﷽ا دل نه روح تنهاست و نه نَفْس تنها، و نه آن مُضغهٔ صنوبری است که عرفا دل می خوانند، بل که احدیّت جمع جمیع قابلیّات و خصوصیّات روحانی و جسمانی و الهی و ذاتی است. و چون حقیقت دل دانستی، بدان که این حقیقت مظهر تعیُّن اوّل و روح قلب کمالِ قابلیّت و حسن مواتات و قبول تام است، و سرّ قلبِ حقّ است که مستولی است بر عرش دل. 📘نفحة الروح و تحفة الفتوح ، مؤیّدالدین جندی قدس سره، با کمی تلخیص ص 128 ┄┅═❁❁•••❁❁═┅┄ @MAARIF_313

﷽ا ماهیت ذاتاً ممکن است امکان، یک وصف لازم و انفکاک ناپذیر از ماهیت است ، بدلیل آنکه ما وقتی ماهیت را به تنهائی و جدای از هر چیز دیگری تصور می کنیم ، نه بودش را ضروری می یابیم و نبودش را، و امکان هم چیزی نیست جز عدم ضرورت هستی و نیستی. 📗بدایه الحکمه علامه طباطبایی قدس سره ، فی أن الامکان اعتبار عقلی، و أنه لازم للماهیة ┄┅═❁❁•••❁❁═┅┄ @MAARIF_313

﷽ا ● خداوند وجودی نامحدود است و وجود نامحدود همهٔ کمالات را دارا است. ● اسماء در ذات خداوند ظهور و بروز می کنند و خداوند ازلاً و ابداً بر این اسماء علم دارد. ● اولین فیض و تجلی، فیض اقدس است و این فیض زمانی نیست و فقط از نظر رتبی اولی است و از ازل تا ابد تجلی اول بوده و خواهد بود. ● با فیض اقدس، صفات و اسما و صور اسماء در صقع ربوبی ظهور و بروز می کنند. ● فیض مقدس، که از نظر رتبی تنزل و تجلی دوم است، باعث می شود که اسماء و اعیان در عالم خارج ظهور و بروز کنند. ● در فیض اقدس، صفات و اسماء بر خود خدا ظهور و تجلی می کنند و اعیان ثابته و استعدادهای اصلی در مرتبهٔ واحدیت و صقع ربوبی و مرتبهٔ علم حاصل می شود ازلاً و ابداً ● در فیض مقدس، صفات و اسماء در عالم خارج به شکل خلق ظهور و بروز می کنند. ● دو علت برای اینکه خداوند ظهور می کند و فیض دارد: ۱_ حبّ ذاتی ۲_ طلب مفاتح الغیب ● مفاتح غیب، ظهور و کمال می خواهند. این مفاتح اسماء هستند و خداوند با اسماء شناخته می شود و ما به کنه ذات راه نداریم. پس ما از طریق اسماء که کلید غیب و نشانگر غیب اند به غیب راه پیدا می کنیم. ♪ خلاصه ای از صوت تدریس شرحی بر فصوص الحکم قیصری قدس سره، توسط استاد وحید واحد جوان حفظه الله  . ┄┅═❁❁•••❁❁═┅┄ @MAARIF_313

﷽ا عوالم الهیّه پنج است که اهل معرفت آنها را حضرات خمس الهیّه نامیده اند. ① اول از آنها عالم جسمانی است که آن را حضرت مُلک نامند و به سبب پستی آن نسبت به عوالم دیگر الهیّه، آن را عالم دنیا نامند. ② و ثانی از عوالم الهیّه که داخل در دائره غیب است، عالم باطن سماوات و ارض است که حضرت ملکوت است، و آن را عالم بین العالمین و عالم مثال و عالم قلب و عالم برزخ سابق و لاحق نامند و بعضی از حکماء ان را عالم هورقلیا و ارض ثامن نامند.  و با مادّی جسمانی مناسبت نیست و صورت محض است و تناسب با ارواح دارد. ③ حضرت جبروت است که عالم عقل کلّی و دانش است، و این عالم را حضرت ثالث نامند از حضرات خمسه الهیّه و محل عقول کلیّهٔ الهیّه و عقول جزئیّه انسانیّه و عقول کلیه فلکیّه است.  و عالم ارباب انواع نیز نامند. ④ حضرات لاهوت است که این عالم الهیّه وعالم انوار و مشیّت است و این عالم در قرب ذات الهی واقع است، و فاصله فیما بین ذات حق تعالی و این عالم نیست. و عالم امر الهی نیز نامند. ⑤ عالم ناسوت انسانیّه است که جوامع است عوالم اربعه الهیه را، و این هیکل انسانی است که آن عوالم اربعهٔ الهیّه در عالم هیکل ناسوتی انسانی مندرج است، زیرا که بدن انسانی از عالم ملک جسمانی است و از جمیع سماویّات و ارضیات دنیا در این هیکل نمونه است.. 📗 قوائم الانوار وطوالع الاسرار، روش سیروسلوک قطب الاقطاب العارفین میرزا ابوالقاسم راز شیرازی(میرزا بابا ذهبی)ره  ، با کمی تلخیص صص 92_94 ┄┅═❁❁•••❁❁═┅┄ @MAARIF_313

