من کامل نیستم ! اذیتت می کنم ، زیاد گریه می‌کنم ، حرف‌های احمقانه‌ای می‌زنم یا اصلاً حرف نمی‌زنم ! اما می‌خوام بگم همه این‌ها رو کنار بگذار . تو هرگز شخصی رو پیدا نمی‌کنی که بیشتر از من بهت اهمیت بده و یا دوستت داشته باشه:))

پیش از این ، همه چیز داشتم به جز تو ! آنچه مرا از زندگی مأیوس کرده بود همین بود که نمی‌توانستم قلبی به مهربانی و عاشقیِ تو پیدا کنم که زندگی‌ام را توجیه کند ؛ که دلیلی برای زندگی کردن و زنده بودن من باشد . حالا من از زندگی چه دارم ؟ به جز تو هیچ:)))

دیدن بعضی آدم‌ها شروعی برای مرور خاطراته ! ..

داشتم ‏به تو فکر می‌کردم برای همین از لیوان یک چای برداشتم و قندان را سر کشیدم !

ای خدای پر زور من:) پناه می‌برم به تو از غربتِ دلتنگی‌هایی که نمی‌شود آن‌ها را با کسی قسمت کرد !

از انسان‌هایی بودم که راویِ غم خویشند .

اینکه نمی‌تونم جلوی غم‌هامو بگیرم من‌رو بیش‌از هرچیزی غمگین می‌کنه !

من می‌فهمم که باید صبر کنم و وقتی یک‌چیزی نشد حتما حکمتی توش بوده و نباید عجله کنم . ولی آخه چرا باید همه‌ی این‌ها برای من اتفاق بیفته ؟ چراً همیشه من باید صبر کنم ؟ چرا اون‌ یکی بدون صبر و حکمت کارهاش راست و ریس میشه ؟ درسته ! من چیزی نمیدونم از بارگاه کبریایی و شاید اصلاً خود این هم حکمتی داره

هر آدم سالمی برای یک‌بار هم که شده باید از خودش بپرسه : داره با عمر و زندگیش چیکار می‌کنه ، اما نه وقتی که شبه:)))