🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸 🔸نکته‌ی ویرایشی 🌀فاصله‌گذاری فاصله‌گذاری بین اجزای کلمات مرکب در چاپ رایانه‌ای بسیار حائز اهمیت است. سه نوع فاصله وجود دارد: عدمِ فاصله، نیم‌فاصله، یک فاصله(یا فاصله‌ی تمام). عدم فاصله در مورد دو جزء کلمات مرکب مورد استفاده بوده است، مانند: باریک‌بین، زبان‌شناس، اشک‌آلود و عباراتی مانند آب‌ازسرگذشته، بی‌چون‌و‌چرا و غیره. از نیم فاصله برای نوشتن ترکیبات متشکل از مضاف‌ومضاف‌الیه و موصوف‌وصفت استفاده شده است. مانند: آبِ‌آلوده، آبِ‌سیاه و غیره. یک فاصله(یا فاصله‌ی تمام) نیز برای گروه‌های کلماتی مانند: ای خدا، این جهان و غیره به کار رفته است. به دلیل اهمیت این فاصله‌گذاری کلماتی مانند: دادرس و کاردان که حرف آخر جزء اول و حرف دوم جزء دوم آن‌ها از حروف منفصل‌اند نیز در این دسته قرار می‌گیرند. در مورد فاصله‌گذاری افعال مرکب: وقتی دو کلمه استقلال معنایی خود را حفظ کرده باشند، مانند: کارکردن، غذاخوردن، سخن‌گفتن، کوشش‌کردن... از نیم فاصله استفاده می‌شود ولی در مواقع دیگری که کل فعل مرکب یک واحد معنایی ساخته است، مانند: نگهداشتن، دربرداشتن، جازدن، برگشتن، آبکشیدن، درافتادن، قلم‌گرفتن، به‌خاطر‌سپردن، به‌دنیاآمدن دو یا سه جزء آن بدون فاصله کنار هم نوشته می‌شوند. منبع: دکتر علی‌اشرف صادقی، زهرا زندی مقدم، فرهنگ املایی خط فارسی، نشر آثار، تهران، ۱۳۹۴، ص۱۳_۱۴. #نکات_ویرایشی #دانشکده‌ی_تاریخ 💠انجمن‌علمی‌پژوهشی‌تاریخ‌اسلام‌و‌تشیع -----------❀❀✿❀❀--------- @HistorySociety

🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹 🔸نکته‌ی ویرایشی 🌀املای بعضی از واژه‌ها، پیشوندها و پسوندها ای (حرف ندا) همیشه جدا از منادا نوشته می‌شود: ای خدا، ای که این و آن جدا از جزء و کلمه‌ی پس از خود نوشته می‌شود: استثنا: آنچه، آنکه، اینکه، اینجا، آنجا، وانگهی همین، همان همواره جدا از کلمه‌ی پس از خود نوشته می‌شود: همین خانه، همین جا، همان کتاب، همان جا هیچ همواره جدا از کلمه‌ی پس از خود نوشته می‌شود: هیچ‌ یک، هیچ‌ کدام، هیچ کس چه جدا از کلمه‌ی پس از خود نوشته می‌شود مگر در: چرا، چگونه، چقدر، چطور، چِسان چه همواره به کلمه‌ی پیش از خود می‌چسبد: آنچه، چنانچه، خوانچه، کتابچه، ماهیچه، کمانچه را در همه جا جدا از کلمه‌ی پیش از خود نوشته می‌شود، مگر در مورد زیر: چرا در معنای «برای چه» و در معنای «آری»، در پاسخ به پرسشِ منفی. ابن، حذف یا حفظِ همزه‌ی این کلمه، وقتی که بین دو عَلَم (اسم خاص اشخاص) واقع شود، هر دو صحیح است: حسین بن علی/حسین ابن علی؛ محمد بن زکریای رازی/محمد ابن زکریای رازی حسین بن عبدالله بن سینا/حسین ابن عبدالله ابن سینا به در موارد زیر پیوسته نوشته می‌شود: ۱.