نذر ِ ارباب :)

عباس‌بن‌علۍ؛ علمدار ِ شیردل ِ ڪربلا بود. در روایت‌ها نقل است وقتۍ بہ آب رسید؛ با آن‌ڪہ تشنھ لب بود؛ اما مشڪ را براۍ اهل حرم و طفلان ِ رباب پر ڪرد. و در راھ ِ بردن آب بہ خیمہ؛ مورد تیراندازی لشڪر یزیدبن‌معاویه قرار گرفت و شجاعانہ بھ شہادت رسید ! ------- نُہم محرم ماھ ؛ شہادت علم‌دار ڪربلا

سخت است تشنگی اما سخت‌تر از آن است دیدن آبی گوارا و خنک در اوج تشنگی در حالی که از آن ننوشی ...🥀

نمی‌دانم در زلالی آب چه دید که ننوشید . . ! شاید گریه‌های علی‌اصغر را ؛ شاید هم خواهش‌های سکینه را ؛ و شاید بی‌تابی‌های رقیه را💔.

اما هرچه بود خوش‌حال بود که نخوردھ؛ ولی می‌تواند کودڪان مولایش را سیراب کند ... :)

اما لحظاتی بعد در صحرا ... دستی این‌طرف و مشکی آن طرف ؛ سقای بی‌دست حسین با چشمی تیر خورده به مشک خالی خیره بود ...

این حسین بود که در صحرا فریاد می‌زد: - الآنَ اِنْكَسَرَ ظَهْری وَ قَلَّتْ حیلَتی اکنون کمرم شکست و چاره‌ام کم شد💔:)

آب بھ خیمہ نرسید ؛ فَداۍ سرت :)🌙

ولی امشب ارباب یاران رو جمع کرد و گفت: فردا ما که شهید بشیم، خانم‌ها و طفلان اسیر می‌شن... خانواده‌تونو ببرید پیش قبیله‌ی بنی‌اسد..!

یکی‌شون رفت پیش همسرش و گفت اباعبدالله چنین سخنی گفتن... همسرش به شدت بهم ریخت و لب زد: این انصافه که رباب و زینب و رقیه گوش‌واره از گوش‌شون کشیده بشه و من راحت تو خونه باشم؟ روسری و چادر رو در بیارن از سرشون و من تو آسایش باشم؟ برگشت پیش امام و رجزخوانی‌های همسرش رو تعریف کرد... و امام با حرف‌هاشون آروم اشک می‌ریختن :)