📝ایده مرکزی #سعید_جلیلی چیست؟ بخش دوم
2️⃣کشور در طول #دهه_سوخته_نود با رویکرد خودتحقیری، گره زدن مسائل به خارج، نگاه بالا به پایین به مردم، بی‌توجهی به داشته‌ها و... چار مشکل شده: رشد اقتصادی صفر و منفی بوده؛ بحران‌های اجتماعی در جامعه ایجاد شده؛ بسیاری فرصت‌ها و ظرفیت‌ها معطل مانده؛ زندگی مردم دستخوش تلاطم شده؛ بسیاری کشورهای همتراز و رقیب ما در این دوره پیشی گرفتند و برخی از مزیتهای کشور مثل رشد علم‌وفناوری در دهه هشتاد کند و متوقف شده. جبران این عقبماندگی جز با یک رشد فوق‌العاده، همه‌جانبه و متوازن متکی بر ظرفیت‌های درونی و با استفاده از فرصت‌های بیرونی امکان‌پذیر نیست
3️⃣اگر پیشرفت فوق‌العاده شکل ندهیم، حتی نمی‌توانیم کشور را درست اداره کنیم؛ چون مشکلات ساختاری، #سازوکارها ی معیوب و مولد فقر،فساد وتبعض، ذی‌نفعان وابستگی و پانگرفتن تولید و مانع اصلاح ومثل وارداتچی‌ها، خام‌فروش‌ها، سرمایه‌سالارها، دلالان و دشمنی که روی ضعف‌ها سوار شده و...مانع به‌ثمر رسیدن اداره روزمره امورند. تنها راه، حرکت جهشی است، که ما را از #لکه‌گیری، #رومزگی و حداقلها فراتر ببرد و با نشاندن کشور در افق بالاتر، آن را از حصار این موانع و عناصر معارض نجات دهد وگرنه کشور در حصار وضع موجود گرفتار می‌شود. همان تعبیر توین‌بی که می‌گوید تمدنها تا وقتی در حال تولید هستند، بالا می‌روند و هر موقع از تولید از درون باز می‌ایستند، مثل ارابه‌ای که روی سطح شیب‌دار است، سقوط می‌کنند. اگر تلاش کنیم به حداکثرها برسیم، می‌توانیم دست‌یابی به حداقلها را تضمین کنیم و در جهت پیشرفت قدم برداریم وگرنه امکان تأمین حداقها را هم نداریم
4️⃣در شرایطی که دنیا در حال تغییر است و کشورهای دیگر در حال تلاش برای ارتقای جایگاه خود در دنیا و شکل دادن به #نظم_جدید_جهانی هستند، بدون جهش کشور در عرصه‌های کلیدی، نه‌تنها نخواهیم توانست به جایگاه کشور در حد شایستگی‌های آن برسیم؛ بلکه در نقشه دیگران گرفتار خواهیم آمد و دچار #عقبماندگی مضاعف خواهیم شد و خطر این وجود دارد که کشور دهه‌ها به عقب رانده شود. چنان‌که در دوره‌های گذشته چنین شده. در زمان باروت اگر بر شمشیر تکیه کنی، نتیجه‌اش عقبماندگی و از دست دادن سرزمین می‌شود. در عصر فناوری کوانتوم و هوش مصنوعی هم نباید درگیر شیوه‌های قدیمی و مسائل بی‌اولویت و سیاست‌بازی‌های بچه‌گانه و به دور از اخلاق شد. اینجا نه‌تنها سخن از حفظ وضعیت حال که بالاتر ساختن آینده و است. آن هم در شرایطی که تحولاتی مثل #طوفان_الاقصی و #وعده_صادق، محاسبات را عوض کرده و امکانهای جدید فراهم کرده که ممکن است صد سال یک‌بار اتفاق بیفتد
🔺کشور باید آن افق را پیش چشم قرار دهد، مقدورات خود، ظرفیت‌ها و فرصت‌ها را بشناسد، آسیب‌شناسی درست از مشکلات پیدا کند، اولویتها را بشناسد، #تصمیمات_نقطه‌زن بگیرد. سپس مسئولان در پی تحقق این تصمیمات، برداشتن موانع بیفتندو تصمیمات را تا جزئی‌ترین لایه پیگیری کنند
🟥جهش چگونه محقق می‌شود؟
🔺در نگاه جلیلی جهش (پیشرفت فوق العاده) با اشراف، اولویت‌سنجی و تصمیمات نقطه‌زن رئیس‌جمهور و دولت(فهم راهبردی)، ایجاد فرصت مشارکت برای همه مردم و فعال کردن ظرفیت‌های آنان و ایجاد عدالت تأمین می‌شود
1️⃣لازمه جهش، #اشراف_به_مسائل و شناختن اولویتها از جانب رئیس‌جمهور است تا بتواند به کشور جهت بدهد، #تغییر_ریلهای_اساسی را پیگیری و سازوکارهای معیوب را اصلاح کند، تصمیمات نقطه‌زن بگیرد، این جمع‌بندی را به دیگر مسئولان تفهیم کند، اراده برای تحقق این اهداف را نشان بدهد، این فهم و اراده را در لایه‌های پایینی ایجاد کند و تصمیم را تا پایین‌ترین سطوح پیگیری کند و به ثمر برساند. ریاست‌جمهوری اساساً محل تصمیم‌گیری است؛ محل پیمان‌کاری و مدیریت پروژه نیست؛ محل مدیریت اجرایی راهبردی است وگرنه کشور در #گیجی_راهبردی و #عمل‌گرایی_کور خواهد ماند و رهزن‌ها مانع حرکت خواهند شد. مخصوصاً که جنگ نرم و نفوذ دشمن به دنبال اخلال در نظام محاسبات مردم و مسئولین است تا مانع فهم درست مسائل، ریشه‌یابی درست مشکلات، تصمیم‌گیری درست و اجرای دقیق آنها به نفع ملت ایران است. به گونه‌ای که به جای منافع خود، با خواست خود، منافع دشمن را تأمین کنند
2️⃣پیش‌برد این حرکت، صرفاً از بالا و از جانب دولت و با زور و بخشنامه ممکن نیست؛ دولت ظرفیت و توان انجام آن را ندارد. تنها راه این است که همه #ظرفیت‌های_مردم به کار گرفته شود، به میدان بیاید و راه برای نقش‌آفرینی آنها مهیا شود. اینگونه #هر_ایرانی_یک_نقش_باشکوه خواهد داشت
این شعار نیست. هر ایرانی در هر جایگاه اجتماعی، هر سن و سال و هر سطح علمی، هر شغل و... که باشد، صاحب نقش است؛ از خانه تا کارگاه، کارخانه، مدرسه، دانشگاه، حوزه، اداره، مغازه و..نقش کلیدی دارند. هر کشوری که بخواهد پیشرفت متکی بر ظرفیت‌های خود داشته باشد، باید
🔴 زرنگ‌ها!
