دقیقااااا😌 شماهم با ظرف شستن حالتون خوب میشه؟🙄

:)

به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها بنگر وفای یاران که رها کنند یاری ... هوشنگ‌ابتهاح

🔴 کنایه سنگین نماینده رهبر انقلاب در دانشگاه ها به تناقضات رفتاری و گفتاری پزشکیان

هیچ جوابی واسه این سوال نداریم ... امام زمانمون کجاست؟؟

#زندگی‌به‌طعم‌عسل حکمت(۵)⬿شناخت ارزش هاى اخلاقى "الْعِلْمُ وِرَاثَةٌ كَرِيمَةٌ، وَ الْآدَابُ حُلَلٌ مُجَدَّدَةٌ، وَ الْفِكْرُ مِرْآةٌ صَافِيَةٌ" دانش، ميراثى گرانبها، و آداب، زيورهاى هميشه تازه، و انديشه، آيينه اى شفّاف است.

علم و ادب و تفکر: امام در این بخش از کلمات قصار اشاره به سه نکته مهم مى‌کند نخست مىفرماید: "علم و دانش میراث گرانبهایى است" (الْعِلْمُ وِرَاثَةٌ کَرِیمَةٌ) اشاره به این که گرانبهاترین میراثى که انسان از خود به یادگار مى‌گذارد علم و دانش است و به ارث گذاشتن مواهب مادى افتخارى است. این سخن شبیه روایتى است که از رسول خدا (صلى الله علیه وآله) نقل شده که مى‌فرماید: "إِنَّ الْعُلَمَاءَ وَرَثَةُ الاَْنْبِیَاءِ إِنَّ الاَْنْبِیَاءَ لَمْ یُوَرِّثُوا دِینَاراً وَلاَ دِرْهَماً وَلَکِنْ وَرَّثُوا الْعِلْمَ فَمَنْ أَخَذَ مِنْهُ أَخَذَ بِحَظّ وَافِر" دانشمندان وارثان انبیا هستند چرا که انبیا دینار و درهمى از خود به یادگار نگذاشتند، بلکه علم و دانش به ارث گذاشتند پس هر کس از آن بهره‌اى بگیرد بهره فراوانى برده است. بعضى از شارحان(مفسران) ارث را در اینجا طور دیگرى تفسیر کرده‌اند و گفته‌اند: ارث درآمدى است که بى زحمت حاصل مى‌آید، دانشى را نیز که انسان از استاد فرا مى‌گیرد شبیه ارث است ولى تفسیر اول مناسب‌تر به نظر مى‌رسد. #قسمت‌اول

در دومین جمله مى فرماید: «آداب (انسانى)، لباس زیبا و کهنگى ناپذیر است» (وَالاْدَابُ حُلَلٌ مُجَدَّدَةٌ) منظور از «آداب» فضایل اخلاقى مخصوصاً چیزهایى است که مربوط به روابط اجتماعى است مانند: تواضع، امانت، صداقت، محبت، خوشرفتارى، فصاحت و بلاغت در بیان. «حُلَل» جمع «حُلَّه» به معناى لباس زینتى است. «مُجَدَّدَة» به معناى چیزى است که پیوسته تجدید و نو مى‌شود و هرگز کهنه نخواهد شد. بر این پایه، مفهوم کلام امام(علیه السلام) چنین است که این صفات برجسته انسانى همچون لباس‌هاى زیبایى است که آدمى در تن مى‌کند و هرگز فرسوده نمى‌شود بر خلاف لباس‌هاى ظاهرى که هم کهنه مى‌شود و هم ممکن است دست سارقان به آن دراز شود و هم جنبه ظاهرى دارد و در اعماق وجود انسان تأثیر گذار است. #قسمت‌دوم

در روایات اسلامى براى «أدب» تفسیرهاى گوناگونى ذکر شده که در واقع هر کدام اشاره به مصداقى از آن است: در حدیثى از امام امیر مؤمنان(علیه السلام) مى‌خوانیم: "کَفاکَ أدَباً لِنَفْسِکَ اجْتِنابُ ما تَکْرَهُهُ مِنْ غَیْرِک" براى این که ادب داشته باشى همین بس که از آنچه براى دیگران نمى‌پسندى دورى کنى. در حدیث دیگرى از امام صادق(علیه السلام) مى‌خوانیم که فرمود: "أدّبْنى أبى(علیه السلام)بِثَلاث مَنْ یَصْحَب صاحِبَ السُوء لا یَسْلَم ومَن لا یُقَیَّد اَلفاظَه یَنْدَم، ومَن یَدْخُل مَداخل السُّوء یُتَّهَم" پدرم من را به سه چیز ادب کرد، فرمود: فرزندم کسى که با رفیق بد همنشین شود از آفات در امان نخواهد بود و کسى که سخنان خود را مهار نکند پشیمان مى‌شود و کسى که در محل هاى آلوده وارد گردد متهم و بدنام خواهد شد. #قسمت‌سوم

امام صادق(علیه السلام) به یکى از دوستان خود سفارش کرد که پیام او را به همه شیعیان و علاقه‌مندانش برساند و فرمود: من شما را به تقواى الهى و ورع و تلاش براى خدا و راستگویى و اداى امانت... و خوش‌رفتارى با سایر مسلمانان دعوت مى‌کنم و هرگاه کسى از شما در دینش ورع داشته باشد، راست بگوید، اداى امانت کند و با مردم خوش اخلاق باشد مى‌گویند: «هذا جَعْفَرىٌّ فَیَسُرُّنی...» و نیز مى‌گویند: «هذا أَدَبُ جَعْفَر; این جعفرى است و این سبب سرور و خوشحالى من مى شود کار اینها ادب جعفر بن محمد است. در حدیث کوتاه دیگرى از امیر مؤمنان على(علیه السلام) مى‌خوانیم: "لاْدَبُ یُغْنی عَنِ الْحَسَبِ" ادب انسان را از شرافت خانوادگى و فامیلى بى نیاز مى‌کند. همان گونه که در بالا گفتیم، ادب و آداب مفهوم وسیعى دارد که همه فضایل اخلاقى مخصوصا آنچه را مربوط به اخلاق اجتماعى است در بر مى‌گیرد که بزرگترین افتخار آدمى و مایه آبرومندى او در اجتماع است. #قسمت‌چهارم

سپس امام در سومین جمله مى‌فرماید: «فکر آئینه صافى است» (وَالْفِکْرُ مِرْآةٌ صَافِیَةٌ) منظور از فکر همان اندیشیدن پیرامون مسائل مختلفى است که بر انسان وارد مى‌شود و به تعبیر فلاسفه حرکتى ذهنى است به سوى مقدمات و از مقدمات به سوى نتیجه‌ها. هرگاه این اندیشه از هوا و هوس و حجاب‌هاى معرفت دور بماند، آئینه شفافى خواهد بود که چهره حقایق را به انسان نشان مى‌دهد و راه صحیح را در پرتو آن مى‌یابد، دوست را از دشمن و صواب را از خطا و حق را از باطل خواهد شناخت. به همین دلیل برترین عبادت در روایات اسلامى تفکر شمرده شده است: در حدیثى که در امالى شیخ طوسى آمده است مىخوانیم: "لاَ عِبَادَةَ کَالتَّفَکُّرِ فِی صَنْعَةِ اللَّهِ عَزَّوَجَل" هیچ عبادتى برتر از اندیشیدن در مخلوقات خداوند متعال نیست. #قسمت‌پنجم