. 📗 ادامه کتابِ 《 راستي دردهایم کو ؟ 》 #قسمت_نودودو ظهر، فرصتی شد که حال ناخوشم را روی کاغذ بریزم. من دوست ندارم خودم را با دیگران مقایسه کنم اما ناخودآگاه... والضحی؛ قسم به روشنی روز که من تو را رها نکرده‌ام... دست می‌برم به قلم و می‌نویسم از دیشب... «دیشب دوباره دلم گرفته بود! باز از همون فکرا کردم... باز نتونستم خودم باشم! اون‌قدر که بعد از نماز صبح با خدا دردِ دلی کردم، اما هیچی بهم نگفت! فقط نگاهم کرد و به روم نیاورد! آخه خیلی مهربونه. اما من دیشب حال خوبی نداشتم؛ یعنی نه این که اتفاق بدی برام بیفته؛ نه! خودم، خودمُ شکنجه میدم! یعنی خودمُ یا همه‌ش مقایسه می‌کنم، یا عزت نفس ندارم، یا اعتماد بنفس... دوست ندارم اینو! باید خودمُ دوست داشته باشم...» .... ۹۲ #ادامه_دارد #یادشهداباصلوات 📔#راستی_دردهایم_کو #همراه_شهدا

. 📗 ادامه کتابِ 《 راستي دردهایم کو ؟ 》 #قسمت_نودوچهار ما از بچه‌های زمان جنگ آموخته بودیم که مناجات و دعا و زیارت عاشورا، خودش یک پا قوه نظامی است! چرا این‌جا با دعا، دم‌خور نمی‌شویم؟ تصمیم گرفتیم از خودمان شروع کنیم. نیروهای عراقی هم آن‌جا در کنار ما بودند. تصمیممان این شد که اولین نماز جماعت مشترک با نجباء را برگزار کنیم. یکی از بچه‌ها انگار که تازه به ذهنش رسیده باشد، با تعجب پرسید اصلا چرا کسی این‌جا اذان نمی‌گوید؟ جمله‌اش ماند توی ذهن و دلم. راست می‌گفت. مگر می‌شود جایی که مسلمان‌ها جمع‌اند، صدای اذان شنیده نشود؟ آفتاب، پشت خاکِ سرخ‌فام دشت‌های خلصه پنهان می‌شد. غروب که از راه می‌رسد، می‌روم روی پشت‌بام مقر؛ اذان مغرب به افق خلصه:«اشهد ان علیا حجت‌الله» در دو سه هفته‌ای که در منطقه هستیم، این اولین صدای اذان است که به گوش نیروها می‌رسد. بلد نبودم مثل یک موذن حرفه‌ای اذان بگویم اما همین‌قدر از دستم برمی‌آمد. بی‌میکروفون و بی‌بلندگو! از پشت‌بام مقر که پایین آمدم، بچه‌های عراقی آمدند سمت‌مان. به آن‌ها رشاشات می‌گفتند. این صفت کسانی بود که با تیربار سنگین کار می‌کردند؛ مثل ما که می‌گوییم بچه‌های موشکی! وقت‌شان خوش شده بود از شنیدن صدای اذان:«حبیبی! تربت موجود؟» تا آن شب، ارتباط خاصی با ما نداشتند و حالا تربت، حلقه وصل‌مان شد. حلقه زدیم گردِ بند بند اذان. به آن‌ها با مِهر مُهر دادیم که نماز بخوانند. با بچه‌ها ایستادیم به نماز جماعت... نماز، اگرچه برای سهولت، فرادایش جایز است اما اصل بر جماعت است و اول وقت. .... ۹۴ #ادامه_دارد #یادشهداباصلوات 📔#راستی_دردهایم_کو #همراه_شهدا

