❇️ لیلة الرغائب شب رغبت هاست نه آرزوها! پایگاه اطلاع رسانی اسراء: حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی، ليلةالرغائب را شب رغبت برشمردند و بیان داشتند: 🔹 اميدواريم در ليلةالرغائب رغبت ما با رهبت ما هماهنگ باشد. هم از قهر و جلال خدا راهب باشيم، هم به مِهر و جمال خدا راغب باشيم؛ رغبت يعني ميل نه آرزو؛ 🔹ليلةالرغائب به معناي شب آرزوها نيست بلکه شب رغبت‌ها و گرايش‌ها و مجذوب‌شدن‌هاست. 🔹خداي سبحان جنّاتي دارد كه ما را به آنها ترغيب كرده و براي روح ما هم بهشتي دارد كه ما را به آن هم ترغيب كرده است. 🔹 در قرآن کریم آمده که مردان باتقوا یک بهشتي دارند (جَنَّاتٌ تَجْرِيْ مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ﴾ که جنت جسم و بدن است، و يك بهشت ديگري هست كه آن براي روح ماست و اين را با واو عطف بيان نكرده، ﴿فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ عِندَ مَلِيكٍ مُقْتَدِرٍ﴾ آن جنّت براي روح و جان ماست كه نزد خدا قرار بگيريم! 🔹اوساط اهل ايمان، رغبتشان در ليلةالرغائب به [جنت جسمانی] است و اوحدي از اهل ايمان گذشته از اينكه آن بهشت را طالب هستند [جنت روحانی] را هم مورد رغبت و ميل و گرايش و انجذاب خود قرار مي‌دهند. 🔹 درباره چنين گروهي گفته مي‌شود: ﴿وَلِمَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ جَنَّتَانِ﴾ هم جنّت بدن است هم جنّت جان است هم لذّت روح است هم لذّت تن است كه ـ ان‌شاءالله ـ در ليلةالرغائب به اين رغبت‌ها بار ‌يابيم. 📚آرشیو درس اخلاق #در_محضر_استاد 🔺منبع: news.esra.ir 🆔 @esrapr

💠 بذر معارف 🔸 دل جوان مثل یك زمین خالی است هر بذری بیفشانند می ‌رویاند، این اصلی است كه حضرت در نهج ‌البلاغه به كار می‌برند،[1] در كنار این اصل این اصل نبوی هم هست كه فریقین نقل كرده است كه «مَنْ‏ أَحْیا أَرْضاً مَیتَةً فَهِی لَهُ»؛[2] هر كسی كه زمین مرده را احیاء كرد مالك می ‌شود و هر كس زمینه مرده را هم احیاء كرد مالك می ‌شود. خب اگر دل جوان به منزله یك مزرعه خالی است و اگر هر بذری بیفشانند می ‌رویاند و اگر هر كسی زمینی را آباد كرد یا زمینه ‌ای را آباد كرد مالك می ‌شود، این خطر جوان ها را تهدید می ‌كند كه صاحب دل ما كیست؟! این را باید به چه كسی بسپاریم؟ هر كس بذر و فکر خاص خود را در دل ما نهاد چه بخواهیم و چه نخواهیم مالك دل می ‌شود، اگر كسی زمین مرده را آباد كرد بر اساس قانون احیاء مالك آن زمین می ‌شود كه «مَنْ‏ أَحْیا أَرْضاً مَیتَةً فَهِی لَهُ»، لكن می ‌شود با زور از دست چنین مالكی زمین را غصب كرد، ولی اگر زمینه فکری یك دانشجو را كسی احیاء كرد، دل غصب پذیر نیست! با هیچ زوری نمی ‌شود اندیشه را از ذهن كسی بیرون برد، نه نمی‌ شود گفت بفهم، نه می ‌شود گفت نفهم، آن ‌گاه این دل در اختیار صاحب دل خواهد بود. 