- قهوه رو‌به‌رومُ نخوردم ؛ بدنم هرچیزی غیر از کافئین رو پس میزنه. دستمو میکوبم رو میز ، و لاقل بخاطرِ حفظِ شخصیت و خراب نشدن اون خطِ چشمِ لعنتی ، سعی میکنم گریم نگیره . بوق میخوره اما کسی برنمیداره. هرگز امیدوار نیستم . . چه تلخه مزه‌یِ امیدوار نبودن. بارِ دوم بوق اشغال میخوره و بار سوم دستگاهه مشترک مورد نظر خاموش است. قلبم محکم میزنه از فکر فردا و فرداها. قدم هامُ محکم‌تر میکنم و سعی میکنم حواسم و پرتِ اهنگم کنم. اما آخرین بار باهم این آهنگو گوش دادیم. هرچی میرم نمیرسم. راستی؛تموم مشکل من همین بود. هرچی میرفتم نمیرسیدم . . همه‌چی رو میز کافه گذاشتم و برگشتم. میخوام شماره رو برای بارِ چندم بگیرم اما میدونم که شرایط مجابش نمیکنه به حرف زدن. یه صدا تو سرم پخش شد: + قرارمو بی قرار نکنی ها. چشامُ بستم و به این فکر کردم که چرا نمیشه روزهارو برگردوند به عقب؟ هوا گرمه.میدونم نمیرسم ،اما باز هم قدم هامو تندتر میکنم . #قرارِ_بی_قرار