هنگامی که بر سر فعل یا مصدر بیاید(همان که اصطلاحا «بای زینت» یا «بای تأکید» خوانده می‌شود): بگفتم، بروم، بنماید، بگفتن(=گفتن) ۲.به صورت بدین، بدان، بدو، بدیشان به کار می‌رود. ۳.هرگاه صفت بسازد: بخرد، بشکوه، بهنجار، بنام ادامه دارد.... منبع: دستور خط فارسی، فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ص۲۱_۲۳ #نکات_ویرایشی #دانشکده‌ی_تاریخ 💠انجمن‌علمی‌پژوهشی‌تاریخ‌اسلام‌و‌تشیع -----------❀❀✿❀❀--------- @HistorySociety ‌

🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸 🔸نکته‌ی ویرایشی 🌀ادامه‌ی مبحث املای بعضی از واژه‌ها، پیشوندها و پسوندها به در سایر موارد جدا نوشته می‌شود: به برادرت گفتم، به سر بردن، به آواز بلند، به سختی، منزل به منزل، به نام خدا تبصره: حرف «به» که در آغاز بعضی از ترکیب‌های عربی می‌آید از نوعِ حرف اضافه فارسی نیست و پیوسته به کلمه‌ی بعد نوشته می‌شود: بعینه، بنفسه، برأی العین، بشخصه، مابازاء، بذاته هرگاه بای زینت، نون نفی و میم نهی بر سر افعالی که با الفِ مفتوح یا مضموم آغاز می‌شوند (مانند انداختن، افتادن، افکندن) بیاید، الف در نوشتن حذف می‌شود: بینداز، نیفتاد، میفکن بی همیشه جدا از کلمه‌ی پس از خود نوشته می‌شود، مگر آنکه کلمه بسیط‌گونه باشد، یعنی معنای آن دقیقا مرکب از معانی اجزای آن نباشد: بیهوده، بیخود، بیچاره، بیراه، بینوا، بیجا می و همی همواره جدا از کلمه‌ی پس از خود نوشته می‌شود، مگر در موارد زیر: ۱)کلمه بسیط‌گونه باشد: همشهری، همشیره، همدیگر، همسایه، همین، همان، همچنین، همچنان ۲)جزء دوم تک‌هجایی باشد: همدرس، همسنگ، همکار، همراه در صورتی که پیوسته‌نویسیِ هم با کلمه‌ی بعد از خود موجب دشوارخوانی شود، مانند: همصنف، همصوت، همتیم جدا نویسی آن مرجحّ است. ۳)جزء دوم با مصوت آ شروع شود: همایش، هماورد، هماهنگ در صورتی که قبل از حرف آ همزه در تلفظ ظاهر شود، هم جدا نوشته می‌شود: هم آرزو، هم آرمان تبصره: هم بر سر کلماتی که با الف یا م آغاز می‌شود، جدا نوشته می‌شود: هم اسم، هم مرز، هم مسللک تر و ترین همواره جدا از کلمه‌ی پیش از خود نوشته می‌شود، مگر در: بهتر، مهتر، کهتر، بیشتر، کمتر ها (نشانه‌ی جمع) در ترکیب با کلمات به هر دو صورت جدا و پیوسته صحیح است: کتابها، کتاب‌ها اما در موارد زیر جدانویسی الزامی است: ۱. هرگاه بعد از کلمه‌ی بیگانه‌ی نامأنوس به کار رود: مرکانتیلیست ها، پزیتویست ها، فرمالیست ها ۲. هنگامی که بخواهیم اصل کلمه را برای آموزش یا برای برجسته‌سازی مشخص کنیم: کتاب‌ها، باغ‌ها، متمدن‌ها، ایرانی‌ها ۳. هرگاه کلمه‌ی پُردندانه(بیش از سه دندانه) شود و یا به ط و ظ ختم شود: پیش‌بینی‌ها، حساسیت‌ها، استنباط‌ها، تلفظ‌ها ۴. هرگاه جمع اسامی خاص مدنظر باشد: سعدی‌ها، فردوسی‌ها، مولوی‌ها، هدایت‌ها ۵. کلمه به های غیر ملفوظ ختم شود: میوه‌ها، خانه‌ها یا به های ملفوظی ختم شود که حرف قبل از آن حرف متصل باشد: سفیه‌ها، فقیه‌ها، پیه‌ها، به‌ها منبع: دستور خط فارسی، فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ص۲۳_۲۴ #نکات_ویرایشی #دانشکده‌ی_تاریخ 💠انجمن‌علمی‌پژوهشی‌تاریخ‌اسلام‌و‌تشیع -----------❀❀✿❀❀--------- @HistorySociety ‌

🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸 🔸نکته‌ی ویرایشی ▫️الله نوشتن کلمه‌ی «الله» به صورت «ا...» در نوشته‌های رسمی و کتاب‌ها، شایسته نیست. همچنین در نگارش اسامی اشخاص، آوردن این کلمه به صورت «اله» مانند «نجات الهی» نادرست است. ▫️حرف «ط» در کلمات غیر عربی حرف «ط» از حروف عربی است و استفاده از آن در املای کلمات غیرعربی شایسته نیست: «اتاق، اتریش، امپراتور، بلیت، تهران، تالار، تپانچه، تهمورث، تهماسب، غلتیدن، توفان و توس» ▫️نشانه‌های جمع عربی باید کلمه‌های عربی را تا حد امکان با علائم فارسی، همراه کرد و نشانه‌های جمع عربی «ین» و «ون» به کار نبرد. ▫️فعل مرکب در فعل مرکب (مرکب از جزء اسمی و جزء فعلی) بین جزء اسمی و فعلی نباید فاصله افتد:«او را جدا از گروهش نمی‌دانیم: غلط؛ او را از گروهش جدا نمی‌دانیم: صحیح» ▫️گذاشتن و گزاردن ۱. در فارسی، «گذاردن» به معنای قرار دادن، نهادن، وضع کردن و تأسیس کردن است:«قانونگذار» و «گزاردن» در معنای به جا آوردن، ادا کردن و انجام دادن:«وام‌گزار» ۲. «گذاشتن»: پایه‌گذاری و تدوین. «گزاردن»: اجرا کردن، نوشتن و بردن. ▫️نوشتن اسامی سوره‌های قرآن اسامی سوره‌های قرآن مانند «یس،طه» به شکل مضبوط در قرآن نوشته می‌شود، اما در کلماتی مانند «یاسین، آل‌طاها» قاعده‌ی تطابق مکتوب و ملفوظ رعایت می‌شود. منبع: علی قنبریان، کشکول: نکته‌های کاربردی ویرایش، تهران، میراث فرهیختگان، ۱۳۹۷ش، ص۱٠۷_۱٠۹ #نکات_ویرایشی #دانشکده‌ی_تاریخ 💠انجمن‌علمی‌پژوهشی‌تاریخ‌اسلام‌و‌تشیع -----------❀❀✿❀❀--------- @HistorySociety ‌

🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸 🌀نکته‌ی ویرایشی 🔰نشانه‌ی همزه ▫️همزه‌ی میانی الف) اگر حرف بیش از آن مفتوح باشد، روی کرسی «ا» نوشته می‌شود، مگر آنکه پس از آن مصوّت «ای» و «او» و «-ِ» باشد که در این صورت روی کرسیِ «یـ» نوشته می‌شود: رأفت، تأسف، تلألؤ، مأنوس، شأن رئیس، لئیم، رئوف، مئونت، مطمئن، مشمئز تبصره: در کلمات عربی بر وزن «مُتّفَعِّل» نظیر متأثّر، متأخّر، متألّم که در تداول، اولین فتحه‌ی آن‌ها به کسره تبدیل شده، همان صورتِ عربی آن ملاک قرار گرفته است. ب) اگر حرفِ پیش از آن مضموم باشد، روی کرسی «و» نوشته می‌شود، مگر آنکه پس از مصوّتِ «او» باشد که در این صورت روی کرسی «یـ» نوشته می‌شود: رؤیا، رؤسا، مؤسّسه، مؤذن، مؤثر، مؤانست شئون، رئوس ج) اگر حرف پیش از آن مفتوح یا ساکن و پس از آن حرف «آ» باشد به صورت ــآ یا آ نوشته می‌شود: مآخذ، لآلی، قرآن، مرآت در بقیه‌ی موارد و کلّیه‌ی کلماتِ دخیل فرنگی با کرسی «یـ» نوشته می‌شود: لئام، رئالیست، قرائات، استثنائات، مسئول، مسئله، جرئت، هیئت، لئون، سئول، تئاتر، نئون 🔅استثنا: توأم ▫️همزه‌ی پایانی الف) اگر حرف پیش از آن مفتوح باشد (مانند: همزه‌ی میانی ماقبل مفتوح)، روی کرسی «ا» نوشته می‌شود: خلأ، ملأ، مبدأ، منشأ، ملجأ ب) اگر حرف پیش از آن مضموم باشد (مانند همزه‌ی میانی ماقبل مضموم)، روی کرسی «و» نوشته می‌شود: لؤلؤ، تلألؤ ج) اگر حرف پیش از آن مکسور باشد، روی کرسی «ی» نوشته می‌شود: متلألئ د) اگر حرف پیش از آن ساکن یا یکی از مصوت‌های بلند «آ» و «او» و «ای» باشد، بدون کرسی نوشته می‌شود: جزء، سوء، شیء، بُطء، بطیء، سماء، ماء، املاء، انشاء تبصره ۱: کلماتی مانند: انشاء، املاء، اعضاء در فارسی بدون همزه‌ی پایانی هم نوشته می‌شود که صحیح است. تبصره ۲: هرگاه همزه‌ی پایانی ماقبل ساکن(بدون کرسی) یا همزه‌ی پایانی ماقبل مفتوح (باکرسی «ا») و یا همزه‌ی پایانی ماقبل مضموم (با کرسی «و») به یای وحدت یا نکره متّصل شود، کرسی «یـ» می‌گیرد و کرسی قبلی آن نیز حفظ می‌شود. جزئی، شیئی، منشائی، لؤلوئی منبع: دستور خط فارسی، فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ص۲۹_۳۱ #نکات_ویرایشی #دانشکده‌ی_تاریخ 💠انجمن‌علمی‌پژوهشی‌تاریخ‌اسلام‌و‌تشیع -----------❀❀✿❀❀--------- @HistorySociety ‌

🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸 ‌ 🔹نکته‌ی ویرایشی ▫️واژه‌ها و ترکیبات و عبارات مأخوذ از عربی: «ة» در واژه‌ها و ترکیبات و عبارات مأخوذ از عربی به صورت‌های زیر نوشته می‌شود: ۱) اگر در آخر کلمه تلفظ شود، به صورت «ت» نوشته می‌شود: رحمت، جهت، قضات، نظارت، مراقبت، برائت به استثنای صلوة، مشکوة، زکوة، رحمةالله علیه (در جایی که مراعات رسم‌الخط قرآنی این کلمات در نظر باشد) ۲) اگر در آخر کلمه تلفظ نشود، به صورت «ــــه/ه» (های غیرملفوظ) نوشته می‌شود: علاقه، معاینه، نظاره، مراقبه، آتیه و در این حالت از قواعد مربوط به «های» غیر ملفوظ تبعیت می‌کند: علاقه‌مند، نظارگان، معاینه‌ی بیمار، مراقبه‌ای ۳) در ترکیبات عربی رایج در فارسی مانند: کاملةالوداد، لیلةالقدر، ثقةالاسلام، خاتمةالامر، دایرةالمعارف، معمولا به صورت «ــــة/ة» نوشته می‌شود، اما گاهی در بعضی از ترکیبات، مانند: حجت‌الاسلام و آیت‌الله، به صورت «ت» می‌آید که آن هم درست است. «و» که در برخی از کلمه‌های عربی، مانند: زکوة، حیوة، مشکوة، صلوة به صورت «آ» تلفظ می‌شود، در فارسی (جز در مواردی که رعایت رسم‌الخطّ قرآنیِ این‌گونه کلمات مورد نظر باشد) به صورتِ «الف» نوشته می‌شود.