🔸 آن مردان شاگردان علوی ‌اند و بسیار كم ‌اند، اگر دریا هستند به سرمایه خودشان‌اند و اگر معدن هستند «النَّاسُ‏ مَعَادِنُ‏ كَمَعَادِنِ‏ الذَّهَبِ‏ وَ الْفِضَّةِ»[3] به سرمایه خودشان‌ اند. ذات اقدس الهی انسان را بی سرمایه خلق نكرد! فرمود من گوهرهای فراوانی دادم، منتها شما این گوهر را به جای اینكه شكوفا كنید دفن كردید؛ آن راه كمتر بهره ما می ‌شود. ما گوشمان متوجه سخنان اساتید است و چشممان متوجه نوشتار مؤلفان دیگر، پس ما مثل یك سرزمین مواتی هستیم كه از بیرون بذر افشانی می‌ شویم، غالب ما هم این هستیم! برای غالب ما گفتند كه شما راه خدا را به این آسانی ها نمی ‌توانید طی كنید، خدا مثل گوهر نیست، خدا مثل شمس و قمر نیست كه تا بجویید و پیدا كنید، «همه چیز را تا نجویی نیابی، جز این دوست را تا نیابی نجویی».[4] گوهر را انسان گم كرده است ‌بالأخره می‌فهمد یك گوهری هست، یك علمی هست، شنیده، باور كرده، می‌ جوید و می ‌یابد؛ اما خدا نه شنیدنی است، نه دیدنی است، نه بوییدنی است، انسان به دنبال چه برود؟ «همه چیز را تا نجویی نیابی، جز این دوست را تا نیابی نجویی» و این از نهان ما برمی‌ خیزد كه آن راه متأسفانه كمتر تردد می‌ شود. 🔸 پس ماییم و نوشته ‌های مؤلفان و گفته ‌های معلمان، باید بكوشیم و ببینیم كه این سرزمین را به دست چه كسی می‌خواهیم بدهیم؟! چه كسی می‌خواهد این را احیاء كند؟! اگر ما دل را به دست یك نویسنده یا گوینده دادیم، بخواهیم از او جدا بشویم، از آن فکر فاصله بگیریم ممكن نیست، چون «اُصلُ اَلْمَرْأِ لُبُّهُ»[5] برد آنجا كه این دل می ‌طلبد! وجود مبارك حضرت امیر (سلام الله علیه) به فرزند جوانش فرمود كه قلب جوان مثل زمین خالی است، پسرم قبل از اینكه دیگران آن زمین را بذر‌افشانی كنند و مالك بشوند من در این زمین بذر معارف می ‌كارم. [1] . نهج البلاغه، نامه 31؛ «قَلْبُ الْحَدَثِ كَالْأَرْضِ الْخَالِیةِ مَا أُلْقِی فِیهَا مِنْ شَیءٍ قَبِلَتْهُ». [2] . معانی الاخبار، ص292. [3] . الکافی (ط _ الاسلامیه)، ج8، ص177. [4] . فیه ما فیه(مولوی)، فصل پنجاهم. [5] . ر.ک، الامالی (للصدوق)، ص240؛ «أَصْلُ‏ الْإِنْسَانِ لُبُّهُ‏». #در_محضر_استاد #آیت_الله_العظمی_جوادی_آملی 📚 درس اخلاق تاریخ: 1379/04/16 🆔 @a_javadiamoli_esra

لزوم محاسبه در ماه شعبان؛ ✳️ماه پربركت شعبان، آخر سال اخلاقی ماست 🔷پایگاه اطلاع رسانی اسراء: حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی: هر كسی براي خود يك سالی دارد، كشاورزان معمولاً اول سالشان اول پاييز است، و برخي‌ها هم اول سالشان فروردين است؛ اما كسانی كه در مسائل اخلاقی كار مي‌كنند اول سالشان ماه مبارك رمضان است، لذا ماه شعبان آخر سال اخلاقی اينهاست. 🔷 در آخر سال نظير اينكه نزديك امتحانات كنكور مي‌شود انسان چگونه تلاش و كوشش مي‌كند مطالعه كند و حضور ذهن داشته باشد, اينها كه سال اخلاقي دارند تمام تلاش و كوشش آنها اين است كه در اين ماه شعبان بدهكاري‌هايشان را بدهند حقّ‌الله دارند حقّ‌الناس دارند توبه‌اي بايد بكنند واجبي ترك كردند حرامي مبتلا شدند تمام اين دِيْن‌هاي حقّ‌اللهي و حقّ‌الناسي را در ماه شعبان بدهند كه وقتي اول سال فرا مي‌رسد اينها با سود همراه باشند. #در_محضر_استاد 🔺منبع: news.esra.ir @a_javadiamoli_esra