رمان_مسافر_عاشق❤️ رمان_پنـجاه‌وپنج و پنجاه وشش با چـادرم صورتم را پاڪ میکنم و میگویم : باور کـن نمے تونم... و دوباره اشـک هایم سرازیر میـشوند پیـراهنت را از داخـل ساک در مے آوری و میگویی : میـخوام تو برام بـپوشے... نگاهے بہ پیراهنـت می اندازم با اینکہ ایـن رفتارت تماما از محـبت است اما ثانیہ ثانیہ اش وجـودم را بہ آتـش میکـشد...لبـاس رزم برازنـده ے قامـتت مـسافر من...امـا کمی هم بہ فکـر قلب بیچاره ے من باش...! لبـخندی میزنی و دلبری هایـت شروع میـشود انگار تمام اعـضا و جوارحـت می خواهنـد از مـن خداحافظی کـنند... لبـخند زیـبایـت را هیـچ وقـت فرامـوش نمی کنم...! پیـراهنـت را از دسـتت میـگیرم و روبرویـت می ایـستم دسـتانم قوت بالا آمـدن ندارنـد تمام تنم بہ لرزه می افـتـد بہ هیـکل و صورتـت نگاه میکـنم یعنـی واقعا مـیخواهی بروی؟ بہ همـین آسانے؟ یعنـی بعد از ایـن دیگـر دست هایـت را ندارم؟ لبـخندت...صداے دلنـشینـت...گـرماے تنـت...آغـوشـت را دیگـر ندارم؟ یعنـے... بہ همـین زودے گذشـت...؟!تمـام شد؟ آن پانزده روز... با صـدایـت بہ خودم می آیم میـگویی : عـزیزدلم دیر میشہ ها... همـچنان بہ لباسـت زل میزنم...میـترسم بہ چشـم هایت نگاه کنـم...میـترسم گیرایی چشـمانت عهدی را کہ بستہ ام بشـکند... بہ آرامی دسـتم را دراز میـکنم و لبـاست را میگـیرم میـخواهم براے بار آخـرم کہ شده صـورتت را نگاه کنم...اما نمی توانم...یک طرف ایـمانم اسـت و طرف دیـگر احـساسم... لباسـت را بہ تنـت میـکنم و یکے یکی دکمہ هایـش را میـبندم آهاے دکمہ ها...میـدانیـد کہ همراه شـما نفـس هایم هم در حـال بستہ شدن اند... مـراقب مسافـرم باشیـد! #مـسافر_عاشـــق_مـن بعـد از بستہ شـدن آخـرین دکمہ چـشمانم دوباره پر از اشـک میـشود سـرم را بالا مے آورم و با نگاهم براندازت میـکنم دیــگر طاقت نمی آورم و خـودم را در آغوشـت می اندازم و هـق هـق گریہ هایم بلنـد میـشود...پـیشانے ام را میبوسی و سرم را بہ سینہ ات میچـسبانی... صداے ضربان قلـبت تیر خلاصے ام بود!دیـگر طاقت این یکے را نداشـتم... سـاکت و آرام فقـط سعے دارے مـرا آماده کنی آماده ے یک خداحافظی... گریہ هایم لباسـت را خیس میکند مـرا از خودت جـدا میکنی و میگویی : الهی قربونـت برم با این گریہ هات چجوری انتظار داری بعـد از رفتن نگران نشـم...آروم باش...تو قراره قوے باشے... و بعد جلو تر می آیی و با لبخـند میگویی: بہ فکر توراهیمون باش! اشـک هایم را از گونہ هایم پاک میکنم و با لبخنـدی زورکے حـرفت را تایید میکنم سـربندت را از داخـل کولہ ات بر میداری و میگـویی : مـیشہ زحـمت اینم بکشے؟! باورم نمیشـود...یعنے بعـد از بستن سربنـدت وقت رفتن اسـت؟! با بهـت و ناباوری بہ حرکاتت زل میزنم...سربنـدت را از دستت میگیرم و بہ نوشتہ اش نگاه میکنم... یا زینـب...همـسفرم را بہ خـودت سپـردم...تورا بہ جـان مادرت مراقبـش باش! روی نوشتہ اش بوسہ ای میزنم و با صلوات آن را روے پیشانی ات میبندم...تا رویـت را بر میگردانی از شدت تعجـب بہ چهره ات زل میزنم...نورانـیت عجیبے از صورتت میبارد... یڪ زیبایی خاص کہ هیچوقت اینگونہ ندیدمـت! جلو می آیی و با لبخند میگـویی : خب حالا عکس دخترمو بـده میـخوام برم! ایـن حـرفت مرا در اوج اشک هایم می خنداند! حتے لحظات آخر هم دسـت از شوخی برنمیداری... برگ سونوگرافی را کہ چـند روز بعد از آمدنمان بہ مـطب رفتہ بودم از داخل کیـفم برمیدارم و روبروی صورتت میگیرم بعد از چنـد ثانیہ میگـویم :امـروز میـخواستم جلوے رفتنت رو بگیـرم لااقل تا زمانے کہ این بچہ بہ دنیا بیاد...اما...نہ محمـد...مـریمت اینقدر بے معرفت نیسـت برو...خدا بہ همـراهـت! لبـخندت خـشک میـشود و جـواب میدهے