💠چرا با طرح مولدسازی مصوب سران قوا مخالفم ؟ ۱. فرجام این طرح هم شبیه خصوصی‌سازی شرکتها، صرفا فروش اموال، یا همان روش "بده-بره" خواهد شد! ۲. در این طرح، اصلاح ساختاری اقتصاد دنبال نمیشود؛ بلکه صرفا مشکل مالی دولت حل میشود، آنهم فقط دولت فعلی! ۳. روحانی همین طرح را در سال ۹۸ به شورای سران آورد، اما تصویب نشد. چون آقای رئیسی با شرط مصونیت مخالف بود! ۴. وزیر محترم اقتصاد، وقتی نماینده بود با "فروش" اموال در فرایند خصوصی‌سازی مخالف بود و طرحی آماده کرد که جلوی آن را بگیرد. ۵. مسئله ترس مدیران، راه حلش این نیست. وانگهی تاکنون هیچ مدیری بخاطر اجرای خصوصی‌سازی توبیخ نشده است! ۶. احتمال می‌رود نیت پنهان این مولدسازی، تامین مالی خارج از ضوابط بودجه‌ای، برای سفرهای استانی رئیس‌جمهور و بسط ید ایشان باشد. ۷. مصونیت قانونی و قضایی افراد در این طرح، هیچ مبنای حقوقی و عرفی ندارد و قابل مقایسه با مصونیت نمایندگی مجلس هم نیست. ۸. به تبعات تضاد منافع مجریان این طرح، اصلا توجهی نشده است. ۹. هیچ درسی از گذشته تلخ خصوصی‌سازی گرفته نشده و گویا در بر همان پاشنه خواهد چرخید. ۱۰. رئیس محترم مجلس و رئیس جمهور محترم، در هنگام تبلیغات انتخاباتی، هیچ اشاره‌ای به قصد خود برای اتخاذ چنین رویکردی نکرده بودند. احتمال زیاد، افراد ذی‌نفوذ دیگری پشت این تصمیم هستند که در آینده هم پاسخگو نخواهند بود. ۱۱. مجلس در این طرح وتو شد. ۱۲. ارتباط این طرح با گفتمان اقتصاد مقاومتی را درک نمیکنم. ✍روح الله ایزدخواه @Kolbe_Andishe_Farhang

💠در امور مهم، راه تصمیم گیری عمومی تر می‌شود نه محفلی تر! 🎥حجت الاسلام قنبریان در برنامه سالروز پیروزی انقلاب اسلامی در دانشگاه تهران: در قانون اساسی، بحث رفراندوم اینگونه نیامده است که یک نفر در سیستان و بلوچستان یا کاخ سعد آباد بخواهد جمهوری اسلامی را به رای بگذارد و متاسفانه اینقدر اصل 59 خاک خورده است که مخالف جمهوری اسلامی، اصل حکومت را می‌خواهد به رای بگذارد! شفافیت جلوی فساد را می‌گیرد، جلوی تبعیض را نمی‌گیرد در مولد سازی قرار است اموال دولت به بخش خصوصی و نهادهای حاکمیتی واگذار شود و سوال این است که آیا مردم می‌توانند این اموال را خریداری کنند؟ در امر مولدسازی ترتیبات نهادی رعایت نمی‌شود و بخش تعاونی و مردمی عملا نقشی ندارد. @Kolbe_Andishe_Farhang

💠رویکردهای کلان در مواجهه با اعتراض؟ 🎥پرویز امینی: برای مواجهه با مسئله اعتراض و اغتشاش دست‌کم ۵ رویکرد وجود دارد: نخست: رویکرد ارتجاعی؛ همین ماجرای کم و بیش مضحک وکالت دادن به بازمانده پهلوی از مصادیق این ارتجاع است. دوم: محافظه‌کاری به معنای مخالفت با تغییر. سوم: «محافظه‌کاری کلاسیک» به معنای مخالفت با «مداخله» در ساختار اجتماعی جامعه برای تغییر. چهارم: رویکردهای رادیکال و بنیان‌کن برای تغییر. از جمله براندازی با مداخله خارجی پنجم: رویکرد اصلاحی (نه لزوماً به معنای رویکرد اصلاح‌طلبان مصطلح فعلی)؛ یعنی کسی است که روشهایش، درون ساختار است و در نتایح هم دنبال دگرگونی در کل ساختار سیاسی نیست. بیشترین وفاق در جامعه روی تغییرات رفورمیستی است. انقلاب الان نه ممکن است و نه مطلوب. جمهوری اسلامی از همه آلترناتیوهایی که طرح می‌کنند هم یک ایده فراگیرتری است، هم بنیه اجتماعی بیشتری دارد و هم نسبت به آنها برتری دارد. tn.ai/2840379 @Kolbe_Andishe_Farhang

