نقد #کوروش در کلام شهید مطهری فرق است میان ‏آزادی تفکر و آزادی عقیده. آزادی تفکر ناشی از همان استعداد انسانی بشر است که می‌تواند در مسائل بیندیشد. این استعداد بشری حتما باید آزاد باشد. پیشرفت و تکامل بشر در گرو این‏ آزادی است. اما آزادی عقیده، ناشی از تفکر صحیح و درست نیست. منشا بسیاری از عقاید، یک سلسله عادت‌ها و تقلیدها و تعصب‌ها است.عقیده به این‏ معنا نه تنها راه‌گشا نیست بلکه ‏زیانبارترین اثرات را برای فرد و جامعه بدنبال دارد. آیا در مورد انسانی که یک سنگ را می‌پرستد باید بگوئیم چون فکر کرده و بطور منطقی به اینجا رسیده و نیز به دلیل اینکه عقیده محترم است، پس ‏باید به عقیده او احترام بگذاریم و ممانعتی برای او در پرستش بت ‏ایجاد نکنیم؟ یا نه، باید کاری کنیم که عقل و فکر او را از اسارت ‏این عقیده آزاد کنیم؟ یعنی همان کاری را بکنیم که ابراهیم خلیل‏ الله کرد. حال آنکه در کتاب‌های تاریخ خودمان نوشته اند کوروش ‏چه مرد بزرگ و بزرگواری بوده که وقتی به بابل رفت و آنجا را فتح کرد تمام بتخانه ‏ها را محترم شمرد. از نظر یک فاتح که سیاست‏ استعمارگری دارد، این کار، امری عادی و یک نقشه معمولی است ‏ولی از نظر بشریت چطور؟ آیا خود جناب کوروش به آن اعتقاد داشت؟ یقینا نه، اما #کوروش فکر می‌کرد این اعتقاد که مردم را در بی‌خبری نگاه داشته عامل خوبی برای دربند ماندن آنهاست. این‏ بود که دست‏ به ترکیب آنها نزد.