#پارت_نود_و_هفت #عبور_از_سیم_خار_دار_نفس🌹 احتمال این که قاتل کیارش محکوم بشه زیاده، البته گفت حالا حالاها طول می کشه تا به اون مرحله برسه که حکم قطعی روبدن. لقمه‌ی دهانم را قورت دادم و دست ازغذا کشیدم. تکیه دادم به صندلیی‌ام و در چشم های مادر دقیق شدم. می توانستم منظورش را از این مقدمه چینی بفهمم. نگاهی به مژگان انداختم. لبخند رضایت آمیزی روی لبهایش بود. –چی شده مامان؟ اصل مطلب روبگید، این حرفها رو وکیلمون دفعه‌ی پیش به خودمم گفت، حرف تازه ایی نیست. منم می دونم طول می کشه تا حکم رو بدن. مادر مِن ومِنی کرد و گفت: –راستش دلم واسه زن وبچش می سوزه، حالا پدر اون بچه ها یه غلطی کرده بچه هاش چه گناهی دارن که باید یتیم بشن. بارفتن کیارش ببین چطورتوی خانواده ی ما همه چی بهم ریخته، درست نیست ما بادستهای خودمون یه خانواده دیگه رو مثل شبیه خودمون کنیم. به خصوص که اون خودشم بارها قسم خورده که کیارش خودش پاش سُرخورده وافتاده و اونم ازترسش فرارکرده. باچشم های گردشده نگاهش کردم. –مامان این حرفها روشما دارید می زنید؟ شما که خودتون اولین نفری بودید که حرف قصاص رو زدید. –اون موقع حالم خیلی بدبود و فکر می کردم فقط باقصاص دلم خنک میشه. اما حالا می بینم مژگان و توام راضی به قصاص نیستید و اون طرفم میگه کیارش رو نکشته، اگه راست گفته باشه چی؟ التماس‌های زن و بچه‌اش هم دلم رو می سوزونه. الان اونام آلاخون والاخون هستن. زندگی اونها هم بهم ریخته. نفس عمیقی کشیدم. –مامان جان من که گذاشتم به عهده‌ی خودتون هر جورصلاح می دونید، اصل کار شما هستید نه ما. منم امروز که زن ودخترش رو جلوی در دیدم دلم خواست که یه کاری براشون انجام بدم. خیلی مظلوم بودند به خصوص دخترش. مژگان فوری خودش را به میز ناهار خوری رساند و نشست صندلی کناری من و رو به مادر گفت: –مامان جان دیدیدگفتم آرش موافقه. آرش اونقدر دلسوز و مهربونه که اصلا دلش نمیاد حتی به قصاص فکر کنه. سوالی نگاهش کردم. –حالاچی شده این قضیه اینقدر یهو براتون مهم شده؟ مژگان به بشقاب غذای من چشم دوخت وگفت: –خب چون خودم توی شرایطی هستم که می تونم اونارو درک کنم. تنهایی خیلی سخته بخصوص بابچه، حالا من یدونه بچه دارم اینقدر سختمه، اون خانم که سه تا بچه داره می خوادچیکارکنه؟ پوفی کردم و گفتم: –مگه توتنهایی؟ چرا سختته؟ چیزی کم و کسرداری؟ سرش را پایین انداخت و گفت: –نه همه چی هست. منظورم این چیزها نبود. بعدهم بلندشد و به طرف اتاق رفت. سرم را به طرف مادر خم کردم و آرام گفتم: –این چی میگه؟ –هیچی بابا، مگه اون دفعه بهت نگفتم یکم حواست بیشتر بهش باشه. منظورش همونه دیگه. میگه آرش از این که من توی این خونه ام ناراحته. یاد حرف راحیل افتادم، واقعا زنها جنس خودشان را بهتر از هر کسی می شناسند. حتی اگر هم کوتاه می‌آمد این مژگان بود که ناسازگاری می‌کرد. –مامان این خیلی بی انصافیه، من به خاطر شماها نامزدم رو ول کردم اونوقت... مادر حرفم را برید. –همون دیگه، میگه آرش من رومقصر می دونه و ازدستم ناراحته. آرش جان باهاش صحبت کن، گناه داره پسرم... واسه رضایت دادن هم فردا به وکیل زنگ بزن بریم رضایت بدیم. دستهایم را در هم گره زدم و گفتم: –باشه مامان، هرچی شما بگید. هم رضایت می‌دیم، هم باهاش صحبت می کنم. ولی مامان کاش، هر وقت همه چی به نفع خودمونه یاد درک کردن نیوفتیم. همیشه درک داشته باشیم. مژگان حالا که می‌بینه... مادر بلندشد و نگذاشت ادامه دهم. با گفتن هیس سرم را در آغوشش گرفت و با بغض گفت: –همه ی امید ما تویی پسرم. میدونم منظورت چیه، ولی نگو، هیچی نگو، یه وقت می‌شنوه. سرم را عقب کشیدم و آرام گفتم: –شما با این کاراتون خودتونم دارید عذاب می‌کشید. چرا اینقدر ملاحظه می‌کنید آخه؟ مادر دوباره نشست. آهی کشید و کنار گوشم گفت: –من دل راحیل رو شکوندم بایدم عذاب بکشم. همیشه دعا میکنم که خوشبخت بشه. بعضی راهها رو نباید بری چون دیگه برگشتی نداره. پسرم حداقل تو کمک کن که بدتر نشه، اگر پشت هم باشیم میتونیم خانواده شادی باشیم. چند وقت دیگه که سارنا یه کم بزرگتر شد و مژگان تونست از عهدش بربیاد میرید سر خونه زندگی خودتون، از الان سعی خودت رو بکن که اون موقع سر هر چیزی مژگان قهر نکنه و دعواتون نشه. به این فکر کن اونم دل شکستس... بلند شدم و به طرف اتاق مادر رفتم. مژگان روی تخت مادر نشسته بود و سرش در گوشی‌اش بود. بادیدنم گوشی را کنارگذاشت و لبخند زورکی زد. نمی دانستم باید چه بگویم. باید حرفی میزدم. بی مقدمه همانطور که روی تخت می نشستم پرسیدم: –قضیه ی خونه چی شد؟ –به گهواره سارنا زل زد و گفت: –همین که به فریدون گفتم موافقم وازش قولی که قراربود رو گرفتم، به دو روز نکشید که یه مشتری واسه خونه فرستاد. تعجب کردم. –از اونجا چطوری مشتری فرستاد؟ یعنی به این زودی فروخته شد؟

#پارت_نود_و_هفت #عبور_زمان_بیدارت_میکند 🌹 به خانه که رفتم لباسهایم را عوض کردم و داخل کمد گذاشتم. بعد برای مادر چای درست کردم و یکی دو تا لیوانی که در ظرفشویی بود را شستم و دستی روی کانتر کشیدم. برای مادر و خودم دو تا چای خوش رنگ ریختم و به سالن بردم. کنارش نشستم و گفتم: –مامان اگه بدونید امروز تو شرکت چی شد؟ مادر با بی‌میلی نگاهش را از تلویزیون گرفت و به سینی چای داد. –مگه من گفتم چای میخوام؟ –نه، گفتم دوتایی یه چایی بخوریم و یه کم حرف بزنیم. –الان دم کردی یا مال صبحه؟ –تازه دمه مامان. –چای خشک ریختی تو قوری در ظرف رو بستی و دوباره گذاشتیش سر جاش؟ هیچ وقت نفهمیدم چرا مادر اینقدر در مورد کارهای من حساس است و ریزبین می‌شود. در مورد دیگران اصلا اینطور نیست. –آره، خیالتون راحت. بلند شد و از همانجا نگاهی انداخت. خدا رو شکر کردم که همه چیز را مرتب کرده‌ام. مادر که چیزی برای بهانه پیدا نکرد همانطور که می‌نشست گفت: –صبر کن این سریاله تموم بشه، آخراشه. نگاهی به صفحه‌ی تلویزیون انداختم و منتظر نشستم. مادر همانطور که چشمش به تلویزیون بود پرسید: –گفتی شرکت چه خبر شده؟ –هنوز نگفتم مامان. لیوان چایی‌اش را برداشت و به لبش نزدیک کرد. –خب بگو دیگه، منتظری التماست کنم. همین که خواستم حرف بزنم صورتش را مچاله کرد و لیوان چای را داخل سینی گذاشت. –اوه، اوه، چقدرم داغه. لبخند زدم و ماجرای آمدن شهرام را با آب و تاب برایش تعریف کردم. مادر در آخر حرفهایم نگاهش را از آن جعبه‌ی جادویی گرفت و رو به من گفت: –اون از مریم خانم، اینم از پسر بیتا خانم. خب آقارضا راست گفته دیگه کاروانسراست مگه هر روز یکی میاد اونجا، حالا ببین آخرش اگه تو رو اخراج نکرد. –اخراج رو ول کن مامان، مهمتر از هرچیزی حرفیه که پسر بیتا خانم گفته. دوباره لیوان چایش را برداشت. –چی چی رو ول کنم. اگه تو رو اخراج کنن تو این وضعیت چیکار کنیم. آقات که فعلا کارش درست نشده. من هم لیوان چایی‌ام را برداشتم و نگاهش کردم. مادر است دیگر، شاید دغدغه‌هایش خاص خودش است. شاید اصلا من نمی‌توانم او را بفهمم. جرعه‌ایی از چایی‌ام را بلعیدم تا خشکی دهانم را بگیرد و بعد آرام گفتم: –خیالتون راحت اخراج نمیشم. وقتی ناراحتی‌ام را دید فوری گفت: –دلم روشن بود که مشکلت با این پسره حل میشه، واسه همین اصلا نگران نبودم. –از تغییر ناگهانی رفتارش خوشحال شدم و گفتم: –می‌دونم که این معجزه فقط از دعاهای شما بوده. وگرنه اون آدمی که من می‌شناختم عمرا همچین تصمیمی می‌گرفت. مادر به خوردن چایی‌اش ادامه داد و حرفی نزد. مادر تو با من چه کرده‌ایی که یک جمله‌ی نیمه محبت آمیزت هم مرا به وجد می‌آورد. اسکاج را برداشتم و تا می‌توانستم به تن بلورین لیوان سمباده زدم. کف از سر و رویش به داخل سینک چکه می‌کرد. صدای جیر جیرش قطع نمیشد. انگار می‌خواست مطمئنم کند که دیگر آلودگی ندارد و دست از سرش بردارم. صدایت را ببر باید تمیز شوی درست همانطور که مادر می‌خواهد. با صدای آیفن اسکاج را رها کردم و لیوان را زیر شیر آب گرفتم. مادر با لحن متعجبی گفت: –این اینجا چی میخواد؟ از ماجرا خبر نداره؟ لیوان را داخل آبچکان گذاشتم و دستهایم را شستم و خودم را مقابل آیفن رساندم. –ای وای، باید بهش خبر می‌دادم. مادر دگمه‌ی آیفن را زد. –حالا میاد بالا خودم بهش میگم. وقتی از اتاقم بیرون آمدم و چهره‌ی مریم خانم را دیدم. دلم برایش سوخت. هر روز بدتر از روز قبل میشد. نحیف‌تر و تکیده‌تر. مادر کنارش نشسته بود و برایش موضوع را شرح میداد. مریم خانم دستش را روی صورتش می‌کشید و لبش را گاز می‌گرفت. حق داشت ناراحت شود. امیدش از دست رفته بود. بعد از این که حرفهای مادر تمام شد مریم خانم نگاهی به من انداخت و گفت: –دیگه طاقتم تموم شده بود. امده بودم به مادرت التماس کنم که... بعد آهی کشید و دست روی دست گذاشت و سرش را تکان داد.