﷽ا اما تنزيه ذات او را شناختن دشوارتر است از بهر آنکه مشتبه و مجسّمه بسیاراند ، بلکه اکثر خلق آنند که به زبان مشتبهی را لعنت می کنند و خاطر و تصور ایشان همه جسم و تشبیه است که هر کس اله را با خود تصوری کرده است و چیزی فرض کرده و هر چیز که فهم و وهم و تصور وخيال و ادله معقوله در و بوجه ما تصرف کند آن تشبیه و تجسیم باشد، والله تعالی. بخلافه ، این سخن را نیکو فهم کن و اعتقاد در تنزیه خدای به این آیت کن ، قال الله تعالی : ليس كمثله شيء وهو السميع البصير»، که این آیت ترا بس است و کاف را زاید دان ، پس هر وصفی که مناقض این آیت است آن مردود است. و اله تعالى جسم و جوهر نیست، از بهر آنکه جسم مجزا باشد ، دو اجزا را مؤلفی دیگر باید تا جمع آرد و جسم سازد و جوهر بی مکان نباشد . واله تعالى متحیز نیست بلکه آفریننده اجسام و جواهر و اماکن است. و نشاید که اله تعالى عرض باشد که عرض چیزی را گویند که دو زمان باقی نماند. واله واجب البقاست و از اجتماع و افتراق منزه هیچ ذکری و فکری و عبارتی و اشارتی به ذات او ملحق نگردد و هیچ دیده ای او را درک نکند و هیچ فهم و عقل وحدس او را در نیابد . متی و کیف و این والی را به آن حضرت راه نیست : اگر متی گوئی یعنی کی ، وجود اله بر وقت سابق است . و اگر این گوئی وجود آله بر مکان مقدم است . و اگر کیف گوئی ذات اله از هر صفتی که مخلوقی او را گوید محجوب و متعالی است. و [اگر] الی گوئی لفظ الى انتهای غایت است و ذات او را نهایت و غایت نیست. وازل و ابد او را یکی است. ذات او علت وجود مصنوعات است و صنع او را هیچ علتی نیست. در افعال خود مکلف و در ذات خود مکتف نیست . از عقول محجوب است چنانکه از ابصار محجوب است . ذات او همچون ذات نیست ، وصفات او همچون صفات نی، و معنی علم و قدرت در صفت حق نفی جهل و نفی عجز نیست و در حدیث آمده است که : « كان الله ولم يكن معه شيء » و علما بر اینجا زیادت کرده اند که « وهو الآن على ما عليه كان » . خدای تعالی بود و هیچ چیز با او نبود و بعد از کون مكونات و وجود مخلوقات او بر [ همان ] صفت است که پیش ازین بوده است . بسبب وجود مخلوقات هیچ صفتی و اسمی او را زاید و ناقص نگشت. خدای را بی عالم چه اعتقاد می کنی و تنزیه میگوئی، باوجود عالم همان اعتقاد کن و ذات او را همچنا[ن] منزه دان، تعالى الله عما يقول الظالمون علواً كبيرا. 📗 اوراد الاحباب و فصوص الآداب، ابوالمفاخر یحیی باخرزی فصّ عقائد الصوفیه فی الوحدانیّة و القیامة ، ص 9 ┄┅═❁❁•••❁❁═┅┄ @MAARIF_313

﷽ا اشکال : اگر علم حضوری عین معلوم است لازم می آید که صورتهای ذهنی هم علم حصولی باشند و هم علم حضوری. زیرا این صورتها با علم حضوری درک می شوند پس خودشان عین علم هستند و از طرفی آنها علم حصولی به اشیاء خارجی هستند، پس چگونه ممکن است یک علم هم حصولی باشد هم حضوری ؟ جواب : صورتها و مفاهیم ذهنی، خاصیت مرآتیّت و بیرون نمایی و حکایت از اشیاء خارجی را دارند و وسیله و ابزاری برای شناختن خارجیّات هستند علم حصولی به شما می روند ولی از آن جهت که خودشان نزد نفس، حاضرند علم حضوری محسوب می شوند و این دو حیثیّت فرق دارد: حیثیت حضوری بودن آنها آگاهی بی واسطهٔ نفس از خود آنهاست، و حیثیت حصولی بودن آنها نشانگری آنها از اشیاء خارجی است. 📗 آموزش فلسفه ، استاد محمد تقی مصباح یزدی، ص174، ج1، با کمی تلخیص ┄┅═❁❁•••❁❁═┅┄ @MAARIF_313