* زکات، حیات، مشکات، صلات تبصره: کلمه‌هایی مانند: زکوة، مشکوة، صلوة (اگر به این صورت نوشته شده باشد) در اضافه به «ی» نسبت یا وحدت، با «ا» و «ت» نوشته می‌شود: زکاتی، مشکاتی، صلاتی، حیاتی «الف کوتاه» همیشه به صورت «الف» نوشته می‌شود، مگر در موارد زیر: ۱. الی، علی، حتّی، اولی، اولی؛ ۲. اسم‌های خاص: عیسی، یحیی، مرتضی، مصطفی، موسی، مجتبی تبصره: واژه‌هایی مانند: اسمٰعیل، هٰرون، رحمٰن که در رسم‌الخط قرآنی به این صورت نوشته می‌شود در فارسی با «الف» نوشته می‌شود: اسماعیل، هارون، رحمان. بعضی از کلمات از قاعده‌ی فوق مستثناست: الهی، اعلیحضرت... . ۳. ترکیباتی که عینا از عربی گرفته شده است: اعلام‌الهدیٰ، بدرالدجیٰ، لاتُعَدّولاتُحْصیٰ، سِدرةالمنتهیٰ، لاتُحصیٰ (صیغه‌های فعلی) ▫️اسامی سوره‌های قرآن مانند: یس، طه و... به شکل مضبوط در قرآن نوشته می‌شود، اما در کلماتی مانند: یاسین، آل‌طاها و... قاعده‌ی تطابق مکتوب و ملفوظ رعایت می‌شود. *اسامی خاص در متون قدیم و نام خانوادگی اشخاص، اگر با املای عربی ثبت شده باشد، به همان شکل حفظ می‌شود: مشکوةالدینی، حیوةالحیوان و اگر با املای فارسی ثبت شده باشد به صورت رحمت‌الله، حشمت‌الله نوشته می‌شود. منبع: دستور خط فارسی، فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ص۳۵،۳۶ #نکات_ویرایشی #دانشکده‌ی_تاریخ 💠@facultyofhistort 💠انجمن‌علمی‌پژوهشی‌تاریخ‌اسلام‌و‌تشیع -----------❀❀✿❀❀--------- 💠@HistorySociety ‌

🔹▫️🔹▫️🔹▫️🔹▫️🔹▫️🔹▫️ 🌀 نکته‌ی ویرایشی: آوردن تنوین (در صورتی که تلفظ شود) در نوشته‌های رسمی و نیز در متون آموزشی الزامی است. تنوین به صورت‌های زیر نوشته می‌شود: ۱) تنوین نصب: در همه جا به صورت «اً/ـــاً» نوشته می‌شود: واقعاً، جزئاً، موقتاً، عجالتاً، نتیجاً، مقدمتاً، عمداً، ابداً.* تبصره‌ی ۱: کلمه‌های مختوم به همزء، مانند: جزء، استثناء، ابتداء، هرگاه با تنوینِ نصب همراه باشد، همزه‌ی آن‌ها روی کرسی «یـ» می‌آید و تنوین روی «الفِ» بعد از آن قرار می‌گیرد: جزئاً، استثنائاً، ابتدائاً. تبصره‌ی ۲: تاء عربی «ة/ـــة» اعم از آنکه در فارسی به صورتِ «ت» یا «ه/ـه» (های غیرملفوظ) نوشته یا تلفظ شود، در تنوین نصب، بدل به «ت» کشیده می‌شود و علامت تنوین روی الفی قرار می‌گیرد که پس از «ت» می‌آید، مانند: نتیجتاً، موقتاً، نسبتاً، مقدمتاً، حقیقتاً. ۲) تنوین رفع و تنوین جرّ: در همه جا به صورت ـــــــٌ و ــــــــٍ نوشته می‌شود و فقط در ترکیبات مأخوذ از عربی که در زبان فارسی رایج است به کار می‌رود: مشارٌالیه، مضافٌ‌الیه، منقولٌ‌عنه، مختلفٌ‌فیه، متفقٌ‌علیه، بعبارةٍاُخری، اباٌعن‌جدٍ، بایّ‌نحوٍکان. ▫️گذاشتن تشدید همیشه ضرورت ندارد مگر در جایی