم براش آستین بالا بزنیم و دامادش ڪنیم. پسرمون دیگہ دارہ بیست سالش مے شہ؛ وقتشہ عروس‌دار بشے. اتاق پایین رو مے دیم بہ علے و زنش، خودمونم بالا سرشونیم. اون‌قدر نوہ بریزہ دوروبرمون حاج‌آقا ڪہ وقت سر خاروندن نداشتہ باشیم. بہ علے گفتم اسم همہ بچه‌هاش رو باید بابا رجب انتخاب ڪنہ.» خندید. نفس راحتے ڪشید و رفت داخل خانہ. وسط حیاط نشستم روے فرش خیس. بغضم ترڪید و گفتم: «بمیرم برات علے جان ڪہ رخت دامادیت ڪفن شد! دیدار ما بہ قیامت مادر.» مسجد مراسمے براے شہدا گرفتہ بود، ما هم دعوت بودیم. رجب نیامد و من تنہا رفتم. دو عدد سنگ مزار داخل شبستان مسجد براے شہید گمنام ساختہ بودند. دو شاخہ گل رُز بہ نیت امیر و علے خریدم و روے سنگ قبر گذاشتم. بعد از مراسم، یڪے از بچہ هاے بسیج صدایم زد. رفتم داخل اتاق پایگاہ. بعد از ڪلے مقدمہ چینے گفت: «حاج‌خانوم! حقیقتش مے خواستم دربارہ موضوع مہمے با شما صحبت ڪنم.» - بفرما پسرم، من در خدمتم. - درباره‌یگ علے آقا... - علے!؟ علے چے؟! علے شہید شدہ؟! - اِہ! حاج‌خانوم! - اِہ ندارہ پسرم! نمی‌خواد از من مخفے ڪنے. دہ روزہ خبر دارم، من مادرم. بچہ گرسنہ مےشہ مادر مےفہمہ؛ علے شہید شدہ توقع دارے من نفہمم؟! چطور مےشہ قلب بچہ آدم از ڪار بیفتہ و مادر متوجہ نشہ؟! ‌نفس راحتے ڪشید و گفت: «خدا خیرت بدہ حاج‌خانوم! ڪار ما رو راحت ڪردے. تصمیم گرفتیم یہ ڪم دیرتر اعلام عمومے ڪنیم تا شاید بچہ ها بتونن جنازہ علے رو برگردونن عقب، اون قسمت الان دست عراقہ. دو سہ نفر داوطلب شدن برن پے جنازہ.» روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل دوازدهم: بہ انتظار علے قسمت اول یڪ شب ڪارم طول ڪشید، دیر بہ خانہ رسیدم. امیر گرسنہ بود و حسین از گریہ هایش ڪلافہ شدہ بود. فورے غذاے ساده‌اے درست ڪردم و دادم بچہ ها خوردند. امیر را خواباندم. حسین رفت وضو بگیرد. رجب برگشت خانہ، از پلہ ها بالا مےآمد ڪہ چشمش بہ من افتاد. گُر گرفت و گفت: «تو چرا دست از سر من و بچہ هام برنمےدارے؟! چرا گورت رو از این خونہ گم نمے ڪنے برے بیرون؟!» با خودم گفتم: «زهرا! هرچے لال شدے و جواب این مرد رو ندادے، دیگہ بسہ.» آن‌قدر در این سال‌ها دندان روے جگر گذاشتم، جگرم پارہ شدہ بود! صدایم را بلند ڪردم و گفتم: «حاج‌آقا! مے دونے چرا نمے رم؟ چون سرمایہ من تو این خونہ ست؟!» نیشخندے زد و گفت: «سرمایہ؟! ارث و میراث خونہ بابات رو آوردے ما خبر نداریم؟!» - نه‌خیر! برو تو آشپزخونہ رو نگاہ ڪن! حسین را دید آستین بالا زدہ و وضو مے گیرد. - خب چیہ؟! حسین دارہ وضو مے گیرہ نماز بخونہ. - براے چے وضو مے گیرہ؟! الان وقت نماز خوندنہ؟! حسین نمازش رو آخر شب مے خونہ؟! نه‌خیر آقا! اون بچہ دارہ آمادہ مےشہ برہ تو اتاق علے و امیر نمازشب بخونہ. شدہ عین برادراے شہیدش. سرمایہ زندگے من حسین و امیرن! حالا من این ثروت بزرگ رو بدم دست تو؟! ڪور خوندے! من تا آخرین نفس هستم تا بچہ هام رو بہ نتیجہ برسونم. اون دوتا رفتن و عاقبت‌به‌خیر شدن. پاے این دوتا هم مے مونم و بزرگشون مے ڪنم. بہ طرفم حملہ ڪرد. تعادلم را از دست دادم و از پلہ هاے طبقہ اول پرت شدم. خدا رحم ڪرد دست و پایم نشڪست! سرم گیج مے رفت. حسین از پله‌ها پایین آمد، اشارہ ڪردم، برگردد. مے دانست هروقت من و پدرش دعوا مے ڪنیم، او حق دخالت ندارد. صداے گریہ امیر از داخل خانہ بلند شد. رجب بہ طرفم آمد. گفتم حتما ترسیدہ و مے خواهد