🌀 تبعات وسواس در اعطای اجتهاد 🖋 هادی چیت‌ساز 🔺 در انتخابات فعلی خبرگان، یکی از خلأهای حوزه علمیه بیشتر به چشم آمد و آن عدم تربیت مجتهد تراز انقلاب به اندازه کافی است؛ بلکه بیش از نیاز جامعه است. برخی از تحلیلگران این انتقاد را به برنامه آموزشی حوزه علمیه وارد می دانند که در این سالها نتوانسته وظیفه اصلی خود را به درستی انجام دهد. 🔻 این تحلیل از جهتی درست و از جهتی نادرست است. بله، با توجه به ظرفیتها و استعدادها، آنطور که توقع بوده برنامه آموزشی حوزه خروجی مؤثر نداشته است. اما نه اینکه ادعا شود حوزه از مجتهد خالی است. در واقع اشکال بزرگتر این است که حوزه برنامه‌ای برای اعطای مدرک اجتهاد ندارد یا به عبارت دقیق‌تر، اهتمام و جدیتی برای این مهم وجود ندارد. در حالی‌که به غیر از دروس رایج حوزه، چندین مدرسه و مؤسسه تخصصی فقهی در قم، اصفهان و خراسان داریم که مجتهدین موفقی از آنها فارغ التحصیل می‌گردند. ⁉️ حال سؤال از شورای عالی حوزه‌های علمیه این است چرا سنت اعطای اجازه اجتهاد در حوزه به فراموشی سپرده شده و دغدغه‌ای هم برای احیای آن وجود ندارد؟ ⛔️ تنها بهانه برای خودداری از اعطای اجتهاد، این است که اگر مدرک اجتهاد رسم شود، ممکن است (دقت کنید ممکن است) برخی دارندگان اجتهاد سوء استفاده کنند یا دچار اشتباهات رفتاری شوند و به اعتبار حوزه ضربه بزنند! 🔰 این مسئله دغدغه بزرگ و به‌جایی است اما راهش بستن باب اجتهاد نیست. اگر بنا بر پذیرش چنین استدلالی باشد، پس به بهانه سوء استفاده برخی پزشکان نباید مجوز درمان به ایشان اعطا شود. یا باید حتی المقدور از ابلاغ مقام قضایی خودداری کنیم؛ زیرا ممکن است یک مقام قضایی خطا کند! ♨️ افزون بر این، روی دیگر این وسواس، محروم‌کردن جامعه از روحانی نخبه و متخصص است که ضررش به اندازه محرومیت جامعه از نخبگان سایر رشته‌هاست؛ بلکه اهمیتش بیشتر است؛ زیرا رسالت روحانیت، اصلاح و ترقی دیانت و فرهنگ است که هیچ چیز، جای آن را نمی‌گیرد. 🗂 #کارنامه #شورای_عالی #بی_برنامگی @Manahejj