💠سیرک اپوزیسیون در یک دانشگاه آمریکا 🎥عبدالکریم سروش که خود از مخالفان جمهوری اسلامی است، در صحبت‌هایی با اشاره به کنفرانس دانشگاه جرج تاون در واشنگتن که با حضور افرادی مانند رضا پهلوی و نازنین بنیادی و مصی علی‌نژاد و نازنین بنیادی و ... برگزار شد، می‌گوید: جلسه‌ای بود و چند نفر شرکت کرده بودند که تقریباً بساط رهبری برای ایران پهن کردند و به گمان اینکه نامی در رسانه‌ها دارند، فکر کردند که در دل ها هم جایی دارند. یکی از آنها که تا امتحان نداد و سر تا پا برهنه نشد او را به درون خانواده هنری نپذیرفتند. چندتایی از آنها که هم اصلاً از عالم سیاست خبری ندارند. در میان آنها حتی یک پرچم ایران هم به چشم نمی‌خورد و نامی از اسلام و دیانت قاطبه‌ی مردم ایران در میان نبود... اینها نمی‌توانند برای ملت ایران کاری کنند، مگر برای دلخوشی خود و برای پر کردن برنامه‌هایی که می‌دانیم از کجاها سرمایه و خط سیاسی آن می‌رسد کاری کنند، چون نه از ایران چندان شناسایی و آشنایی دارند و نه از دیانت و سنت و ارزش های مردم آن. @Kolbe_Andishe_Farhang

💠ائتلاف انگل ها در دنیای جانواران، «انگل» موجودی ست که بدون وجود «میزبان» می میرد. در نبود ِ میزبان، انگلی نیز وجود ندارد. اپوزیسیون جمهوری اسلامی، زیست ِ انگلی پیدا کرده. بدون وجود میزبانش (که غرب است) می میرد. اساساً بدون وجود «غرب» و حمایت کشورهای غربی، او هم وجود ندارد تا بخواهد کاری برای شما انجام دهد. بدون وجود آمریکا «مسیح علینژاد» محو می‌شود... بدون آمریکا و کانادا «اسماعیلیون» باید برود، جایی در دهی یا شهری همان دندانش را پر کند یا بکِشد.. بدون وجود و حمایت آمریکا و اروپا، گلشیفته و نازنین و علی کریمی و شمسی و فاطی و باقی آکتورها باید بروند دنبال کار خودشان. و همه ی این شامورتی بازی ها و اکت های به اصطلاح سیاسی خارجی «دود» می شود و به هوا می رود. این اپوزیسون زیست انگلی دارد. فی الواقع مشکل، قبل از اینکه مربوط به خود این «اشخاص» و کاراکتر شان باشند، مربوط به این رویه و «کانسپت» است. این شکل وابسته و غیر مستقل (یا به تعبیر صریح تر مستشاری و مزدوری) آنهاست. این اپوزیسیون، بدون وجود غرب، کلا خودش هم وجود ندارد و مرده. موجود انگلی که زندگی و حیات ِ خودش، وابسته به وجود «دیگری» ست، چطور می تواند شما را و زندگی شما را آن ور دنیا «نجات» دهد؟ این را از خودتان بپرسید. ✍رضا نظام دوست @Kolbe_Andishe_Farhang

