#رمان_هفت_شهر_عشق #قسمت_صد_و_سه شمر باز می گردد و خبر می دهد که دیگر نمی توان از چهار طرف حمله کرد. عمرسعد با تغییر در شیوه حمله، پرچم سیاه را به غلام خود می دهد. طبل آغاز جنگ، زده می شود و سپاه کوفه حرکت می کند. 《 ای لشکر خدا، پیش به سوی بهشت! 》این صدای عمرسعد است که در صحرای کربلا می پیچد. لشکر کوفه حرکت می کند و روبه روی لشکر امام می ایستد. امام حسین رو به سپاه کوفه می فرماید: 《 ای مردم! سخن مرا بشنوید و و در جنگ شتاب نکنید. می خواهم شما را نصیحت کنم》. نفس ها در سینه حبس می شود و همه منتظر شنیدن سخن امام هستند. 《 آیا مرا می شناسید؟ لحظه ای با خود فکر کنید که می خواهید خون چه کسی را بریزید. مگر من فرزند دختر پیامبر صلی الله علیه و آله نیستم. سکوت بر تمام سپاه کوفه سایه افکنده است. هیچکس جوابی نمی دهد. امام ادامه می دهد:《 آیا در این هم شک دارید که من فرزند دختر پیامبر شما هستم؟به خدا قسم، اگر امروز شرق و غرب دنیا را بگردید، غیر از من کسی را نخواهید یافت که پسر دختر پیامبر باشد. آیا من، خون کسی را ریخته ام که می خواهید اینگونه قصاص کنید؟ آیا مالی را از شما تباه کرده ام؟ بگوئید من چه کرده ام؟ سکوت مرگبار سپاه کوفه، ادامه پیدا می کند. امام حسین 'علیه السلام' فرماندهان سپاه کوفه را می شناسد، آنها شَبَث بن رِبعی، حجّار بن اَبجَر، قَیس بن اَشعَث هستند. اکنون آنها را با نام صدا می زند و می فرماید:《آیا شما نبودید که برایم نامه نوشتند و مرا به سوی شهر خود دعوت کردید؟ آیا شما نبودید که به من وعده دادید که اگر کوفه بیایم مرا یاری خواهید نمود؟》 همسفرم! به راستی که این مردم، چه قدر نامرد هستند. آنها امام حسین 'علیه السلام' را به کوفه دعوت کرده اند و اکنون در مقابلش شمشیر کشیده اند. عمرسعد نگاهی به قیس بن اشعث می کند و با اشاره از او می خواهد که جواب امام را بدهد. او فریاد می زند:《 ای حسین! ما نمی دانیم تو از چه سخن می گویی، امّا اگر بیعت با یزید را بپذیری روزگار خوب و خوشی خواهی داشت》. امام در جواب می گوید:《 من هرگز با کسی که به خدا ایمان ندارد، بیعت نمی کنم》. امام با این سخن چهره واقعی یزید را به همه نشان می دهد. ** عمرسعد به نیروهای خود نگاه می کند. بسیاری از آنها سرشان را پایین انداخته اند. اکنون وجدان آنها بیدار شده و از خود می پرسند: به راستی، ما می خواهیم چه کنیم؟ مگر حسین چه گناهی کرده است؟ عمرسعد نگران می شود. برای همین، یکی از نیروهای خود را به نام ابن حَوزَه صدا می زند و با او خصوصی مطلبی را در میان می گذارد. من نزدیک می روم تا ببینم آنها در مورد چه سخن می گویند. تا همین حد متوجه می شوم که عمرسعد به او وعده پول زیادی می دهد و او پیشنهاد عمرسعد را قبول می کند. او سوار بر اسب می شود و با سرعت به سوی سپاه امام می رود و فریاد می زند:《 حسین کجاست؟ با او سخن دارم》. یاران، امام را به او نشان می دهند و از او می خواهند سخن خود را بگوید. امام هم نگاه خود را به سوی آن مرد می کند و منتظر شنیدن سخن او می شود. همه نگاه های دو لشکر به این مرد است. به راستی، او چه می خواهد بگوید؟ ابن حوزه فریاد می زند:《 ای حسین، تو را به آتش جهنّم بشارت می دهم.》 زخم زبان از زخم شمشیر نیز، دردناک تر است. نمی دانم این سخن با قلب امام چه کرد؟ دل یاران امام با شنیدن این گستاخی به درد می آید. سپاه کوفه با شنیدن این سخن شادی و هلهله می کنند. بار دیگر شیطان در وجود آنها فریاد می زند:《 حسین از دین پیامبر خویش خارج شده، چون او از بیعت با خلیفه مسلمانان خودداری کرده است》. حرّ ریاحی یکی از فرماندهان عمرسعد است. همان که با هزار سرباز راه را بر امام حسین 'علیه السلام' بسته بود. او فرمانده چهار هزار سرباز است. لشکر او در سمت راست میدان جای گرفته و آماده حمله اند. حرّ از سربازان خود جدا می شود و نزد عمرسعد می آید: _ آیا واقعا می خواهی با حسین بجنگی؟ _ این چه سوالی است که می پرسی. خوب معلوم است که می خواهم بجنگم، آن هم جنگی که سرِ حسین و یارانش از تن جدا گردد. حرّ به سوی لشکر خود بر می گردد، امّا در درون او غوغایی به پاست. او باور نمی کرد کار به اینجا بکشد و خیال می کرد که سرانجام امام حسین علیه السلام' با یزید بیعت می کند، امّا اکنون سخنان امام حسین را شنیده است و می داند که حسین بر حق است. #رمان_هفت_شهر_عشق #قسمت_صد_و_چهار او فرزند پیامبر صلی الله علیه و آله است که این چنین غریب مانده است. او به یاد دارد که قبل از رسیدن به کربلا، در منزل شَراف، امام حسین 'علیه السلام' چگونه با بزرگواری، او و یارانش را سیراب کرد. با خود نجوا می کند:《 ای حرّ! فردای قیامت جواب پیامبر را چه خواهی داد؟ این همه دور از خدا ایستاده ای که چه بشود؟ مال و ریاست چند روزه دنیا که ارزشی ندارد. بیا توبه کن و به سوی حسین برو》. بار دیگر نیز، با خود گفت وگو می کند:《 مگر توبه من پذیرفت