#رمان📚: #نم‌نم‌_عشق💙 #قسمت_چهل‌و‌چهارم✨ #نویسنده_محیا‌موسوی✍ ـ اشکهام یکی یکی راه خودشونوپیدامیکردند وجاری میشدن…همش منتظربودم مهیارزنگ بزنه و بگه که همه ی اینا یه شوخیه مسخره و ب نمک بوده برای اذیت کردن من…بعدهم گوشی به پدرومادرم بده تاباهاشون صحبت کنم… به عمق تنهاییم پی بردم….چقدرتنهاو بی پناه شده بودم… توی کشورغریب خبرکشته شدن خانوادم رودریافت کردم و من مثل بی عرضه ها فقط دارم زارمیزنم…من حق دارم لااقل یکباردیگه قبل از دفن کردنشون ببینمشون..بایدبه یاسربگم،اون مهربونه،منومیبره…میدونم… یکهوسردرعجیبی که وحشتناک ترازسردردهای سابقم بود به سراغم اومد… ناخوداگاه شروع کردم به دادزدن… تصویری مثل فیلم جلوی چشمم جون گرفت…فیلمی روی دورتند… دختر۸_۹ساله ای که بی شباهت به من نبود…دوریک حوض می دوید و میگفت.. «بدومیلاد،بدواگه تونستی منوبگیری» یه پسر ۱۵_۱۶ساله هم دنبال دخترک میدوید و باخنده میگفت «اگه بگیرمت هیچوقت نمیذارم دربریا..» وهمون لحظه دخترک روی زمین افتاد و گوشه ی پیشونیش خونی شد… تصویراز جلوی چشام کناررفت…ولی ناخوداگاه دستم رو روی پیشونیم گذاشتم..درست همونجایی که دخترک زخم خورده بود… من هم همون نقطه از پیشونیم جای یه زخم کهنه بود…. یعنی… توجهم به یاسر جلب شد که باچشمهای اشکی بهم زل زده بود… یاسر ازین به بعد میدونستم اوضاعش همینه…انتظاربدترازایناروهم داشتم… _خوبی عزیزم؟ +یاسرمن چم شده؟اولش اون سردردای شدید…الان هم… بانگرانی بهش زل زدم _الان هم چی مهسو؟ +چیزی نیست،نمیدونم…یه تصاویری جلوی چشمم جون میگیره.‌تصاویری که انگار مال ذهن خودمه… نگرانی کل وجودموفراگرفت،لبخندملیحی زدم و گفتم _مطمئنی مهسو؟ +من به تو دروغ میگم یاسر؟ _نه خب منظورم…خب توحال روحیه مناسبی نداری… با حالت عصبی و عجیبی بهم زل زد و گفت +میخوام برگردیم ایران،پیش برادرم…لااقل قبل از خاکسپاری پدرو مادرموببینم … باکلافگی نگاهی بهش انداختم و گفتم… _مهسوجان،متاسفم که اینومیگم ولی…نمیشه برکردیم..اونجا امن نیست… یکدفعه جوش آورد و با دادگفت +چی؟به درک که امن نیست،اینجا امنه که جامون لورفته و خائن پیداشده بین اون خدمتکارا؟هوم؟چرالالمونی گرفتی؟ بعد اشکاش سرازیرشدند و بالحن ارومتری گفت +ببین یاسر،تاامروز هرچی گفتی مثل غلام حلقه به گوشت قبول کردم…ولی قسم به همون خدایی که میپرستیش ازت نمیگذرم..تاعمردارم نفرینت میکنم اگرمنو به مراسم نرسونی… حرفهاش عین حقیقت بود…دلم شکست…آخه خدایا…کرمتو شکر…من چکارکنم حالا؟ دوسه روز بعدازروزی که بایاسراتمام حجت کردم به سراغم اومدوخبردادکه وسایلم رو جمع کنم و برای بازگشت به ایران آماده بشم… توی این چندروز تماس های مکررم بامهیار قطع نشده بود و طبق رسوم مسیحیت تا یک هفته فرصت داشتیم تا فرد فوت شده رو دفن کنیم…و مهیار منتظر بازگشت من بود… امشب قراربه بازگشت داشتیم… یاسر و امیرحسین توی این چندروز به شدت عصبی بودن و هیچکس توی خونه حوصله حرف زدن نداشت…کار منم شده بود گریه و زاری…من به خانوادم وابسته نبودم…یعنی دراصل هیچوقت حضور نداشتندکه بخوام بهشون وابسته بشم،ولی مرگشون…خیلی برام سخت بود..خیلی… دیگه به جز مهیاروشاید یاسر پشتوانه ای نداشتم…دیگه یه پدر قوی نداشتم.. صدای دراتاق اومد…برگشتم و یاسررودیدم که واردشده… ته ریش کم پشتی که داشت و حالا به احترام پدرومادرمن کوتاهش نکرده بود…ولباس مشکی اش که مثل همیشه جذابش کرده بود…ازچهره اش غم و خستگی میبارید… +سلام _سلام… +اومدم حرف بزنیم _پس بشینیم… یاسر _مهسو،اگراون روز قسم نخورده بودی عمرأمیذاشتم واردایران بشی،چون برات اصلا امن نیست…هرچند به قول تو اینجاهم دیگه امن نیست،ولی ازایران بهتره… توی این چندروز با انواع و اقسام سردارو سرهنگ سروکله زدم و حرف شنیدم…تا خواسته ی دل تو انجام بشه،تافقط خیالم بابت دل توراحت باشه… مکث کردم و گفتم تاهمونجورکه به بابات قول دادم نزارم آب توی دلت تکون بخوره.. دارم ریسک میکنم…روی جون تو،جون خودم،همکارام،موقعیت شغلیم…همه چی… وبرت میگردونم ایران،اینارونگفتم که خودت رومدیون من بدونی،ایناروگفتم که بدونی برام مهمی…بدونی که منم راضی به زجرکشیدنت نیستم،درک میکنم حالاتتوولی تنهاکاری که صلاحه انجام دادنش حفظ امنیتته…فقط امنیت… لبخندی زد و یکهودستاش رو دورگردنم حلقه کرد…شوکه شده بودم… +ممنونم یاسر توخیلی خوبی خیلی…یه دنیاممنونم… بعدانگارکه تازه متوجه وضعمون شده باشه…سریع ازمن جداشد وگفت +خب برودیگه…میخوام آماده بشم… لبخندی زدم وگفتم _تنهاچیزی که بهت نمیادهمین خجالته…من رفتم..فعلا.. وازاتاق خارج شدم… #من‌دلم‌را‌به‌تودادم…♥️ http://≡Eitaa.com/dronmah