💠چه کسی چنین اولویتی را در ذهن او انداخته است؟! به این تصاویر نگاه کنید... چه می بینید؟ سمت راست خبر وزیر محترم اقتصاد از ایجاد سامانه مولدسازی(بخوانید فروش اموال بیت المال)، سمت چپ نمودار رشد لجام گسیخته سرپناه مردم که در عرض 6 سال 13 برابر شده است! و تصویر پایین، نمودار روزانه کم شدن ارزش پول ملی در قیاس 3 ارز مطرح در اقتصاد ما! بین آن ها چه رابطه ای وجود دارد؟! نیاز نیست علم اقتصاد یا مدیریت داشته باشید، با سر سوزن تامل متوجه می شوید که مهمترین وزارت خانه اقتصادی کشور در کجا سیر می کند و بلای جانسوز اقتصادی از کجا بر سر کشور خراب می شود! در حالی که هر روز ارزش پول ملی ذره ذره آب می شود و هر لحظه معیشت مردم به تگنا می افتد، وزیر محترم و عزیز ما مشغول اموال فروشی شده است! چه کسی چنین اولویتی را در ذهن او انداخته است؟!! نفوذ دشمن در ذهن و اندیشه مسئولان از این واضح تر؟! مولدسازی، حذف ارز 4200، یارانه زدایی و ... همه برای آن است که مسئول مملکت ما از حل مسئله اصلی دور بماند! نئولیبرالیسم اینگونه یک کشور را به بازی می گیرد! ✍محمدحق شناس @Kolbe_Andishe_Farhang

💠نزاع دو اسلام! 🔹نزاع امام کاظم(ع) با هارون الرشید، نزاع دو اسلام بود: اسلام در قول و عمل مدافع پابرهنگان، مقابل اسلام مرفهین بی درد! عروسی میلیاردی هارون و زبیده و آن تجملات کنارش موقوفات هم داشت! زبیده خیّر هم بود! آن کاخ ها و شب نشینی ها، ۱۰۰ندیمه ی حافظ قرآن هم همیشه کنار زبیده داشت! در حرم تا بیت الله پیاده رفتن را هم داشت! اسلام موسوی، مقابل این اسلام لاکچری و قارونیِ هارون بود! 🔹اسلام هارون الرشید پیشرفت را داشت اما عدالت نداشت. اوج پیشرفت علمی و فناوری و شهرسازی و معماری بود. یک ساعت دیواری بزرگ اعجاب انگیزی را به شارلمانی پادشاه فرنگ(فرانسه امروز) هدیه داد که همه دست به دهن شدند. شهر رویایی بغداد سربرآورد و اختراعات نوآورانه از شیشه تا عدسی و چشم پزشکی. اما ابوالعتاهیه شاعر که رسانه آنروز بود در شعرش از گرانی و خانه های خالی از طعام یتیمان و از پا افتادگان می گوید. امام کاظم(ع) عایله و نان خور خود را ۵۰۰نفر شمرد یعنی به تنهایی همه آن نادارها را تامین میکرد. 🔹عجیب تر قدرت بازتولید آن اسلام مستکبر و مرفه در یاران امامِ مبارز است! برخی وکلا و نمایندگان آن امام انقلابی و دائم در زندان و تبعید، در اموال و وجوهات طمع کردند و توقف در امامت (یعنی توقف در اسلام راستین و مبارزه با ستمگران) را پایه گذاری کردند! حیّان سراج ۳۰هزار دینار وجوهات مردم به امام را بالا کشید و برای خودش خانه آنچنان و باغ و زراعت خرید! عثمان بن عیسی هم ۶کنیز و وجوهات را حرمسرای خود کرد! خطر بازتولید اسلام مرفهین بی درد و توقف در مقاصد ولایت را باید جدی گرفت. ✍حجت الاسلام قنبریان @Kolbe_Andishe_Farhang

