ایذه من! نامت بلند قامتت سرو کودکت جوانمرد! چقدر زود طفل زیبای تو قد کشید! صورتت آنقدر زیبا بود که شهادت نتوانست عاشقت نشود! صبر بر تو روا نبود؟! و این پر کشیدن چقدر بهت آور بود! یعنی رزق ابدی خدا عاشقت شد یا تو زیبای کوچکم! جوع عشق پرواز داشتی؟ شوق چقدر زود تو را از کنار من ربود! می خواستم سال ها شاگردت باشم تا شوق، معصومیت، سادگی کودکی و احساس رفتن را از تو بیاموزم اما! این افسوس قاتل من است که چرا رگبار تو را از من گرفت؟ چرا دستی منحوس بر چهره نه ساله ات چنگ کشید! راستی می گفتند باید شادی کنی. باید بر همه سنگ ها نوشت آزادی و آبادی و زن تا آزاد و آباد و رها باشی. امامن در میان همه این اوهام، تو را می خواهم، ای فرزند ایران من! چون تو وهم نیستی. تومعقولی میان محسوس باطنی بین ظواهر معشوقی میان منفوران و عاشقی میان فارغان و در آخر! از تو می پرسم که ای طفل شهید! آیا وقت آن بود که صدای نحس تروریسم بازی ات را به عزا بنشاند؟ وقت آن بود که بریدن اختیاری تارهای صوتی ام بخاطر شک یا منفعت و یا نابهنگام و بفریب دهان گشودنم گلوله سلاح ها شود و تن نازت پاره کند؟ و البته تو دیگر صدایی در گلو نداری! و من مانده ام و این اختیار علیل و آن ارتعاشات ذلیل! ✍🏻 #دکتر_مسعود_حاجی_ربیع 👶🏻@Jingiliiha👶🏻