ارتباط بین فلسفه و عرفان گرچه بین فلسفه و عرفان در بعضی معیارها از قبیل موضوعات، مسائل، روش و اسلوب نوعی اختلاف و تمایز وجود دارد، اما در عین حال بین آن دو ارتباط استواری وجود دارد، به گونه ای که عرفان می تواند در بعضی از مسائل، کمک کار فلسفه باشد و پاره ای از مشکلات و دشواری های آن را حل کند؛ چنانکه فلسفه نیز می تواند کمک عرفان باشد. ارتباط فلسفه با عرفان موجب شده است که هر کدام خادم و یاور دیگری باشد. کمک‌های فلسفه به عرفان ۱. عرفان حقیقی جز از راه عبادت خدا و پیروی از فرمان های او به دست نمی آید، و عبادت خدا جز از راه شناخت خدا حاصل نمی گردد، و کسب معرفت نیز، نیازمند اصول فلسفی است. ۲. تشخیص درستی مکاشفات و مشاهدات عرفانی، تنها از راه ارائۀ آن ها به عقل و شرع میسّر است و این امر با یک یا دو واسطه به اصول فلسفی منتهی می گردد. ابن ترکه در کتاب مهم عرفان نظری خود، به نام «تمهید القواعد» در همین باره می نویسد: «سالکان اصحاب مجاهده و رهروان راه حقیقت به یاری کوشش و تلاش، بعد از پاکسازی دل از آلودگی از تعلقات بیرونی و آراستن خود به مکارم اخلاق و ستودگی های آن، باید علوم فکری و معارف یقینی نظری را تحصیل کنند تا این علوم نظری، نسبت به معارف ذوقی مانند علم منطق – که دانشی آلی و مقدماتی است - نسبت به علوم نظری گردد؛ چون ملکۀ حاصله بعد از این نظریات یقینی، باید به وسیله یقینیات از غیر یقینیات متمایز گردند. درست مثل فردی که بحرهای شعری و یا نت های موسیقی را بداند که در این صورت می تواند شعر و یا موسیقی موزون و غیر موزون را از یکدیگر تشخیص بدهد». ۳. از آنجایی که شهود عرفانی ادراک باطنی و کاملاً شخصی است، تفسیر ذهنی آن و انتقال یافته ها به دیگران، به وسیله واژه ها و اصطلاحات امکان پذیر است و با توجه به اینکه بسیاری از حقایق عرفانی بالاتر از فهم افراد عادی است، چاره ای جز به کارگیری مفاهیم دقیق و اصطلاحات مناسب نیست تا موجب بد فهمی و نتیجۀ معکوس نشود. روشن است که انتخاب مفاهیم دقیق، نیازمند به ذهنی ورزیده است که به طرح و حلّ مسائل فلسفی عادت داشته باشد. @molanatarighat #سیدکمال_حیدری العرفان الشیعي، ص۸۳ و ۸۴ .