ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
#پندانه
« امن‌ترین جاے عالم»
اگر به جاے گفتن:
دیوار موش دارد و موش هم گوش دارد؛
بگوییم:
فرشته‌ها در حال نوشتن هستند؛
نسلے از ما متولد خواهد شد که به جاے مراقبت مردم، "مراقبت خدا" را در نظر دارد!
قصه از جایے تلخ شد که در گوش یکدیگر با عصبانیت خواندیم:
بچه را ول کردے به امان خدا؛
ماشین را ول کردے به امان خدا؛
خانه را ول کردے به امان خدا؛
و این‌طور شد که "امان خدا" شد "مظهر ناامنی".
اے کاش می‌دانستیم امن‌ترین جاے عالم، امان خداست
🔅 #پندانه
✍ لذت استفاده از داشته‌هایت را با مقایسه‌کردن آن‌ها خراب نکن
مادربزرگ برایم از سفر هدیه آورده بود. وقتی جعبه کادو را باز کردم، از خوشحالی بالا و پایین می‌پریدم و فریاد می‌زدم:
آخ جون... آتاری.
آن روزها هر کسی آتاری نداشت. تحفه‌ای بود برای خودش.
کارم شده بود صبح تا شب در دست گرفتن دسته خلبانی آتاری و هواپیما بازی کردن.
مدتی گذشت و من هر روزم را با آتاری بازی کردن شب کردم و هرچه می‌گذشت بیشتر از قبل دوستش داشتم.
خوشحال‌ترین کودک دنیا بودم تا اینکه یک روز خانه یکی از اقوام دعوت شدیم.
وارد خانه که شدم چشمم خورد به یک دستگاه جدید که پسر آن خانواده داشت. بهش می‌گفتند: «میکرو».
آن‌قدر سرگرم بازی شدیم که زمان فراموش شد. خیلی بهتر از آتاری بود. بازی‌های بیشتری داشت، دسته بازی دکمه‌های بیشتری داشت. بازی‌هایش برعکس آتاری یکنواخت نبود و داستان داشت.
تا آخر شب قارچ‌خور بازی کردم و هواپیمای آتاری را فراموش کرده بودم.
به خانه که برگشتیم دیگر نمی‌توانستم آتاری بازی کنم. دلم را زده بود. دیگر برایم جذاب نبود. مدام آتاری را با میکرو مقایسه می‌کردم. همه‌اش به این فکر می‌کردم که چرا من نباید میکرو داشته باشم. ولی یک بار نشد بگویم چرا من آتاری دارم و دیگران ندارند؟
امروز که در انباری لای تمام خرت‌وپرت‌های قدیمی آتاری‌ام را دیدم، فقط به یک چیز فکر کردم؛ ما قدر داشته‌هایمان را نمی‌دانیم. آن‌قدر درگیر مقایسه‌کردنشان با دیگران می‌شویم تا لذتشان از بین برود و دل‌زده‌مان کند.
داشته‌های دیگران را چوب می‌کنیم و می‌زنیم بر سر خودمان و عزیزانمان، و به این فکر نمی‌کنیم داشته‌های ما شاید رویای خیلی‌ها باشد.
زندگی به من یاد داد مقایسه‌کردن همه چیز را خراب می‌کند.
خداوند در قرآن می‌فرماید:
اگر شکر کنید نعمتم را بر شما بیشتر می‌کنم.