📖 امير مؤمنان على عليه السلام در اين كلام شريف به دو نكتۀ مهم اشاره كرده نخست مىفرمايد: «اى مردم! بايد خداوند، شما را به هنگام نعمت ترسان ببيند همانگونه كه از بلا و نقمت ترسان مىبيند؛ زيرا كسى كه خدا به او نعمت گستردهاى بخشيده و آن را (احتمالاً) #استدراج (مقدمۀ مجازات تدريجى) نشمرد از امر خوفناكى خود را ايمن دانسته است»؛ (أَيُّهَا النَّاسُ، لِيَرَكُمُ اللّٰهُ مِنَ النِّعْمَةِ وَجِلِينَ، كَمَا يَرَاكُمْ مِنَ النِّقْمَةِ فَرِقِينَ! إِنَّهُ مَنْ وُسِّعَ عَلَيْهِ فِي ذَاتِ يَدِهِ فَلَمْ يَرَ ذٰلِكَ اسْتِدْرَاجاً فَقَدْ أَمِنَ مَخُوفاً)
منظور از نعمت هاى استدراجى كه در قرآن به آن اشاره شده : اين است كه خدا افرادى كه طغيان را به مرحلۀ شديد رساندهاند نخست مشمول نعمتهاى خودش قرار مىدهد و هنگامى كه غرق نعمت شدند ناگهان نعمت را از آنها مىگيرد و به سختى آنها را مجازات مىكند كه اين مجازات بعد از نعمت، بسيار دردناك است.
همچون كسى كه از درختى بالا مىرود هرچه بالاتر رود به هنگام سقوط براثر طوفان يا لغزشى، به زمين خوردن او دردناكتر است و به گفتۀ شاعر:
لا جرم هر كَس كه بالاتر نشست استخوانش سختتر خواهد شكست
اين معنا در بعضى ديگر از آيات قرآن نيز بدون ذكر واژۀ استدراج به وضوح آمده است آنجا كه مىفرمايد: «فَلَمّٰا نَسُوا مٰا ذُكِّرُوا بِهِ فَتَحْنٰا عَلَيْهِمْ أَبْوٰابَ كُلِّ شَيْءٍ حَتّٰى إِذٰا فَرِحُوا بِمٰا أُوتُوا أَخَذْنٰاهُمْ بَغْتَةً فَإِذٰا هُمْ مُبْلِسُونَ» ؛ (آرى،) هنگامى كه (اندرزها سودى نبخشيد، و) آنچه را به آنها يادآورى شده بود فراموش كردند، درهاى همه چيز (از نعمتها) را به روى آنها گشوديم؛ تا (كاملا) ً خوشحال شدند (و دل به آن بستند)؛ ناگهان آنها را گرفتيم (و سخت مجازات كرديم)؛ در اين هنگام، همگى مأيوس شدند؛ (و درهاى اميد به روى آنها بسته شد)».
امير مؤمنان عليه السلام در اين كلام پرمعنا به صاحبان نعمت #هشدار مىدهد كه #مراقب_باشيد مبادا اين نعمتها مقدمۀ نقمت شديدى باشد.
[ ادامه دارد ... ]