#چهارشنبه_امام_رضا_جان_علیه_السلام حال و هوای اسفند در آستانه تحویل سال تحویل من نمیشود این سال بی حرم باید که رزق سال خود از مشهد آورم گویند دوستان که چرا مشهد این قدر گویم که منزل پدرم هست و مادرم آغوش مشکبار رواقش همیشه گرم دامان مادرانه صحنش پراز کرم آنجا پدر گشوده دو گلدسته را چنان دستی به روی شانه و دستی ست بر سرم باید به پای دامن مادر دخیل بست باید به دست بوس پدر رفت لاجرم گفتم به بغض روز وداعم ز کربلا آخر همان رضاست خریدار آخرم او عشق اولین من و آخر من است حتی به کعبه جلوه کند در برابرم خورشید گنبدش به یقینم رسانده که روزی طلوع کرده به آفاق باورم با او همیشه بوده وهرگز نکرده ام از او وداع طبق رسالات مادرم کاری ندارم اینکه کجا هست منزلم انگار مشهدی اصیل است این دلم چرخانده چرخ قافیه را هم نسیم او تا منزلم که هیچ به دنبال محملم هر صبح و شام ساعت هشتم به سرنوشت هم سوی هر نسیم سلامی است بر بهشت هر سال نو به وسوسه‌ها می کند عبور از پیش چشم کلبه دل با رواق نور گاهی کشد سپند دلم را چنان دمی در نای عود سوز به دستان خادمی من آدمم که تنگ دلم بر بهشت اوست هر جا روم غریبم وآخر بهشت اوست قسمت کند به گندم یک سال می رسم پابست او شوم به پر و بال می رسم اسفند بی امید رسیدن به او دی است آوای دل گرفته تنهایی نی است امسال دل هوای تو کرده است بیشتر نسبت به پیش تر شده ام با تو خویش تر اینجا ضمیر او به تو تبدیل می شود یعنی که بعد فاصله تقلیل می شود یعنی که پای پنجره ات بسته ام دخیل از پشت فاصله ،چه به قاف و جوار نیل آمد نسیم شرق تو تحریک تر شدم از جاده های دور چه نزدیک تر شدم با اشک های شوق نوشتم رضا رضا دیدم شکوه گنبد افلاکی تو را دادم بهای دیدن گنبد نما به چشم آمد به ناز ، گنبد و باب الرضا به چشم دیدم که خادمت شده جارو به دستم است برگ ضمان ضامن آهو به دستم است چشمم که باز شد قلمم توی دست بود احساس لمس پنجره بر روی دست بود زینت کریمی نیا http://eitaa.com/Maddahankhomein