دمادم دست به سوی آسمان برد و برای فرج او دعا کند، با او درد دل کند و راز دل بگوید، همان حالی که امام صادق (ع) داشته اند.

سدیر صیرفی می گوید: (( روزی با گروهی از اصحاب امام صادق (ع) به خانه آن امام همام وارد شدیم. دیدیم امام (ع) لباسی خشن بر تن کرده اند. حزن و اندوه از رخسار مبارکشان، نمایان است و اشک می ریزند و در آن حال می فرمایند: (( سَیِّدی! غَیبَنُکَ نَفَت رُقادی وَ ضیَّقَت عَلَیَّ مِهادی وَ ابتَزَّت مِنّی راحَةَ فوءادی )) آقای من! غیبت تو ، آرامش را از من ربوده است و جایگاهم را تنگ نموده است، و راحت قلبم را از من گرفته است.

آقای من! پنهانی تو، درد و رنج را به سختی های اندوه زای روزگار پیوسته، و از دست رفتن یاران –یکی پس از دیگری- امکان گرد هم آمدن را از میان برده است. هنوز از یاد یک بلا و سختی دوران غیبت، اشک دیدگانم نخشکیده و سوز و نالۀ دلم آرام نشده است که رنج شدیدتر و دردناک تری در برابر چشمانم نمایان می شود.

امام (ع) دمادم ناله می زدند و اشک می ریختند. ما از ایشان پرسیدیم: آیا بر شما مصیبتی وارد شده است که در این حال هستید؟ چه ماتم و اندوهی خاطرتان را تا این حدّ آزرده است؟

امام (ع) فرمودند:« امروز در کتاب جفر می نگریستم که شامل علم گذشته و آینده –یعنی همه علوم تا روز قیامت- است. و در آن کتاب، ماجراها و حوادث مربوط به مهدی را خواندم. داستان تولّد و ماجرای غیبت او را، و بلایایی که در روزگار غیبت بر مومنان زمانش وارد می شود. دیدم که بر اثر طولانی شدن دوران غیبت، چه شکّ و تردید هایی در دلها ایجاد می شود. بسیاری از مردم، در این دوران محنت بار، از حریم دین و آیین بیرون می روند. و بسیاری رشته الهی اسلام را که در چنگ داشته اند، رها کرده و دست از دینمی شویند. وقتی اینها را دیدم، دلم لرزید و اندوه مرا فرا گرفت و با همه وجود برای فقدان و فراق و دوری او گریستم »

امام صادق (ع) حجّت خداست، جدّ ششم حضرت مهدی (ع) است، و نزدیک به یک قرن از میلاد آن امام غائب، این گونه برای غیبتش ناله سر می دهد.

اینک جای آن دارد تا از خود بپرسم: تا چه حدّ از غربت و غیبت آن حجّت حق، احساس ناراحتی کرده ایم؟ وقتی امام صادق (ع) دهها سال قبل برای غیبت و دوری امام عصر ارواحنافداه اشک می ریزد و همانند مادری جوان مرده ناله سر می دهند، آیا روا نیست که ما از هجران مولایمان بسوزیم که: « هَل اِلَیکَ یَابنَ اَحمدَ سَبیلُ فَتُلق » (( ای فرزند پیامبر! آیا راهی برای ملاقات شما هست؟! ))

امام صادق (ع) می فرمایند: (( توجه داشته باشید! قسم به خدا قطعاً امام شما سالیانی از روزگارتان در غیبت خواهد بود و ... چشمهای مومنان بر آن حضرت گریان می شود)) از این رو، شیعه، همیشه –حتی در ایام شادی- غمی بزرگ در دل دارد. و نتیجه این اندوه درونی، دست به دعا برداشتن است، تا پایان این شب سیاه را از خداوند بخواهد.می دانیم که این اشکها، بدون پاداش و خالی از اثرات مطلوب نخواهد بود.

