می‌دانی؟
نیمه‌شب‌ها انگار برای دل‌شکسته‌هاست.
نیمه شب‌ها انگار خدا تماما گوش شده است تا درد دل بشنود، تا کسی بیاید و برایش سفره‌ی دل بگشاید، تا بی‌کسان همچو مرغ سحر، به درگاهش ناله‌ی تنهایی سر دهند.
عجیب است..
اصلا نمی‌توانم نیمه شب‌ها را توصیف کنم بدون او...
هرکسی در زندگی برای خود کسی دارد که او را «او» خطاب می کند..
بعضی‌ها فقط او را در خیالات خود دارند و از آرامش حضورش در نیمه‌های شب بی بهره‌اند.
بعضی دیگر فقط از «او» حسرت دارند و با یاد و خاطره‌هایش آرام می‌شوند، زیرا او ترکشان کرده است.
و آن دیگران هم حتی برای خود کسی را پیدا نکرده اند که، «او» بنامند.
اما مهم این افراد نیستند.
مهم دسته‌ی آخر هستند که او را کاملِ کامل دارند، حتی در اوج تاریکی شب‌های پر ستاره...
و کسی که برای من «او» هست، از دیگران متفاوت است...
از برترین‌ها هم برتر است و فراتر از هر فراتری. فراتر از مهربانی، فراتر از همدلی، فراتر از یار، فراتر از آغوش، فراتر از آرامشِ آغوش و حتی فراتر از آرامشِ واژه ی «او»...
شب هایی که خوابم او بیدار است و هوایم را دارد.
و شب هایی که درد به جای خواب وجودم را فرا می‌گیرد، کنارم هست...
من تک تک برای او درد شرحه می کنم،
و او دانه دانه درمان عطا می کند.
من اشک می‌ریزم و کودکانه بی‌تابی می‌کنم و او از بزرگی خودش می‌گوید و دلداری‌ام می‌دهد.
من، تکه‌های شیشه‌ی قلبم روی زمین پهن می شوند، و او مرا در آغوش می‌گیرد و بر قلبم مرهم می‌گذارد..
کنار گوشم زمزمه می‌کند:
«من پروردگار بزرگ تو هستم! از من بخواه تا عطا کنم و درد بیاور تا مداوا کنم. تا من هستم بیمی از این روزگار نیست.»
آری!
آغوشش گهواره‌ام و دلداری و زمزمه‌اش، لالایی‌ام می شود، آرامش در سرتاسر قلمرو وجودم حکم‌فرما می شود و در زیر چتر محبتش به خواب می‌روم.
#ارامش_در_کنار_خدا🌷
شــــ🌑ــــب بخــــ💫ـــيࢪ