﷽ا ❀ علم حضوری مراتب دارد ❀ علّت اختلاف مراتب علم حضوری گاهی معلول اختلاف مراتب وجود شخص درک کننده است. یعنی هر قدر نفس از نظر مرتبهٔ وجودی، ضعیفتر باشد علوم حضوریش ضعیفتر و کمرنگ تر است و بالعکس علم حضوری به حالات روانی نیز به صورت دیگری قابل شدّت و ضعف است. 📗 آموزش فلسفه، استاد محمد تقی مصباح یزدی، ج 1،ص۱۷۸ ┄┅═❁❁•••❁❁═┅┄ @MAARIF_313

﷽ا ❀ ماهیت ، ذاتاً ممکن است ❀ امکان ، اعتبار عقلی و جدایی ناپذیر از ماهیت است . چون امکان ملحق و عارض می شود بر ماهیتی که مأخوذ است عقلاً، با قطع نظر از وجود و عدم. پس آنچه به ماهیت ملحق می شود آن هم اعتباری است و این اعتباری ضرورت ندارد و عدم برای آن ممکن است. و در خارج، یا وجود این ماهیت موجود است یا معدوم. 📗 بدایهٔ الحکمه الفصل السابع، فی أن الامکان اعتبار عقلی، و أنه لازم للماهیة 🎵 جلسه 27 استاد فیاضی، تلخیصی از دقیقهٔ 12_28 ┄┅═❁❁•••❁❁═┅┄ @MAARIF_313

﷽ا ⃟🦋 نیازمندی ماهیت به علت متوقف بر امکان است نه حدوث. ✵پس ماهیت در تساویِ عدم و وجود قرار دارد و بیرون آمدن ماهیت از مرحلهٔ تساوی، به سوی یکی از وجود و عدم متوقف بر علت است. ❈ ماهیت به لحاظ وجود، ضرورتاً موجود است و به لحاظ عدم، ضرورتاً معدوم است. ❊ و علت عدم نیازمندی ماهیت به علت به صورت حدوث، این است که حدوث همان هستی پس از نیستی است در حالیکه ماهیت گفتیم در تساوی وجود و عدم قرار دارد. وجود « ــــــــــــــــ ماهیت ـــــــــــــــ » عدم ☟ با آمدن علت، از حالت تساوی خارج می شود 📗بدایهٔ الحکمه الفصل السابع، فی حاجة الممکن الی العلة و ما هی علة احتیاجها الیه؟ 🎵 جلسه 27 استاد فیاضی، تلخیصی از دقیقهٔ ۲۸_۵۵ ┄┅═❁❁•••❁❁═┅┄ @MAARIF_313

﷽ا وجود علمی در صقع ربوبی، استنادش به اسم الاول و الباطن است. وجود عینی در عالم خارج ، استنادش به اسم الآخر و الظاهر است. و این به معنی این نیست که دیگر اسم الاول و الباطن در آن جا وجود ندارد، بلکه در همهٔ أشیاء در هر مرتبهٔ وجودی همهٔ أسماء هستند، فقط در کمون اند و غلبه در آن چیزی است که به ظهور نشسته است. یعنی در وجود علمی، غلبهٔ با اسم الاول و الباطن است و در کمونش اسم الآخر و الظاهر هم هست، وجود عینی هم به همین شکل است. دل هر ذره را که بشکافی آفتابیش در میان بینی 🎵 صوت تدریس استاد وحید واحد جوان حفظه الله 📗شرح فصل اعیان ثابته از مقدمه قیصری بر فصوص الحکم ┄┅═❁❁•••❁❁═┅┄ @MAARIF_313

﷽ا به حمل اولی، بر ماهیت تنها خودش حمل می گردد؛ و چیزی جز خودش نیست و در این حمل، هر چیز دیگری که بیرون از ماهیت باشد [و جنس و فصل ماهیت به شمار نیاید] از آن سلب می شود. 📘 بدایه الحکمه با ترجمه استاد شیروانی، ص۱۱۵ ┄┅═❁❁•••❁❁═┅┄ @MAARIF_313

﷽ا ❀ نحوهٔ وجود ماهیت در خارج، از دو حالت خارج نیست :↶ ① وجودش در ضمن موضوعی نباشد مثل جواهر عقلی که قائم به خود هستند ② وجودش در ضمن موضوعی باشد، مثل صور عنصری که وجودشان در ضمن ماده است و در عین حال وجود آن ماده نیز متکی به آن صور می باشد. 📘بدایه الحکمه با تلخیص ص 138 ┄┅═❁❁•••❁❁═┅┄ @MAARIF_313