امام صادق (ع) می فرمایند: (( ای فضیل! هرکس مارا یاد کند یا نزد او یاد شویم و به اندازه بال مگسی اشک از چشمانش بیرون آید، خداوند، گناهاش را می آمرزد، اگر چه بیشتر از کف های دریا باشد. )) آری! پیامد این سوز درونی،دست به دعا برداشتن است. ما باید خود را مانند غریقی بدانیم که در نهایت اضطرار، نجاتش را می طلبد، یا مادری که در فراق و دوری فرزندش، خدا خدا می کند. و همراه با اشک دیده، از عمق درون، خواسته اش را می جوید. چنین انگیزه درونی، اگر پایدار و ریشه ای باشد، در اعمال بیرونی ما نیز اثر گذار خواهد بود و ما را وامی دارد تا با رفتار خود، صدق دوستی و تمنای ظهور را نشان دهیم و در عمل پذیرای ظهور و یاریگر آن حضرت باشیم. زبان عمل، همواره از زبان سخن گویاتر است و صدای آن رساتر.

آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست هرکجا هست خدایا به سلامت دارش https://eitaa.com/KhanevadehMontazeran

كفعمى در كتاب «بلد الامين» فرموده: اين دعا دعاى امام زمان (عج) است كه آن را به شخصى كه در زندان بود تعليم داد، پس آن زندانى با خواندن آن آزاد شد: إِلَهِي عَظُمَ الْبَلاءُ وَ بَرِحَ الْخَفَاءُ وَ انْكَشَفَ الْغِطَاءُ وَ انْقَطَعَ الرَّجَاءُ وَ ضَاقَتِ الْأَرْضُ وَ مُنِعَتِ السَّمَاءُ وَ أَنْتَ الْمُسْتَعَانُ وَ إِلَيْكَ الْمُشْتَكَى وَ عَلَيْكَ الْمُعَوَّلُ فِي الشِّدَّةِ وَ الرَّخَاءِ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ أُولِي الْأَمْرِ الَّذِينَ فَرَضْتَ عَلَيْنَا طَاعَتَهُمْ وَ عَرَّفْتَنَا بِذَلِكَ مَنْزِلَتَهُمْ فَفَرِّجْ عَنَّا بِحَقِّهِمْ فَرَجاً عَاجِلاً قَرِيباً كَلَمْحِ الْبَصَرِ أَوْ هُوَ أَقْرَبُ يَا مُحَمَّدُ يَا عَلِيُّ يَا عَلِيُّ يَا مُحَمَّدُ اكْفِيَانِي فَإِنَّكُمَا كَافِيَانِ وَ انْصُرَانِي فَإِنَّكُمَا نَاصِرَانِ يَا مَوْلانَا يَا صَاحِبَ الزَّمَانِ الْغَوْثَ الْغَوْثَ الْغَوْثَ أَدْرِكْنِي أَدْرِكْنِي أَدْرِكْنِي السَّاعَةَ السَّاعَةَ السَّاعَةَ الْعَجَلَ الْعَجَلَ الْعَجَلَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِينَ

فضائل اقامه نماز شب !

امام صادق(علیه السلام) فرمود: نماز شب صورت را زیبا و خلق را نیکو و انسان را خوشبو می گرداند، رزق را زیاد و قرض را ادا می کند، اندوه را برطرف می سازد و چشم را جلال می دهد.1

رسول خدا(صلی الله علیه و آله) فرمود: نماز شب وسیله ای است برای خوشنودی خدا و دوستی ملائکه(2) . امام صادق(علیه السلام) فرمود: در خانه هایی که نماز شب خوانده می شود و قرآن تلاوت می گردد، آن خانه ها نزد آسمانیان همچون ستاره ها درخشانند(3)

