در روایتی از امام صادق (علیه السلام) آمده است: «وَ كَانَ‏ جَدِّي‏ إِذَا ذَكَرَهُ‏ بَكَى حَتَّى تَمْلَأَ عَيْنَاهُ لِحْيَتَهُ وَ حَتَّى يَبْكِيَ لِبُكَائِهِ رَحْمَةً لَهُ مَنْ رَآه‏»؛ جدم امام سجاد (علیه السلام) هنگامی که به یاد سیدالشهداء (ع) می افتاد؛ چنان می گریست که محاسن مبارکشان پر از اشک می شد و هرکس حالت حضرت را مشاهده می کرد، دلش حزین شده و به گریه می افتاد. حضرت سیدالساجدین‌علیه السلام، گریه خونین را از زمانی آغاز نمود که از کلام پدر بزرگوارشان شنید؛ پسرم همین را بدان که اینک جز من و تو، مردی دیگر در بین خیمه ها باقی نمانده است… جانم به قربانت که عمری در سوگ پدر عزادار بودی و با غم مصائب ایشان، عالمی را به اندوه زیبای حسین علیه السلام، دعوت نمودی… ما هرچه سوز در غم اباعبدالله داریم از حرارت اشک های بی شمار شماست… شکر خدا که شما امام ما شدید. ✍🏻فاطمه شکیب رخ #یا_سید_الساجدین @Ghalamzaniii