که موجب ابهام و التباس شود که یکی از مصادیق آن هم‌نگاشت‌هاست**: معین/معیّن؛ علی/عِلّی؛ دوار/دوّار؛ کره/کُرّه؛ بنا/بنّا. تبصره: در متون آموزشی برای نوآموزان غیر فارسی زبانان و نیز در اسناد و متون رسمی دولتی، گذاشتن تشدید در همه‌ی موارد ضروری است. ▫️حرکت‌گذاری تنها در حدّی لازم است که احتمال بدخوانی داده شود: عُرضه/عَرضه؛ حَرف/حِرَف؛ بُرْد/بُرَد؛ سرْچشمه/سرِچشمه. ▫️واژه‌های دارای هجای میانی «_ وو _» با دو واو نوشته می‌شوند: طاووس لهاوور، کیکاووس، داوود. تبصره‌ی۱: نوشتن «داود» با یک واو به تبعیت از رسم‌الخط قرآنی بلامانع است. تبصره‌ی۲: در مورد نام شخص، ضبط نهادی شده(مطابق شناسنامه) اختیار می‌شود: کاوس، کاوسی ❗️پاورقی: * اگر بخواهیم بی‌تنوین خوانده شود: مطلقا، اصلا، ابدا. ** هم‌انگاشت: به واژه‌هایی اطلاق می‌شود که املای واحد اما دو تلفظ و دو معنای متفاوت دارند. ‼️ لازم به ذکر است گاهی رعایت نکردن همین نکات به ظاهر ساده باعث گرفتن نمره‌ی منفی در پایان‌نامه و رساله از سوی داوران می‌شود. منبع: دستور خط فارسی، فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ص۳۷_۳۸ #نکات_ویرایشی #دانشکده‌ی_تاریخ 💠@facultyofhistort 💠انجمن‌علمی‌پژوهشی‌تاریخ‌اسلام‌و‌تشیع -----------❀❀✿❀❀--------- 💠@HistorySociety ‌

🔹▫️🔹▫️🔹▫️🔹▫️🔹▫️🔹▫️ 🌀نکته‌ی ویرایشی 🔅چند اشتباه رایج املایی: ▫️«سپاس‌گزار» (نه سپاس‌گذار) ▫️«سؤال» (نه سئوال/ سوآل/ سوال) ▫️«شکرگزار» (نه شکرگذار) ▫️«شیء» و نکره‌اش: «شیئی» (نه شی/ شئی) ▫️«علاقه‌مند» (نه علاقمند) ▫️«فروگذار» (نه فروگزار) ▫️«فنّاوری» (نه فن‌آوری؛ چون فنّاوری به معنای آوردن فن نیست، بلکه به‌معنای داشتنِ فن و به‌کاربردنِ آن است) ▫️«مأخذ» جمعش: «مآخذ» ▫️«مبدأ» (نه مبداء) ▫️«مذاق» (نه مزاق/ مذاغ) «مرهم» (نه مرحم. مرهم همان پانسمان امروزی است) ▫️«مرئی» (نه مریی؛ چون همزه جزو حروف اصلی کلمه است و نمی‌توان آن را تبدیل به «ی» کرد) ▫️«مزبور» (نه مذبور) ▫️«مشکل» (نه مشگل. این کلمه عربی است و نمی‌تواند «گ» داشته باشد) ▫️«مطمئن» (نه مطمعن) ▫️«معتنابه» (نه متنابه. معنایش “درخور اعتنا”ست) ▫️«معذب» (نه موذب) ▫️«منشأ» (نه منشاء) ▫️«ناهار» (نه نهار) ▫️«نمازگزار» (نه نمازگذار) ▫️«وهله» (نه وحله) #نکات_ویرایشی #دانشکده‌ی_تاریخ ‌💠@facultyofhistort 💠انجمن‌علمی‌پژوهشی‌تاریخ‌اسلام‌و‌تشیع -----------❀❀✿❀❀--------- 💠@HistorySociety ‌

▫️🔹▫️🔹▫️🔹▫️🔹▫️🔹▫️🔹 🔸نکات ویرایشی ▫️اصول نشانه‌گذاری در زبان فارسی: منظور از نشانه‌گذاری به کاربردن علامت‌ها و نشانه‌هایی است که برای درست فهمیده شدن جملات در نوشته به کار برده می‌شود. 1⃣ ویرگول (،) ویرگول نشانه‌ی مکثی کوتاه است. موارد استفاده: الف: در بین عبارت‌های غیرمستقل که باهم در حکم یک جمله کامل است: آن را که حساب پاک است، از محاسبه چه باک است. ب: برای توضیح در مورد یک کلمه: فردوسی، حماسه سرای بزرگ ایران، در سال ۳۲۹ هجری قمری به دنیا آمد. ج: در موردی که چند کلمه دارای اسناد واحدی باشد: علی، حسن و احمد پسران او بودند. د: در آدرس دادن: تهران، شهریار، میدان امام. 2⃣ نقطه ویرگول (؛) الف: برای جدا کردن جمله‌ها و عبارت‌های متعدد یک کلام طولانی که به ظاهر مستقل اما در معنا به یکدیگر وابسته و مربوط هستند: فریب دشمن مخور و غرور مداح مخر؛ که این، دام زرق نهاده است. ب: در جمله‌های توضیحی، پیش از کلماتی چون اما، زیرا، چرا که، یعنی، به عبارت دیگر، برای مثال و مانند آن‌ها؛ به شرط آنکه جمله پیش از آن طولانی باشد. مال و جاه هیچ‌گاه نمی‌توانند آرامش بخش روان انسان باشند؛ چرا که تنها با یاد خدا دل‌ها آرامش می‌یابند. 3⃣ نقطه (.) الف: در پایان جمله‌های کامل خبری: عین القضاه، عارف بزرگ ایران، در سال ۵۲۵ شهید شد. ب: بعد از حروف اختصاری: سال ۳۲۲ ق.م. ج: بعد از شماره ردیف: ۱. رضایت ۲. هدف 4⃣ دو نقطه (:) الف: پی از نقل و قول مستقیم: فرزاد گفت:«دیگر هیچ وقت به آن خانه برنمی‌گردم.» ب: پیش از بیان تفصیل مطلبی که قبلا خلاصه‌ای از آن گفته شده است: آن سال برای من سال خوبی بود: در آزمون سراسری دانشگاه‌ها پذیرفته شده بودم. ج: بعد از واژه‌ای که معنایش در برابرش نوشته شده باشد: صیف: تابستان د: بعد از حروف ابجد برای استفاده از ترتیب: الف: مورد یک ب: مورد دو 5⃣ گیومه («») ابن نشانه برای آغاز و پایان سخن کسی غیر از نویسنده است؛ یا برای مشخص‌تر کردن و برجسته نشان دادن کلمه یا اصطلاحی خاص به کار می‌رود. 6⃣ نشانه سوال (؟) الف: برای نشان دادن پرسش. به چه می اندیشی؟ ب: برای نشان داد تردید و ابهام، در داخل پرانتز به کار می‌رود: طبق آمار غیررسمی، جمعیت تهران از مرز ده میلیون نفر (؟) گذشته است. 7⃣ نشان تعجب (!) در پایان جمله‌هایی می‌آید که بیان کننده یکی از حالات خاص و شدید عاطفی یا نفسانی است؛ از قبیل:«تعجب»،«تهدید»،«حسرت»،«آرزو» و ... چه عجب! عجب آدم ریاکاری! وای بر من! آهسته! 8⃣ خط فاصله (-) الف: برای جدا کردن عبارت‌های توضیحی. فردوسی _ حماسه‌سرای بزرگ ایران _ در سال ۳۲۹ ه.ق. به دنیا آمد. ب: برای نشان مکالمه: _ الو! _ بله، بفرمایید! _ سلام ج: به جای حرف اضافه تا و به بین تاریخ‌ها، اعداد و کلمات: دهه ۱۳۵۰ _ ۱۳۴۰ قطار تهران _ مشهد 9⃣ سه نقطه (...) برای نشان دادن کلمات و یا عبارات جمله‌های محذوف  و یا افتادگی‌ها به کار می‌رود. ... به این دلیل بود که از ادامه این شیوه صرف‌نظر کردم. میازار موری که ... 🔟 ستاره (*) از این نشانه برای: ارجاع دادن به زیرنویس استفاده می‌شود. 🔘 منبع: خلاصه‌ای از صفحات ۳۶ تا ۴۸ کتاب زبان و نگارش فارسی به قلم دکتر احمد گیوی، انتشارات: مرکز تحقیق و توسعه علوم انسانی آموزش نور محمدی علوم و فنون ادبی. #نکات_ویرایشی #دانشکده‌ی_تاریخ 💠انجمن‌علمی‌پژوهشی‌تاریخ‌اسلام‌و‌تشیع -----------❀❀✿❀❀--------- @HistorySociety ‌