کیفیت نماز شب نماز شب مجموعا یازده رکعت است: 1. هشت رکعت آن که دو رکعت دو رکعت مانند نماز صبح خوانده می شود و چهار دو رکعتی آن به نیت نماز شب است. 2. دو رکعت نماز شفع: بهتر است در رکعت اول آن بعد از حمد، سوره ناس و در رکعت دوم بعد از حمد سوره فلق خوانده شود. 3. یک رکعت نماز وتر: بعد از حمد سه بار سوره توحید و یکبار سوره فلق و یکبار سوره ناس بخوانیم و می توان یک سوره تنها خواند، سپس دست ها را برای قنوت به سوی آسمان بالا می بریم و حاجات خود را از خدا می خواهیم. و برای چهل مومن دعا می کنیم و طلب مغرفت کرده و هفتاد مرتبه می گوییم: استغفرالله ربی و اتوب الیه (از پروردگار خود طلب آمرزش و مغرفت می کنیم و به سوی او بازگشت می نمایم) . آنگاه هفت بار می گوییم: هذا مقام العائذه بک من النار(این است مقام مسی که از آتش قیامت به تو پناه برد) و بعد از آن 300مرتبه می گوییم: (العفو) و سپس می گوییم: رب اغفرلی و ارحمنی و تب علی، انک انت التواب الغفور الرحیم.

احکام نماز شب 1. هشت رکعت به نیت نماز شب و سپس دو رکعت نماز شفع و آنگاه یک رکعت نماز وتر، که با فضیلت ترین نماز شب، نماز وتر و شفع است و دو رکعت نماز شفع برتر از وتر است. 2. برای نماز شب می توان به نماز شفع و وتر اکتفا کرد، بلکه هنگام تنگی وقت می توان تنها به نماز وتر اکتفا کرد. 3. وقت نماز شب از نیمه شب تا فجر صادق است، و هنگام سحر از سایر مواقع بهتر است و تمامی ثلث آخر شب سحر محسوب می شودو افضل از آن خواندن نماز شب نزدیکی های فجر است.(4)

فضیلت قضای نماز شب اگر نماز شب کسی فوت شد می تواند قضای آن را در روز به جا آورد. تذکر: قضای نماز شب را فضیلت بسیار است، چنانچه در تفسیر علی بن ابراهیم از امام صادق(علیه السلام) روایت می کند: شخصی به آن حضرت عرض کرد: فدایت شوم چه بسا که اتفاق می افتد که یک ماه و دو ماه و سه ماه نماز شب از من فوت می شود و من آن را به روز قضا می کنم، آیا این کار جایز است؟ فرمود: به خدا قسم این کار مایه روشنی چشم تو است و این جمله را سه بار تکرار کرد.

مناجات سوزناک با حق تعالی با نوای حاج قربان https://eitaa.com/KhanevadehMontazeran

سلام خدمت همراهان عزیز سحرگاهی دعای فرج یادمون باشه 🌥⛅️☀️🌤

اذان با صوت دلنشین موذن زاده اردبیلی https://eitaa.com/KhanevadehMontazeran

💛به روی انور مهدی منتظرصلوات 💚به ان ذخیره حق هر چه مستمر صلوات 💛به یمن مقدم ان منتقم که در عالم 💚کند حکومت الله مستقر صلوات ♥️اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم♥️ https://eitaa.com/KhanevadehMontazeran

در ذیل آیه 4 سوره ذاریات که خداوند فرموده است: فَالْمُقَسِّماتِ أَمْراً، در روایات تفسیری آمده است: إن الملائکة تقسم أرزاق بنی آدم ما بین طلوع الفجر إلى طلوع الشمس فمن نام ما بینهما نام عن رزقه؛ فرشتگان در هنگام بین طلوع فجر و طلوع خورشید، رزق و روزی بنی آدم را تقسیم می‌کنند و کسی که در آن زمان در خواب باشد رزقش را از دست می‌دهد.

زمان بین الطلوعین به ویژه برای نماز و خواندن قرآن توصیه و سفارش الهی است؛ زیرا زمانی است که همه چیز در آن لحظات مشهود است. خداوند می‌فرماید: أَقِمِ الصَّلاةَ لِدُلُوکِ الشَّمْسِ إِلى غَسَقِ اللَّیْلِ وَ قُرْآنَ الْفَجْرِ إِنَّ قُرْآنَ الْفَجْرِ کانَ مَشْهُوداً؛ نماز را از زوال آفتاب تا نهايت تاريكى شب برپادار، و نيز نماز صبح را، زيرا نماز صبح همواره مقرون با حضور فرشتگان است. (اسراء، آیات 78)