📗 ادامه کتابِ 《 راستي دردهایم کو ؟ 》 #قسمت_نودوپنج ... حالِ دلم خوش می‌شود. آخر شب، می‌روم به شب‌نشینی کاغذ و قلم. می‌خواهم بنویسم. از خودم؛ از عزت‌نفس، از درگیری‌هایی که با خودم دارم! فرمان قلم را به قلبم می‌سپارم. «همیشه شب به نتیجه می‌رسم، صبح که بلند میشم انگار یه فرد دیگه‌ام و دوباره همون آش و همون کاسه! اصل دغدغه بر سر چگونه بودنه. یه بار دوست دارم این‌گونه باشم، یه بار آن‌گونه! هیچ‌وقت سعی نکردم خودم رو پیدا کنم و ببینم او چگونه است... الان، امشب، خودم رو پیدا کردم و از خودم لذت می‌برم و احساس کردم همه‌چیز رو دارم، هیچی کم ندارم؛ فقط یه چیزو کم دارم: عزت نفس و خودباوری! احترام به خود، یک حالت درونی به وجود میاره که آدم از هیچ‌چیز نمی‌ترسه! از هیچ‌چیز خجالت نمی‌کشه؛ حتی زمانی که اشتباه می‌کنه همه رو مجبور میکنه با او با احترام برخورد کنن، یعنی به صورت ناخودآگاه چنین اتفاقی خواهد افتاد. به شدت دنبال نوعی آرامشم؛ آرامشی عمیق که آدم از هیچ‌چیز نمی‌ترسه؛ خودش رو با هیچ‌کس مقایسه نمی‌کنه؛ نه آینده، نه گذشته بی‌قرارش نمی‌کنه، می‌دونه از زندگی چی می‌خواد و هدفش مشخصه، با هیچ‌کسی کاری نداره... خدا خیلی از این توانایی‌ها رو در وجود در من گذاشته و خیلیاشم می‌تونم به سرعت کسب کنم؛ این توانایی بالای خدادادیه؛ اصلا مهم نیست شما چند تا ویژگی خوب داشته باشید؛ مهم اینه که خودتونو باور داشته باشید...» دفترم را می‌بندم؛ چشم‌هایم را هم... همه بچه‌ها پیش از من خوابیده‌اند... .... ۹۵ #ادامه_دارد #یادشهداباصلوات 📔#راستی_دردهایم_کو #همراه_شهدا

📗 ادامه کتابِ 《 راستي دردهایم کو ؟ 》 #قسمت_نودوشش ... تا خوابم می‌برد، سروصدای بچه‌ها بیدارم می‌کند. ساعت نزدیک یک شب است. فهمیدیم یکی از نیروهای فوج، به نیرب رفته و به مناسبت میلاد حضرت علی‌اکبر(ع)، برایمان ساندویچ گرفته.🌭 من، رحیم، احمد و فرمانده فوج، خوابالوده و با چشم‌های پف‌کرده، کنار هم نشستیم و غر می‌زدیم که یعنی حالا چه وقت ساندویچ است! اولین لقمه ساندویچ را که خوردیم اما تازه برق‌مان وصل شد! همه به هم نگاه کردیم و گفتیم این ساندویچ چقدر خوشمزه است! «شاورما» بود. شبیهش را در ایران درست می‌کنند اما این گونه‌ی(!) اصیل از ساندویچ را تجربه نکرده بودیم! یک‌دل نه صد دل عاشقش شدیم؛ به خصوص رحیم! .... ۹۶ #ادامه_دارد #یادشهداباصلوات 📔 #راستی_دردهایم_کو #همراه_شهدا

📗 ادامه کتابِ 《 راستي دردهایم کو ؟ 》 #قسمت_نودوهفت ...اواخر هفته من، رحیم، احمد و امیر، مأموریت گرفتیم که در منطقه «بلاس» میدان تیر برپا کنیم و آموزش تیراندازی بدهیم. این منطقه شش‌هفت ماه قبل با مجاهدت مدافعان و تلاش ارتش سوریه، از دست تروریست‌ها آزاد شده. تا چشم کار می‌کند دشت است و درخت‌هایی که این‌جا و آن‌جا، از دل خاک سر بیرون کرده‌اند و حتی جنگ هم نتوانسته ریشه‌شان را بخشکاند. آن‌ها که ریشه‌دارند، می‌مانند. خانه‌های مردم بلاس، در زمان هجوم تروریست‌ها، تخلیه شده بود. مردم همه زندگی‌شان را گذاشته بودند و جان‌شان را برداشته و رفته بودند. ما آمده بودیم تا از میراث مردم، حفاظت کنیم. .... ۹۷ #ادامه_دارد #یادشهداباصلوات 📔#راستی_دردهایم_کو #همراه_شهدا