🔹▫️🔹▫️🔹▫️🔹▫️🔹▫️🔹▫️ ‌ 🌀نکته‌ی ویرایشی: ▫️عده‌ای در نوشته‌های خود از واژه‌ی «گاهاً» استفاده می‌کنند و این اشتباه است! در استفاده از این واژه باید بنویسیم: «گاهی»؛ چون واژه‌ی «گاه» فارسی است و نباید آن را با «تنوین» که مربوط به زبان عربی است به کار برد. ▫️گروهی نیز به‌جای «گاهاً» از «احیاناً» استفاده می‌کنند. چون واژه «احیان» عربی است و می‌توان آن را با تنوین به‌کار برد، استفاده از آن به این شکل اشتباه نیست؛ اما اگر بخواهیم درست‌تر بنویسیم، می‌توانیم از همان «گاهی» به‌جای «احیاناً» استفاده کنیم. #نکات_ویرایشی #دانشکده‌ی_تاریخ 💠@facultyofhistort 💠انجمن‌علمی‌پژوهشی‌تاریخ‌اسلام‌و‌تشیع -----------❀❀✿❀❀--------- 💠@HistorySociety ‌

🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸 ‌ 🔸نکته‌ی ویرایشی ▫️استفاده از علائم جمع صحیح واژگان عربی در زبان فارسی آنچنان دخیل شده است که اغلب تمایز آن‌ها و جایگزین کردنشان با کلمات فارسی هم معنی غیرممکن است؛ بنابراین باید از علامت‌های جمع مناسب هر کلمه استفاده شود. برای مثال «آزمایشات» غلط و «آزمایش‌ها» صحیح است. کلمات فارسی با عربی جمع بسته نمی‌شوند. برای مثال استفاده از کلمه‌ی فرامین اشتباه است و باید از کلمه‌ی فرمان‌ها استفاده کرد. هم‌چنین کلمات جمع مکسر عربی با استفاده از علائم جمع فارسی، دوباره جمع بسته نمی‌شوند. برای مثال کلمه اسلحه خود جمع کلمه سلاح است و بنابراین کلمه اسلحه‌ها اشتباه است. #نکات_ویرایشی #دانشکده‌ی_تاریخ ‌💠@facultyofhistort 💠انجمن‌علمی‌پژوهشی‌تاریخ‌اسلام‌و‌تشیع -----------❀❀✿❀❀--------- 💠@HistorySociety ‌

‌ 🌀 دسترسی به مجموع نکات ویرایشی مطرح شده در کانال انجمن تاریخ اسلام و تشیع دانشکده‌ی تاریخ 🔹 بازخوانی متن لینک دسترسی 🔸 فن نویسندگی لینک دسترسی 🔹 فاصله‌گذاری لینک دسترسی 🔸 املای بعضی از واژه‌ها، پیشوندها و پسوندها لینک دسترسی 🔹 ادامه‌ی مبحث املای بعضی از واژه‌ها، پیشوندها و پسوندها لینک دسترسی 🔸 نکات کلیدی ویرایش لینک دسترسی 🔹 نشانه‌ی همزه لینک دسترسی 🔸نکات کلیدی ویرایش لینک دسترسی 🔹 نکات کلیدی ویرایش لینک دسترسی 🔸 چند اشتباه رایج املایی لینک دسترسی 🔹 اصول نشانه‌گذاری در زبان فارسی لینک دسترسی 🔸 نکات کلیدی ویرایش لینک دسترسی 🔹 استفاده از علائم جمع صحیح لینک دسترسی ‌#نکات_ویرایشی #دانشکده‌ی_تاریخ ‌💠@facultyofhistort 💠انجمن‌علمی‌پژوهشی‌تاریخ‌اسلام‌و‌تشیع -----------❀❀✿❀❀--------- 💠@HistorySociety ‌