🔻تمام اهدافی که تا اخر این هفته دارم و می‌نویسم🔺 🟣اینجوری📚 تااخر هفته ۳۰۰ صفحه کتاب کتاب سه دیدار جلد یک ۷ دفعه تمرین صداسازی ۵۰ تا کلمه زبان،۶۰ تا جمله روزانه یک ساعت مرور درسها هرروز مرور درس همون روز

🔻دوتا جدول این شکلی میکشم🔺

🔻توی جدول اول🔺 🟣تمام کارهای روتین یا کارهایی ک هرروز باید انجام بدم و مینویسم

🔺توی جدول دوم🔻 کارهایی که توی روزهای مشخص باید انجام بدم و مینویسم 🟣مثلا کلاس فن بیان فقط روزهای شنبه است 🟣 مثلا تمرین خطاطی و فقط روزهای چهارشنبه انجام میدم 🟣مثلا فقط روزهای فرد میرم باشگاه

منو از راه بدر کن من حریص اشتباهم وشعرتوی هوای اسفند((:

آدمیزادست و عشق و دل به هر کاری زدن آدم است و سیب خوردن آدم است و اشتباه((((((((((:

ما فک میکنیم عشق اینه👇🏼 رابطه ی شدید و انحصاری بین دو نفر ((دونفر ک شدیدا بهم وصل و وابسته ان و نمیتونن ب هیچ وجه ازهم جدا شن ))

به زبان ساده ینی عشق فقط یک احساس یا هیجان زودگذر نیست، بلکه یک شیوه‌ی بودن و حضور در جهان است. وقتی عشق رو یک "منشأ" بدونیم، یعنی اون رو سرچشمه‌ی رفتار، نگرش و نحوه‌ی تعامل با دنیا در نظر می‌گیریم. کسی که عاشقانه زندگی می‌کنه، فقط عاشق یک فرد خاص نیست، بلکه عشق در تمام وجودش جریان داره و روی نگاهش به جهان، آدم‌ها و خودش تأثیر می‌ذاره. درواقع، عشق یه چیز بیرونی یا وابسته به شرایط خاص نیست؛ یه حالت از وجوده که می‌تونه دائمی باشه، اگه آدم بتونه خودش رو در اون سطح از آگاهی و احساس نگه داره.

مثلاً فرض کن دو نفر عاشق همدیگه هستن. دیدگاه معمولی به عشق: "من عاشقت هستم چون تو زیبا، مهربان، یا جذابی. اگر این ویژگی‌ها تغییر کنه، ممکنه عشقم هم تغییر کنه." دیدگاه عمیق‌تر به عشق به عنوان یک شیوه‌ی حضور: "من عاشقت هستم چون عشق درون من جریان داره. حضور تو این عشق رو آشکارتر کرده، اما این عشق وابسته به ویژگی‌های تو نیست؛ بلکه بخشی از بودن منه."

خاستم افکارمو باهاتون ب اشتراک بزارم((: