⏪ #باب_چهارم بیان احادیثی که در #شان_حضرت_یعقوب علیه السلام آمده است 4⃣3⃣ محمد بن علی بن حسین بن بابویه، در کتاب علل از محمد بن موسی ابن متولک از عبدالله بن جعفر حمیری از احمد بن محمد بن عیسی از حسن بن محبوب از مالک بن عطیه از ثمالی از حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) شنیده که ایشان به کنیزش که نامش سکینه بود - در روز جمعه ای - فرمود: هر سائلی به دم در خانه من آمد، او را طعام و غذا بدهید. زیرا روز جمعه این کار خیلی ثواب دارد. ابو حمزه ثمالی می گوید: من به حضرت عرض کردم: همه اینهایی که گدایی می کنند، سزاوار اطعام نیستند. حضرت فرمود: ای ثابت، من می ترسم بعضی از آنها مستحق باشند و ما او را رد کرده باشیم. تا به ما اهل بیت، همان چیزی نازل شود که به یعقوب و خانواده اش نازل شد. آنها را طعام بدهید و سیر کنید. حضرت یعقوب (علیه السلام) هر روز یک گوسفند نر می کشت، هم خود و عیالش می خوردند و هم به فقرا می داد. روزی یک سایل روزه دار که در نزد خداوند مقام و منزلت داشت و غریب و مسافر هم بود، به دم در یعقوب می رود، آن هم در غروب جمعه بود هنگام افطار. در را می زند و می گوید: به سایل غریب و مسافر از زیادی طعام خود بدهید. چندین مرتبه در را می زند و این کلمات را تکرار می کند. اهل خانواده صدای او را می شنوند ولی بر وی خود نمی آورند و به حرفش توجه نمی کنند. وقتی که آن گدا مایوس می شود، از دم در می رود به خداوند از گرسنگی خویش شکایت می کند و آن شب را گرسنه می خوابد و خداوند را حمد و شکر می کند. اما از آن طرف آل یعقوب با شکمهای سیر خود می خوابند و صبح می کنند، در حالی که از اطعام دیشب اضافه داشته اند. خداوند در صبح همان شب به یعقوب وحی می کند: ای یعقوب، تو بنده مرا ذلیل شمردی. من باید تو و خانواده ات را ادب بکنم و عقوبت خود را بر تو و فرزندانت نازل سازم. ای یعقوب، بدان که محبوب ترین و گرامی ترین پیامبران در نزد من کسانی هستند که به بندگان مسکین من ترحم کنند و با آنها نزدیکی کنند و طعام و غذا بدهند و برای آنها پناهگاه و ماوی باشند. ای یعقوب، چرا به خواسته بنده ای که در عبادت من سعی می کند و به کم قانع است، دیشب ترحم نکردی. همان کسی که در اول افطار به دم در خانه تو آمد و در را زد و چندین مرتبه تکرار نمود که به یک گدای غریب و مسافر و قانع طعام بدهید، شما چیزی به وی ندادید و او هم برگشت و به من شکایت کرد و در عین حال آن شب را گرسنه خوابید در حالی که به من حمد می کرد. در صورتی که شما و فرزندانتان سیر بودید و غذای اضافی هم داشتید. ای یعقوب، آیا نمی دانی که عقوبت و بلاهای من به دوستدارانم زودتر نازل می شود تا به دشمنانم. زیرا دلیل این امر این است که من به دوستانم حسن نظر دارم، ولی از دشمنانم متنفرم و انتظاری از آنان ندارم. به عزت و مجدم قسم، بلای خود را بر تو نازل خواهم کرد و خودت و عزیزترین فرزندت را در معرض مصیبتها قرار خواهم داد. پس بر عذاب من آماده باشید به قضای من راضی شوید و برای مصیبتها صبر و بردباری کنید. مولف می گوید: عملی که از یعقوب در این باره سر زده، ترک اولی است (یعنی اطعام چنین سایلی). و همچنین است همه آن گناهانی که از ائمه صادر می شود. پس واجب است که ما این کلمه (غضب) خداوند را حمل بر این معنا کنیم که خداوند یعقوب را از ثواب چنین مستحب که ترک کرده ممنوع سازد. اگر یعقوب این عمل را انجام می داد، خداوند آن بلا را از یعقوب بر می گرداند. پس واجب است عقوبت را به بلایی تفسیر کنیم که نتیجه گناه نیست. @Fahma_KanoonTaha