💠 دیدگاه افلاطون درباره ممنوعیت هنر و چرایی آن 🔺یکی از شگفت انگیزترین ایده های معرفی شده در کتاب #جمهوری، این ادعاست که در #حالت_ایدئال، #هنر را باید ممنوع کرد. افلاطون می گوید #نمایشنامه_نویسان و #نوازندگان و #مجسمه_سازان و #شاعران را باید دسته جمعی از جامعه #اخراج کرد و در صورت لزوم، آن ها را مجبور کرد دست از کار خود بکشند. 🔺چه عاملی این فیلسوف روشن فکر و متمدن را واداشت که چنین پیشنهادی بدهد؟ آن هم پیشنهادی که ما آن را به رژیم ها و دیکتاتورهای دراکونی ربط می دهیم. اصلاً چرا باید کسی با گسترش بی مانع هنر مشکل داشته باشد؟ 🔺شاید این طور به نظر برسد که این ایده ناشی از یک #نافرهیختگی مادی و نبود درک اجتماعی و بی احترامی قدرنشناسانه به هنر است. اما اصلاً چنین نیست. 🔺علت تمایل افلاطون به #ممنوعیت_هنر این نبود که او فکر می کرد هنر ابزاری ناموثر و بی خاصیت است؛ بلکه او از #قدرت_هنر برای پیکربندی مجدد ذهن های ما وحشت داشت. 🔺افلاطون بیش از #متفکران_لیبرال، که خوش باورانه می خواستند همۀ خالقان واژه و تصویر را به حال خودشان واگذارند و گمان می کردند تقریباً هرچیزی را می توان دید و تحت تأثیرش قرار نگرفت، این موضوع را دریافته بود که هنر تا چه اندازه می تواند مهم باشد. 📚 کتاب «چگونه رسانه های مدرن ذهن ما را نابود میکنند؟» (مقدمه کتاب، ص43، نسخه الکترونیک) انتشارات آلاچیق، ترجمه زینب موحدی، نوشته «مدرسه زندگی» 💢 @Fishha