💠هر کس بقای ستمگران را دوست داشته باشد، از آنان محسوب می شود نقل شده که «صفوان جَمّال» -شتر چران- یکی از اصحاب و شیعیان درجه یک امام کاظم(ع) به ملاقات علی بن یقطین رفت ، او بنا به دلایلی از ملاقات با صفوان امتناع کرد و او را نپذیرفت ! علی بن یقطین به دستور امام موسی کاظم (ع) با تقیّه جایگاه معاون اولی هارون الرشید را بدست آورده بود، و از نیروهای نفوذی و یاران ویژه ی حضرت در تشکیلات هارون الرشید بود. در روایت آمده خدای متعال اولیایی دارد و توسط همین اولیای خود در برابر دشمنان دفاع می کند و اینها در روز قیامت جایگاه ویژه خواهند داشت. علی بن یقطین اینچین جایگاهی داشت. حالا صفوان به ملاقات او رفته و او صفوان را نپذیرفته! مدتی بعد علی بن یقطین برای انجام مناسک حج ، از بغداد به مکه رفت و بعد از آنجا هم برای دریافت معارف ، رسید خدمت امام کاظم (ع) ، چرا که «تمَامُ الْحَجِّ لِقَاءُ الْإِمَام‏» ...«تمام بودن حجّ به زیارت امام است‏.» علی بن یقطین با آن شخصیت و آن جایگاه ویژه ، رسید خدمت امام و حضرت او را راه نداد! وقتی دلیل را پرسید امام فرمود: چون ملاقات با صفوان را نپذیرفتی، و دل او را شکستی و ناامیدش کردی و او از تو آزرده خاطر بازگشت ... گویی ما را نپذیرفته ای!...از او حلالیت بطلب تا به تو اجازه ی ملاقات بدهم. علی بن یقطین از مدینه رفت بغداد ، خودش را رساند به منزل صفوان ، وقتی صفوان را دید صورت گذاشت کف پای او و گفت امام و مولایم، حضرت موسی بن جعفر (ع) از ملاقات با من خودداری کرده مگر آن که تو از من راضی شوی و مرا ببخشی! صفوان او را حلال کرد ، دوباره برگشت سمت موسی بن جعفر ، حضرت به او اجازه ی ملاقات داد. این صفوان که انقدر نزد امام جایگاه دارد ، چند قافله شتر داشت و این شترها را کرایه می داد، گاهی دستگاه خلافت، او را برای حمل و نقل بارها می خواست و حتی هارون الرشید که به حج می رفت از او شتر کرایه می کرد ، یک روز امام موسی بن جعفر(ع) به او فرمودند: نمی ترسی با هارون الرشید محشور شوی ، چرا به یک آدم ظالم شتر کرایه می دهی؟! گفت: کرایه دادم چون برای سفر معصیت نبود برای سفر حج و سفر طاعت بود و الا کرایه نمی دادم. حضرت فرمود: به دل خودت مراجعه کن، الآن که شترهایت را به او کرایه داده ای، آیا ته دلت علاقه مند است که لا اقل هارون این قدر در دنیا زنده بماند که برگردد و کرایه تو را بدهد؟ گفت: بله. اینجا جمله حضرت خیلی عجیب و قابل تأمل است، فرمودند: تو همین مقدار که راضی به بقای ظالم هستی ، همین گناه است. همین قدر که دوست داری در این مدت رفت و برگشت هارون الرشید زنده باشد ،پس در ظلم او شریکی! فَمَنْ أَحَبَّ بَقاءَهُمْ فَهُوَ مِنْهُمْ «هر کس بقای ستمگران را [و لو چند روزی] دوست داشته باشد، از آنان محسوب می شود.» صفوان بعد از شنیدن این حرف تمام کاروانش را یک جا فروخت و به کار دیگری مشغول شد. @Kolbe_Andishe_Farhang