دلجویے ڪند. روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل دوازدهم: بہ انتظار علے قسمت دوم گوشہ لباسم را گرفت، پیراهنم را دور گردنم پیچید و مرا روے زمین تا جلوے در حیاط ڪشاند. دست‌وپا مے زدم، نفسم بالا نمے آمد، ڪم ماندہ بود خفہ شوم! از زمین بلندم ڪرد. با پاے برهنہ هُلم داد بیرون خانہ و در را پشت سرم بست. بلند شدم، آرام چند ضربہ بہ در زدم و گفتم: «رجب! باز ڪن. شبہ بے انصاف! یہ چادر بدہ من سرم ڪنم.» زنجیر پشت در را انداخت و چراغ‌هاے خانہ را خاموش ڪرد. پشت در نشستم، از خجالت سرم را پایین مے انداختم تا رهگذرے صورتم را نبیند. پیش خودم گفتم: «این هم عاقبت تو زهرا! مردم با این سر و وضع ببیننت چہ فڪرے مے ڪنن؟!» یڪے دو ساعتے ڪنار پیاده‌رو نشستم. آخر شب ڪسے جز من در خیابان دیدہ نمے شد. سرما بہ جانم افتادہ بود. گاهے چند قدم راہ مے رفتم تا دست و پایم خشڪ نشود. ماشین پلیس از ڪنارم رد شد و ڪمے جلوتر توقف ڪرد؛ دنده‌عقب گرفت و برگشت. مأمور پلیس نگاهے بہ من انداخت و گفت: «خانوم! چرا اینجا نشستے؟! پاشو برو خونہ ات. دیروقتہ.» سرم را بالا گرفتم و گفتم: «من خونہ ندارم، ڪجا برم؟!» از ماشین پیادہ شد و بہ طرفم آمد. ڪنارم ایستاد. از زمین بلند شدم. تمام تنم مے لرزید. سرما تا مغز استخوانم رفتہ بود. ابرو در هم ڪشید و گفت: «یعنے چے خونہ ندارم؟! بہت میگم این جا نشین.» دستانم را بردم زیر بغلم تا ڪمے گرم شوم. گفتم: «تا صبح هم بگے، جواب من همونہ ڪہ شنیدے! من خونہ ندارم، بچہ هامم شہید شدن. دو سہ ساعت پیش شوهرم از خونہ بیرونم ڪرد. خونہ من بہشت زهراست.» جا خورد. انتظار شنیدن همچین جوابے را نداشت. رفت سمت ماشین، ڪمے ایستاد. دوبارہ بہ طرف من برگشت. - ڪمڪے از دست من بر میاد مادر؟! می‌خواے با شوهرت حرف بزنم؟! - فایدہ ندارہ پسرم! خون جلوے چشمش رو بگیرہ، استغفراللہ خدا رو هم بندہ نیست. بہ حرف هیچ‌ڪس گوش نمیدہ. سرش را پایین انداخت و گفت: «حاج‌خانوم! نمےشہ ڪہ تا صبح تو سرما بمونے! دوستے، فامیلے، ڪسے رو دارے ببرمت اونجا؟!» با گوشہ روسرے، بینے ام را پاڪ ڪردم. معلوم بود سرما خورده‌ام. در جوابش گفتم: «یہ داداش دارم ڪہ چند سالہ با هم رفت‌و‌آمد نداریم؛ خیلے وقتہ ندیدمش.» با احترام در ماشین را برایم باز ڪرد و نشستم داخل تا گرم شوم. بارانْ نم‌نم مے بارید. پیش خودم گفتم: «ببین زهرا! آسمون هم دارہ بہ حال تو گریہ مے ڪنہ.» آدرس خانہ برادرم را بہ مأمور پشت فرمان دادم و حرڪت ڪردیم. از گذشتہ ام پرسیدند، از شہادت بچہ ها، و رجب. صداے باران شدیدے ڪہ بہ سقف ماشین مے خورد‌، مرا بہ خاطرات خانہ دایے و ڪودڪے ام برد. چشمانم را بستم و دیگر صدایے نشنیدم. چند روزے خانه‌ے محمدحسین ماندم. یڪ لقمہ نان مے خوردم، هزار جور متلڪ مے شنیدم. محمدحسین ڪہ دل خوشے از رجب نداشت، براے خون ڪردن دل من فرصت را مناسب دید. با وساطت دوست و آشنا رجب ڪوتاہ آمد و بہ خانہ برگشتم؛ اما با دلے شڪستہ. حسین و امیر را بہ سینہ ام چسباندم، دلم آرام گرفت. چشمم بہ رجب افتاد، گفتم: «نفرینت نمے ڪنم؛ اما از آهے ڪہ دامنت رو مے گیرہ بترس!» روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل سیزدهم: تازہ عروس قسمت اول محمدعلے، بچہ پنجمم، اوایل بہ من 66 در بیمارستان بہ دنیا آمد. خواهرم چند روزے پیشم ماند و رفت. وجیہ اللہ چندین مرتبہ دیگر براے قانع ڪردن من بہ دیدنم آمد. ڪلافہ شدم و