▪️چرا باید بترسیم و بترسید؟ شاید ساکت شدن تدریجی صدای اغتشاش و اعتراض برای برخی نویدی از آرامش و عادی شدن شرایط باشد، اما برای برخی دیگر ترس دارد. علت این ترس این است که مسئولان گرفتار خطای محاسباتی شوند و عدم اقبال مردم به اغتشاش‌گران را به عنوان اعتماد و ایمان تمام مردم به انقلاب و نظام تفسیر کنند و لذا راهبردهای خطای گذشته را همچنان ادامه دهند و به فکر اصلاح آنها نیفتند. به راستی اگر من و شما هم مثل مسئولان از کف جامعه و مردم جدا و بی‌خبر بودیم، با این گزارش‌های عریض و طویل در خصوص نقش سرویسهای جاسوسی دشمن در اغتشاشات و راهپیمایی‌ها در محکومیت اغتشاشات چنین تصوری پیدا نمی‌کردیم؟ اما هر کسی که در جامعه تردد داشته و با مردم در ارتباط باشد میداند که اوضاع جامعه از نظر اعتقادی و اخلاقی نگران‌کننده است و زیر پوست جامعه خبرهای بسیاری است. در چنین شرایطی بی‌خیال بودن و کشور را به امام زمان سپردن (کاری که بسیاری از مسئولان میکنند) به معنی سوق دادن کشور به مهلکه‌های خطرناک‌تر و گرداب‌های پیچیده‌تر است. اما خطاهایی که خطر تداوم آنهاست چه خطرهایی هستند؟ خطای تداوم انزوای نخبگان حوزوی و انقلابی در مراجع کارشناسی و تصمیم‌سازی نظام و سپردن کار به دست بوروکرات‌ها و تکنوکرات‌ها خطای تداوم سیاستهای خطرناک نئولیبرالی به خصوص آزادسازی‌ها، خصوصی‌سازی‌ها، استقلال بانکها و نگرفتن مالیات از سرمایه‌دارها خطای تداوم مرجعیت دادن به سلبریتی‌ها به عنوان ستون پنجم ناتو در داخل خاک ایران خطای تداوم مماشات با طبقه سکولار ضددین و دادن امتیازهای پی در پی به آنها تا آندلس‌سازی کامل ایران خطر تداوم فربگی نظام اداری و گسترش سرسام‌آور بوروکراسی به عنوان عامل استحاله ماهیت انقلابی حکومت به ماهیت غیرانقلابی و خطری که ما بیش از همه نگران آن هستیم... همان خطری که حضرت روح‌الله نسبت به آن هشدار داد و گفت باید از آن بترسید، یعنی انزوای مساجد از عرصه‌های اجتماعی است. ما با تداوم پول‌پاشی‌های میلیاردی و حاتم‌بخشی‌های کلان به هزار و یک مؤسسه، سازمان، فرهنگسرا، قرارگاه و ستاد فرهنگی ناکارآمد، و رها کردن مساجد در کنج عزلت، بی‌پولی، بی‌اختیاری و بی‌تشکیلاتی، در واقع نهاد مسجد، اصلی‌ترین نهاد تربیتی و فرهنگ‌ساز اسلام را بازنشست کرده‌ایم و محوریت فرهنگ‌سازی را به نهادهایی «بی‌بُته» و بی‌اصل‌و‌نسبی داده‌ایم که هیچ ریشه و سابقه و اصالتی در سنت اسلام و در تاریخ و سنتهای این سرزمین ندارند. آن عقلاء قوم که سیاستهای کلان فرهنگی نظام را طراحی میکنند باید بدانند که کاروان اسلام بیش از هزار سال با محوریت و قافله‌سالاری #علما و از مسیر #مساجد و منابر و مکاتب و مدارس علمیه به ما رسیده است، نه از مسیر نهادهایی به نام فرهنگسرا و مؤسسه و سازمان و ستاد و قرارگاه و غیره. ما نیز اگر میخواهیم بمانیم و پیشرفت کنیم باید از همین راه برویم: عجب مدار که تنهای روزگار شدیم نمی‌رویم ز راهی که کاروان رفته است قبل از آنکه بافت اجتماعی کشور به قدری تغییر کند که به مرحله غیرقابل بازگشت برسد، باید به سرعت به مسجد برگردیم و تمام نظام فرهنگی، آموزشی و ... را بر محور مساجد بازطراحی کنیم، و گرنه باید #بترسیم و آماده رویارویی با صحنه‌هایی شویم که اصلاً باب میل ما نیستند. علاج واقع پیش از وقوع باید کرد؛ دریغ سود ندارد چو رفت کار از دست به روزگار سلامت سلاح جنگ بساز؛ وگرنه سیل چو بگرفت، سد نشاید بست. https://eitaa.com/joinchat/3071213621Cb5c37cbcf2