💠امام کاظم علیه‌السلام و سازماندهی مبارزان مسلمان «ما خیال مى‌کنیم موسى‌بن‌جعفر علیه السلام، یک آقاى مظلوم بى سر و صداى سر به زیرى در مدینه بود و رفتند او را زندانى کردند و بعد مسموم کردند، از دنیا رفت، همین و بس، قضیه این نبود. قضیه یک مبارزه‌ى طولانى #تشکیلاتى، یک مبارزه‌اى با داشتن افراد زیاد در تمام آفاق اسلامى بود. یک آدمى که فقط مسأله مى‌گوید، کارى به #حکومت و #مبارزه_سیاسى ندارد که زیر چنین فشارهایى قرار نمى‌گیرد.» ✍رهبر معظم انقلاب، ۶۴/۰۱/۲۳ ◼️شهادت امام موسی کاظم علیه السلام، حضرت باب الحوائج تسلیت باد @Kolbe_Andishe_Farhang

💠نگاه انقلابی یا نگاه ارتجاعی؟! ما پیشرفت کردیم امّا آیا در کنار این پیشرفتها ضعف نداریم؟ چرا، الی‌ماشاء‌الله؛ ضعف داریم، کمبود داریم؛ کمبودهای زیادی هم داریم؛ دلایل مختلفی هم دارد. کمبودهای ما، ضعفهای ما کم نیست. بعضی‌اش را مردم احساس میکنند، میفهمند؛ خب گرانی هست، تورّم هست، کاهشِ ارزشِ پولِ ملّی هست؛ اینها ضعف است؛ اینها را ما داریم. ضعفهای دیگری هم داریم، در بخش‌های مختلف، بخشهای اداری، غیره. ضعفها وجود دارد منتها ما دو جور میتوانیم به مسئله نگاه کنیم. یک طرف، پیشرفتها، موفّقیّتها، دستاوردها است، یک طرف هم ضعفها است؛ دو جور میشود نگاه کرد: یک جور این است که به دستاوردها نگاه کنیم، بفهمیم که ما توانش را داریم و بگوییم: خیلی خب، با همان همّتی که اینها را به دست آوردیم، این ضعفها را هم با همان همّت برطرف خواهیم کرد؛ این یک جور نگاه است؛ این نگاه، نگاهِ انقلابی است. یک نگاه دیگر این است که به ضعفها نگاه کنیم و بگوییم: «آقا! فایده‌ای ندارد. نگاه کن، ببین ما چه ضعفهایی داریم؛ فایده ندارد، نمیشود کاری کرد»؛ یا بنشینیم، دست روی دست بگذاریم، یا نق بزنیم یا فریاد علیه این وضع بزنیم یا ضعفها را با صدای بلند، چند برابر بزرگ کنیم؛ این نگاه، نگاه‌ ارتجاعی است. بله، ضعف هست منتها شما با نگاه انقلابی به ضعفها نگاه کنید، چرا با نگاهِ ارتجاعی نگاه میکنید؟ بعضی، وقتی ضعفها را نگاه میکنند، اصل جمهوری اسلامی را انکار میکنند، اصل انقلاب را انکار میکنند! چرا؟ یک ملّتی اگر ضعف داشت، باید دستاوردهای او را فراموش کرد؟ کدام ملّت ضعف ندارد؟ ملّتهای ثروتمند دنیا که از لحاظ علمی پیشرفته‌ترینند، ضعف ندارند؟ ضعفهای بزرگ‌تری دارند. بنده اگر بخواهم بشمرم، باید یک صفحه همین‌طور دانه‌دانه با عنوان بشمرم ضعفهایی را که در آمریکا هست، در انگلیس هست، در فرانسه هست، در کشورهای پیشرفته هست؛ از ضعفهای ما خیلی بزرگ‌تر، مهم‌تر، سخت‌تر: فراگیری فقر، فراگیری بیماری، فراگیری تبعیض، نبود عدالت اجتماعی؛ فراوان از این ضعفها آنجاها هست، چند برابر ما. ضعف همه جا هست، منتها ما باید همّت بکنیم ضعف را برطرف کنیم؛ راه حل این است؛ راه حل این نیست که وقتی ما دیدیم ضعفی وجود دارد، فوری شروع کنیم اصل و ریشه و پایه را خراب کردن. ✍رهبر انقلاب، دیدار با مردم آذربایجان شرقی، ۱۴۰۱/۱۱/۲۵ @Kolbe_Andishe_Farhang

