از ویژگی های خودبینی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: توجه و تمرکز بر ایده‌های خودشان و بی‌توجهی به دیگران فقدان همدردی در وجودشان نسبت به دیگران ناتوانی در درک نیازهای آدم‌های دیگر

خودبزرگ بینی نسبت دادن خوبى‏ها به خود و بدى و بدبختى‏ها به انبيا و دين، نشانه‏ى خودبينى و جهالت است. فَإِذا جاءَتْهُمُ الْحَسَنَةُ قالُوا لَنا هذِهِ وَ إِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ يَطَّيَّرُوا بِمُوسى‏ ... أَكْثَرَهُمْ لا يَعْلَمُون‏ ريشه ‏ى معصيت گاهى خودبرتربينى است. «أَ أَسْجُدُ لِمَنْ خَلَقْتَ طِيناً»

خودبینی و اختلافات ريشه‏ ى اكثر اختلافات، هوس‏ها، حسدها و خودبينى‏ها است، نه جهل و ناآگاهى. «مِنْ بَعْدِ ما جاءَتْهُمُ الْبَيِّناتُ»(بقره253)

اگر تعصب و خودخواهی باشد، علم هم نمی تواند هدایت کند.(بقره113)

3- خودباختگی(LACK OF SELF ESTEEM)( قلة الثقة بالنفس) واژگان مترادف ۱. هویت سوزی، خودفراموشی ۲. غیرستایی، بیگانه زدگی ۳. خودناباوری ۴. هراسیدگی، وحشتزدگی

«ریشه‌های خودباختگی» خودباختگی فرآیند عواملی درونی چون: غفلت، ضعف اراده و ایمان، ترس، جهل و دنیاگرایی است و البته تأثیرگذاری دیگران بر مبانی و معتقدات و ایجاد ضعف و انحراف در نظام آموزشی و تربیتی و در نظام اطلاع‌رسانی و رسانه‌ها و نیز تأثیرگذاری بر فرهنگ و ساختارهای اجتماعی به منظور مسخ شخصیت، تغییر و تبدیل و جابه‌جایی ارزش‌ها و ملاک‌های بنیادی، سلب اعتماد عمومی و استقلال فکری، ایجاد بحران‌های پی در پی فکری و اجتماعی، سست نمودن عزم و اراده ملی و در نهایت بیرون راندن اندیشه‌ها و الگوهای خود‌باور و خرد‌ورز از صحنه‌ی جامعه، در تحمیل خودباختگی نقش اساسی دارند.

«غفلت»: خودباختگی یکی از مظاهر ناپسند رذیله‌ی غفلت است؛ زیرا خودباختگی ناشی از خود بیگانگی است و آن نیز پیامد و نتیجه فراموشی و غفلت از خویش و شخصیت و کرامت خود است و این همه در اثر غلبه‌ی شیطان وسوسه‌گر و پیروزی نفس هوس‌باز رخ می‌دهد؛ « اسْتَحْوَذَ عَلَيْهِمُ الشَّيْطَانُ فَأَنسَئهُمْ ذِكْرَ اللَّهِ أُوْلَئكَ حِزْبُ الشَّيْطَانِ أَلَا إِنَّ حِزْبَ الشَّيْطَانِ هُمُ الخَاسِرُون‏ »( مجادله 19)؛ « شيطان بر آنان چيره و مسلط شده و ياد خدا را از خاطرشان برده است، آنان حزب شيطان‏اند، آگاه باش كه حزب شيطان يقيناً همان زيان‏كاران‏اند!.»و کسی که خدا را فراموش کند خود را فراموش نموده و هستی خود را باخته است: « و مانند كسانى مباشيد كه خدا را فراموش كردند، پس خدا هم آنان را دچار خودفراموشى كرد؛ اينان همان فاسقان‏اند.» و آن گاه، روزی که از حقایق پرده برداشته می‌شود: ( حشر 19)؛

خودمحوری(EGOCENTRISM)( التمركز حول الذات) خودبینی، خودخواهی، خودباختگی؛ خودمحوری و خودنمایی در بینش توحیدی سرانجام سقوط انسان است؛ چرا که حرکت به سمت خدا حرکت به سمت کمال مطلق است. اما حرکت به سمت خود، گرفتن فاصله و دور شدن از کمال مطلق است و در نتیجه سقوط انسان را به دنبال دارد. از تاثیرات و پیامدهای خودبینی، خودخواهی و خودباختگی؛ خودمحوری است که انسان خود را محور حق و باطل، درست و غلط بداند و تشخیص خود را معیار نیک و بد بداند و مردم را به تبعیت از خود دعوت نماید.

ساده ترین تعریف خودمحوری (EGOCENTRISM) عدم توانایی در تمایز بین خود و دیگری است. به طور خاص ، این نارسایی منجر به عدم تشخیص فرد در ارتباط بین واقعیت های عینی و پیش فرض های ذهنی می شود.

خودمحوری در قرآن تعصّب بى‏جا و انحصارطلبى بى‏دليل، ممنوع است. تحقير و ناديده گرفتن ديگران، نشانه‏ى استبداد و خودمحورى است. هر گروهى به آنچه خود دارد مى‏بالد، و اين باليدن‏هاى بى‏جا ريشه‏ى بسيارى از فتنه‏هاست. در سوره‏ى مؤمنون آيه 53، تعبير ديگرى دارد:« كُلُّ حِزْبٍ بِما لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ» هر گروهى به آنچه در نزدشان هست، شادمان است. «لَيْسَتِ النَّصارى‏ عَلى‏ شَيْ‏ءٍ ... (بقره 113)