نعمت‌الله فاضلی حدود ۲ سال قبل مطلبی نوشته بود تحت عنوان #زرنگ‌ها.
به نظرم رسید بازخوانی آن در این روزها جالب و قابل استفاده باشد. هم برای جریان خودی! قابل بازخوانی است و هم برای جریانات رقیب.
بخش‌هایی از آن را با دستکاریِ حداقلی، اینجا می‌گذارم
👇👇
زرنگ‌ها نیروی اصلی و گرداننده گفتمان #عمل‌گراییِ_کور هستند. عمل‌گراییِ کور فضای سازمان‌ها و دانشگاه‌ها را برای شکل‌گیری و رشد «زرنگ‌ها» باز می‌کند. زرنگ‌ها، منطقِ گفتمانیِ عمل‌گراییِ کور را می‌شناسند و خود را با این منطق سازگار می‌کنند.
فرامرز رفیع پور در کتاب «دریغ است ایران که ویران شود» (۱۳۹۳) برای هشیارسازی حکومت، شرح مفصلی از ظهور و گسترش «زرنگی» و «زرنگ‌ها» در ایران پساانقلاب می‌دهد. رفیع‌پور به درستی استدلال می‌کند «زرنگ‌ها» لزوما افراد باهوش و خلاقی نیستند، آنها همین «میان‌مایه‌ها» و متوسط‌الحال‌هایی هستند که از قضا فاقد نبوغ، درخشش‌های فردی و قابلیت‌های ممتاز ویژه‌اند.
«زرنگ‌ها» توانسته اند زرنگی را به صورت یک #ارزش_اجتماعی درآورند. آنها فرصت‌طلبی‌ها و سودجویی‌ها و رانت‌خواری‌های‌شان را، و این که توانسته‌اند سیستم را فریب دهند و بر خَرِ مراد سوار شوند، به حساب زرنگی‌شان می‌گذارند. زرنگ‌ها می‌دانند سیستم از آنها «کارآیی موثر» نمی‌خواهد بلکه آنها باید مدام #وفاداری‌شان به ایدئولوژی رسمی را نشان دهند.
شیوه خاص مدیریت بدن، طرز سخن گفتن و ارائه کارنامه و تولید آمار و اطلاعات، مهارت‌های زرنگ‌هاست. زرنگ‌ها گاه خوش‌خلق‌اند، حتی زیاده از حد! زرنگ‌ها، گاه میانه‌رو و معتدل می‌شوند و گاه تندرو؛ همه چیز به #منطق_موقعیت و منافع شخصی‌شان بستگی دارد.
عمل‌گراییِ کور از افراد #فعالیت_بیشتر می‌خواهد نه #کیفیت_بهتر.
زرنگ‌ها، می‌دانند به تعبیر خودشان «چگونه کارها را اول راه بیندازند و بعد جا بیندازند». زرنگ‌ها، می‌دانند به جای «رقابت» چگونه با دسته‌ای «رفاقت» کنند و موقعیت‌ها و فرصت‌ها را از آن خود نمایند.
زرنگ‌ها، خلاقیت ندارند اما می‌کوشند نقابی از هوش و استعداد برای خود بسازند. افراد خلاق و اصیل در سیستم‌های عمل‌گراییِ کور حضور دارند اما اغلب حاشیه و دور از متن روابط قدرت‌اند؛ و گاه با #برچسب‌های_ایدئولوژیکی که زرنگ‌ها برای‌شان ساخته‌اند کاملاً منزوی شده‌اند.
جمعیت زرنگ‌ها به مرور افزایش یافته و منافع و موقعیت آنها ایجاب می‌کند تا گفتمان عمل‌گراییِ کور تقویت شده و تداوم یابد. زرنگ‌ها، مانع تأثیرگذاری در راه اصلاح سیستم و ظهور گفتمان تازه هستند.
زرنگ‌ها نیازمند ظاهرگرایی و نمادگرایی و مناسک‌گرایی‌اند، زیرا این‌ها رویه‌های حافظ منافع زرنگ‌های میان‌مایه و متوسط‌الحال است.
کثیری
.....
.....