بابا خون داد. دختری به اسارت رفت. سرمشق هایمان بود در مدرسهٔ سیّدالشهدا کابل... آنجا که هر روز، مادر کوله پشتیم را پر از دعای خیر میکرد صورتم را نوازش میداد و در خیال خود مرا تا بلند ترین قله ها پرواز میداد و چشم را به انتظار میدوخت تا قد بکشم تا برای خودم کسی بشوم... حالمان خوب بود مادرم میگفت: جان مادر! بازی که میکنید گوشواره ها را نکشید، مبادا دستت برای سرخی صورتی بالا برود... نا سلامتی اینجا مدرسهٔ سیدالشُّهداست و شما دخترانِ حسین... ما هم یاد گرفته بودیم به سادگی آب آوردن ایثار کنیم... کوچک بودیم، اما از میان علم و ثروت عشق را انتخاب میکردیم.. نا سلامتی دختران حسینیم... البته میدانی...! هر وقت مادرم این را میگفت؛ اشک گوشهٔ چشمانش میدرخشید! انگار میترسید... انگار دخترِ حسین بودن، دِل میخواست... میگفت: جانِ مادر! دشمن حسین بی رحم است... اما هر بار دست های کوچکم را محکم تر گره میزدم و میگفتم: ببین مادر! این تجلی عشق حسین است. در میان دستان دخترانِ حسین... اصلا میدانید! حسین، آدم را زود بزرگ میکند آنقدر بزرگ! که دنیا تاب سنگینی قلب های کوچکش را ندارد... دیشب در خواب نازدانه ای دستانم را گرفت، میگفت بابا حسینش خیلی مهربان است.. قرار است امروز دنبالِ من هم بیایند، مادَر... قرار است بزرگ بشوم! قرار است برای خودم،کسی بشوم! همانطور که میخواستی... دشمن در کمین است برای شروع عشق بازی ما آرامَم... وقتِ پرواز است... بی تابی نکن مادَر... آخر میدانی! دخترانِ حسین هرگز نمیمیرند... "سَلام‌بابا" ✨ #نوجوانان_مکتب_سیدالشهدا (ع) 🌱نو+جوان @Mahdi_Yaaraan