💠در این ایام هم باید پیگیر ایده تحول بود این طراحی آشوب ها توسط دشمن و موج سواری بر اعتراضات مردم و برهم زدن نظم و امنیت کشور واکنشی انفعالی در برابر پیشرفت های ما در مسائل گوناگون کشور است. آیا این به معنای این است که ضعف ها و اشکالات وجود ندارد؟ یا این که مسئولین و بعضی از دولتهای ما کوتاهی‌هایی نداشته‌اند؟ آیا این بدان معناست که مشکلات اساسی که به صورت بیماری مزمن شده درآمده، عقب ماندگی هایی که مورد غفلت واقع شده و ظرفیت های معطل مانده نداریم؟ آیا آنچه رهبری در طی همین سال ها در زمینه ناکافی بودن حرکت عادی و نیاز به تحول حکمرانی و بازسازی ساختارهای فرهنگی که برای ادامه مسیر انقلاب(گام دوم) بدیهی تصور شده، مرتفع شده است؟! آیا این معنای این هست که مردم گله و اعتراض ندارند و آیا توجه دادن به این وجه از بیانات رهبری بر خلاف بیانات ایشان درباره پیشرفت و امیدآفرینی و اساسا در خلاف گفتمان انقلاب است؟! یا نه، این ها در گفتمان انقلاب تزاحمی ندارد، نگاه خطی و بخشی نگر است که باعث شده عده ای در فهم آن عاجز بمانند. اگر صحنه را جامع ببینیم و از افق بالاتری بر مواجهه دشمن بنگریم، متوجه خواهیم شد که با رسمیت دانستن اعتراض و مرزبندی با اغتشاش یعنی تحول خواهی بر بستر نظم و بازیابی امنیت به نحو پایدار است که مقاومت ممکن می شود، نه در کتمان مسائل و چالش ها، نشنیدن نقدها، چشم بستن بر اعتراض و مطالبه گری و درصدد اصلاح و تحول نبودن. یعنی ممکن است به خیال خود در پازل و هدف کوتاه مدت دشمن که برهم زدن امنیت است نباشیم ولی در میان مدت یعنی چالش در مسئله‌ی اقتصاد کشور و معیشت مردم یا در بلندمدت استحاله نظام، بازیگر اراده او باشیم. پس می شود و می باید توامان به هر دو وجه پرداخت. یعنی هم قوت ها و توفیقات را دید و داشته ها را سر دست گرفت و اقدامات درست را برشمرد و هم ضعف ها را نادیده نگرفت و مطالبه گر و معترض به ناکارآمدی، فقر، فساد و تبعیض و خواهان اصلاح بود. اصلا این طور باید فهمید که تحول در جهت تقویت اصول و مبانی انقلاب روی دیگر مقاومت است؛ و البته به معنای عدم حرکت یا شکست و ناکامی و پشیمانی از مسیر طی شده نیست! صحبت اینجاست که وضع فعلی از افق های انقلاب اسلامی فاصله دارد، برخی ساختارهای فعلی چندان کمکی به غایات انقلاب نمی کند و در گام دوم انقلاب نیازمند یک حرکت جهشی هستیم و اگر خودمان از درون دنبال تحول نباشیم، دچار رکود و محافظه کاری خواهیم شد یا تغییری از بیرون و در خلاف جهت اصول تحمیل می شود، یعنی استحاله و ارتجاع. سوای اینکه واقع نگری و حق مداری ایجاب می کند که پیگیر تحول باشیم، در این ایام به جهت فراگیری بیشتر روایت انقلاب و اینکه جلوی سوء استفاده جریان های فرصت طلب که قصد دارد نارضایتی ها و اعتراضات را به مخالفت با انقلاب و نظام فاکتور کند گرفته شود، می باید توجه ویژه ای به امر اعتراض و تحول خواهی داشت. ✍محسن محمدی @Kolbe_Andishe_Farhang

