کجاست بارشی از ابر مهربان صدایت؟ که تشنه مانده دلم در هوای زمزمه‌هایت

به قصّه تو هم امشب، درون بستر سینه هوای خواب ندارد دلی که کرده هوایت

تهی است دستم اگر نه برای هدیه به عشقت چه جای جسم و جوانی که جان من به فدایت

چگونه می‌طلبی هوشیاری از من سرمست که رفته‌ایم ز خود پیش چشم هوشربایت

هزار عاشق دیوانه در من است که هرگز به هیچ بند و فسونی نمی‌کنند رهایت

هنوز دوست نمی‌دارمت مگر به تمامی؟ که عشق را همه جان دادن است اوج و نهایت

در آفتاب نهانم که هر غروب و طلوعی نهم جبین وداع و سر سلام به پایت ..

•حسین‌منزوی !!

__ ﷽ __ نشسته ام به عاقبت بشر فکر می‌کنم. دیدم که خود کوچک‌ترین ذره‌ی هستی‌ام. مرا چه به عاقبت اندیشی بشر؟ اصلا مگر آدم جز برای فکر کردن به خودش، فرصت دیگری هم دارد؟ آدم رنجور است. آدم ضعیف است. آدم، عمرش‌کوتاه است. آدم کوچک و غریب است. شاید عاقبت بشر همین چند جمله است. به دنبال چه می‌گردم؟ عاقبت بشر در همین اتفاقات ناپیداست. [ #زینبِ‌بهار| یک نانوشته، جمعه ۱۲ آبان ۱۴۰۲ ]

در جوار حرمَش هرکه دعاگوست ، بگو جای ما در وسط صحن فقط گریه کند . . #کربلا :)!

به خودم حسودیم میشه؛ که اینقدر تورو دوست داره آقای امام رضا :)