رضایت دادم هر ڪارے دلشان مے خواهد، بڪنند. رجب خانہ و مغازہ را یڪجا اجارہ داد. مقدارے پول از شوهرخواهرم قرض گرفت و در حسین‌آباد ڪرج خانہ اے یڪ طبقہ خرید. اسباب و وسایل را جمع ڪردم. دل ڪندن از آن خانہ و محلہ برایم سخت بود. رفتم اتاقڪ طبقہ سوم. صداے نوحہ هاے علے و امیر در گوشم پیچید. ڪنار پنجرہ ایستادم و بہ یاد بچہ هایم سینہ زدم. آن‌قدر در آن اتاق نماز شب و قرآن خواندہ بودند ڪہ صداے گریہ هایشان هنوز آنجا شنیدہ می‌شد. با صداے فریاد رجب، عڪس امیر را برداشتم و رفتم سوار ماشین شدم. در خانہ ڪوچڪ ڪرج ساڪن شدیم. حسین هنرستان شہید رجایے یافت‌آباد درس مے خواند. مسیرش طولانے بود. صبح زود ناهارش را برمےداشت و حرڪت مے ڪرد بہ سمت تہران. غروب، قبل از تاریڪ شدن هوا مے رسید خانہ. رجب بیشتر روزها خانہ نمے آمد، معلوم نبود سرش ڪجا گرم است. حوصلہ نداشتم پاپیچش شوم. داد و فریاد راہ مے انداخت و مے گفت: «تو دین و ایمون ندارے؟! تو احساس ندارے؟! من بہ مادرم سر مے زنم. پیرزن مریضہ، تنہاست.» دهانم را مے بستم و مے گفتم: «چی‌ڪارش دارے زهرا؟! بذار برہ پیش مادرش. اینجا نباشہ بہترہ، ڪمتر حرف مے شنوے.» با این حرف‌ها سر خودم را شیرہ مے مالیدم. زندگے در ڪرج برایم سخت بود. فشار مالے بیشتر شدہ بود و خرجے نداشتم. اگر تہران بودم، چہارتا دوست و آشنا داشتم تا سر ڪار بروم، اما در این محلہ غریب بودم. بہ واسطہ جارے ام بہ جلسات زنانہ محلہ رفتم. منطقہ محرومے بود، اما مردمان با ایمان و اعتقادے داشت. وقتے متوجہ مے شدند من مادر دو شہید هستم، خیلے عزت و احترام مے گذاشتند. ڪم‌ڪم بعضے از خانم‌ها از وضعیت زندگے ام خبردار شدند؛ براے خواندن زیارت عاشورا دعوتم مے ڪردند. دفترچہ نوحہ علے را برمے داشتم و از روے آن روضہ و نوحہ مے خواندم. شب بانے مجلس مقدارے پول مے گذاشت داخل پاڪت و مے آورد دم در خانہ تحویلم مے داد. حسین مے گفت: «مامان! روضہ بخون، اما پول دادن، نگیر.» چاره‌اے نداشتم، باید قبول مے ڪردم. پول زیادے نبود، اما حداقل مے شد نان و پنیرے خرید و شڪم بچہ ها را سیر ڪرد؛ ولے هر شب ڪہ نمے شد نان و پنیر و سیب‌زمینے خورد. بچہ شیر مے دادم و باید خوب غذا مے خوردم. امیر هفت سالہ بود و نمے شد مدام توے گوشش خواند ڪہ نداریم. هنرستان حسین هم ڪلے خرج داشت؛ رشتہ برق مے خواند و با وجود این‌همہ فشار، شڪر خدا درسش خوب بود. خانہ قبلے ڪہ بودیم، بنیاد شہید مے خواست حقوق مختصرے بہ ما پرداخت ڪند، قبول نڪردم. می‌گفتم: «ما خونہ و مغازہ داریم، حقوق بہ ما نمےرسہ.» رجب حرص مے خورد و می‌گفت: «دستت براے همہ بہ خیر مےرہ، بہ خودمون ڪہ مےرسہ خشڪ مےشہ! چرا نمے ذارے حقمون رو بگیریم؟!» ڪدام حق؟! مگر چہ ڪارے براے این انقلاب ڪردہ بودیم ڪہ طلب‌ڪار و محتاج شندرغاز حقوق ماهیانہ بنیاد باشیم. طاقتم سر آمد، تحمل شڪم گرسنہ بچہ هایم را نداشتم. بہ بہانہ نظافت انبار، رفتم تا ڪمے در تاریڪے گریہ ڪنم. دلم پر بود. بہ علے گلایہ ڪردم، از پدرش شڪایت ڪردم. چشمم افتاد بہ ڪتاب تفسیر قرآنم، خاطرات محلہ شمشیرے برایم زندہ شد. ڪتاب را برداشتم و ورق زدم. یڪ دستہ اسڪناس نو از داخل تفسیر افتاد زمین. پول را برداشتم. هرچہ فڪر ڪردم، دیدم من و رجب اهل گذاشتن پول لاے ڪتاب نیستیم. هق‌هق گریہ ام بلند شد و گفتم: «ممنون علے جان! همیشہ هواے مامان رو دارے.» روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل سیزدهم: تازہ عروس قسمت دوم چند هفتہ بعد، نمازجمعہ را ڪہ خواندم، رفتم خانہ سڪینہ خانم، همسایہ محلہ شمشیرے. چاے و میوہ خوردیم و از گذشتہ با هم حرف زدیم. دیدم حرفش را قورت مے دهد، مِن‌مِن مے ڪند و سرگردان است. - سڪینہ خانوم جان! چرا خودت رو قلقلڪ مے دے؟ حرف آخرت رو اول بگو ببینم چے مے خواے بگے! - باشہ مے گم. اگہ حاجے بخواد زن دوم بگیرہ، تو چی‌ڪار مے ڪنے؟! مخالفت مے ڪنے؟ خندیدم و گفتم: «نہ، چرا مخالف باشم. دیگے ڪہ براے من نجوشید، می‌خوام سر...» - از تہ دل مے گے؟! یعنے هیچ ڪارے نمے ڪنے؟ بلایے سر حاجے و عروسش نمیارے؟ - از تہ دلم مے گم. فقط بہ من و بچہ هام ڪارے نداشتہ باشہ. چہ بلایے خواهر؟! آرزوے خوشبختے براے عروس خانوم مے ڪنم. این مرد دوتا بچہ اش شہید شدن. شاید ڪنار من آرامش ندارہ، برہ با هرڪے ڪہ آرومہ زندگے ڪنہ. ڪارے باهاشون ندارم. - بعید می‌دونم بتونے تحمل ڪنے زهرا! دروغ مے گے! - حالا مے تونم یا نمے تونم چارہ چیہ؟! چرا ان‌قدر سؤال‌پیچم مے ڪنے؟ چیزے شنیدے؟ - زهرا! فڪر ڪنم رجب آقا زن گرفتہ. تو مراسم ختم پدر شہید قدرتے، خانوما دربارہ حاجے و زنش حرف مے زدن. - مبارڪہ! ان‌شاءاللہ خوشبخت بشن. چادر منو بیار مے خوام برم، دیرم شدہ. دلم لرزید، ولے بہ روے خودم نیاوردم. در طول مسیر، داخل اتوبوس دعاے توسل خواندم. گفتم: «اگہ این خبر درست باشہ، رجب خیلے بے معرفتہ! مزد زحمات من این نبود.» حسین ڪلید را در قفل چرخاند و در خانہ را باز ڪرد. وارد اتاق ڪہ شدم، همان جلوے در خشڪم زد. همه‌جا به‌ هم ‌ریختہ بود؛ مثل اینڪہ دزد آمدہ بود. بعضے از وسایل را بردہ بودند. رفتم داخل زیرزمین را نگاہ ڪردم. فرش دستباف نُہ مترے را هم بردہ بودند. چادر سر ڪردم و رفتم خانہ وجیہ اللہ. هوا تاریڪ شدہ بود. قبل از اینڪہ حرفے بزنم، گفت: «مے دونم چے مے خواے بگے زن‌ داداش! بشین تا برات بگم چرا خونہ ات بہ هم ریختہ. ناراحت نشو! داداش زن گرفتہ. عروسش رو آوردہ بود خونہ. اومد یہ ڪم وسیلہ از خونہ تو برداشت و برد. مثل اینڪہ چند تا تیڪہ هم از تو محل خریدہ. ڪاسبایے ڪہ منو مے شناختن بہم گفتن.» - مبارڪش باشہ! زن گرفتہ، چرا وسایل خونہ منو بردہ براے خانوم؟ - زن داداش! حالا ڪاریہ ڪہ شدہ. خودت رو ناراحت نڪن! بہترش رو مے خرے ان‌شاءاللہ. - چشم! خودم رو ناراحت نمے ڪنم. وجیہ اللہ! چے مے گے؟! من این زندگے رو با بدبختے جمع ڪردم. صبح تا شب در و دیوار خونہ مردم رو دستمال ڪشیدم. سرما و گرما، صبح و شب ڪلفتے مے ڪردم تا تونستم این چہارتا وسیلہ رو بخرم. نذاشتم ڪسے بفہمہ تو خونہ ام چے مے گذرہ! بچہ هام سر گرسنہ زمین گذاشتن. مزد من این بود؟! داداشِ شما اگہ خیلے مَردہ از جیب خودش خرج ڪنہ، نہ اینڪہ زندگے منو جمع ڪنہ برہ خوش‌گذرونے. بگو ببینم خونہ اش ڪجاست؟! - بہ شرطے آدرس رو بہت مے دم ڪہ شر راہ نندازے! - من اهل شرّم؟ اگہ بودم ڪہ الان این وضع زندگیم نبود. بعد از این‌همہ سال منو نشناختے؟! آدرس رو بدہ. روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل سیزدهم: تازہ عروس قسمت سوم بہ حسین گفتم: «تو همین جا بمون تا من برگردم.» دو سہ تا مشت بہ در آهنے بزرگ زدم. پیرزن صاحب‌خانہ در را باز ڪرد. - چہ خبرتہ؟ در رو شڪوندے! - مادر! اینجا تازه‌عروس دارید؟! - بلہ، داریم. شما؟ از پرده‌هاے سفید تورے آویزان شدہ از اتاق گوشہ حیاط معلوم بود آنجا خانہ عروس است. رجب از اتاق بیرون آمد و چشمش بہ من افتاد. از زیر دست پیرزن رد شدم و بہ طرف او رفتم. مقابلش ایستادم و گفتم: «مبارڪہ حاج‌آقا!» سرش را پایین انداخت. ڪفشم را از پا درآوردم و وارد خانہ شدم. فرشے ڪہ براے عروسے حسین ڪنار گذاشتہ بودم، وسط خانہ پہن ڪردہ بودند. عروس جوان مثل بید مے لرزید. آرام بہ طرفش رفتم. عڪس امیر و علے را از ڪیفم درآوردم و جلوے صورتش نگہ داشتم. دستش را محڪم گرفتم و گفتم: «به‌بہ! خانوم! خوش اومدے! غریبہ بودیم ما رو عروسیت دعوت نڪردے؟! اصلا آقا داماد عروسے گرفتہ برات؟! ماشاءاللہ چہ خونہ زندگے اے درست ڪردہ برات! نماز مے خونے؟! اگہ مے خونے، پس حتما مے دونے رو فرش غصبے نمازت باطلہ! این عڪس رو ببین. زنِ عجب مرد باانصافے شدے! زن ڪسے شدے ڪہ این دوتا دستہ گل رو رها ڪرد و اومد دنبال تو.» دستش را ڪشید و فرار ڪرد، از خانہ رفت بیرون. رجب آمد داخل اتاق و گوشہ اے نشست. عڪس علے را از ڪیفم بیرون آوردم و بہ دستش دادم: «حاج‌آقا! این عڪس رو ببین. من تا حالا بہت نشون ندادہ بودم، چند سالہ ازت مخفے ڪردم؛ چون مے ترسیدم بچہ ات رو تو این حال ببینے دق ڪنے. نخواستم دلت بلرزہ، ولے تو تمام زندگے منو لرزوندے! این مردونگے بود در حقم ڪردے؟! چرا؟! چطور دلت اومد؟! محمدعلے هنوز شیرخوارہ! من بد بودم، قبول! چرا بہ بچہ هات رحم نڪردے؟! تو اگہ پدر بودے، بچہ هات بے شناسنامہ نبودن. امیر یہ سال دیگہ مےرہ مدرسہ، محمدعلے رو باید از شیر بگیرم. چرا نرفتے براے این دوتا شناسنامہ بگیرے؟! من الان با تو چی‌ڪار ڪنم؟!» دست گذاشت روے سرش و گفت: «هر ڪارے دوست دارے بڪن زهرا.» - مثلا چی‌ڪار ڪنم؟ این بشقاب رو بزنم بشڪونم؟! بزنم در و پنجرہ این خونہ رو خرد ڪنم؟! - بشڪون زهرا. بزن راحتم ڪن. بلند شدم و رفتم ڪفش‌هایم را پوشیدم. گفتم: «من بہ مال مسلمون ضرر نمے رسونم، هرچند ڪہ نصف بیشتر این وسایل تازه‌عروس اسباب زندگے منہ. تو اشتباہ ڪردے، باید پاش وایستے. اگہ صادقانہ بہ من مے گفتے، خودم بہت امضا می‌دادم برے زن بگیرے؛ ولے با این ڪارت دل من و بچہ هات رو گذاشتے زیر پات لہ ڪردے.» روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل چہارده:‌ عطر خوش خدا قسمت اول برعڪس من، فاطمہ هوویم خیلے سر و زبان داشت. اگر رجب یڪے مے گفت، او دوتا جواب مے داد. ڪار بہ جایے رسید ڪہ رجب بعضے شب‌ ها قہر مے ڪرد و بہ خانہ من مے آمد. دو سہ روزے مے ماند. ڪسے را نداشت منتش را بڪشد. دل‌تنگ عروس جوانش مے شد و برمےگشت خانہ او! بچہ ها بزرگ شدہ بودند. امیر شناسنامہ نداشت و هیچ مدرسہ اے ثبت‌نامش نمے ڪرد. استشہاد جمع ڪردم و رفتم ثبت‌احوال. چند روز دوندگے ڪردم تا بالاخرہ توانستم شناسنامہ بچہ ها را بگیرم. شناسنامہ بہ دست با یڪ جعبہ شیرینے بہ خانہ برگشتم. رجب بہانہ ڪرد و گفت: «ڪجا بودے؟ چرا بدون اجازہ من رفتے بیرون؟» شناسنامہ ها را از دستم گرفت و پرت ڪرد داخل حیاط. گریہ ام گرفت. آمدم بگویم: «چرا؟» مشت محڪمے بہ صورتم زد. پرت شدم گوشہ اتاق؛ دندانم شڪست و لبم پارہ شد. محمدعلے و امیر خودشان را روے من انداختند و گریہ ڪردند. امیر با گوشہ لباسش خون‌هاے روے صورتم را پاڪ ڪرد. محمدعلے نوازشم مے ڪرد. خدا مے دانست اگر حسین خانہ بود، چہ اتفاق بدے مے افتاد. رجب چند هفتہ اے پیدایش نشد. مے دانست بیاید، این بار حسین جلوے او مے ایستد. ڪلے با حسین صحبت ڪردم تا آرام شد. بدون پدر تربیت بچہ خیلے سخت است. من مادر بودم، پسرهایم همہ خواستہ هایشان را بہ من نمے گفتند، مے فہمیدم نیاز دارند سایہ پدر بالاے سرشان باشد. فاطمہ را بہانہ ڪردم و بہ رجب گفتم: «فاطمہ رو بیار اینجا پیش خودمون باشہ. تو این شہر غریبہ، گناہ دارہ. نذار تو اون خونہ تنہا باشہ.» با تعجب گفت: «یعنے تو راضے هستے؟! چیزے بہش نمےگے؟» - راضے ام. چے بگم؟! هرڪے زندگے خودش رو مے ڪنہ. - اگہ یڪے بیاد بہت حرف بزنہ چے؟ اختلاف بینتون بندازن چے؟! من اعصاب دعواے شما دوتا رو ندارم. - حاج‌آقا! تا حالا هرڪے حرف زدہ، من نشنیدہ گرفتم؛ به‌خاطر خدا گذشت ڪردم. موندہ بہ تو و انصافت ڪہ چطور بین ما عدالت رو برقرار ڪنے. چند روز بعد، فاطمہ جہیزیہ اش را آورد و در زیرزمین خانہ ساڪن شد. پیش خودم گفتم: «این بندہ خدا چہ گناهے ڪردہ! رجب خطاڪارہ، چوبش رو این زن نباید بخورہ.» سینے چاے را برداشتم و رفتم ڪمڪش وسایل را چیدیم. رجب بیرون رفتہ بود. نشستیم ڪنار هم. از بدبختے هایش گفت، از اینڪہ هشت خواهر و دو برادر دارد. هر دو برادرش ڪرولال بودند. پدرش در یڪے از روستاهاے قزوین سر زمین مردم ڪار مے ڪرد. دخل و خرجشان جور درنمےآمد. رجب به‌ازاے پرداخت شیربہاے زیادے او را بہ عقد خود درآوردہ بود. فاطمہ هم بہ این وصلت اجبارے راضے نبود. دلم برایش سوخت. بیشتر با هم گرم گرفتیم و ڪارے ڪردم ترسش از من بریزد. باورم نمے شد روستایے ڪہ زندگے مے ڪرد تا این حد محروم باشد ڪہ مردمش احڪام دین را هم بلد نباشند. روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل چهارده:‌ عطر خوش خدا قسمت دوم اجازه نمی‌دادم حسین شندرغاز پولی را که از مغازه درمی‌آورد خرج خانه کند. جوان بود، باید پس‌انداز می‌کرد و زن می‌گرفت. یک عمر کار کردن در خانه‌های مردم مرا از پا انداخته بود. دست و پایم خیلی درد می‌کرد. نمی‌توانستم سر کار بروم. سردردهای میگرنی بدی داشتم. بی‌حال افتاده بودم زمین و تازه خوابم برده بود. با تکان‌های رجب بیدار شدم. پیراهنش را پرت کرد به طرفم. - پاشو لباس منو اتو کن می‌خوام برم جایی. - حاجی! من سرم خیلی درد می‌کنه، بده فاطمه اتو کنه. - می‌خوام تو اتو کنی. - حاجی! به خدا من نمی‌تونم تکون بخورم. اصلا بده اتوشویی هم بشوره، هم اتو کنه؛ من پولش رو بهت میدم. رفت طبقه بالا. دست به دیوار گرفتم و دنبالش راه افتادم. پیراهنش را گذاشته بود روی پشتی‌هایی که تازه خریده بودم و اتو می‌کرد. خیلی ناراحت شدم. گفتم: «حاج‌آقا! چرا لج می‌کنی؟! من این اتاق رو تر و تمیز نگه داشتم، دارم کم‌کم وسیله می‌خرم برای حسین. الان اون پشتی بسوزه من چی‌کار کنم؟ تو که خرج نمی‌کنی دلت بسوزه!» نمی‌دانم چرا آتش گرفت و فریاد زد: «تو خفه شو! حرف نزن. تو زندگی منو نابود کردی.» به طرفم حمله کرد و مرا به گوشه اتاق برد. بین رجب و دیوار گیر کرده بودم. اتوی داغ را گذاشت روی بازوی چپم و با تمام توانش فشار داد! جیغ می‌زدم و کمک می‌خواستم؛ اما کسی در خانه نبود به فریادم برسد. صدای جلز و ولز پوست دستم و نفس‌های تند رجب با هم قاطی شده بود. از حال رفتم و افتادم زمین. نمی‌دانم چقدر طول کشید که به هوش آمدم. پارچه‌های سوخته‌ی چسبیده به دستم را کنار زدم. نگاهم به زخم عمیق بازویم افتاد، دلم ضعف رفت. دستم را محکم گرفتم و آرام از پله‌ها پایین آمدم. رجب گوشه‌ی اتاق خوابش برده بود. خدا رو شکر بچه‌ها داخل حیاط بازی می‌کردند و حال مرا ندیدند. یک مشت قند داخل لیوان ریختم. فشارم افتاده بود، دستم لرزید و لیوان زمین افتاد. نشستم فرش را دستمال کشیدم تا چسبناک نشود. حسین آمد خانه. چشمش به دست سوخته من افتاد؛ نشست کنارم. چشمش پر از اشک شد. گفت: «مامان! چی شده؟! بابا؟» آرام گفتم: «حسین جان! چیزی بهش نگو. خوب میشه.» به طرف رجب رفت. یقه‌اش را گرفت و از زمین بلندش کرد. چسباند به دیوار و گفت: «بابا! مامان من هیزی کرده؟! به تو خیانت کرده؟ زن خرابی بوده که این بلا رو سرش آوردی؟ چرا به این بدبخت ان‌قدر ظلم می‌کنی؟» رجب فریاد زد: «مامانت بچه‌های منو کشته.» جان در بدن نداشتم حسین را از رجب جدا کنم. خون‌ریزی دستم بیشتر شده بود. قسمش دادم به خون علی تا یقه رجب را ول کرد و از خانه بیرون رفت. به زحمت دستم را پانسمان کردم. قرص خواب‌آور خوردم و بی‌هوش شدم. فردا صبح یکی از همسایه‌ها آمد به دیدنم. مقداری پول گذاشت جلوی من و گفت: «این پول رو حاجی داد، گفت به زهرا بگو بره دکتر.» گفتم: «دستش درد نکنه! دیه داده؟!» پول را قبول نکردم و گفتم به رجب برگرداند. روایت زندگی زهرا همایونی: مادر شهیدان امیر و علی شاه آبادی ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل چهارده:‌ عطر خوش خدا قسمت سوم وقتش رسیده بود برای حسین آستین بالا بزنم. گلویش پیش محبوبه، دختر سکینه خانم، دوست قدیمی‌ام گیر کرده بود. محبوبه پدر نداشت، عموهایش همه‌کاره‌اش بودند. بعد از خواستگاری و سنگ‌اندازی‌های رجب، صیغه محرمیت خوانده شد. به‌خاطر چند سکه کمتر و بیشتر بحث می‌کردند. پا پیش گذاشتم و به خوشی تمامش کردم. اتاق طبقه سوم را برایشان آماده کردم. جهیزیه را چیدیم و عروسی ساده‌ای گرفتیم. آمدند سر خانه و زندگی خودشان. روزهای خوش زندگی داشت برمی‌گشت. از طرف محل کارم به‌مدت چهار ماه رفتم مکه مأموریت. داشتم بال درمی‌آوردم. روزی هزار مرتبه خدا را شکر می‌کردم و از بچه‌های شهیدم تشکر می‌کردم که فراموشم نکرده‌اند. همه‌جا حضورشان را حس می‌کردم. مطمئن بودم دستم را می‌گیرند. بعد از چهار ماه برگشتم خانه، دیدم لوله‌های آب ترکیده و زندگی‌ام را آب برداشته. رجب دست به هیچ‌چیز نزده و گفته بود: «وقتی مامانتون برگشت، خودش درست می‌کنه؛ من پول ندارم خرج کنم!» خانه را از اول بازسازی کردم. هرچه حق مأموریت گرفته بودم را خرج کردم. خستگی به جانم مانده بود. چند روزی مرخصی گرفتم و در خانه ماندم تا استراحت کنم. اخبار اعلام کرد بعد از نمازجمعه، پیکر شهدای تازه تفحص شده به سمت معراج شهدا تشییع می‌شود. طاقت نداشتم در خانه بمانم. روز جمعه چادر سر کردم و رفتم دانشگاه. بعد از نماز، همراه مردم شهدا را تشییع کردیم. پشت تابوت‌ها راه می‌رفتم و به یاد علی گریه می‌کردم. زیرلب زمزمه می‌کردم و می‌گفتم: «کجایی غریب مادر؟! روی کدوم خاک افتادی؟! چرا من بعد از دوازده سال دوریِ تو هنوز زنده‌م علی جان!» ابتدای خیابان کارگر جنوبی ضعف کردم. خیلی خسته بودم. رمق راه رفتن نداشتم. می‌خواستم برگردم خانه، اما دلم نیامد. کنار خیابان نشستم تا کمی بهتر شوم. راننده تاکسی‌ای به طرفم آمد و گفت: «مادر! مثل اینکه حالتون خیلی خوب نیست. کجا می‌خوای بری؟ تو این جمعیت ماشین پیدا نمی‌کنی. می‌خوای برسونمت خونه؟!» - نه آقا! من کم‌کم با جمعیت میرم جلو. ممنون. - چرا تعارف می‌کنی حاج‌خانوم؟! اگه نمی‌خوای برگردی خونه، من تا نزدیک معراج می‌برمت. شهدا رو هم میارن اونجا. ماشین از کوچه‌پس‌کوچه‌ها رفت و نزدیک پارک شهر پیاده‌ام کرد. اطراف خیابان بهشت خیلی شلوغ بود. جمعیت منتظر رسیدن تابوت شهدا بودند. کنار خیابان پیرزنی ایستاده بود و عکس علی را در دست داشت. به طرفش رفتم. گفتم: «خانوم! میشه عکس این شهید رو بدی من ببینم؟» گفت: «نه‌خیر! نمیشه. این عکس مال خودمه، دوستش دارم، نمیدم.» اصرار بی‌فایده بود. به سمت معراج حرکت کردم، دیدم همه‌جا عکس علی را نصب کرده‌اند! پیش خودم گفتم: «خدایا! یعنی علی برگشته؟! مگه نگفت خبرت می‌کنم مامان؟! پس چرا...» جمعیت به خیابان بهشت رسید. تا چشم کار می‌کرد، آدم بود و تابوت شهید! وسط موج جمعیت گیر کرده بودم و به جلو می‌رفتم. شهدا را منتقل کردند داخل معراج. جمعیت کم‌کم متفرق شد. رفتم نزدیک معراج نشستم. یکی دو ساعتی طول کشید تا آن اطراف خلوت شود. پاسدار جوانی از در بیرون آمد. به طرفش دویدم. - آقا! این شهدایی که امروز تشییع شدن همه گمنام بودن؟! شهیدی هست که شناسایی شده باشه؟! - نه حاج‌خانوم، همه گمنام نبودن. بینشون یه تعدادی شناسایی شدن. - میشه ببینی اسم پسر من تو این شهدا هست یا نه؟! آخه همه‌جا عکس علی شاه‌آبادی رو نصب کردن. - نه حاج‌خانوم، نمیشه. امروز خیلی شلوغه، برو فردا صبح بیا. - پسرم! من مریضم، حالم اصلا خوب نیست. تو رو خدا برو ببین. من تا فردا دق می‌کنم! چند نفر دیگر هم آمدند دور پاسدار حلقه زدند، اصرار کردند اسم شهیدشان را جست‌وجو کند. بالاخره قبول کرد و رفت پیگیری کند. به ده دقیقه نکشید که بیرون آمد و گفت: «کسایی که اسم به من دادن خوب گوش کنن. اسامی شهدایی که می‌خونم، شناسایی شدن...» پنجمین شهید علی بود که اسمش را خواند. فریاد زدم: «یا زهرا! پسرم برگشته.» از هوش رفتم و جلوی در معراج افتادم. روایت زندگی زهرا همایونی: مادر شهیدان امیر و علی شاه آبادی ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل چهارده:‌ عطر خوش خدا قسمت آخر حالا چند سالی است که رجب از دنیا رفته. زائران مزار علی و امیر مرا ننه‌علی صدا می‌زنند. حسین نوه‌دار شده، پسر است؛ اسمش را علی گذاشتیم. بچه‌ها همه رفته‌اند سر خانه و زندگی خودشان. الهام عروس شد. خودم برای یوسف رفتم خواستگاری و رخت دامادی به تنش کردم. رابطه‌ی خوبی با هوویم فاطمه دارم و جویای حال هم هستیم. هنوز عقلم به حرف بزرگ‌ترها قد نمی‌داد که می‌گفتند: «این عمر گران مثل برق و باد می‌گذره!» اما الان معنی برق و باد را به‌خوبی می‌فهمم. نمی‌دانم دست تقدیر کی و چگونه مرا به دیدار فرزندان شهیدم مژده می‌دهد؛ ولی می‌دانم پایان قصه‌ی ننه‌علی نزدیک است. اولین دیدار ما بعد از سال‌ها، رؤیای شیرینی است که هر شب خوابش را می‌بینم. برای آن روز تشنه‌تر از آنم که تصورش را بکنید! امیر، علی و من در محضر پروردگار دوباره مثل گذشته دور هم جمع می‌شویم؛ شاید رجب هم کنارمان باشد. ✨پایان کتاب✨ روایت زندگی زهرا همایونی: مادر شهیدان امیر و علی شاه آبادی ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 🔔 از تماشای این عکس معروفش، سیر نمی شویم. جوان زیبای داخل سنگر که روی پیکر هم رزمش افتاده و هر دو به شهادت رسیده بودند، هر چشمی را گرفتار خود می کند. اما این شهید، راه و رسم ننه علی اش را پیش گرفته بود... 📖 #قصه_ننه_علی ✍🏻 به قلم: مرتضی اسدی 🥀روایت زندگی زهرا همایونی: مادر شهیدان امیر و علی شاه آبادی ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