💠تعهد یا تخصص یکی از مباحثی که بعد از انقلاب ۱۳۵۷ مطرح شد و تا به امروز هم تداوم یافته، رابطه تعهد و تخصص است. این موضوع با نظام گزینش کارکنان، در تار و پود نظام اداری تابیده شد. صورت متفاوتی از مسأله نیز با اسم و رسم دیگری در کارکرد شورای نگهبان و نظارت بر نامزدهای ورود به عرصه انتخابات ظهور کرده است. نظام گزینش و نظارت شورای نگهبان هر دو در نهایت مدعی برگزیدن متعهدان و راه بستن بر غیرمتعهدان هستند. عاقبت این رویکرد نیز عیان شده است. پیتر اوانز، جامعه‌شناس توسعه، نکته‌ای را در همین مورد ذکر می‌کند که برای بررسی شرایط ایران بسیار راهگشا و روشنگر است. اوانز در بررسی تجربه توسعه صنعت فناوری اطلاعات (IT) در کره جنوبی، برزیل و هندوستان، نشان می‌دهد که: سطح تخصص بالای بوروکرات‌های دولتی مسئول برنامه‌ریزی توسعه فناوری اطلاعات در این سه کشور، سبب تعهد آن‌ها به توسعه ملی و ارتقای فناوری اطلاعات در سه کشور شده بود. نکته بسیار روشنگر اوانز این است که: آدم‌های متخصص، وقتی در دولت قرار می‌گیرند، و وقتی به اندازه کافی ملی‌گرا هستند، آمال و آرزوهایی برای توسعه ملی، و آرزوهایی برای پیشبرد پروژه‌های تخصصی خود دارند. این آدم‌های متخصص را، اجرا کردن آن پروژه‌های تخصصی ارضا می‌کند نه دست یافتن به منافع مادی و اهداف حقیر. آدم‌های متخصص که با شایستگی به جایگاه در دولت رسیده باشند، حرفی برای گفتن، طرح و ایده‌ای برای دنبال کردن، و سرمایه فکری و شأنی دارند که حتی در صورت خارج شدن از دولت نیز آسیب نمی‌بیند. همه وجودشان به دولت گره نخورده، بلکه دولت برای آن‌ها ابزار و مسیری است که از طریق آن، رسیدن به اهداف تخصصی و ملی‌گرایانه خود را دنبال کنند. اما آدم‌های غیرمتخصص که با زد و بند سیاسی، تعلق به دستگاهی ایدئولوژیک یا روابط غیرتخصصی در دستگاه دولت جا گرفته‌اند، از درون تهی هستند، شأنی بیرون از دولت و هدفی تخصصی برای دنبال کردن ندارند. تزلزل و ترس آمیخته با وجود آن‌هاست. دائم دنبال ارتقای سیاسی و یک پله بالاتر رفتن هستند تا جایگاه سست‌شان که ناشی از فقدان تخصص و قوت درونی است، با قدرت سیاسی و جایگاه‌های بالاتر جبران شود. این آدم‌های غیرمتخصص، متعهد هستند، اما نه به کاری که بر آن گمارده شده‌اند؛ هدفی دارند اما نه در راستای عرصه تخصصی‌شان؛ و حتی وقتی نیات خیری دارند، از پس محقق کردن آن‌ها برنمی‌آیند. اوانز نشان می‌دهد بوروکرات‌های متخصص هندی حتی در محیط بوروکراسی پرفساد هند، از سالم‌ترین‌ها بودند؛ و بوروکرات‌های متخصص برزیلی، نقشی بزرگ در توسعه صنعت فناوری اطلاعات برزیل ایفا کردند. بوروکرات‌های متخصص کره‌ای هم در همکاری با بخش خصوصی، کره را به جایگاه فعلی رساندند. آن‌ها به‌واسطه متخصص بودن، بالاترین سطح از تعهد به توسعه ملی را بروز دادند. بازخوانی تاریخ معاصر ایران از زاویه نگاهی که پیتر اوانز شرح می‌کند، می‌تواند این گونه باشد: اولویت دادن تعهد بر تخصص و دنبال متعهدِ متخصص گشتن، کار عبثی است. تعهد مؤثر و مفید داشتن از متخصص بودن شروع می‌شود. تخصص است که موضوعی برای تعهد خلق می‌کند. متخصص غیرمتعهد البته ممکن است؛ اما متعهد غیرمتخصص، اگر هم ممکن باشد، به درد نمی‌خورد. ✍محمد فاضلی @Kolbe_Andishe_Farhang